บทที่2 คุกเข่าเรียกพ่อ

ฟังคำของไปสู้สู้ ลู่เสี้ยงหยางกลืนน้ำลายโดย ไม่รู้ตัว พร้อมถาม “จริงหรือ?”

แม้ว่าไปสู้สู้จะเยาะเย้ยถากถางเขาหลายครั้ง แต่ เธอก็เป็นสาวงามที่พบเจอได้ยาก

“จริงสิ คำพูดของหญิงสาวมีค่าเสมอ แน่นอนว่า ถ้านายหาเงินแสนนึงมาไม่ได้ ก็ต้องเอารองเท้าของฉัน ไปเลียให้สะอาด” ไปสู้สู้พูดพร้อมยกรองเท้าส้นสูงของ เธอขึ้นมา

“ได้” ลู่เสียงหยางตอบตกลงอย่างสบายใจ

แต่ทันทีที่เขาพูดจบ หลิวจิ้งแม่ยายของเขาก็ล้วง มือไปหยิบเงินหนึ่งร้อยหยวนจากกระเป๋าปาใส่หน้าของ ลู่เสี้ยงหยาง

“ไอ้คางคกอยากกินเนื้อหงส์ เล่นอะไรอยู่? นี่หนึ่ง ร้อยหยวนฉันจ่ายให้นายแล้วออกไปจัดการตัวเองซะ” หลิวจิ้งพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจ กลัวว่า ถ้าลู่เสี้ยงหยางอดกลั้นต่อไปจะมีความคิดนอกลู่นอก ทางกับลูกสาวของเธอในตอนกลางคืน เมื่อกี้เจ้าคนไร้ ประโยชน์นี้ยังมองไปที่เธอด้วย คงจะกลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว เป็นแน่

แต่ไม่รู้เกิดขึ้นได้ยังไง แท้จริงแล้วเธอกลับคิดถึง ความรู้สึกที่ถูกลู่เสี้ยงหยางแอบมองแบบนั้น

ล่เสี้ยงหยางกับลงหยิบเงินหนึ่งร้อยชยาบขึ้นบาเงียบๆ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! คนไร้ประโยชน์อย่างเขาเหมาะแค่กับ ผู้หญิงชั้นต่ำพวกนั้นนั่นแหละ” ไปสู้สู้หัวเราะขึ้นมา

เช้าของวันที่สอง ลู่เสี้ยงหยางที่ยังหลับฝันอยู่ก็ ถูกคนถีบให้ตื่นขึ้นมา

พอลืมตาขึ้น ก็เห็นเย่สวนยืนมองเขาอยู่ด้วย สีหน้าเย็นชา “ลู่เสี้ยงหยาง รีบลุกจากเตียงเดี๋ยวนี้ พา ฉันไปส่งที่หย่งหยวนกรุ๊ป

“รู้แล้ว” ลู่เสี้ยงหยางลุกขึ้นจัดการตัวเองนิด หน่อย จากนั้นจึงลงไปขี่รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้า

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ลู่เสี้ยงหยางก็พาเยสวนมาถึง ล่างตึกของหย่งหยวนกรุ๊ป

รถมอเตอร์ไซค์ยังไม่ทันจอดดี เย่สวนก็เริ่มออก คำสั่ง “ลู่เสี้ยงหยางรีบกลับไปซะเดี๋ยวนี้อย่าให้ใครมา เห็นนายจะทำให้ฉันขายหน้า”

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกขุ่นเคือง บีบคันเบรกสุดมือ ทำ เอาเย่สวนล้มไปข้างหน้า ตัวแน่บชิดอยู่กับแผ่นหลังของ ลู่เสี้ยงหยาง

