บทที่ 15 ความคิดร้ายๆของจางติ่งเทียน
เมื่อได้ยินที่เย่หยุนเทา พูด ลู่เสี้ยงหยางก็เดือด พล่าน พูดกับเย่หยุนเทาอย่างเหลืออดว่า “ไม่ได้พูดจะ ตายหรือไง พูดจาอะไรไร้สาระ โตขึ้นมาจากการกินของ เสียเหรอ? ปากถึงได้เหม็นแบบนี้ คิดว่าฉันไม่กล้าทำ อะไรนายจริงๆเหรอ?”
“แล้วก็นาย จูบแห่งเทพธิดาเส้นนี้ฉันเป็นคนให้ เธออยู่เห็นๆ และบริษัทของนายก็ฉันนี่แหละที่ทำให้ล้ม ละลาย ที่นี้ยังจะกล้าอวดเบ่งอยู่ไหม?”
เมื่อถ้อยคำถูกปล่อยออกมา ทุกคนก็อึ้งตาแตก สมองประมวลผลไม่ทัน หมอนี่ก็แค่ลูกเขยไม่เอาไหนที่ แต่งเข้าตระกูลเยไม่ใช่เหรอ ทำไมคำพูดคำจาถึงได้ดู ยิ่งใหญ่ขนาดนี้
จางติ่งเทียนยืนอึ้งอยู่กับที่ ฝืนพูดตอบโต้กลับมา ว่า “มั่วซัว แกเอาอะไรมาพูดว่าแกเป็นคนให้?”
เย่หยุนเทานิ่งอึ้งอยู่ชั่วครู่ ก็ได้สติกลับมา ชี้หน้า ลู่เสี้ยงหยางแล้วด่าทอว่า “ไอ้เย้แม่ ไอ้หัวกระดอ ฉัน ทนแกมานานแล้วนะ เศษสวะไม่เอาไหนอย่างแกกล้า มาว่าฉันเหรอ ฉันจะจัดการแกคอยดู”
พูดได้ไม่ทันไร เขาก็เดินพุ่งมาที่ลู่เสี้ยงหยาง
อย่าคิดว่าหยุนเทาวันๆไม่ทำอะไร เขาชอบออก กำลังกายเป็นพิเศษ มีทักษะเตะต่อยพื้นฐาน ตั้งแต่เด็ก จนโตเขาจ้างครูฝึกมาตลอด และก็ฝึกมาจนถึงทุกวันนี้
ผู้ชายอกสามศอกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรอก
แต่ถึงจะอย่างนั้น ในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง เย่ หยุนเทาก็เป็นได้แค่ตัวตลก
เย่หยุนเทาเคยเรียนเตะต่อยแล้วยังไง? ลู่เสี้ยง หยางเป็นถึงคุณชายตระกูลลู่ และเคยเรียนการต่อสู้กับ ครูสอนต่อสู้จริงๆมาตั้งแต่เด็ก
ต่อมาหลังจากแต่งเข้าตระกูลเย่ เขาก็หมดกำลัง ใจ จึงไม่ได้แสดงความเก่งกาจออกมาสักเท่าไหร่ เลย ถูกทุกคนเข้าใจผิด ว่าเขาเป็นคนอ่อนแอที่ใครคิดจะ รังแกก็ได้
“ลู่เสี้ยงหยาง รีบไปเร็ว” เย่สวนรู้ว่าเรื่องมันมาถึง ขั้นที่ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้แล้ว จึงทำได้แค่ตะโกน บอกลู่เสี้ยงหยาง
“จะไปไหน ปล่อยเขาอยู่ที่นี่แหละ ให้หยุนเทา สั่งสอนเขาสักหมัด ดูซิว่ายังจะกล้าพูดอะไรไร้สาระ ออกมาอีกไหม” หลิวจิ้งพูดออกมาอย่างสะใจ “กล้าพูด มาได้ยังไงว่าแกเป็นคนให้จูบแห่งเทพธิดา และเป็นคน ทำให้ประธานจางล้มละลาย แกคิดว่าแกเป็นใคร?”
