บทที่ 35 ผู้หญิงทั้งสองคนเป็นของฉัน

ในไม่ช้า ลู่เสี้ยงหยางก็พูดความรู้สึกของเขาเกี่ยวกับ อาหารเหล่านี้เป็นภาษาเกาหลีได้อย่างคล่องแคล่ว

พนักงานสาวสวยทำสีหน้าตกใจเธอมาจากแวดวงนี้ เธอรู้ว่า ลู่เสี้ยงหยางพูดเหมือนมืออาชีพมาก และไม่พูด เรื่องไร้สาระ แต่ไม่คาดคิดว่าลู่เสี้ยงหยางจะมีความรู้ การค้นคว้าเกี่ยวกับอาหารอย่างลึกซึ้งเช่นนี้

“คุณผู้ชายท่านนี้ ขอบคุณความคิดเห็นอันยิ่งใหญ่ ของท่านมาก ” พนักงานสาวสวยมองเขาและยิ้มอย่าง อ่อนหวาน ครั้งนี้เมื่อพิจารณาถึงคนรอบข้างที่ไม่เข้าใจ ภาษาเกาหลี เธอจึงใช้ภาษาจีนในการสื่อสาร ซึ่งถือ เป็นการแสดงความเคารพอย่างสูงสุดต่อลู่เสียงหยา แล้ว

“ไม่เป็นไรฉันแค่พูดในสิ่งที่ฉันคิด ” ลู่เสี้ยงหยางส่าย

มือ

พนักงานสาวสวยกล่าวด้วยความจริงใจว่า “คุณผู้ชาย ท่านนี้ เพื่อเป็นการขอบคุณ คุณจะได้รับส่วนลด 5% สำหรับการทานอาหารในครั้งนี้ คุณคิดว่าโอเคไหม?”

พอได้ยินเช่นนี้ ในใจฉินหยวนตงก็ดีใจขึ้นมาทันที เมื่อกี้เขายังเจ็บใจ เพราะราคาอาหารที่สั่งค่อนข้างสูงตอนนี้ได้รับส่วนลด ก็ลดภาระของเขาได้ไม่น้อย แต่ว่า แม้จะไม่ได้ส่วนลด เขาก็สามารถจ่ายได้เช่น

กัน

แต่คำพูดต่อมาของลู่เสี้ยงหยาง ทำให้ฉินหยวนตงใจ สลายไปทันที

“ไม่ต้องแล้วลดราคาบ้าอะไร พวกฉันดูเหมือนคนที่ ขาดเงินหรือไง ? อีกอย่าง วันนี้ผู้ที่จะเลี้ยงคือนายฉิน ท่านนี้ เขาเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ไม่ขาดแคลนเงิน ที่สุด เธอให้ส่วนลดเขา ก็เท่ากับดูถูกเขาสิ ? ”

คำพูดของลู่เสี้ยงหยาง ทำให้พนักงานสาวสวยตะลึง เล็กน้อย แต่เธอก็พยักหน้าอย่างเร็ว : ” ได้ค่ะ คุณ ผู้ชายท่านนี้ ฉันฟังท่านค่ะ ไม่ลดแล้ว ”

แม่เอ่ย ! ตั้งใจทำให้ฉันลำบากใจใช่ไหม !

สีหน้าของฉินหยวนตงยิ่งอยู่ยิ่งดูไม่ดี มองไปทางลู่เสี้ ยงหยางอย่างชั่วร้าย อยากที่จะสับเขาให้ตายจริงจริง

แม้เยสวนจะรู้สึกว่าการกระทำของลู่เสี้ยงหยางไม่มี คุณธรรม แต่ในใจเธอกลับสะใจเหลือเกิน

หลิวจิ้ง มองไปที่ ลู่เสี้ยงหยางด้วยความไม่พอใจอย่าง มาก และพูดว่า “คนร้ายเป็นฝ่ายได้ ”

ลู่เสี้ยงหยาง ยักไหล่ไม่พูดอะไรและเพลิดเพลินกับ อาหารต่อไป
ฉินหยวนตงโดนลู่เสี้ยงหยางทำให้เสียหน้า เพราะ ฉะนั้นตอนนี้เขาต้องหาหน้าหาตา