การสัมผัสใกล้ชิดแบบนี้ ทำให้จิตใจของลู่เสี้ยง หยางสั่นไหว

“นี่ ไอ้นักเลงที่สมควรตาย ทำอะไรของนาย? ไม่ อยากมีชีวิตอยู่แล้วใช่ไหม?” ทันใดนั้นเย่สวนก็มีความ รู้สึกเหมือนถูกเช็ดน้ำมัน ใบหน้าร้อนผ่าว ทั้งโกรธทั้งโมโห ถ้าไม่เห็นแก่ว่าที่นี่เป็นที่สาธารณะ ต้องยับยั้ง ชั่งใจ อยากจะเมี่ยนดีลู่เสี้ยงหยางเอาเข้าจริงๆ

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบาๆ “ผมไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกี้ โดนตรงไหน มาผมลูบให้”

คำพูดนี้พอพูดออกมา เขาก็เสียใจทันที เยสวนจะ ให้เขาลูบตรงนั้นไหม?

เยสวนคิดแค่ว่าลู่เสี้ยงหยางจงใจแกล้งเธอ ใบหน้าเธอโกรธเกรี้ยว พอคิดจะสอนบทเรียนให้ลู่เสี้ยง หยาง เสียงหัวเราะของชายคนหนึ่งก็แทรกเข้ามา “แหม คุณเย่ คุณนี่ตรงต่อเวลาจริงๆ”

ลู่เสี้ยงหยางหันกลับไปเห็นผู้ชายสวมชุดสูทกับ รองเท้าหนังขัดเงาก้าวลงมาจากรถปอร์เช่

เขาก็คือจางยิ่งเทียนเจ้าของหย่งหยวนกรุ๊ป

จางสิ่งเทียนมองข้ามลู่เสี้ยงหยางไปทันที เหมือนเป็นอากาศ แววตาเต็มไปด้วยตัณหา มองเยสวน ขึ้นลง แล้วพูดอย่างมีความหมายแอบแฝง “พวกเรา เข้าไปคุยในบริษัทเถอะ”

“อืม!” เย่สวนเอ่ยปากตกลง เตรียมเดินตามจาง ซิ่งเทียนเข้าไปในหย่งหยวนกรุ๊ป

ลู่เสี้ยงหยางร้อนรนเล็กน้อย ไอ้แก่จางติ่งเทียน แค่มองก็รู้ว่าบ้ากามเยสวนเดินตามเขาเข้าไป ไม่ใช่แกะ เข้าถ้ำเสือเลยหรือ? รีบเอื้อมมือไปดึงแขนของเย่สวน แล้วพูดว่า “ที่รัก คุณไม่ใช่จะเอา10ล้านหรอ ผมจะ ต้องหาวิธีช่วยคุณได้แน่ คุณกลับบ้านกับผมตอนนี้เลย”
“ไปซะ อย่าอยู่ให้ฉันเสียเวลา!” เย่สวนปัดมือของ ลู่เสี้ยงหยางออกทันที แล้วพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

จางสิ่งเทียนในที่สุดก็หันไปมองลู่เสี้ยงหยาง ใบหน้าแสดงความยียวน “อ้าว แกคือไอ้สวะคนดังของ เมืองปินเหอไม่ใช่หรอ? ใครบ้างไม่รู้ว่าแกอยู่บ้านล้าง เท้าขัดรองเท้าให้เมียกับพ่อตาแม่ยาย ผู้ชายอ่อนแอ อย่างแกจะคิดวิธีหาเงิน10ล้านมา ฝันไปเถอะ ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ประธานจาง คุณอย่าไปสนใจเขาเลย เขาไม่ เข้าใจอะไร คุยกับเขาไปก็เสียเวลาของเราเปล่าๆ” ไม่รอ ดูท่าทีของลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนพูดถากถางนำไปก่อน

“หีหี้” จางสิ่งเทียนยิ้มอย่างประชดประชัน แล้ว เอนหน้าไปกระซิบข้างหูลู่เสี้ยงหยาง “ไอ้กระจอก ฉัน ชื่นชมคนไร้ประโยชน์อย่างแกมากเลยนะ ชีวิตรันทด ขนาดนี้ยังกล้าที่จะมีชีวิตอยู่ พูดก็พูดเมียแกนี่ตรงเวลา จริงๆ เธอแต่งกับแกมาสามปี แกไม่เคยได้แตะเธอแม้แต่ ปลายผมล่ะสิ? ฮ่าฮ่า แกวางใจเถอะ คืนนี้ฉันจะใช้การ ลงทุนแลกเปลี่ยนกันทำให้เธอเชื่อฟังคำพูด ถ้าแกสนใจ ฉันจะถ่ายวิดีโอเก็บไว้ให้แกดูก็ได้”

“แก!”

