บทที่ 268 แม่นมซีฝังอยู่ที่ใด

อันหลังหยุนพิงอยู่ที่ขอบประตูอย่าง หมดเรี่ยวแรง เติมคิดว่าจะจบลงเช่นนี้แล้ว คาดไม่ถึงกง ง กล่าว: “ในเมื่อเรื่องนี้มาจาก วังเพิ่งหยี เราจึงต้องควบคุมตัวเงินเฉิงเสียง เงินหยุนเจ๋ กักบริเวณฮองเฮา ปิดล้อมเมือง หลวง ปิดล้อมจวนเฉินเสียง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

มีคนรับคําสั่ง กงชิง มองไปยังแม่นมซี กล่าว: “นําศพของแม่นมซีแขวนไว้หน้าประตู วังสามวัน เพื่อเป็นตัวอย่าง

อันหลังหยุนมองไปกง งวในร่างชุดดำ ตกใจเป็นอย่างมาก เป็นคนก็ไม่มีผู้ใดสามารถ ท่าเรื่องเช่นนี้ได้

มีคนรับคําสั่งไปจัดการ ร่างของแม่นมซี ถูกลากออกไป ยังมีไม้กางเขนขนาดใหญ่บน ล่าตัว

อันหลังหยุนมองแม่นม ผ่านตรงหน้าไป ขาสั่นไปหมด

แม่นมซีถูกนำตัวไป บนพื้นเต็มไปด้วย

เลือด

คําวิงวอนขอความเมตตาของสู้จีนดังมา จากข้างใน: “อ๋องเสียน ได้โปรดอ่องเสียนให้ อภัยยาน้อยเถิดเพคะ ข้าน้อยถูกบังคับจริงๆ ข้าน้อยผิดไปแล้ว ข้าน้อยยอมตาย ได้โปรด อ๋องเสียไว้ชีวิตครอบครัวข้าน้อยด้วยเถิด อ๋อง เสียโปรดให้อภัย

กงชิง มองสู้จิ้นสักพัก: “ในเมื่อเจ้า ยอมรับว่าเคยทำสิ่งเหล่านี้ ข้าจะตรวจสอบ เช่นกัน ฉะนั้นรอฟังการจัดการในภายหลังเกิด

สูจิ่นลอบสังหารเจ้านาย ทำให้วังราช สํานักเกิดความกลาโหม เรื่องตรวจสอบ ชัดเจนแล้ว วันนี้…ประทานให้ห้าม้าแยกศพ ประการเก้าชั่วโคตร พูดจบกงชิง กล่าวต่อ: “วังเพิ่งหยี วัง สวยหัว ขัน ของทั้งสองพระองค์ รับใช้เจ้า นายไม่ดี ประทานให้ มเหล่าพิษ

สูจิ่นตกใจเป็นลมทันที น้องชายนางกลัว มากจนวิ่งบ้าคลั่งอยู่ในลาน กงชิงเหลือบมอง แล้วหันจากไป

ไปถึงหน้าประตูเห็นอันหลังหยุน สีหน้า ของนางซีดเผือด แววตาที่มองเขาเปลี่ยนไป

กงชิง เอื้อมมือไปสัมผัส เย็นยะเยือก อันหลังหยุนส่ายหน้า ต้องการจะพูดอะไรบาง อย่าง อ้าปากแต่พูดไม่ออก

กงชิง โค้งตัวอุ้มอันหลิงหยุน พานาง จากไป

อันหลังหยุนจับเสื้อกงซังแน่น แนบอยู่

ในอ้อมแขนของเขา

กงชิงวี่กล่าว: “ข้าน่ากลัวมากใช่หรือ

ไม่?”

อันหลังหยุนผงกศีรษะ นางหลับตาก็ สามารถมองเห็นภาพกงขิงที่น่ากลัว

กงชิง กล่าวอีก: “เช่นนั้นก็ต้องลืมภาพที่ น่ากลัวของข้า เพียงแค่จําภาพที่ดีของข้าก็ พอ”

อันหลังหยุนเงียบอยู่เป็นเวลานาน กระทั่งถึงหน้าประตูวัง กงชิง เรียกนาง อัน หลังหยุนจึงค่อยเงยหน้าขึ้น มองไปยังแม่นม ซีที่นั่งหน้าประตูวัง

“ทําไมถึงเป็นเช่นนี้?” อันหลังหยุนไม่ เข้าใจ บอกว่าแม่นมซีเป็นคนของฮ่องเต้ แต่ กลับยอมรับข้อกล่าวหาทั้งหมดเพื่อฮองเฮา

กงชิง กล่าว: “คนที่ทำร้ายนางไม่ใช่ข้า คือคนที่นางต้องการปกป้อง! กระทั่งจนตาย นางก็ไม่ได้เห็นคนผู้นั้น แต่นางเต็มใจที่จะตาย นางควรขอบคุณข้า ข้าทำให้นางบรรลุ