จริงๆแล้วเธอเห็นด้วยกับคำพูดเมื่อครู่ของเย่หยุน เทามาก ที่ว่าให้จางติ่งเทียนมาแทนที่ขยะอย่างลู่เสี้ยง หยาง
ไม่นาน เย่หยุนเทาก็เดินมาถึงตรงหน้าลู่เสี้ยง หยาง จากนั้นก็ซัดหมัดหลุนๆเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง
ฮุก!
หมัดถูกปล่อยออกไปด้วยความเร็วพอให้เห็น รางๆ เห็นได้เลยว่าเป็นหมัดที่ค่อนข้างจะหนักเอาการ
ทว่า ลู่เสี้ยงหยางกลับเบี่ยงตัวหลบเบาๆ จากนั้น ก็สวนคืนด้วยการล็อกคอแล้วแทงเข่าเข้าที่ท้องของเย่ หยุนเท่าอย่างแรง
“โอ๊ย!” เย่หยุนเทาร้องเสียงดังออกมา ทรุดนั่งกับ พื้นพร้อมกับกุมท้องเอาไว้
ทุกคนในตระกูลเย่เบิกตาโพลง เย่หยุนเทาเคย เรียนการต่อสู้มาไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงสู้ไอ้ไก่อ่อนนี้ไม่ ได้ พ่อแม่ของเย่หยุนเทาแอบตำหนิลูกชายว่าไร้ความ สามารถอยู่ในใจ
“โถเอ๊ย ตะคริวกินเฉยๆหรอกนะนายถึงโจมตีฉัน ได้ เล่นตุกติกใช่ไหม ได้ฉันจะเรียกคนมาจัดการนาย” เย่ หยุนเทาตะโกน ยืนขึ้นอย่างล้มลุกคลุกคลาน จากนั้นก็ พยายามหาข้อแก้ต่างมาแก้อาการหน้าแตกของตัวเอง
ทว่าข้างในเขากลับค่อนข้างตกใจ ไม่คิดเลยว่า ฝีมือของลู่เสี้ยงหยางจะน่ากลัวขนาดนี้
ไม่นาน เย่หยุนเทาล้วงหยิบโทรศัพท์ออกมาต่อ
สาย
หลังจากวางสาย เขาก็ยิ้มเยือกเย็นให้ลู่เสี้ยง หยาง “ถ้าวันนี้ฉันหักขานายไม่ได้ ก็อย่ามาเรียกฉันว่า เย่หยุนเท่า!”
“เลิกพูดไร้สาระได้แล้ว ถ้ายังกล้าพูดอะไรอีก ฉันนี่แหละที่จะหักขานายเอง” ลู่เสี้ยงหยางปรายตามองเย่หยุนเท่าที่อยู่ต่ำกว่า แล้วพูดออกมาอย่างเฉยชา
เย่หยุนเทาหนาวสั่นขึ้นมาทันที เขาเริ่มกลัว จน ไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก
ท่านย่าแอบเห็นด้วยกับเรื่องที่เย่หยุนเทาพูดมา มองไปทางลู่เสี้ยงหยางด้วยใบหน้ายิ้มเยาะ แล้วพูดขึ้น มาว่า “ขู่เก่งจังนะ คิดว่าตัวเก่งมากเลยสิ ก็ลองดูถ้าแก กล้าลงมือต่อหน้าคนแก่อย่างฉัน”
ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่ พร้อมทำหน้าไม่รู้สึกรู้สา
หลิวจิ้งหวาดระแวง คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยาง จะกล้าถึงขนาดต่อยเย่หยุนเทาล้มต่อหน้าทุกคน หลัง จากนี้บ้านใหญ่คงได้เล่นงานครอบครัวพวกเธอตายแน่
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ เธอก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง ก้าว ไวๆเข้าไปหาลู่เสี้ยงหยาง แล้วฟาดฝ่ามือออกไป
เพี้ยะ!