เมื่อพูดคำนั้นออกไป หัวของลู่เสี้ยงหยางก็ เหมือนระเบิดออกมา จางติ่งเทียนคิดจะใช้เงินทุนเพื่อ นอนกับภรรยาของเขาจริงหรือ?

ทันใดนั้นเขากำหมัดแน่น มองไปที่เยสวนแล้วพูด ว่า “ที่รัก เมื่อกี้ไอ้แก่หน้าไม่อายนี่บอกว่าคืนนี้จะนอนกับคุณ คุณยังหวังว่าเขาจะให้เงินลงทุนกับคุณอีกหรอ?”

“เอ้?” เย่สวนขมวดคิ้วทันที

ในใจจางจิ่งเทียนแตกตื่น แต่ครู่เดียวก็สงบลง แล้วพูดว่า “ฉันจะมีความคิดเลอะเทอะแบบนั้นแล้วพูด กับแกหรอ? ที่นี่ไม่มีสามร้อยเหรียญโปรยอยู่บนพื้น ขอร้องล่ะ ถ้าจะใส่ร้ายคนก็คิดหน่อย!”

ได้ฟังคำพูดนั้น เยสวนก็พยักหน้า รู้สึกมีเหตุผล ผู้ชายที่ไหนจะพูดเรื่องแบบนั้นออกมา? คิดว่าลู่เสี้ยง หยางต้องพูดมั่วชั่วแน่นอน

“นี่ ก่อนจะพูดหัดคิดก่อน อย่ามารบกวนฉัน” เย่ สวนจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยาง แล้วหมุนตัวเดินเข้าตึกบริษัท ไป

หน้าจางติ่งเทียนเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ชูนิ้ว กลางใส่ลู่เสี้ยงหยางแล้วหมุนตัวเดินเข้าตึกบริษัทตาม เย่สวนไป

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างเยือกเย็น ดูนาฬิกาแล้ว คำนวณเวลา เมื่อเกือบถึงเวลาก็ขึ้นขี่รถมอเตอร์ไซค์ ไฟฟ้าบิดคันเร่งแล้วพุ่งไปข้างหน้า เกิดเสียงชนเข้าที่รถ ปอร์เช่ หน้ารถปอร์เช่ถูกกะเทาะสีออกเป็นรอยใหญ่

ผู้คนรอบด้านเยอะขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายต้องรบกวน รปภ. รปภ.ตัวสั่นโทรศัพท์ไปหาจางติ่งเทียน

“แม่งเอ้ย เป็นเด็กผีมาจากไหน รู้ไหมว่าแกชนรถ อะไร? ปอร์เช่นะ!!ราคา1.5ล้าน แกรอขายไตชดใช้ได้ เลย” รปภ.ตะคอกเสียงใส่ลู่เสี้ยงหยางหลังวางสาย
หน้าตาลู่เสี้ยงหยางไม่แยแส ก็แค่รถปอร์เช่ไม่ใช่ หรอ? ในสายตาของเขามันต่างอะไรกับรถของเล่นกัน?

จางสิ่งเทียนกับเย่สวนรีบร้อนออกมาอย่างรวดเร็ว พอเห็นว่าคนที่ชนรถปอร์เช่คือลู่เสี้ยงหยาง เยสวนตกใจ จนขาแทบอ่อนจางจิ่งเทียนใบหน้าเจ็บปวด แทบรอไม่ ไหวที่จะกลืนกินชีวิตลู่เสี้ยงหยาง

“โง่! เชี้ย! จงใจใช่ไหม? แกรอดูว่าฉันจะลงโทษ แกยังไง” จางสิ่งเทียนจ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยงหยางอย่าง ดุร้าย

ลู่เสี้ยงหยางทำทีหูหนวก เอนตัวไปหยิบอิฐจาก แท่นวางดอกไม้ออกแรงอย่างหนักหน่วง ทุบไปที่ กระโปรงรถปอร์เช่เต็มแรง

ผัวะ!