อันหลังหยุนถูกพากลับไปที่วังของหวา งฮองไทเฮา หวางฮองไทเฮาเห็นบุตรชาย เรือนร่างเต็มไปด้วยเลือดก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่ แม้แต่สนใจเขาด้วยซ้ำ

อันหลิงหยุนไม่อยากพูดมาก

อยู่กับอันหลังหยุนสักพักกงชิง ก็ไปพบ ฮ่องเต้ งหยู่ และขณะนี้ในวังเงียบลงเล็กน้อย

ในตอนเย็นกงชิงไปที่พระราชวังวังเพิ่ง หยีด้วยตนเอง เพื่อซักถามฮองเฮาเงินหน ที่เพิ่งอาการดีขึ้น

ขณะนี้ฮ่องเต้ งหยู่ก็อยู่ เขากุมมือเงิน หยุนซู มองกงชิงวี่

“ข้าถามฮองเฮา เรื่องที่แม่นมซีและสู้จิ๋ นพบกัน ฮองเฮาทราบหรือไม่?” กงชิง ถาม ตรงๆ

เงินหยุนชูแปลกใจ: “อ๋องเสียน เจ้ามาดู ข้า พูดเรื่องพวกนี้ทำไม?

“แม่นมป์ถูกข้าตีตายแล้ว” กงชิงวี่กล่าว อย่างใจเย็น ดวงตาเสินหยุนซูเบิกกว้าง สั่น เล็กน้อย “เจ้าว่าอะไรนะ?”

“ข้าพูดว่า แม่นม ถูกขาดตายแล้ว และ ตอน นางแขวนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูวัง” อ๋อง เสียงยังคงเฉยเมย

ฮองเฮา หายใจหอบ: “เจ้า……เจ้าทําเช่น นี้ได้อย่างไร? ฮ่องเต้ แมนมซีอยู่กับฉันมานาน หลายปี แม้ว่าข้ากับนางจะไม่ได้รู้จักกันตั้งแต่ ยังเด็ก แต่นางเข้าวัง หม่อมฉันเข้าวัง พวกเรา เห็นอกเห็นใจซึ่งกันและกัน นางกับข้าเป็นทั้ง ครูและเพื่อนกัน ตอนนี้ถูกตีจนตาย เพราะเหตุ อันใด?”

เงินหยุนซูร้องไห้วิงวอน ฮ่องเต้ งหยู่ กอดนางไว้ในอ้อมแขน: “เจ้าเพิ่งแท้งบุตร ร้องไห้จะทำร้ายร่างกาย อย่างร้องเลย ข้าก็ ไม่รู้จะทำอย่างไร

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่กงชิงวิ่: “เจ้าถาม เถิด ถามเสร็จแล้วจะได้ไป ตอนนี้ข้ารู้สึก เสียใจที่ให้เจ้าเป็นอ๋องชื่อเจิ้น รอผ่านพ้นเรื่อง นี้ไป ข้าว่าเจ้ากลับไปเป็นอ๋องเสียนของเจ้า เถิด”

“หม่อมฉันชอบพระทัยฮ่องเต้ล่วงหน้า พ่ะย่ะค่ะ แต่พระองค์ทั้งสองประสบเรื่องเช่นนี้ ข้าต้องตรวจสอบคดีก่อนพ่ะย่ะคะ”

เงินหยุน ร้องไห้ออกจากอ้อมขาฮ่องเต้ ชิงหยู่มองไปยังกง งวี่: “เจ้าว่าอย่างไร แม่นม ซีเกี่ยวข้องกับเรื่องพระองค์ทั้งสองได้อย่าง?”

“แม่นมชีบอกว่า ไม่ชอบที่เซียวผินได้รับ ความโปรดปรานจากฮ่องเต้ และยังมีบุตร ใน ช่วงระยะนี้ ฮ่องเต้ไปเยี่ยมเขียวผนบ่อยครั้ง นางไม่คู่ควรเท่ากับฮองเฮา และไม่ต้องการให้ บุตรของเซียวผิวเกิดออกมา ดังนั้นจึงอาศัย ตอนที่พระชายาตวนเข้าวัง สั่งให้สู้จิ๋นทำร้าย เขียวผิน สําหรับฮองเฮา……

“เจ้าสงสัยว่าข้าสั่งการแม่นม?” ฮองเฮาตะลึง นั่งลงอีกฝั่ง

“ฮ่องเต้ ต่อให้หม่อมฉันมีจิตใจอิจฉา ก็ ทําเรื่องเช่นนี้ไม่ลง บุตรของหม่อมฉันก็ไม่อยู่ แล้วเช่นกัน?”