เสียงตบดังชัดแจ๋วสะท้อนไปทั่วห้องโถง รอยฝ่า มือแดงๆปรากฏอยู่บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางอย่าง ชัดเจน
“ลู่เสี้ยงหยาง แกคิดว่าแกเป็นใคร หัดดูสภาพ ต่ำๆของตัวเองซะด้วย กล้าดียังไงไปลงไม้ลงมือกับหยุ นเทา ถ้าวันนี้ไม่ได้จัดการแก แกก็จะไม่เหลิงไปกัน ใหญ่เหรอ? แกรีบคุกเข่าลงเดี๋ยวนี้ แล้วขอโทษหยุนเทา ซะ!” หลิวจิ้งถลึงตาใส่ลู่เสี้ยงหยาง พูดออกมาชัดๆทีละ
คำ
แววตาของลู่เสียงหยางพลันทอแววเย็นชา ถ้า ไม่ใช่เพราะเห็นแก่หน้าเย่สวน เขาคงสวนกลับไปตั้ง นานแล้ว
“นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้ลงไม้ลงมือกับ ผม ถ้ามีอีกครั้งล่ะก็ คุณจะต้องเสียใจแน่” เสียงเยือก เย็นของลู่เสี้ยงหยางดังสะท้านออกมา
หลิวจิ้งตกใจกลัวจนต้องก้าวถอยหลังโดย อัตโนมัติ เมื่อครู่รู้สึกราวกับกำลังหายใจไม่ออก รู้สึก เหน็บหนาวทั่วทั้งร่างรวดร้าวถึงกระดูก
เย่สวนมีสีหน้าทุกข์ใจ อีกฝั่งก็แม่ อีกฝั่งก็ลู่เสี้ยง หยาง เธอไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกมาดี
หลิวจิ้งตกใจกลัวได้ไม่กี่วินาที ไม่นานก็รีบดึงส ติกลับมาอย่างรวดเร็ว ชี้หน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “ไอ้ ชาติหมา ปีกกล้าขาแข็งขึ้นเยอะเลยนะ ปากดีนัก ถ้า เก่งจริงก็ไสหัวออกจากบ้านของพวกฉันไป!”
“ไม่ต้องห่วง ผมพอกับบ้านของคุณแล้ว ต่อแต่นี้ ไปคนอย่างลู่เสี้ยงหยางจะไม่กลับไปที่นั่นอีก” ลู่เสี้ยง หยางทั้งคำแสนเยือกเย็นเอาไว้ จากนั้นก็หมุนตัวเดิน ออกจากห้องโถงไป
ทว่าเขาในตอนที่เขาเพิ่งเดินถึงประตู ข้างนอกก็ มีเสียงดังอึกทึกขึ้นมา
พบว่าเป็นพี่เสือกำลังนำผู้ชายรูปร่างบึกบึน ประมาณสิบกว่าคนเดินเข้ามาอย่างเอาเรื่อง
เมื่อครู่ในตอนที่ พี่เสือกำลังเล่นไพ่นกกระจอกอยู่ในร้านชาแถวๆนี ก็ได้รับสายโทรศัพท์จากเย่หยุนเทา เขาจึงรีบมาที่นี่
เยสวนกลัวจนใบหน้าเล็กๆซีดขาว เตรียมขอร้อง คุณย่าให้ช่วย
จางติ่งเทียนหัวเราะฮ่าๆออกมาเสียงดัง ถ้าวันนี้ เอาลู่เสี้ยงหยางให้ตายได้ เขาก็จะไร้คู่แข่งไปโดย ปริยาย
เมื่อเย่หยุนเทาเห็นพี่เสือมาถึงแล้ว ก็ดีใจเป็น อย่างมาก ยื่นมือซื้ออกไปทางลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “พี่เสือ มาสักทีนะ รีบจัดการไอ้โง่ให้พิการแล้วโยนมัน ออกไปซะ”
พี่เสือมองไปตามการชี้นิ้วของเย่หยุนเทา ใน ตอนที่เห็นว่าเป็นลู่เสี้ยงหยาง แข็งขาก็พลันอ่อน แทบ จะ ทรุดลงนั่งกับพื้น
“เอ่อ.. คุณชายลู่ คุณเองเหรอครับ” สีหน้าของ พี่เสือดูแย่ยิ่งกว่าตอนร้องไห้ จากนั้นก็โค้งคำนับเก้าสิบ องศา
“ให้ตาย นี่มันอะไรกัน?” เย่หยุนเทางนงง เขา เรียกพี่เสือมาเพื่อรุมกระทืบลู่เสี้ยงหยางให้พิการ ไม่ใช่ ให้มาโค้งคำนับแสดงความเคารพแบบนี้นะ
คนของตระกูลเย่มองหน้ากันไปมา พี่เสือคนนี้ สมองกลับหรือยังไง?
