บทที่ 18 เขาควายอันใหญ่ๆ

ไม่นานกระดุมเสื้อก็ถูกแกะออกจนหมด เสื้อตัว นอกถูกถอดออกไป จึงเผยให้เห็นชุดชั้นใน

ไปสู้สู้กัดฟัน เตรียมจะถอดชุดชั้นในต่อ

จ่ๆในหัวของลู่เสี้ยงหยางก็พลันล่องลอย คนที่ เขาคิดถึงยังคงเป็นเย่สวน เขารู้ว่าความชอบที่เขามีให้ เธอมันถลำลึกลงไปมากแล้ว

เขาขยับมือเตรียมจะขัดการกระทำของไปสู้สู้ แต่ ร่างกายอ่อนนุ่มของไปสู้สู้กลับโถมเข้ามาในอ้อมกอด ของเขาเสียก่อน

พร้อมกันนั้นกลิ่นหอมเหมือนดอกกล้วยไม้อ่อนๆ ก็ปะทะเข้ามา อุณหภูมิร้อนผ่าวเฉียดผ่านตามร่างกาย ของลู่เสียงหยาง

“นายท่าน ให้ฉันเป็นทาสรับใช้คุณนะคะ ฉันจะ ปรนนิบัติคุณอย่างดี” ไป๋สู้สู้กัดฟันพูด ใบหน้าเป็น ประกายแดงระเรื่อ

ในเมื่อขัดขืนไม่ได้ สู้ทำตามที่ลู่เสี้ยงหยาง ต้องการและเอาอกเอาใจเขายังจะดีกว่า

ที่เธอคบกับหวงโหย่วเหวย เพราะเธอแค่ชอบที่ หวงโหย่วเหวยมีเงินและมีความสามารถ

แต่ตอนนี้ เธอรู้แล้วว่าลู่เสี้ยงหยางทั้งรวยทั้งมี ความสามารถมากกว่าหวงโหย่วเหวย ถึงจะไม่ได้เป็นแฟน ได้เป็นแค่ทาสรับใช้ก็ยังดี

“เอาล่ะ พอแค่นี้เถอะ” ในใจของลู่เสี้ยงหยาง แอบรู้สึกรังเกียจขึ้นมา จึงยื่นมือออกไปดันไป๋สู้สู้ออก

ไปสู้สูงงงวย เขาพูดเองว่าให้เธอไปอาบน้ำให้ สะอาดแล้วเขาจะจัดให้หลายๆท่าไม่ใช่เหรอ?

“คุณไปได้แล้ว เรื่องก่อนหน้านี้ผมจะไม่ถือสา เอาความก็แล้วกัน และหวังว่าต่อไปนี้คุณจะควบคุมการ พูดการจาของตัวเองได้ รู้ว่าอะไรควรพูด อะไรไม่ควร พูด” ลู่เสี้ยงหยางโบกมือ เพื่อปล่อยไปสู้สู้ไป

“ก็ได้ค่ะ คุณชายลู่” ไป๋สู้สู้ผิดหวังขึ้นมาชั่วขณะ ถอนหายใจออกมายาวๆ จากนั้นก็ออกจากห้องทำงาน ของลู่เสี้ยงหยางไป

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกอุดอู่ จึงคิดจะออกไปสูดอากาศ ข้างนอก แต่ในตอนนี้เองเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

เมื่อล้วงออกมาดู ก็พบว่าเป็นเย่หยุนเทาที่โทรมา เป็นไอ้บ้านี่ได้ไง! ลู่เสี้ยงหยางกดวางสายทันที แต่ต่อมาก็มีข้อความส่งมาว่า

“ไอ้สวะ ผู้หญิงของนายถูกลักพาตัวไป ถ้าไม่ อยากเห็นเธอตายก็รีบตามมา”

ตู้ม!