ฮองเฮาร้องไห้น้ำตาอาบหน้า ฮ่องเต้ ง หยูกมมือนาง: “ข้ารู้

“ฮองเฮา มาวันนี้ คือมาถามเรื่องแม่นม จากท่าน ท่านลังการแม่นมป์ใช่หรือไม่?

กง งวถามต่อไป ฮองเฮาสายหน้า: “ไม่ใช่ ข้าไม่รู้เรื่องพวกนี้เลย ข้าเชื่อว่าต้องมี คนข่มขู่แม่นมซีเป็นแน่ แม่นมซีไม่มีทำสิ่ง เหล่านี้ ผู้ใดข่มขู่แม่นมซีกันแน่?”

กงชิง ลุกขึ้น “ฮ่องเต้ หม่อมฉันต้อง ตรวจสอบว่าผู้ใดมีความเกี่ยวข้องกับแม่นม ทั้งในและนอกวัง รวมไปถึงจวนเฉินเสียง”

ฮองเต็มองไปยังฮองเฮา “ฮองเฮาว่า อย่างไร?” “ฮ่องเต้ พระองค์สงสัยหม่อมฉันหรือ

เพคะ?” เสินหยุนชูเต็มไปด้วยความเศร้า

ฮ่องเต้ยงหมู่ส่ายหน้า: “ข้าไม่สงสัย ข้า แค่เป็นกังวล เรื่องนี้ต้องอธิบายต่อทุกคน เป็นการยากที่จะแก้ตัวโดยไม่ให้คำอธิบายกับ ผู้คนในวัง”

เงินหยุนซูมองฮ่องเต้ชิงหยู่ เป็นเวลา นาน”เชิญอ่องเสียนไปเถิดเพคะ หม่อมฉัน ยินดี”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ หม่อมฉันไปจัดการ

ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงออกคำสั่ง ตรวจสอบสวน เฉินเสี่ยงอย่างละเอียด

ฮ่องเต้ งหยู่หันจากไป

ตรวจสอบเป็นเวลาสามวัน จึงปล่อยผู้คน ของจวนเฉินเสียง ยืนยันว่าเป็นเพียงแค่แม่นม ไม่ชอบเขียวผินจึงทําเช่นนี้

หลังจากสามวันอันหลังหยุนดีขึ้นบ้าง แล้ว จึงไปดูเขียวผินและฮองเฮา

จนฉูฉูก็พ้นผิดเช่นกัน

นางอารมณ์ดีมากเมื่อออกมา เปลี่ยน เสื้อผ้าและไปที่วังเพื่อทักทายฮั่วไทเฟย ขณะนี้อ๋องตวนก็โล่งอก เห็นได้ว่าจุนฉูฉู ยังไม่ได้ร้าย ง น น

อันหลิงหยุนฉีดยาให้เขียวผินอีกครั้ง พูดสองสามคําก่อนที่จะไปพบฮองเฮา

ฮองเฮาซีดเซียว เมื่อเห็นอันหลังหยุนรู้ สกแย่กว่าเดิม อันหลังหยุนวางกล่องยาลง สแกนให้กับเงินหยุนซู

ฮองเฮาร่างกายอ่อนเพลีย ต้องบำรุง ปรับสภาพร่างกายให้ดี หม่อมฉันจ่ายยาบำรุง ปรับสุขภาพร่างกาย ให้ฮองเฮาใช้เพคะ”

“พระชายาเสียน ตอนที่แม่นมซีดายเจ้า อยู่หรือไม่?” เงินหยุนซูถามเบาๆ

“หม่อมฉันได้ยิน ไม่เห็นเพศะ ต่อมาเห็น แขวนอยู่ที่หน้าประตูวังแล้วเพคะ” เมื่อนึกถึง อันหลังหยุนยังคงกลัวอยู่

ถึงขนาดสามวันมานี้ไม่พบกงข่งวี่เลย เพราะเห็นนางก็จะนึกถึง ดังนั้นนางจึงไม่พบ

เงินหยุน กล่าว: “แม่นมป์กับข้ารู้จักกัน มานานหลายปี ข้าไม่เคยคิดฝันว่านางจะมี จุดจบเช่นนี้ ข้าอยากไปเยี่ยมนาง ไม่รู้ว่านาง ฝังอยู่ที่ใด?”

“ได้ยินมาว่ามันถูกโยนไปที่เนินป่าช้า เพื่อให้อาหารสุนัขแล้วเพคะ” อันหลังหยุน ได้ยินมาเช่นนั้น แต่ในวังมีเนินป่าชาอะไรนั่นที่ ไดกัน ยังสามารถหาสถานที่โดยเฉพาะได้อีก หรือ?

เงินหยุนซู หน้าซีดเผือด ร่างกายดูทรุด ลงไปอีก

“พระชายาเสียน ข้าเหนื่อยแล้ว เจ้าไป เถิด”

อันหลังหยุนจึงลุกขึ้น เก็บกล่องยาแล้ว จากไป