“พี่เสือ เข้าใจผิดแล้ว ผมเรียกพี่มาหักขามัน แล้วทำไมพี่ถึง….” เย่หยุนเทาพูดออกมาเสี่ยงอ่อน แต่ยังไม่ทันทีเขาจะได้พูดจบ พี่เสื้อกีดีดตัวขึ้นมาแล้วพูด ตัดบทว่า
“เย่หยุนเทา แกมันปัญญาอ่อน คิดจะหาเรื่อง ตายให้ฉันหรือไง วันนี้ฉันต้องได้สั่งสอนแกสักตั้งแล้ว” พูดจบ เขาก็เดินเร็วๆมาถึงตัวเย่หยุนเทา จากนั้นฝ่ามือ ใหญ่ๆของเขาก็ประทับลงบนใบหน้าของเย่หยุนเทา
เย่หยุนเทากุมหน้าเอาไว้อย่างร้อนรน “พี่เสือ พี่ บ้าไปแล้วหรือไง? พี่ต่อยผมทำเพื่อ? พี่ต้องไปต่อยไอ้ โง่ลูเสี้ยงหยางนั่นต่างหาก”
“หุบปาก ไอ้เด็กเปรต แกนั่นแหละโง่ แกรู้หรือ เปล่าว่าแม้แต่ขนเส้นเดียวของคุณชายลู่ก็ทำให้แกถึง ตายได้เลยนะ?” พี่เสือพูดพร้อมกับฟาดหมัดใส่เย่หยุน เทาอีกครั้ง
ทุกคนเบิกตาโพลง ลู่เสี้ยงหยางมีอำนาจขนาด นั้นเลยเหรอ? แค่ขนเส้นเดียวก็ถึงกับทำให้เย่หยุนเทา ตายเลยเหรอ?