อิฐหักเป็นสองท่อน กระโปรงรถปอร์เช่จมเป็น

หลุมขนาดใหญ่

กริบ!

ผู้คนรอบด้านต่างเงียบกริบ!

ไอ้บ้าคนนี้ไม่รักชีวิตแล้วหรอ? ค่าซ่อมแซมสูงลิ้ว เกรงว่าเขาจะต้องชดใช้ไปชั่วชีวิต

“อำ!” เย่สวนตกตะลึง ทั้งโกรธทั้งโมโห แทบรอ ไม่ไหวที่จะตัดขาหมาทั้งสองข้างของลู่เสี้ยงหยาง ไอ้ ขยะนี่จงใจหาเรื่องหรอ? เขาทุบอิฐก้อนนั้นลงไป น่ากลัว ว่าค่าซ่อมแซมคงไปถึงหกหลักแล้ว เขาหาเงินมาชดเชยค่าซ่อมแซมไม่ได้ ท้ายสุดก็ไม่พ้นเธอต้องมาจ่าย เงินตรงนี้

“ดี ดี เด็กดี มีบุคลิกพอตัว มาดูกันว่าวันนี้ฉันจะฆ่า แกยังไง” จางสิ่งเทียนโมโหจนหน้าเขียว รถปอร์เช่คันนี้ เป็นเครื่องมือล่อสาวอันใหม่ของเขา คิดไม่ถึงว่าจะถูกลู่ เสี้ยงหยางทุบจนย่อยยับขนาดนี้

“รอชดใช้เงินให้กูเถอะ ชดใช้ไม่ไหว ฉันต้องเอา แกเข้าไปนั่งในคุกแน่” จางยิ่งเทียนซื้อย่างคุกคามไปที่ จมูกของลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่แล้วพูดว่า “ก็แค่รถปอร์เช่คัน นึงพังเองไม่ใช่หรือไง? ฉันชดใช้ให้แกสิบคันเลย”

ฮือฮา!

คำพูดนี้ออกไป ผู้คนทั้งสนามเสียงดังอื้ออึง ไอ้ เด็กคนนี้น้ำเสียงไม่เบา รถปอร์เช่สิบคัน? ต่างคิดว่าเขา คือลูกเศรษฐี?

แต่ถัดจากนั้นก็เป็นเสียงหัวเราะกึกก้อง ทุกคน ต่างมองลู่เสี้ยงหยางราวกับมองคนบ้า

เย่สวนไม่มีหน้าจะอยู่ตรงนี้อีกแล้ว เรื่องของไอ้ ขยะนี้ไม่มีอะไรเลย ขี้โม้โอ้อวด จ้องเขม็งไปที่ลู่เสี้ยง หยางอย่างโกรธเกลียด “ขยะ ยังไม่ไสหัวไปให้พ้นหน้า ฉันอีก”

แล้วตามด้วยการหันไปยิ้มกับจางยิ่งเทียนพร้อม พูดว่า “ประธานจาง ต้องชดใช้เท่าไหร่ ถึงเวลาฉันจะ ชดใช้ให้คุณ”
จางติงเทียนสาปแช่ง “ฉันไม่ต้องการการชดใช้ ฉันจะเอามันเข้าคุก ให้มันเสียใจที่เกิดเป็นคน!”

หลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางกลับบ้านไปกับเย่สวน เย่สวนดูด่าใส่หน้าลู่เสี้ยงหยางไปชุดใหญ่ แล้ว ยังไล่เขาออกจากบ้าน ให้เขาสำนึกตัวอยู่ข้างนอกหนึ่ง วัน

ลู่เสี้ยงหยางแอบเดินออกไป ถึงธนาคารจื่อจิน

ที่ธนาคารจื่อจินนี้เป็นหนึ่งในธนาคารชั้นนำไม่กี่ แห่งของประเทศ และยังเปิดให้บริการเฉพาะผู้มีฐานะ เท่านั้น

เยสวนต้องการเงิน10ล้านไม่ใช่หรอ เขาจะถอน เงินออกมาเดี๋ยวนี้ เอาไปให้เย่สวน

เข้าแถวไปครึ่งวันถึงถึงคิวของลู่เสี้ยงหยาง

พนักงานในหน้าต่างเป็นสาวสวยที่สวมแว่นตา มองดูหน้าตาไร้ราศีของลู่เสียงหยาง ท่าทางของเธอก็ดู เย็นชา ถามขึ้นอย่างเฉยเมย “นายมาผิดธนาคารหรือ เปล่า? ต้องการทำธุระอะไร?”

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยตอบ “ผมจะถอนเงิน10ล้าน”

สาวแว่นมองลู่เสียงหยางหัวจรดเท้า แล้วหัวเราะ เยาะตอบ “คนจนคนนึง จะพูดโม้ก็ไม่ดูสถานที่ ถ้าคน อย่างนายมีเงิน10ล้าน งั้นฉันไม่มีเป็นร้อยล้านหรอ?”

“งั้นหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางไม่สนใจ หยิบบัตร ธนาคารของเขาออกมาแล้วโยนเข้าไป “ถอนเงิน”
บัตรธนาคารใบนี้เป็นรูปการ์ตูนสีดำ ด้านหลังมีด อกไม้บานสีม่วง ดูคล้ายกับดอกไม้สีทองที่กำลังลุกไหม้

สาวแว่นดูเหมือนจะรู้จักบัตรธนาคารนี้ แต่กลับไม่ สนใจ อดไม่ได้ที่จะโกรธมากขึ้นแล้วดูว่า “โง่นักใช่มั้ย ไว้หน้าให้แล้วยังเตะจมูกขึ้นหน้า ฉันไม่มีเวลาให้เรื่องไร้ สาระของแก รีบไปซะ ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ.”

ลู่เสี้ยงหยางอึ้งไป นี่เป็นบัตรดำชั้นหนึ่งของ ธนาคารนี้ เธอไม่รู้จักด้วยซ้ำ

เห็นลู่เสี้ยงหยางอึ้งอยู่ไม่ขยับ สาวแว่นก็เริ่มเรียก รปภ.

ด้วยความรวดเร็ว รปภ. วิ่งเข้ามาล้อมรอบลู่เสี้ยง หยาง รอบด้านเต็มไปด้วยเสียงเหน็บแนมต่างๆ

“นายนี่เป็นเด็กปัญญาอ่อน วิ่งหนีมาจากโรง พยาบาลบ้า”

“ใช่แน่ๆ เขาถอนเงิน10ล้านได้ ฉันก็เป็นคนรวย ที่สุดในโลกแล้ว”

“ฮ่าฮ่าฮ่า หรือว่าที่เขาอยากได้คือเงินกงเต๊ก?”

ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะต่างๆนาๆ ผู้จัดการ สาวสวยขายาวเดินลงมาจากชั้นบน กำลังเตรียมตัวจะ ออกไปข้างนอก เดินมาเจอรปภ.ที่ลายล้อมลู่เสี้ยงหยาง อยู่พอดี ความขยะแขยงแผ่ไปทั่วใบหน้าของเธอ พวก คนจนสร้างปัญหาอีกแล้วสินะ

“เอ๋ ไม่ใช่นี่ รอเดี๋ยว!” ทันใดนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นบัตรสีดำชั้นหนึ่งที่วางอยู่บนเคาร์เตอร์ สาวสวยขา ยาวย่อลง นั่งลงกับพื้น

“หยุด….หยุดมือ หยุดมือเร็วเข้า! ผู้จัดการสาวสวย ขายาวร้องออกมาอย่างตื่นตกใจราวกับว่าวันสิ้นโลก กำลังจะมาถึง!

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