“ฮ่าฮ่าลู่เสี้ยงหยาง ไม่คิดว่าคุณยังเข้าใจภาษา เกาหลีด้วย คุณลาออกจากบริษัทเล็กของคุณ แล้วมา ทำงานที่หย่งหยวนกรุ๊ปของเราเถอะ คุณจะได้เงิน เดือนต่อเดือนละ 5000หยวน “ฉินหยวนตงกล่าวโดย ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

“ขอบคุณความหวังดีของคุณ แต่ฉันไม่รู้สึกสนใจ หย่งหยวนกรุ๊ป “ลู่เสี้ยงหยางปฏิเสธโดยตรง

หลิวจิ้งฟังประโยคนี้แล้ว จึงเข้าใจว่าลู่เสี้ยงหยางไม่รู้ จักเจียมตัว คนอื่นเขาหวังดีที่จะให้โอกาสพัฒนา แต่ เขากลับไม่รับ

“เฮ้อ ลู่เสี้ยงหยาง คุณพยายามหน่อยได้ไหม ? หรือ คุณจะเป็นคนไร้ค่าแบบนี้ไปทั้งชาติ ? ” หลิวจิ้งพูดอย่าง ไม่พอใจมาก

ฉินหยวนตงนิ่งไปเล็กน้อย จากนั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เขาหัวเราะและพูด :” แม้แต่เงินเดือนที่สูงยังปฏิเสธได้ หรือคุณไม่กล้าที่จะไปทำงานหย่งหยวนกรุ๊ปของเรา ? ดูท่าแล้ว ความสามารถทางภาษาเกาหลีก็ใช้ได้เฉพาะ ร้านอาหาร ถ้าให้ฉันต้องพูดตรง เมื่อก่อนคุณเคยเป็น พนักงานที่นี่หรือเปล่า ? หีหึ ”

หลังจากจบคำพูด เย่สวนกับหลิวจิ้งมองไปทางเขา เตรียมที่จะฟังคำตอบ
“ใช่ เมื่อก่อนฉันทำงานที่นี่ ทำไม? คุณมีความคิด เห็นอะไรหรือเปล่า ? ” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเฉยชา

เหอะ !

หลิวจิ้งทำสีหน้าไม่พอใจ ยังไงลู่เสี้ยงหยางก็ยังเป็น ลูกเขยของตระกูลเย่ มาทำงานพนักงานเสิร์ฟที่ด้อย ด้อยตรงนี้ เสียหน้าตระกูลเย่หมดจริงจริง

เยสวนถอนหายใจ สำหรับงานที่ลู่เสี้ยงหยางจะทำ เธอไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้วแต่ผิดหวังเล็กน้อย เพราะยัง ไงความสามารถของลู่เสี้ยงหยางก็มีขอบเขต เขาไม่ สามารถที่จะทำงานระดับสูงแบบนั้นได้

ในระหว่างการทานข้าวลู่เสี้ยงหยางลุกขึ้นออกจาก ห้องส่วนตัว แล้วไปห้องน้ำ

เขาแทบจะพึ่งก้าวขาออกไป หลิวจิ้งก็พูดสารพัด ทันที : ” ไร้ค่าจริงจริง ลูกเขยของฉันเคยเป็นพนักงาน ถ้าพูดออกไปจะเสียหน้าแค่ไหน ”

พูดถึงจุดนี้ เธอมองไปทางเย่สวนและพูดอย่างตั้งใจ : ” คราวนี้เธอรู้แล้วใช่ไหม ว่าเขาไร้ประโยชน์แค่ไหน เขาไม่เหมาะกับเธอ อาฉินเคยเจอคนมาเยอะกว่า ถ้า ว่างว่างฉันจะให้เขาแนะนำหนุ่มที่เหมาะกับเธอจริงจริง “

“ไม่ต้องนี่เป็นเรื่องส่วนตัวของฉัน แม่ คราวหลังแม่ ไม่จำเป็นต้องเข้ามายุ่งแล้ว “เย่สวนพูด หลิวจิ้งสายหัวอย่างโกรธ ไม่เข้าใจจริง ไอ่คนไร้ค่ามีอะไรให้ลังเล