ทันทีที่อ่านข้อความเสร็จ ในหัวของลู่เสี้ยงหยาง

ก็คล้ายกับมีเสียงระเบิดดังขึ้นมา
สิ่งแรกที่ทำก็คือโทรหาเย็หยุนเทา จึงได้รู้ ว่าเย สวนถูกจับเป็นตัวประกันอยู่ในบ้าน ดังนั้นเขาจึงรีบตรง ไปที่บ้านของเย่สวนทันที

เมื่อมาถึง ลู่เสี้ยงหยางก็เห็นคนของตระกูลเย่ และตำรวจหลายนาย

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยาง เย่หยุนเทาก็รีบพูดอะไร กำกวมออกมาว่า “ลู่เสี้ยงหยาง นายยอมได้เหรอ เกือบ ถูกสวมเขาควายอันใหญ่ๆเลยนะ ฮ่าๆ”

“ถ้านายอยากโดนต่อยอีก ก็ลองพูดมากอีกสิ” ลู่ เสี้ยงหยางตีหน้าเย็นชา

“นาย..เย่หยุนเทาโกรธจนหน้าดำคล้ำเครียด พอนึกไปถึงภาพที่ถูกพี่เสือต่อยก็รู้สึกเข็ดหลาบ จึงไม่ กล้าพูดอะไรอีก

คนในตระกูลเย่ต่างถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง ด้วย สีหน้าไม่เป็นมิตร

ท่านย่าไม่แม้แต่จะหันมามองลู่เสียงหยาง พูด ออกมาว่า “ลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนกับหลิวจิ้งอยู่ในมือของ จางยิ่งเทียนแกรีบเข้าไปแลกตัวประกันออกมาได้แล้ว”

เธอพูดออกมาอย่างอยากให้เป็นตามที่ใจคิด

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับ หวังเสว่ก็ส่าย หน้าให้ลู่เสี้ยงหยาง แล้วพูดออกมาอย่างจริงจังว่า “ตอนนี้จางจิ่งเทียนกำลังอารมณ์ไม่คงที่ ถ้าคุณเข้าไป ต้องเป็นอันตรายแน่ๆ ดังนั้นคุณจะเข้าไปไม่ได้เด็ดขาด ส่วนตัวประกันสองคนข้างใน ทางตำรวจจะหาทางช่วยเอง”

“อ่อ ขอบคุณนะครับ แต่มันเป็นเรื่องของผม ผม อยากจัดการเอง” ลู่เสี้ยงหยางตอบกลับนิ่งๆ จากนั้นก็ ตะโกนขึ้นไปยังชั้นสอง

“จางสิ่งเทียน นายมันก็ดีแต่เก่งกับผู้หญิง แน่ จริงก็มาตัวต่อตัวกับฉันสิ นายพูดเองว่าฉันมันแค่เศษ สวะไม่ใช่เหรอ? แต่ฉันว่าตอนนี้นายเป็นยิ่งกว่าเศษสวะ อีกนะ รู้ไหมว่าตอนนี้นายน่ากลัวขนาดไหน? ไม่แปลก

ใจเลยว่าทำไมเมียฉันเห็นนายที่ไรแล้วจะอ้วกทุกที”

ได้ยินแบบนั้น จางติ่งเทียนก็พลันระเบิดออกมา กระชากเย่สวนลุกจากเตียง แล้วลากมายังหน้าต่าง พร้อมถลึงตาใส่คนข้างล่าง ไอ้สวะโง่เง่า แกว่าไงนะ? ไก่อ่อนอย่างแก กล้ามาเทียบกับฉันได้ยังไง”

เยสวนจ้องมองลู่เสี้ยงหยาง กรอบตารื้นไปด้วย น้ำตา ร่างกายสั่นเทิ้มไม่หยุด เวลาเธอตกอยู่ใน อันตรายและต้องการความช่วยเหลือ ก็ยังเป็นลู่เสี้ยง หยางโผล่มาช่วยเธอทุกครั้ง

