บทที่ 264 พระองค์ทั้งสองประสบปัญหา

ในรถม้า จนฉูฉูกสาว “อาศัยอยู่ข้างนอก ไม่ใช่ทางออกที่ดี ข้าอยากให้ชายารองหยุนก ลับจวนอ๋องตวนเพคะ”

กงชิงหยิบลังเลอยู่ครู่หนึ่ง มองไปยังจุน ฉูฉูที่นั่งอยู่อีกข้าง เป็นเวลานาน: “เรื่องนี้เกรง ว่าจะต้องถามเสด็จแม่ก่อน พรุ่งนี้ข้าเข้าไป ถามในวัง”

“ท่านอ๋อง เมื่อเด็กเกิดมา ทานอ๋องก็จะ ไม่ให้ฉูฉูเป็นพระชายาแล้วใช่หรือไม่เพคะ?” จุนฉูฉูก็แค่รู้สึกว่า เริ่มตั้งแต่หยุนโล่ชวนออก จากจวนอ๋อง กงชิงหยินหักหลังนางแล้ว ไม่ อย่างนั้นจะมีลูกได้อย่างไร?

ดังนั้นนางจึงเกลียด!

ตำแหน่งพระชายาเอกจะเป็นของเจ้า ตลอดไป ข้าจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อ ปกป้องเจ้า แต่ตอนนี้เสด็จแม่ไม่ยอมฟังข้า ข้า ก็พูดอะไรมากไม่ได้”

จนฉูฉูตลก นี่เป็นคําตอบอะไรกัน? รถม้าไปถึงจวนอ๋องตวน ทั้งสองไม่มีคำ

พูดอีกต่อไป

จนฉูฉกลับไปลาน นางอยู่หลังจากที่ลง จากรถม้า กงชิงหยืนตามไปด้วย

ทั้งสองกลับไปถึงห้องบรรทม ก็ไม่มี อะไรจะพูด

จนฉ อาบ อองตวนเพียงแค่นั่งเฉยๆ จนเมื่อออกมาจากอ่างอาบน้ำก็สวมชุดคลุม ที่เกือบโปร่งใส เดินไปตรงหน้าอ๋องดวน นาง นั่งลง สายตายั่วยวน จนถึงสุดขีด

มือของอ๋องตวนขยับ ไม่ใช่ว่าเขาไม่หวั่น ไหว แต่ในใจของเขาไม่สามารถปลดหิน ทับ อยู่ในใจออกได้

“ท่านอ๋อง ท่านไม่ชอบอู แล้วหรือ เพคะ? ” จนฉูฉูยังคงไม่เข้าใจ ก็แค่หยุนโล่ชวน มีเสน่ห์อยู่ที่ตรงที่ใด จึงได้ดึงจิตวิญญาณ ทั้งหมดของกง งหยินไปจนหมด

ที่น่าโมโหยิ่งกว่า พวกเขาสมรู้ร่วมคิดไป ในทางเดียวกันตั้งแต่เมื่อใด?

กงชิงหยิบเงยหน้า ยื่นมือออกไปจับหน้า จุนจูจู “ขาชอบ แค่ตอนนี้ข้ามีเรื่องมากเกินไป ใจปรารถนาน ไร้แรงกาย

“ท่านอ๋อง ชอบชายารองหยุนหรือ เพคะ?” จนฉูฉูดูแล้วน่าสงสาร น้ำตาคลอเบ้า

กงชิงหยิบเช็ดน้ำตาให้นาง: “เรื่องของ พระชายารองเป็นความเข้าใจผิด ข้ามเหล้า มากเกินไปจึงกระทําผิดไป

กงชิงหยินอธิบาย เขาอยากให้จนฉ รับ รู้ ว่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นเป็นเพราะนางคน เดียว หากไม่ใช่เพราะนางประพฤติตัวไม่ เหมาะสมต่อกงชิงว ถูกบังคับเรียกร้อง ทรัพย์สินหกหมิ่นตำลึง ใช้วิธีทำร้ายตงเอ๋อ ฝนตกหนักไม่เปิดประตู เรื่องทั้งหมดก็จะไม่ เกิด แต่เมื่อมองใบหน้าที่น่าสงสารจุน กง ชิงหยิน กลืนคําพูดที่ติดอยู่ที่ปากกลับไป

