บทที่267 ทรมานคนอย่างไร้ความปรานี

ระหว่างทาง คนที่อยู่กับนางก็คือเส้นหยุ

เจ๋

ครั้งนี้ทั้งสองคนไม่มีใครพูด อันหลังหยุ นคิด บางทีอาจมีความคิดที่เหมือนกันในใจ ของทั้งคู่

มาที่ประตูตำหนักซึ่งมีการสอบปากคํา แม่นม อันหลังหยุนมองเข้าไปข้างใน นาง ไม่ได้เข้าไป

กงชิงนั่งอยู่ข้างใน ลานนี้คือวังเย็น เป็นสํานักงานสอบสวนที่ตั้งขึ้นโดยกงชิงวี่ บน พื้นมีผู้คนที่ถูกทุบตีและฟกช้ำคุกเข่าอยู่ ยังคง มีเลือดจํานวนมากอยู่ที่พื้น ภาพตรงหน้าเป็น ภาพนองเลือด

ขณะนี้สูจิ่นสติฟั่นเฟือนเล็กน้อย เด็กคน นั้นก็ถูกทำให้ตกใจจนแทบบ้า ยืนตัวสั่นอยู่ ตรงนั้น อาจเป็นเพราะตอนที่ลงมือดีคนทำให้ เด็กตกใจ

บางทีอันหลังหยุนก็รู้สึกว่ากงชิง ไม่ใช่ คนแต่เป็นปีศาจ แต่เมื่อยามปกป้องครอบครัว แล้วผู้ใดกันจะไม่ใช่ปีศาจ?

สําหรับกง งวี่ บุตรของพระองค์ทั้งสอง เป็นหลายหลานของเขา อยู่ๆ ก็เสียไป เขาไม่ สามารถยอมรับได้

เขาไม่ได้บ้าคลั่งเพียงแค่โกรธ สงบสติ อารมณ์ให้เย็นที่สุดแล้ว

แม่นม ถูกนําตัวไปด้านหน้าและคุกเข่า ลง ใบหน้าที่เคร่งขรึมของกงชิง มีแต่ความ เย็นชา เขาถาม: “แม่นมซี เจ้าได้พบกับสู นก่อนที่พระองค์ทั้งสองจะเกิดเรื่องใช่หรือไม่

ได้สั่งการอะไรสูจิ้นหรือไม่?”

แม่นมซีเหลือบมองสู้จิ่น กล่าว: “ได้พบ

จริงเพคะ”

สูจิ่นนั่งอยู่ที่พื้น นางไม่ได้สารภาพ มีคน บอกว่าเห็นนางได้ไปที่วังเพิ่งหยุ นางคลานไปร้องไห้ จับแขนแม่นมป์ไว้ เขย่า: “แม่นม ข้าน้อยไม่ได้พูดอะไร ข้าน้อย

ไม่ได้พูดอะไรเลย?”

แม่นม ท่าทางไร้ความปรานี ปัดมือสู้จี นออก ถอนหายใจ ไม่ว่าจะพูดหรือไม่ สิ่งที่ ข้าพูดเป็นความจริง”

นคลานไปนั่งอยู่ด้านหนึ่งอย่างโง่ เขลา มองเด็กที่ตกใจกลัว

นางตายไม่เป็นไร ครอบครัวของนางจะ อยู่อย่างไร?

แม่นม ยอมรับผิดทุก งอย่างด้วคน เดียว คบเพลิงส่องสว่างบนใบหน้าของกง ง ทําให้หล่อเหลาเป็นพิเศษ แต่ก็ดูดุร้ายมากยิ่ง นเช่นกัน

“แม่นมซีทำไมต้องทำเช่นนี้?” น้ำเสียง

ของกงซิง เย็นชา ไม่มีความเมตตาแม่แต่นิด เดียว

แม่นม กล่าว: “ตั้งแต่วันที่เขียวผืนเข้า ง หม่อมฉันก็ได้สังเกตนาง นางอ่อนเยาว์ งดงาม อ่อนเยาว์กว่าฮองเฮา”

ก่อนหน้านี้ไม่เคยใส่ใจ แต่แล้วฮ่องเต้ก็ โปรดปรานนาง นางก็ตั้งครรภ์มีลูก แม่ฮองเฮา ก็ตั้งครรภ์เช่นกัน แต่ฮ่องเต้มักจะละเลยต่อ ฮองเฮาเพราะนาง หม่อมฉันปรนนิบัติรับใช้ ฮองเฮามานานหลายปี เห็นแล้วรู้สึกเจ็บใจ เพคะ

แน่นอนว่าต้องเกิดความไม่พอใจ จึง อยากหาโอกาสทําร้ายนาง

คิดไม่ถึง อ๋องตวนและพระชายาตวนเข้า วัง บังเอิญมีโอกาสนี้ จึงไปหาปู้จิ้นแล้วข่มข เพคะ”

สู้จิ่นค่อยๆ มองไป น้ำตาเอ่อคลอ นาง

ไม่รู้จะพูดอะไร

อันหลิงหยุนก้มมอง ข่มขู่

ในที่นี้หมายความว่าอย่างไร? กง งวถาม: “อย่างนั้นเจ้าข่มขู่สู้จีนว่า อย่างไร?”