“งั้นเหรอ? ที่นายพูดมาก็แค่คิดไปเองทั้งนั้น ถ้า นายเก่งกว่าฉันจริง แล้วทำไมเมียฉันถึงไม่ชอบนายล่ะ? อยากให้นายรู้เอาไว้สักเรื่องนะ นายไม่มีทางคว้านางฟ้า มาเป็นของนายได้หรอก เพราะนั่นมันเมียฉัน เธอนอน ร่วมเตียงเคียงหมอนกับฉันทุกวัน ความรู้สึกวิเศษๆแบบ นี้ นายก็ทำได้แค่จินตนาการเอาเท่านั้นแหละ” ใบหน้า ของลู่เสี้ยงหยางเต็มไปด้วยความถากถาง พูดตอกย้ำ กับจางสิ่งเทียนอย่างไม่หยุดไม่หย่อน
จางตังเทียนโกรธจนตัวสัน ดวงตาแดงเถอก ราวกับสีเลือด ในหัวลุกโชนไปด้วยไฟโทสะไร้ชื่อเรียก

ที่ลู่เสี้ยงหยางพูดมันถูกทั้งหมด นางฟ้าที่เขา ไม่มีทางคว้ามาเป็นของตัวเองได้ คือภรรยาของไอ้สวะนี้

“แม่ง! ไอ้เวร เก่งนักใช่ไหม งั้นขึ้นมานี่ ฉันจะ เล่นงานแกให้ตายเลยคอยดู” เข้าตะคอกออกมา พร้อม กับใช้มีด ชี้ไปทางลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะ นี่แหละที่เขาต้องการ เขา ต้องกวนโทสะของจางยิ่งเทียนเพื่อที่จางติ่งเทียนจะได้ เรียกเขาขึ้นไปข้างบน และมันก็เป็นวิธีเดียว ที่สามารถ ช่วยเยสวนกับหลิวจิ้งออกมาได้

ลู่เสี้ยงหยางก้าวเท้าเดินขึ้นไปยังชั้นบน แต่เขาเดินได้ไม่กี่ก้าว ก็ถูกหวังเสว่มาขวางเอา

ไว้

“ตอนนี้คุณขึ้นไปไม่ได้ อารมณ์ของคนร้ายกำลัง เดือด ถ้าคุณขึ้นไป พวกเราไม่สามารถรับประกันได้ หรอกนะว่าคุณจะปลอดภัย” หวังเสว่เอ่ยขึ้นมาอย่าง จริงจัง

ลู่เสี้ยงหยางยิ้ม พูดออกมาอย่างสบายๆว่า “ไม่ ต้องห่วง เขาทำอะไรผมไม่ได้หรอก และเขาไม่กล้าทำ อะไรผมแน่”

“เอ่อ..” หวังเสว่เหลือบตามองบน สีหน้าเต็ม ไปด้วยแววเสียดสี
ในสายตาของเธอ ลูเสียงหยางกแค่คนผอมๆคน หนึ่ง ท่าทางก็ดูเหนียมๆ อีกอย่างในมือของจางดิ่ง เทียนยังมีอาวุธอีก ถ้าลู่เสี้ยงหยางขึ้นไปก็ไม่เท่ากับว่า ไปให้เขาฆ่าตายถึงที่เหรอ?

“คุณคะ รบกวนคุณคำนึงถึงผลที่จะตามมาด้วย คุณขึ้นไปก็มีแต่จะเพิ่มปัญหา มันไม่มีประโยชน์อะไรกับ การช่วยตัวประกันเลยนะ” หวังเสว่อธิบายออกมาอีกครั้ง

ครั้งนี้ลู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเธออีก เดินผ่านเธอ แล้วมุ่งตรงไปยังชั้นบน

หวังเสว่จะห้ามไว้ก็ไม่ทัน เธอตกใจจนหน้าซีด

“รีบแจ้งสำนักงานใหญ่ เราต้องการกำลังเสริม แล้วก็นักเจรจามาถึงหรือยัง รีบเร่งให้มาถึงเร็วๆหน่อย” หวังเสว่เอ่ยถามอย่างรีบร้อน