อย่าพูดถึงเลย

จบ ไม่เชื่อคําพูดของกง งหยิน แต่ นางจู่โจมเข้าไป จูบกงชิงหยิน: “ท่านอ๋อง เรา กันเถิดเพคะ ฉูฉูผิดไปแล้ว ต่อไปจะปฏิบัติต่อ ชายารองหยุนอย่างดี แค่หวังว่านางจะไม่ขับ ไลข้าไป

กง งหยินผงกศีรษะ: “ติกันเถิด ข้า เหนื่อยเช่นกัน มีข้าอยู่ ไม่มีทางให้ผู้ใดขับไล่ ฉูฉูไปแน่”

นอกเสียจากเจ้าจะไปเอง คำพูดนี้ติดอยู่ ที่ปากอ่องตวนกลืนกลับไป

กงชิงหยินลุกขึ้นกล่าว: “วันนี้ธุรกิจข้าง นอกเกิดปัญหาเล็กน้อย ข้าจะไปจัดการ รอ ข้ากลับมา

พูดจบกงชิง ก็เดินจากไป จนมองไป ที่ด้านหลังกง งหยืนที่เดินจากไปอย่าง รวดเร็ว ใช้แรงกำมือแน่น

กง งหยินท่านต่างหากที่รังแกข้า!

ขณะนี้ อันหลังหยุนกำลังพักผ่อนอยู่ใน รถม้า นอกรถม้ามีเสียงของธรรมชาติ

กงชิง สร้างสภาพแวดล้อมที่ดีเพื่ออัน หลังหยุน นั่งรถม้าออกท่องเที่ยวนอกเมือง เดินทางออกไปไม่ไกล แต่ก็พบป่าแห่งหนึ่ง รถม้ายังสามารถเข้ามาได้

หลายวันมานี้อันหลังหยุนหลับสนิทยาก ในระหว่างที่กำลังพักผ่อน ดวงตาของกง ง เปิดขึ้นอย่างรวดเร็วในรถม้า รถม้าสั่นอยู่ครู หนึ่ง อันหลังหยุนก็ตื่นเช่นกัน

กงชิง ส่งสัญญาณว่าอย่าขยับ ยกม่าน แคร่รถม้า ม นกพิราบสีขาวตัวหนึ่งบินเข้ามา

หูของหมาจิ้งจอกหางสั้นขยับ จ้องมอง

นกพิราบสีขาวพร้อมที่จะล่า

อันหลิงหยุนอุ้มหมาจิ้งจอกหางสั้นเอา ไว้ กดหัวของมัน: “มันไม่ได้มาให้เจ้ากิน หมาจิ้งจอกหางสั้นจึงกลับไปอย่าง หน้าตาเศร้าหดตัวกลมแล้วฟบลง

กง ง อ่านจดหมายแล้วส่งให้อันหลัง หยุน นกพิราบก็บินไปแล้ว

เมื่อเปิดจดหมายออกอันหลิงหยืนดูอ่าน ละเอียด หน้าเปลี่ยน: “ทําไมถึงเป็นเช่นนี้?”

สีหน้ากงชิง คิดหนัก: “ดูเหมือนว่าจะมี คนรู้แล้วว่าข้ากับหยินหยุนไม่อยู่ในเมืองหลวง จึงนึกถึงวิธีนี้ ตอนนี้รีบกลับไปเกรงว่าจะไม่ทัน เสียแล้ว ประการแรกไม่มีข้า การระดมทหาร และม้าในเมืองหลวงขึ้นมีไม่มาก ประการที่ สองหยุนหยุนไม่อยู่ พระองค์ทั้งสองก็ไม่ สามารถปกป้องเด็กได้

อันหลังหยุน หน้าซีดเผือด “แต่ ท่านอ๋อง พวกเขารู้ได้อย่างไรว่าท่านและข้า ไม่อยู่ในเมืองหลวง เรื่องออกนอกเมืองนี้มีไม่ กี่คนที่รู้ไม่ใช่หรือ? ยิ่งไปกว่านั้น วังต้องห้าม ใคร างกล้าบังอาจ พูดอะไรก็จะทำเช่นนั้น? แม้ว่าท่านอ๋องไม่อยู่ ฮ่องเต้กับไทเฮาก็ ยังอยู่ไม่ใช่หรือเพคะ?