เย่หยุนเท่ายังคงไม่ยอมแพ้ หันไปด่าทอลู่เสี้ยง หยางเป็นวรรคเป็นเวร
ผลที่ตามมาก็คือพี่เสือใช้ทั้งฝ่ามือซ้ายฝ่ามือขวา ฟาดเข้าใส่เย่หยุนเทาอย่างไม่ยั้ง
สุดท้ายเย่หยุนเทาก็ถูกตีจนอวดเก่งไม่ออก เลย ต้องขอร้องพี่เสือให้หยุด
“ไอ้หัวกระดอ วันนี้แค่สั่งสอน ต่อไปนี้ถ้ายังกล้า เสียมารยาทกับคุณชายลู่อีก ฉันเอาแกตายแน่” เมื่อพี่เสื้อขู่เย่หยุนเท่าเสร็จ ก็ค่อยๆหันมาขอโทษลู่เสียง หยางอย่างระมัดระวัง
ลู่เสี้ยงหยางไม่มีอารมณ์อยู่ที่นี่ต่อ จึงเดินออก จากตระกูลเยไป
ทุกคนในตระกูลเย่ต่างพากันไม่เข้าใจ
เพราะลู่เสี้ยงหยางเอ่ยกับหลิวจิ้งไว้ ว่าต่อไปนี้ จะไม่กลับไปที่บ้านนั้นอีก ดังนั้นเขาจึงวางแผนว่าจะกลับ ไปอาศัยอยู่ที่บริษัท พรุ่งนี้ค่อยหาซื้อที่อยู่ใหม่
ระหว่างทางเขาก็ได้รับโทรศัพท์
เป็นหวงโหย่วเหวยที่โทรมา หวงโหย่วเหวยโทร มาบอกว่า เขาพาไป่สู้สู้ไปทำความสะอาดมาเอี่ยมอ่อง แล้ว พร้อมที่จะขึ้นเตียงกับลู่เสี้ยงหยางตลอดเวลา
ลู่เสี้ยงหยางอารมณ์ไม่ดี คนในครอบครัวของเย่ สวนดูถูกเขากันทุกคน แล้วเขาจะยังเป็นผู้ชายที่ดีไป ทำไม สู้ปล่อยตัวปล่อยใจซะดีกว่า อุทิศให้แก่ชีวิตที่ อิสระ
“งั้นก็รีบมาเดี๋ยวนี้! ให้เธอไปรอฉันอยู่ในห้อง ทำงานที่บริษัท” หลังจากลู่เสี้ยงหยางพูดเสียงเย็นจบ เขาก็กดวางสาย
แม้ว่าผู้หญิงอย่างไป๋สู้สู้จะไม่ค่อยมีสมอง แต่ หน้าตากลับสะสวย หุ่นก็ดีสุดๆ แค่เล่นๆก็ไม่น่าจะเป็น อะไร
ทางด้านตระกูลเย่
เพราะเย่หยุนเทาถูกทำร้ายร่างกาย ท่านย่าจึง ไม่มีอารมณ์ฉลองวันเกิดต่อ นั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยใบหน้าอี มครีม
คนรอบข้างต่างพากันสงบปากสงบคำ ไม่มีใคร กล้าส่งเสียงออกมา
จางเทียนเฉิง และท่านย่าเป็นเพื่อนสนิทกันมา นาน เลยไม่ได้เกร็งกับท่าทีของเธอสักเท่าไหร่ เขา เริ่มประเมินราคาของขวัญที่ทุกคนส่งมาให้
เยสวนรู้สึกไม่สบายใจ ในหัวเอาแต่คิดถึงลู่เสียง
หยาง
ที่จริง เธอเองก็แคร์ลู่เสี้ยงหยางมากอยู่เหมือน
กัน
หลิวจิ้งกลัวว่าท่านย่าจะเอาความโกรธมาลงที่ พวกเธอ จึงรีบดึงเย่สวนให้รีบเดินออกมาอย่างรู้งาน
ดวงตาของจางจิ่งเทียนฉายแววร้ายๆ วันนี้ที่เขา มาเข้าร่วมงานวันเกิดของท่านย่า เพราะอยากยกระดับ ความสนิทกับท่านย่าให้มากขึ้น เพื่อให้ท่านย่ายกเลิก การหมั้นของเย่สวนกับลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นก็ให้เยสวน มาแต่งงานกับเขาแทน แต่พอเมื่อกี้ลู่เสี้ยงหยาง ก่อ ความวุ่นวาย ท่านย่าจึงอารมณ์ไม่ดี เขาเลยไม่กล้าเปิด ปากพูดอะไร ทันใดนั้นในใจก็ฉุกคิดแผนการชั่วร้ายขึ้น มาได้ จึงรีบเดินตามเยสวนกับหลิวจิ้งออกไป
ทั้งสามคนเดินออกไปได้ไม่ทันไร จู่ๆจางเทียนเฉิงอุทานออกมา “หยุนเท่า ภาพวาดไผ่ยักษ์พันปีของ แก เป็นของปลอมนี่!”
