บทที่ 265 ความเลวทรามของบุคคลคน หนึ่ง

เมื่อทุกคนออกไปแล้ว จุนเชียวเซียวจับ มืออันหลังหยุนแน่น: “ก่อนเกิดเรื่อง ข้าได้พบ พี่สาว นางส่งขนมกุหลาบกลองหนึ่งให้ช้า กิน กับข้าอยู่ครู่หนึ่ง แต่…..

จนเขียวเขียวพูดติดๆ ขัดๆ เหลือบมอง ไปที่ประตู อันหลังหยุนโน้มตัวไปเอียงหน้า เข้าใกล้ปากจูนเซียวเซียว จุนเซียวเขียวพูดจบ มองอันหลิงหยุน ในที่สุดดวงตาก็มีน้ำตา

“ขารู้ดี มีเพียงพระชายาเสียนที่สามารถ ช่วยข้าได้ ได้โปรดซวยข้าด้วย!”

จนเขียวเชียวน้ำตาไหล อันหลังหยุนไม่ อยากรู้ว่าน้ำตาของจุนเซียวเซียวเป็นของจริง หรือเสแสร้ง แต่นางรู้ว่าควรทำอย่างไร

อันหลิงหยุนกล่าว: “วางใจเถิดเพคะ ท่านต้องไม่เป็นไร จับข้อมือของจนเขียวเขียว อันหลังหยุน เริ่มทําการสแกน เด็กในครรภ์ไม่มีชีวิตแล้ว ร่างกายประสบอุปสรรค อาจมีบุตรยาก บุคคล นี้ลงมือได้เลวทราม ถือเป็นการตัดเส้นทาง ของงานเขียวเขียวทางหนึ่งเลย

โชคดีที่อันหลิงหยุนกลับมาทันเวลา 1 ฉะนั้นแม้ว่าจุนเซียวเซียวจะสามารถอยู่รอดได้ แต่ก็จะอยู่ได้ไม่นาน

“ท่านรออีกประเดี๋ยว ในไม่ช้าก็จะมีคน

มาเพคะ”

“อืม”

จนเขียวเชียวนอนกลับไป จับมืออันหลัง หยุนอยู่ตลอดเวลา ราวกับโลกใบใหญ่นี้ ในวัง อันหนาวเหน็บ มีเพียงอันหลังเท่านั้นที่จะดึง

นางเอาไว้

เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้น ตระกูลจุนไม่ออกหน้า

นี่คือความเหี้ยมโหดของตระกูลจุน ตระกูลจุนก็ทําอะไรไม่ถูกเช่นกัน ราชครูจนรู้ดี เป็นไปไม่ได้ที่จะอาศัยผู้ หญิงคนหนึ่งเพื่อแสวงหาผลกำไรในวัง

แต่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องในวังใน ยิ่ง เป็นสิ่งต้องห้ามสําหรับพวกเขา

ดังนั้นไม่ว่าจนเขียวเขียวจะถูกถอดออก จากตำแหน่งกุ้ยเฟยหรือเสียชีวิต ตระกูลจนจะ ไม่มีข้อร้องเรียนใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

คิดว่าจุนเซียวเซียวก็ต้องเข้าใจ เริ่มตั้ง วันที่นางเข้าวัง ตระกูลจุนก็ไม่ได้เป็นผู้หนุน หลังนางอีกต่อไป การจะได้รับความสําคัญ จากตระกูลอีกครั้ง มีเพียงทางเดียวคือยืนอยู่ ในตำแหน่งที่สูง ตระกูลจุนจึงจะสามารถเป็นที่ พึงให้นางได้

ดังนั้น จนเขียวเขียวจึงต้องมาหานาง

รออยู่พักหนึ่ง กงชิง ก็มา กงชิง เข้ามา นํากล่องยาให้กับอันหลังหยุน อันหลังหยุน ลุกขึ้นกระซิบบางอย่างข้างหูกงชิงวี่ อันหลัง หยุนฉีดยาให้จนเขียวเขียว กงชิงวออกคำสั่ง “ทหาร จับกุมพระชายา วนเดี๋ยวนี้ ส่งไป กักขังไว้ที่ต้าจงเจิ้งย่วน ไม่มีคำสั่งจากขา ไม่ อนุญาตให้เข้าเยี่ยม หากมีผู้ใดไม่พอใจ ให้ ดำเนินการอย่างเฉียบขาดแล้วค่อยรายงานให้ เบื้องบนทราบ

ให้กองทัพ หลิน ปิดล้อมตรวจสอบสวน อ๋องตวน ห้ามอองตวนเข้าออกวังฮั่วหยาง

“พ่ะย่ะค่ะ”

กองทัพ หลิน ไ รับคำสั่งไปดำเนินการ ดวงตาของจุนเซียวเชียวมองไปที่อันหลังหยุ นอย่างว่างเปล่า: “พระชายาเสียนชายัง สามารถมองเห็นได้อยู่หรือไม่?”