“จิ่นก่อนเข้าวังเป็นสาวรับใช้ของ ตระกูลจุน และตอนเขียวผินอายุสิบขวบเคย ถูกคนจับไปเป็นน้องชายของฮองเฮาแม่ทัพ น้อยช่วยพวกนางเจ้านายและคนรับใช้เอาไว้

หม่อมฉันรู้ไม่มาก แต่มีครั้งหนึ่งหม่อม ฉันเห็นแม่ทัพน้อยในวัง ยังเห็นสู้จีนมอง แม่ทัพน้อยในอย่างโง่งม จึงรู้อะไรบางอย่าง มาเล็กน้อย

คิดได้ต้องทําบางอย่างเพื่อฮองเฮา เลย รวบสูงินก่อน

หม่อมฉันบอกกับจิ่น เพียงแค่นางเชื่อ ฟัง หม่อมฉันจะหาทางแนะนำนางให้กับ แม่ทัพน้อย เป็นเพียงเมียทาสก็ยังดี แต่นางก็ เต็มใจ ยิ่งไปกว่านั้นสามารถเป็นภรรยารอง

หากนางไม่รับปาก ข้าจะจับครอบครัว

นาง และพูดบางอย่าง นางก็จะต้องตายอย่าง ไม่ต้องสงสัย เช่นนี้ สูจิ่นจึงตอบตกลง

กงชิง มองไปยังสู้จิ่น สีหน้าไว้ อารมณ์ “สูจิ่น จริงหรือไม่?”

“แม่นม ท่านจะทำเช่นนี้ไม่ได้ นี่มีโทษ ถึงขั้นประหารเก้าชั่วโคตร ท่านและข้าพบกันก็ จริง แต่…………..

สูจิ่นพูดไม่ออก นางไม่รู้จะทำอย่างไร

แม่นมซีนำหลักฐานที่เชื่อถือได้ออกมา “ไม่กี่วันที่ผ่านมา หม่อมฉันเป็นคนน หญ้าฝรั่นมาให้สู้จีน แต่นางทําเรื่องนี้พลาดไป หม่อมฉันยังทําร้ายนาง แขนของนางยังมีรอย เส้นอยู่”

แม่นมชีพูดเช่นนั้น สู้จิ่นตกใจจนสติไม่ อยู่กับเนื้อกับตัว มีคนเดินไปหาสู่จิ้นทันทีและ ดึงแขนเสื้อของนางเปิดออก มีรอยเส้นที่ถูก แสตมาก่อนยังไม่หายดีจริงๆ

เช่นนี้ สูจิ่นจึงไม่สามารถอธิบายอะไรได้ มากกว่า แม่นม กล่าวต่อ: “สูจิ่น ทุกสิ่งล้วนเป็น สั่งทีเจ้ารนหาทีเอง หากครั้งนั้นเจ้านา หญ้าฝรั่นให้เขียวผิดกินลงไปเลย ก็จะไม่เกิด เรื่องอย่างในวันนี้ ก็จะไม่ทําร้ายฮองเฮาไป ด้วย ตอนนี้ทําร้ายฮองเฮาอย่างหนัก หม่อม ฉันไม่มีหน้าจะอยู่อีกต่อไปแล้ว หากนางรู้ว่า หม่อมฉันฆ่าลูกของนาง จะยกโทษให้หม่อม ฉันหรือ?

“แม่นมซี ทำไมเจ้าถึงทำเช่นนี้ได้? เจ้า กําลังจะฆ่าครอบครัวของสู้จิ่นเชียวหรือ!”

สู้จีนร้องไห้อย่างเงียบงัน

แม่นมซีกล่าว: “หากไม่ต้องการให้ผู้อื่นรู้ ตนเองก็อย่ากระทํา ในเมื่อเจ้าทำลงไปแล้ว ก็ ควรจะรู้จุดจบ วันนี้เป็นวันจุดจบของเจ้ากับข้า เจ้าจะร้องไห้ไปทำไม?