“ครับ! หัวหน้า ผมจะแจ้งสำนักงานใหญ่เดี๋ยวนี้ ส่วนนักเจรจากำลังเดินทางมาครับ” ผู้ช่วยตอบกลับ อย่างรนๆ

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางกำลังขึ้นไปข้างบน ทุก คนในตระกูลเย่กลับรู้สึกสะใจ ขยะอย่างลู่เสี้ยงหยาง ไม่มีประโยชน์ต่อวงศ์ตระกูลเลยสักนิด ถ้าขึ้นไปแลกตัว ประกันอย่างเย่สวนกับหลิวจิ้งลงมาได้ ตายไปจะได้คุ้ม ค่า

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางก็มาถึงห้องนอนชั้นสอง

เยสวนพูดกับลู่เสี้ยงหยางไม่หยุดว่า “คุณหนีไป เถอะ ตรงนี้มันอันตราย ไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราหรอก”หลิวจึงหายใจหนักหน่วง แววตาทีมองลูเสียง

หยางเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ทำไมไอ้ขยะนี้ต้องขึ้น มา มันไม่มีประโยชน์เลยสักนิด ช่วยพวกเธอไม่ได้ไม่ พอ กลัวก็แต่จะมาทำให้พวกเธอตกอยู่ในอันตรายยิ่ง กว่าเดิม

“ลู่เสี้ยงหยาง แกไสหัวไปเลยนะ” หลิวจิ้งกด เสียงต่ำอย่างท้อแท้

“เหอะๆ กล้า ดีนี่ ลู่เสี้ยงหยาง แตกคิดเหรอว่าเศษ สวะอย่างแกขึ้นมาแล้วจะช่วยอะไรได้? เดี๋ยวฉันจะทำให้ เยสวนได้เห็นกับตา ว่าผู้ชายโง่ๆอย่างแกถูกฉันทำร้าย ยังไงบ้าง และแกต้องขอร้องอ้อนวอนฉันเหมือนหมาตัว หนึ่ง อีกอย่างนะ ไอ้ปัญญาอ่อน ฉันจะเอาเมียแกกับ แม่ยายแกต่อหน้าต่อตาแกเลยคอยดู” “จางยิ่งเทียนพูด ออกมาอย่างชั่วร้าย

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มออกมาอ่อนๆ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “ถ้าตอนนี้นายปล่อยทั้งสองไป ฉันจะบอกความลับ อย่างหนึ่งให้นายฟัง เรื่องที่อาทิตย์ก่อนนายถูกไล่ออก จากหย่งหยวนกรุ๊ปนะ แม้แต่นายเองก็ยังไม่รู้ใช่ไหมล่ะ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกนั้นบอกนายแค่ว่า นายไป ขัดใจคนที่ไม่ควรไปลองดีด้วยเข้า แต่ฉันบอกนายได้นะ ว่าคนที่นายไปขัดใจเข้าน่ะเป็นใคร”

ว่าไงนะ?!

เมื่อลู่เสี้ยงหยางพูดประโยคนี้ออกมา จางยิ่ง เทียนเบิกตาอ้าปากค้าง
เรื่องที่เขาไปขดใจคนที่ไม่ควรไปขัดใจ เลยถูก ไล่ออกจากหย่งหยวนกรุ๊ป มันเป็นความลับนะ แล้วทำไม ลู่เสี้ยงหยางรู้ล่ะ?