“ห้า?!” ทุกคนตกใจ มองมาทางเย่หยุนเทาอย่า
งอึ้งๆ!
สิบนาทีต่อมา
เย่สวนและหลิวจิ้งเพิ่งกลับมาถึงบ้าน จางยิ่ง เทียนก็ตามมาติดๆ
เยสวนสะดุ้งตกใจ จ้องจางสิ่งเทียนแล้วพูดว่า “คุณสะกดรอยตามพวกเราเหรอ”
หลิวจิ้งถลึงตาใส่เยสวน แล้วพูดว่า “สะกดรอย ตามอะไรกัน พอดีเลยฉันเองก็อยากเชิญประธานจางมา ทานข้าวที่บ้านตั้งนานแล้ว”
ตอนนี้เธอตัดสินใจเอาเองแล้ว ว่าจะให้จางติ่ง เทียนมาเป็นลูกเขย
จางสิ่งเทียนพูดยิ้มๆว่า “ผมมาโดยไม่ได้รับคำ เชิญ หวังว่าคุณแม่จะไม่ถือสานะครับ”
ถึงกับเรียกคุณแม่เลยทีเดียว หลิวจิ้งยิ้มปลาบปลื้มออกมา ไม่ได้ทักท้วงอะไร
การที่จางจิ่งเทียนเต็มใจซื้อของแพงๆอย่างจูบ แห่งเทพธิดาให้เยสวนนั่นแปลว่าเขาต้องชอบเย่สวน จากใจจริงแน่ๆ
ถ้าเยสวนแต่งงานกับจางตึงเทียน คงมีความสุข กว่าแต่งกับลู่เสี้ยงหยางเป็นไหนๆ
เย่สวนรู้สึกรังเกียจขึ้นมาชั่วขณะ เธอไม่สามารถ ทนอยู่ตรงนี้ได้อีกต่อไปแล้ว จึงหันไปพูดกับหลิวจิ้งว่า “แม่ ฉันออกไปข้างนอกนะ”
พูดจบก็ถือกระเป๋าเตรียมจะออกไป แต่จู่ๆจางติ่ง เทียนก็ลุกขึ้นยืน ตอนนี้เขาไม่เหลืออะไรแล้ว โดย เฉพาะอย่างยิ่งเขาเพิ่งเสียคฤหาสน์สวนโบต้นที่เป็นตัว ช่วยชีวิตสุดท้ายไป แต่ก็ยังไม่ได้เยสวนมาเป็นของตัว เองอีก ดังนั้นเขาจึงรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ตอนนี้คง ทำได้แค่ใช้กำลัง
เขาล้วงหยิบสเปรย์ออกมาฉีดใส่หน้าสาว สวน จน เยสวนล้มลงไปด้วยดวงตานิ่งค้าง
“ว้าย! จางสิ่งเทียน คุณทำอะไรเนี่ย?” หลิวจิ้งดีด ตัวลุกขึ้นจากโซฟาอย่างตกใจ
“ฮีๆ ผมทำอะไรงั้นเหรอ? แม่หม้ายยังสวยแบบ คุณก็น่าจะรู้ดีไม่ใช่เหรอ?”
“ไหนๆตอนนี้ผมก็ไม่เหลืออะไรแล้ว งั้นก็ขอเอา พวกคุณก่อนก็แล้วกัน!”
จางติ่งเทียนยิ้มแปลกๆออกมา จากนั้นก็ฉีดส เปรย์ใส่หน้าหลิวจิ้งจนล้มลงไปเช่นเดียวกัน
สาวสวยทั้งสองคนที่นอนสลบอยู่บนพื้นดูงดงาม อย่างจับต้องได้ จางติ่งเทียนถูมืออย่างชั่วร้าย “คืนนี้ พวกคุณสองแม่ลูกต้องตกเป็นของผม!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