สู้จิ่นนั่งลงไม่พูดอะไรอีก กงชิงถาม: “แม่นมซี เจ้าไม่ยอมรับว่าผู้ใดอยู่เบื้องหลัง เจ้ากำลังบังคับให้ข้าลงมืออย่างนั้นหรือ?” “วิธีการของอ๋องเสียนาน้อยเคยได้ยิน มาบ้าง อ่องเสียนลงมือข้าน้อยไม่สามารถทน ได้อยู่แล้ว แต่อ๋องเสียนสามารถลองดูได้ ข้า น้อยไม่สามารถ ออกมาได้ว่าเป็นผู้ใด

ฮองเฮามีพระคุณต่อขาน้อย ข้าน้อยโดด เดี่ยวมาตั้งแต่เด็ก โชคดีที่ได้รับความเมตตา จากฮองเฮา จึงสามารถอยู่ในวังและมีผู้คน นับถือ แม้ว่าหม่อมฉันจะตาย ก็จะภักดีต่อ ฮองเฮาเพคะ

“หากเรื่องนี้เจ้าไม่ได้เป็นผู้กระทำ อย่าง นั่นก็คือฮองเฮา?” กงชิง กล่าวอยากเฉียบ ขาด

แม่นม ก็ไม่ตกใจกลัว เพียงแค่พูดว่า “อ๋องเสียนไม่จําเป็นต้องทดสอบเช่นนี้เพคะ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับฮองเฮาเลยแต่น้อย ข้า น้อยสารภาพเพียงเพื่อหวังว่าอ๋องเสียนเห็น แก่ความรักบุญคุณที่เคยเลี้ยงดูอ๋องเสียน อย่า พูดถึงเรื่องนี้ รอกำจัดหม่อมฉันแล้ว เพียงแค่ บอกฮองเฮาวาข้าน้อยหายไปก็พอ นางจะได้ ไม่ต้องเสียใจมากเพคะ”

“นั่นมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ข้าจะเชื่อคำ พูดเจ้าได้อย่างไร

แม่นม จึงไม่พูดอีกต่อไป กงชิง ให้คน ทรมานบังคับถามแม่นมซี แม่นมซีถึงตายก็ไม่ ยอมพูดอะไรสัก

นางถูกทุบตีรอยแผลไปทั่วทั้งร่างกาย เลือดเต็มไปทุกที่

เต็มทีก็มีร่างกายที่บอบบางอยู่แล้ว ต่ต่อ ไป ก็น่ากลัวราวกับแผลเหวอะหวะไปด้วย เลือด

แต่แม่นม หลับตาเอาไว้ นางไม่ได้พูด อะไรสักคํา นางไม่ตะโกนเจ็บด้วยซ้ำ ราวกับว่า ร่างกายไม่ใช่ของนาง

อันหลิงหยุนกลับหวังว่า ให้นางตายโดย เร็ว จะได้ไม่ทนทุกข์ทรมานไปมากกว่านี้

เงินหยุนเจ๋มองอยู่พักหนึ่งแล้วจากไป อันหลังหยุนเห็นนางไปแล้ว จึงออกจากหน้า ประตูวังเย็น

มาแล้วสองครั้ง จ่เส้นทางได้แล้ว

แต่สถานที่แห่งนี้อันหลังหยุนไม่อยาก มาอีกต่อไป มาครั้งหนึ่งกลัวครั้งหนึ่ง มาครั้ง หนึ่งพังพินาศครั้งหนึ่ง

เดินไปไม่ไกลนัก เสียงกรีดร้องตะโกน ของจีนดังมาจากในวังเย็น: “แม่นม..…

อันหลังหยุนผงะ เมื่อหันหลังกลับไป แม่นม ก็ตายแล้ว

คนยืนอยู่ตรงนั้น ทั้งสองข้างมัดด้วยตอ ไม้ โซ่เหล็กสองเส้นถูกล็อกไว้ที่หัวไหล่ กฎหมายอาญาเช่นนั้นอาจกล่าวได้ว่าโหดร้าย เหลือเกิน แม่นม เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง จะทนได้ อย่างไร?

ร่างกายเปื้อนด้วยเลือด เลือดหยดไปทั่ว ร่างกาย

มีเพียงหน้าเท่านั้นที่ชัดและน่ากลัว ใบหน้าของหลังหยุน ดลง กง ง ทรมานคนตายแล้วหรือ?

แม่นมซีกัมหน้า ดวงดาทั้งสองข้างปิด สนิท เลือดบนร่างกายใหลหนืดไปตามโช เหล็ก