หลังจากเกิดเรื่องเขาก็สืบมาตลอดว่าคนคนนั้น คือใคร แต่เขาก็ไม่ได้อะไรสักอย่าง

เขาคิดแค่ว่า ต้องรู้ให้ได้ว่าเขาไปขัดใจใครเข้า จะได้ไปขอร้อง เผื่อจะได้กลับไปทำงานที่หย่งหยวน กรุ๊ปอีกครั้ง

“แม่ง แกคิดจะหลอกฉันเหรอ?” จางติ่งเทียนไม่ เชื่อ

“นายอยากได้ตัวประกันไม่ใช่เหรอ? ฉันมาเป็นตัว ประกันให้นายแล้วนี่ไง แล้วฉันก็จะบอกความลับให้นาย ฟังเป็นข้อเสนอ แลกกับการที่นายต้องปล่อยพวกเธอ ไปเป็นไง?” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยพูด

ได้ ในเมื่อแกอยากตาย ฉันจะทำให้แกสมหวัง เอง เข้ามาสิ” จางติงเทียนตัดสินใจเดิมพัน ลู่เสี้ยงหยางไขว้มือไว้ข้างหลัง แล้วเดินไปหา จางยิ่งเทียน

จางสิ่งเทียนผลักเย่สวนออกไป แล้วจี้มีดไปยัง ลำคอของลู่เสี้ยงหยางแทน

“ลู่เสี้ยงหยาง คุ….คุณบ้าไปแล้วเหรอ?” น้ำตา ของเย่สวนไหลออกมาเป็นสาย วินาทีนี้ลู่เสี้ยงหยาง ครอบครองหัวใจของเธออย่างไม่มีเหลือให้ใครมา แทนที่แล้ว
“รีบไปแก่มัดให้แม่คุณ แล้วก็รีบพากันหนีไป เถอะ” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มออกมาอ่อนๆ

“เยสวน รีบมาแก้มัดให้ฉันได้แล้ว แกจะไปห่วง ไอ้ขยะนี้ทำไมนักหนา?” หลิวจิ้งพูดขึ้นมาอย่างร้อนรน กลัวว่าจางยิ่งเทียนจะกลับคำ

ผ่านไปสักพัก เยสวนก็แก้มัดให้หลิวจิ้งเสร็จ จาก นั้นหลิวจิ้งก็ลากเย่สวนเดินออกไปนอกห้องนอนโดยไม่ แม้แต่จะหันมามองลู่เสี้ยงหยางเลยสักนิด

เพียงแต่ตอนที่เดินมาถึงประตู เย่สวนกลับหยุด ฝีเท้าลง แล้วหันกลับไปมองลู่เสี้ยงหยางอย่างโง่เง่า

“นี่ รีบไปได้แล้ว ไม่ต้องไปมอง คนไร้ประโยชน์ อย่างนั้นอยู่ไปก็ไร้ค่า เขามาแลกตัวพวกเราก็ถือว่า ดีแล้ว จะได้ตายไปอย่างมีประโยชน์” หลิวจิ้งพูดออกมา อย่างใจร้ายใจดำ พูดจบก็ลากเยสวนเดินออกไป

หวังเสว่รู้สึกร้อนใจ แม้ว่าเยสวนกับหลิวจิ้งจะถูก ช่วยออกมาได้ แต่ลู่เสี้ยงหยางยังอยู่ข้างบนนั้น ดูสถานการณ์แล้ว ลู่เสี้ยงหยางตกอยู่ในอันตราย มากกว่าเยสวนกับหลิวจิ้งอีก

“ไม่ได้การแล้ว เรารอต่อไปไม่ได้แล้ว ทุกคน เตรียมความพร้อมเอาไว้ ถ้าไม่ไหวจริงๆ เราก็คงต้องบุก โจมตีแล้วล่ะ” หวังเสว่ออกคำสั่งใส่เครื่องสื่อสารอย่าง เด็ดขาด

“ครับหัวหน้า” ลูกน้องตำรวจรับคำที่ละคน
ทว่าในตอนที่พวกเขากำลังเตรียมบุก ผู้ช่วยของ เธอก็อุทานออกมากะทันหันว่า “หัวหน้าครับ เกิดเรื่อง ใหญ่แล้ว เรื่องใหญ่มาก….มากๆด้วย ตอนนี้ คนร้าย….กำลังนั่งคุกเข่า….ตบหน้าตัวเองอยู่ครับ”