หลังจากนั้น ในระหว่างที่เลี้ยงหยางยังไม่ได้กลับ จากห้องน้ำ ฉินหยวนตงก็ออกจากห้อง และไปทาง ห้องน้ำ

หน้าประตูห้องน้ำ เขาเจอลู่เสียงหยางออกมาพอดี

ใบหน้าของ ฉินหยวนตงมืดมนไปหมด เขาจ้องไปที่ลู่ เสียงหยางและพูดทีละคำ: “เด็กผู้ชาย แกมันโง่เขลา แสร้งทำเป็นเก่งต่อหน้าฉัน คุณได้ส่องสภาพตัวเองบ้าง ไหมเมื่อตอนที่ฉี่? แกมันจนและด้อยขนาดนี้ จะเอาความ กล้าหาญที่ไหนมาอยู่กับเย่สวน ? ”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ฉินหยวนตงก็เผยรอยยิ้มที่ชั่วร้ายและ โหดร้ายบนใบหน้าของเขา เขาเอนศีรษะไปที่หูของ ลู่ เสี้ยงหยางและพูดทีละคำ: ” ฉันบอกคุณว่านับจากนี้ หลิวจิ้ง และ เย่สวนต่างก็เป็นผู้หญิงของฉันนี่คือครั้งแรก ที่ฉันเตือนคุณและครั้งสุดท้ายที่ฉันเตือนคุณ ออกจาก ตระกูลเย่ภายในสามวัน ไม่เช่นนั้นคอยดูว่าฉันจะหาคน ฆ่าคุณได้อย่างไร ”

“หาคนฆ่าฉันให้ตาย ? “ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะขึ้นมาทันที และพูดว่า : ” ในฐานะที่คุณเป็นประธานของหย่งหยวน กรุ๊ปงั้นหรอ ? ”

“ใช่ ในฐานะที่ฉันเป็นประธานของหย่งหยวนกรุ๊ป แค่จะเหยียบคุณให้ตาย ยังไม่ต้องทำอะไรเลย” ฉิน หยวนตงยื่นนิ้วออกมา เขาพูดและจิ้มไปทางหน้าอกเขาทีละคำ

“เฮ้อ ดูท่าแล้วให้คุณได้ตำแหน่งประธานคงจะได้ใจ เกินไปแล้ว “ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว หยิบมือถือออกมา โทรไปหาซุนเซียงเซียงและบอกซุนเซียงเซียงว่า ประธานของหย่งหยวนกรุ๊ปทำให้เขาไม่สบายใจ ต้อง รีบกำจัดเปลี่ยนให้เร็ว

ซุนเซียงเซียงรับปาก และรีบไปจัดการเรื่องนี้อย่าง เร็ว

หลังจากวางสายแล้วลู่เสี้ยงหยางไม่ได้มองฉินหยวน ตงหน้าโง่นี้อีก และเตรียมตัวเดินออกไป

แต่ฉินหยวนตงกลับยื่นมือมาขวางทางเขาไว้ เขายิ้ม อย่างชั่วร้าย : ” ไอ่เด็กน้อย มาแสร้งทำเป็นใหญ่ สนุก หรือไง ?คุณคิดว่าตัวเองเป็นอะไร แค่โทรสายเดียวก็ สามารถเปลี่ยนตำแหน่งประธานของฉันได้ …”

ยังไม่ทันพูดจบ มือถือของเขาดังขึ้น

ฉินหยวนตงควักมือถือออกมาดู เห็นเพียงชื่อหัวหน้า ซุนสามพยางค์ที่บันทึกไว้

ฉินหยวนตงตกใจเล็กน้อย เขามองลู่เสี้ยงหยางด้วย ความเกรงกลัว หรือว่าสายนี้จะโทรมาเพราะลู่เสี้ยง หยางจริง ?