“พระนางเป็นผู้มีบุญบารมี ย่อมต้องมอง เห็น วางพระทัยเถิดเพคะ”

อันหลังหยุนนําสารละลายสารอาหาร และโปรตีนมา นางคิดไม่ถึง ส่งเหล่านี้ได้ถูก นํามาใช้อย่างรวดเร็ว โชคดีที่ช่วงก่อนหน้า นางกลับไป มิฉะนั้นจุนเขียวเขียวจะต้องตายอ ย่างไม่ต้องสงสัย

อาการของจูนเซียวเชียวควบคุมได้แล้ว อันหลังหยุนเตรียมไปดูเงินหยุน

“ท่านอ๋อง ข้าไปดูไทเฮา เขียวผนทางนี้ ฝากท่านดูแลนะเพคะ”

กง ง หันกลับไปมองเซียวผิน: “ทหาร ไปเชิญหมอหลวงฮู้มา ”

หมอหลวง เป็นคนของหวางฮองไทเฮา เขามาน่าไว้ใจที่สุดแล้ว

อันหลิงหยุนรอจนกระทั่งหมอหลวงมา ถึง อธิบายวิธีการใช้หลอดเข็มอย่างชัดเจน สิ่งของมีวิธีใช้อย่างไร วิธีรับมือกับ สถานการณ์ แล้วไปหาเงินหยุนซูที่วังเพิ่งหยี

แม่นม รออันหลังหยุนอยู่นานแล้ว เห็น นางแล้วรีบก้าวไป ถอนสายบัว: “ข้าน้อยถวาย

บังคมพระชายาเสียน

อันหลังหยุนพยุงแม่นมซีทันที “เชิญ แม่นม ฮองเฮาเป็นอย่างไรบ้าง? “ยังคงหมดสติอยู่ เสียเลือดมาก แต่ไม่ เห็นเด็กออกมาเสียทีเพคะ ตอนนี้เหล่าหมอ หลวงทําอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ยังไม่พบเด็ก เกรงว่า ผู้ใหญ่ก็จะไม่สามารถรอดได้เพคะ”

“ข้าไปดู” อันหลังหยุนสะพายกล่องยา รีบเข้าไปดูเงินหยุนซู

ขณะนี้มีกลิ่นเลือดคลังอยู่ด้านหลัง นําหนักบรรทม ทันทีที่อันหลิงหยุนเข้าไปก็ เห็นเงินหยุนเจยืนอยู่ข้างใน เสินหยุนเจ๋ หน้า ซีดเผือดรูปร่างทรุดโทรม ราวกับถูกทรมานมา

เมื่อเห็นอันหลังหยุนดวงตาของเงินหยุ นเจล่องลอยเป็นเวลานานก่อนที่สติกลับมา

อันหลังหยุนเข้าไปดูเส้นหยุนซู เงินหยุ นเจ๊ตามเข้าไป

เงินหยุนซูดูอาการหนักกว่าจุนเซียว เขียว แต่นางยังคงดูสดชื่นและมีแรงอยู่บ้าง

อันหลังหยุนวางกล่องยาลงหยิบเม็ดยา ให้เงินหยุนซูกินลงไปทันที จากนั้นเริ่มการ สแกนเพื่อตรวจให้เงินหยุนซู นางเป็นเหมือน กับจนเขียวเขียว เป็นเพราะมีคนแอบทำอะไร บางอย่างจึงเกิดเรื่องขึ้น เพียงแค่ในท้องของ นางไม่มีเด็กแล้ว ยาที่รุนแรงนี้ ทำให้เยื่อบุ มดลูกของนางหลุดออก มีอาการตกเลือด

อันหลิงหยุนลุกขึ้นฝังเข็มฉีดยาให้เงิน หยุนชู ยาที่ใช้เหมือนกับของจุนเซียวเซียว ที่ ต่างกันคือ นางให้เงินหยุนซูกินยาเม็ด วิธีนี้ สามารถทําให้ท้องค่อยๆ หายไป

เงินหยุนซูยังคงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ บ้าง อันหลังหยุนเรียกแม่นมเก็บทําความ สะอาดสิ่งเหล่านั้น จึงนั่งลงอยู่กับเงินหยุนซู

เงินหยุนซูหลับไปพักหนึ่ง ลืมตาเห็นอัน หลังหยุนก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะพูด

แต่แม่นมซี เอ่ยถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนเกิด

เหตุ

“ก่อนเกิดเรื่องกับฮองเฮา พระชายาวน ได้มา ส่งขนมกุหลาบมาให้เล็กน้อย บอกว่าท่า ด้วยตนเอง หลังจากฮองเฮาเสวยเข้าไปก็เป็น เช่นนี้เพคะ” แม่นม ตอบตามความเป็นจริง

อันหลังหยุนถาม: “เรื่องนี้ฮ่องเต้เคยถาม แล้วหรือไม่?”

