บทที่ 12 ได้รับจดหมายเทียบเชิญ

ต่อมา เมื่อจัดการเรื่องราวจนเสร็จ ลู่เสี้ยงหยาง ก็ไม่มีอารมณ์อยู่ที่นี่ต่อแล้ว หลังจากบอกให้ทุกคนกลับ ไป ตัวเองก็อยู่พูดคุยกับหลิวผิงสักพัก จากนั้นก็แยก ย้ายกันกลับบ้าน

ตอนเขากลับมาถึง หลิวจิ้งกับเย่สวนก็ยังไม่กลับ เขาจึงนอนหลับไปคนเดียว

เช้าวันต่อมา เขาก็ไปทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

เพิ่งนั่งลงยังไม่ทันไร ซุนเซียงเซียงก็เดินเข้ามา แล้วพูดว่า “ท่านประธาน ข้างนอกมีคนชื่อเย่หยุนเทา อยากพบคุณค่ะ”

“มาพบผมทำไม? เขาได้บอกไหม?” ลู่เสียงหยาง เอ่ยถาม

ไม่ได้บอกไว้ค่ะ แต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงมาเพราะ เรื่องโควตาเข้าร่วมเวทีการอภิปรายทางธุรกิจที่หยูเม่ย หยินกรุ๊ปของเราเป็นเจ้าภาพ” ซุนเซียงเซียงพูดขึ้น

“อืม บอกให้เขากลับไปเถอะ แล้วก็ฝากบอกเขา ด้วยว่า ห้ามคนของตระกูลเย่ก้าวเท้าเข้ามาในบริษัท ของเราแม้แต่ก้าวเดียว แต่เว้นเย่สวนไว้คนหนึ่ง ถ้าจะ มาก็ให้เย่สวนมาคุยที่บริษัทด้วยตัวเอง” ลู่เสี้ยงหยาง ออกคำสั่งเรียบๆ

“ค่ะ ท่านประธาน” ซุนเซียงเชียงแสนรับ จากนั้น ก็รีบเดินออกไปอย่า งวดเร็ว
ไม่นานหลังจากนั้น เย่หยุนเทาก็ถูกเจ้าหน้าที่ รักษาความปลอดภัยหิ้วปีกโยนออกนอกบริษัท จากนั้นก็ นำคำพูดของลู่เสี้ยงหยางมาบอกกับเขาด้วยท่าทางนิ่งๆ

เย่หยุนเทานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ประธานหยูเม่ยหยิน กรุ๊ปไม่ต้องการพบใคร นอกจากเยสวน อย่างนั้นเหรอ?

เป็นไปได้ยังไง?

แม้รู้สึกไม่อยากจะเชื่อ แต่กระนั้นสิ่งแรกที่เย่หยุ นเทาทำก็คือนำเอาข่าวคราวนี้กลับไปบอกคนในตระกูล ด้วยอาการกระหืดกระหอบ

ตระกูลเย่กรุ๊ปบริษัทสาขาใหญ่ของตระกูลเย่

ภายในห้องประชุม

สายตาของทุกคนต่างจดจ้องมาที่เยสวนจนแทบ ทะลุ ถือสิทธิ์อะไร ทำไมประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปถึง อยากเจอแค่เธอคนเดียว

เย่ซวงจ้องเยสวนเขม็ง ใบหน้าแสดงความไม่ พอใจออกมา เธอเป็นลูกสาวของเย่เจิ้งซาน ในตระกูลมี แค่เยสวนที่หน้าตาดีกว่าเธอ การศึกษาก็สูงกว่าเธอ เพราะฉะนั้นเธอเลยรู้สึกเป็นรองอยู่ตลอด

“เย่สวน ในเมื่อท่านประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ป อยากพบแก งั้นแกก็ไปเถอะ” ในที่สุดท่านย่าก็เอ่ยพูด ออกมา

เยสวนมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เธอไม่เชื่อที่ เย่หยุนเทาพูด ว่าประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปอยากพบเธอจริงๆ คิดแค่ว่าเย่หยุนเทาถูกหยูเม่ยหยินกรุ๊ปปฏิเสธไม่ ต้อนรับ เลยรู้สึกไม่พอใจ จึงแต่งเรื่องขึ้นมา เพื่อให้เธอ ไปขายหน้าที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปด้วยอีกคน

“ทำไม ไม่อยากไปเหรอ?” เมื่อเห็นว่าเย่สวนลีลา ไม่ตอบรับสักที ท่านย่าจึงเพิ่มความเข้มในน้ำเสียง

“ได้ค่ะคุณย่า ฉันจะไป” เย่สวนฝืนพยักหน้าตอบ รับออกไป

“อืม เวลามีไม่มากนัก รีบไปเถอะ โควตานี้มัน สำคัญกับพวกเราตระกูลเย่มาก” คุณย่าพูดเร่งรัดอย่าง อดรนทนรอไม่ไหว

เมื่อเย่สวนออกไปจากห้องประชุมแล้ว เยซวงก็ เรียกเย่หยุนเทาให้ออกมาจากห้องประชุมเพื่อปรึกษา กัน

“หยุนเทา ไม่คิดว่าเรื่องนี้มันแปลกๆไปหน่อยเห รอ? ถ้าเย่สวนทำเรื่องนี้สำเร็จจริงๆ ในอนาคตเธอต้อง ได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัทแน่ๆ แล้วถ้าหากมันสั่นคลอน ตำแหน่งของนายจะทำยังไง?”

เย่หยุนเทาเป็นลูกชายของคุณลุงใหญ่ ถูก วางตัวให้เป็นผู้สืบทอดตระกูลเย่กรุ๊ปในอนาคต เขาไม่มี วันยอมให้ใครหน้าไหนมาสั่นคลอนตำแหน่งของเขาได้ หรอก

“ห์ คนอย่างเย่สวนนะนะจะมาสั่นคลอนฉันได้ เธอไม่มีโอกาสนั้นหรอก ครั้งนี้ ประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ก็แค่อยากเจรจากับเธอ ไม่ได้แปลว่าเธอจะทำสำเร็จสักหน่อย และถ้าเธอพลาด เรื่องราวทั้งหมดมันก็เป็น

เพราะเธอทำมันพัง ถึงตอนนั้นฉันจะบอกคุณย่า ว่าเธอ เป็นผู้กระทำความผิดต่อตระกูล แล้วให้คุณย่าลงโทษ เธอหนักๆ” “ฮ่าๆ เป็นความคิดที่ดีเลย หยุนเทา นายนี่มันเจ้า

แผนการจริงๆ ผู้หญิงโง่ๆอย่างเย่สวนนะ ถูกนายเล่น

งานจนตายก็ไม่มีทางรู้เรื่องอะไรหรอก” เย่ซวงยิ้มออก

มาอย่างสบายใจ

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง เย่สวนก็มาถึงหยูเม่ยหยิน กรุ๊ป โดยมีซุนเซียงเซียงรอต้อนรับ

ลู่เสี้ยงหยางไม่อยากเปิดเผยตัวตนออกมาเร็ว ขนาดนี้ เลยไม่ได้ออกมาอวดโฉมหน้า แต่เรื่องที่ทำให้เยสวนตกตะลึงเป็นอย่างมากก็

คือ เธอยังไม่ทันได้พูดอะไรกับซุนเซียงเซียง ซุนเซี

ยงเซียงก็เป็นฝ่ายยื่นจดหมายเชิญฉบับหนึ่งมาให้เธอ

ก่อน

และมันก็คือจดหมายเทียบเชิญเข้าร่วมงาน อภิปรายทางธุรกิจที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปเป็นเจ้าภาพนั่นเอง!