แต่เขาก็ส่ายหัวอย่างเร็ว จะเป็นไปได้ยังไง ? คนไร้ ประโยชน์คนหนึ่งจะมีสิทธิ์อะไรมาสั่งซุนเซียงเซียงคงจะเป็นการบังเอิญ

พอคิดเช่นนี้แล้ว ฉินหยวนตงกดรับสาย มีรอยยิ้มที่ ประจบสอพลอบนใบหน้าของเขา และเขากำลังจะคุย กับซุนเซียงเซียง

แต่เขายังไม่ทันเปิดปาก คำพูดต่อมาทำให้เขาแข็ง ที่อทันที และคำพูดที่ไม่แยแสออกจากปากของซุนเซี ยงเซียง

เขาโดนไล่ออกแล้ว !

ฉินหยวนตงขาอ่อน และคุกเข่าลงกับพื้น สีหน้าดูไม่ ดีมาก คนไร้ค่าในสายตาเขา กลับมีอำนาจใหญ่เช่นนี้ แค่สายเดียวก็สามารถทำให้เขาออกได้

คิดไปคิดมา ลู่เสี้ยงหยางน่ากลัวเช่นนี้ มีความเป็นไป ได้อย่างเดียวคือ เขาเป็นคุณชายของตระกูลลู่!

“คุณชายลู่สงบอารมณ์ คุณชายลู่สงบอารมณ์ เมื่อกี้ ฉันไม่เจียมตัวเอง ท่านสูงส่งไม่จำเป็นต้องแคร์ฉัน “ฉิน หยวนตงกอดขาลู่เสี้ยงหยาง ไม่หยุดที่จะขออภัยจาก เขา สีหน้าบนใบหน้าดูแย่ยิ่งกว่าร้องไห้

ลู่เสี้ยงหยางทำสีหน้าเฉยชา และพูดด้วยความเย็น ชา : “สองเรื่อง เรื่องแรกคือ สถานะของฉันต้องเป็น ความลับ เรื่องที่สองคือ ฉันไม่ชอบแกมาก คราวหลังอยู่ ไกลจากแม่ภรรยาฉันหน่อย ถ้าทำไม่ได้ คุณไม่ได้เพียง จะโดนไล่ออกจากหย่งหยวนกรุ๊ป แม้แต่ในเมืองปินเหอก็อยู่ต่อไม่ได้แน่นอน ”

“ครับครับครับคุณชายลู่ ฉันรู้ว่าควรทำยังไง ” ฉิน หยวนตงพยักหน้า

หลังจากหลายนาทีทั้งลู่เสี้ยงหยางและฉินหยวนตงก็ กลับมาที่ห้องอาหารส่วนตัวพร้อมกัน

หลิวจิ้งพูดกับ ฉินหยวนตง : “หยวนตง ปัญหา อนาคตของ เย่สวน ต้องรบกวนคุณแล้ว คุณต้องหา ลูกเขยที่พร้อมทุกอย่างให้ฉัน ”

พอได้ยินเช่นนี้แล้วฉินหยวนตงตกใจจนจะตกจากเกา อี้ทันที เขาพูดขึ้นมา : “ ฉันคิดว่าคุณชายลู่…ไม่ใช่ สิ. ลู่เสี้ยงหยางเป็นลูกเขยที่เหมาะสมและโดดเด่น คุณรักษาโอกาสไว้ดีดีเถอะ ”

ห้ะ ?!

คำพูดจบลง หลิวจิ้งตะลึงไปเรียบร้อย แค่ไปเข้า ห้องน้ำกลับมา ? การกระทำของฉินหยวนตงที่มีต่อลู่เสี้ ยงหยางก็เปลี่ยนไปทันที ก่อนหน้านี้ยังเหยียบเขาให้ ไร้ค่า ตอนนี้กลับยกย่องเขาให้สูง

เยสวนก็ตกใจเล็กน้อย เธอคิดแค่ว่าฉินหยวนตง กำลังตั้งใจพูดประชด

ฉินหยวนตงถอนหายใจ แล้วพูดต่อ : ” อีกอย่าง หลิว จิ้ง ฉันคิดว่าเราสองคนก็ไม่ค่อยเหมาะสมกัน ฉันจะไป เหมาะกับเธอได้ยังไง ? วันนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกันแล้ว ลาก่อน ”

พูดจบ ฉินหยวนตงลุกขึ้นแล้วรีบจากไป

“หะ ! นี่มันเกิดอะไรขึ้น ? !”

หลิวจิ้งกับเย่สวนตกใจจนนิ่งไปหมด