“ถามแล้วเพคะ แต่ฮ่องเต้ไม่มีคำอธิบาย รับสั่งใดๆ” แม่นมซีกล่าว

“ข้ารู้แล้ว สักพักอ๋องเสียนจะมา เจ้าบอก กับอ๋องเสียนเถิด” อันหลังหยุนมองเงินหยุนซู ครู่หนึ่ง นางหลับสนิทแล้วจึงลุกขึ้นเตรียมจาก

วังเพิ่งหยีไม่มีชีวิตชีวาไปทั่วทุกทิศ มี กลิ่นคาวเลือดล่องลอยอยู่

อันหลิงหยุนออกมาจากข้างใน เส้นหยุน เจ๊ก็ตามออกไปด้วย

“พี่สาวข้าเป็นอย่างไรบ้าง?” เสินหยุนเจ๋ เป็นห่วงเงินหยุนซู ตามไปถาม

อันหลังหยุนอธิบาย: “นางมีภาวะตก เลือด แต่ เฉีดยาให้นางแล้วตอนนี้ปลอดภัย แล้ว ต้องพักบนเตียงระยะหนึ่ง ระหว่างนี้จะ ต้องบำรุง”

“ขอบคุณ”

เงินหยุนเจ๋ถอนหายใจด้วยความโล่ง ออก หันหลังกลับไป

อันหลิงหยุนหันกลับไปมองเสินหยุนเจ นางไปที่หน้าประตูแล้วรอ

พระองค์ทั้งสองปลอดภัยลูกของนางก็ จะปลอดภัย แต่ฮ่องเต้ซิงหยู่จะเอาลูกของนาง ฝังไปด้วย อันหลังหยุนใจห่อเหี่ยวมากยิ่งขึ้น

สถานที่แห่งนี้คือที่ใดกัน ผู้คนที่นี่น่ากลัว ยิ่งกว่าสิ่งอันตรายใดๆ เอะอะก็ต้องถึงแก่ชีวิต

ฮ่องเต้ชิงหยูนางคิดไปเองว่าไม่ใช่คนที่ มีมิตรภาพที่ลึกซึ้ง แต่หลังจากพบกันหลาย ครั้งจิตใจของนางก็เข้าข้างฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่ บ้าง ฮ่องเต้เช่นนั้นคนหนึ่ง ถือเป็นเพื่อนที่ดีกับ นาง อันหลังหยุนไม่ได้มีการเตรียมตัวรับมือ เลย

คิดไม่ถึง เกิดเรื่องกับบุตรของเขา ก็เอา นางเป็นที่ระบาย หากอันหลังหยุนยังไม่รู้สึก ห่อเหี่ยวใจ ก็ไม่รู้จะว่าอย่างไรแล้ว

กงชิง มาถึงวังเพิ่งหยีอย่างรวดเร็ว เข้าไปเห็นอันหลังหยุนอยู่ที่หน้าประตู สามี ภรรยาจะต้องถามเกี่ยวกับเรื่องของฮองเฮา อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เมื่อพบกัน อันหลังหยุน ตอบตามความจริง เพียงแค่ร่างกายทรุดลง โดยสิ้นเชิง อย่าพูดว่าคลอดลูกเลย กลัวว่าต่อ ไปอาจเป็นปัญหามีชีวิตอยู่ได้ไม่ถึงสิบแปดปี

ขณะที่พูดเรื่องนี้ อันหลังหยุนอ้างว้าง อย่างไม่มีที่สิ้นสุด

นางก็ไม่ใช่คนที่จมปลักอยู่ความทุกข์ แต่เพราะผู้คนและเรื่องต่างๆ ในวังใหญ่นี้ รู้สึก หมดหนทาง

คนๆ หนึ่ง สามารถโหดร้ายและไร้ความ ปรานีต่อตัวเองได้ขนาดนี้ แล้วนางจะใจอ่อน ต่อผู้อื่นได้อีกหรือ

อันหลังหยุนอธิบายอย่างชัดเจน อย่าง อื่นก็ส่งต่อให้กงชิง