“อ่าหัวหน้าซุน นี่มันหมายความว่ายังไงคะ?” เย่ สวนถือจดหมายเทียบเชิญไว้ในมือ รู้สึกหนักอึ้งไปหมด เอ่ยถามออกมาด้วยเสียงสั่นๆ

“ฮ่าๆ ท่านประธานของพวกเราชื่นชมคุณมากๆ ต่อจากนี้คุณก็ตั้งใจทำให้ดีล่ะ อย่าทำให้ท่านประธาน ผิดหวังเด็ดขาด” ซุนเซียงเซียงพูดยิ้มๆ
“เหรอคะ?” เย่สวนรู้สึกตกใจที่ได้รับคำยกยอแบบ นี้ ประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปชื่นชมเธอ นี่มันช่างเป็น เกียรติจากสวรรค์แท้ๆ

“แน่อยู่แล้ว ไม่แน่นะหลังจากนี้ท่านประธานของ พวกเราอาจจะมาพบคุณด้วยตัวเองก็ได้” ซุนเซียงเชียง พูดพร้อมกับอมยิ้ม

ตุ้ม!

ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ ในหัวของเย่สวนก็คล้าย กับมีเสียงระเบิดดังสะท้อนออกมา จนร่างกายสั่นสะท้าน

จู่ๆก็รู้สึกฮึกเหิมห้าวหาญ กำลังใจในการสู้ก็ยิ่งมี มากกว่าเดิม

ประธานหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่ยิ่งใหญ่คับฟ้าใน แวดวงธุรกิจแห่งเมืองปิงเหอใครบ้างจะไม่อยากเจอ?

เย่สวนกลับตระกูลด้วยหัวใจที่ระริกระรี้

ณ บริษัทสาขาใหญ่ ภายในห้องประชุมของตระ กูลเย่กรุ๊ป

ทุกคนในตระกูลเย่อยู่กันครบ เมื่อเห็นว่าเยสวน เดินเข้ามา แต่ละคนต่างก็ยืดคอชะโงกหน้ามองมาที่ เธอ เพื่อคาดเดาผลลัพธ์จากสีหน้าของเธอ

ความระริกระรี้และความปีติยินดีบนใบหน้าของเย่ สวนถูกปกปิดเอาไว้ ในเวลานี้บนใบหน้าของเธอ จึง เหลือแค่ความเรียบนิ่ง

ซึ่งในมุมมองของพวกเย่หยุนเทากลับคิดว่า เย่สวนคงทำล้มเหลวมาแน่ๆ

“ฮ่าๆ คุณย่าครับ ดูเหมือนเธอก็ทำไม่สำเร็จ เหมือนกันนะ เธอทำเรื่องดีๆของตระกูลเราพัง ที่ตระกูล เราไม่ได้โควตาเข้าร่วมงานอภิปรายของหยูเม่ยหยิน กรุ๊ป เป็นเพราะเธอทำไม่เต็มที่ คุณย่าครับ เพื่อความ ยุติธรรม คุณย่าต้องลงโทษเธอนะครับ” เย่หยุนเทาผลัก ภาระมาที่เยสวนอย่างหน้าด้านๆ

“ใช่ค่ะคุณย่า ถ้าเย่สวนเก่งกว่าคนอื่นจริงๆ แล้ว ทำไมถึงจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ล่ะ? ต้องโทษที่เธอทำงาน ไม่ได้เรื่อง ซ้ำร้ายยังทำให้เรื่องมันยิ่งแย่ลงกว่าเดิมอีก”

ท่านย่าหน้าตึง ใบหน้าเผยความผิดหวังออกมา

เล็กน้อย แต่ในตอนนี้เอง เย่สวนก็เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ

ท่านย่า ยิ้มออกมาบางๆแล้วพูดว่า “คุณย่าคะ นี่จดหมาย เทียบเชิญ คุณย่าเปิดดูสิคะ”