“คนนอกไม่รู้ คนในวังเป็นไปไม่ได้ที่จะ ไม่รู้ เกิดเรื่องกับชายารองหยุนอ๋องตวนสั่งให้ คนออกนอกเมืองถามหาพวกเรา ย่อมมีคนรู้ อยู่แล้ว”

เกรงว่าไทเฮาไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ และฮ่องเต้ก็ยังไม่สามารถป้องกันตนเองได้ เพราะข้าประมาทเกินไป

แล้วตอนนี้ทําอย่างไร เพคะ?” อันหลังหยุนก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“กลับไปก่อน”

กงขิง ออกมาจากรถม้า รีบขับรถม้ากลับ ไป พวกเขาออกมาสามวันและกลับไปใช้เวลา อีกสามวัน ตั้งอยู่ในความวุ่นวายตลอดสามวัน

อันหลังหยุนตามกงชิงวี่เข้าไปในวังด้วย ความเร่งรีบ ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าด้วยซ้ำ กังวลตลอดทาง

เข้าไปพระตำหนักจรุงจิต ก็เห็นฮ่องเต้ ชิงหยู่นั่งอยู่บนเก้าอี้มังกรอย่างเหม่อลอย สีหน้าซีดเผือด ดูทรุดโทรม ราวกับแกไปสิบปี แค่ชั่วพริบตาไม่ใช่ฮ่องเต้ที่มีชีวิตชีวาและทรง พลังอีกต่อไป

อ๋องตวนและพระชายาตวนก็อยู่ ทั้งสอง มาถึงก่อน ยืนอยู่ข้างล่าง เสื้อคลุมสีม่วงช่วย เสริมกันและกัน แต่อันหลิงหยุนกับกงซิง ชุด ขาวทั้งสองราวกับจิตวิญญาณนางฟ้าเทวดา เมื่อเข้าไปอันหลิงหยุนยกกระโปรงและคุกเข่า ลง แต่กงชิงวี่ไม่พูดอะไร

“หม่อมไม่แข็งแกร่งพอที่จะปกป้อง มา ข้าเกินไป หม่อมฉันยินดีที่จะถูกลงโทษเพคะ” อันหลังหยุนก็เสียใจมาก ถ้าไม่ประมาทไปชั่ว ขณะเรื่องก็คงไม่เกิด

ฮ่องเด้ชิงหยู่เหมือนไม่ได้ยิน นั่งเหม่อ ลอยไม่พูดอยู่บนเก้าอี้มังกร กง ง กล่าว: “ฮ่องเต้”

ฮ่องเต้ งหยู่ถอนหายใจ ก่อนจะค่อยๆ มองไปที่คนทั้งสองด้านล่าง เป็นเวลานาน “เขียวผมไม่กินมาสามวันแล้ว หมอหลวงก็จน หนทาง ฮองเฮาเครียดมากจนล้มป่วย เกรงว่า จะมีเวลาไม่มากแล้ว”

“หม่อมฉันจะไปดูเพคะ ได้โปรดฮ่องเต้ ออกคําสั่ง” อันหลังหยุนไม่เชื่อ ว่านางจะช่วย ชีวิตเขียวผนไว้ไม่ได้

ฮ่องเต้ชิงหยู่จ้องมองอันหลังหยุน: “ข้า ให้โอกาสเจ้าครั้งหนึ่ง หากรักษาชีวิตพระองค์ ทั้งสองเอาไว้ไม่ได้ ก็จะรับประกันว่าทารกใน ครรภ์ของเจ้าจะปลอดภัย หากเกิดอะไรผิด พลาดเล็กน้อยกับพระองค์ทั้งสอง ก็ใช้ทารก ในครรภ์ของเจ้าฝังไปพร้อมกับพวกนาง

อันหลังหยุนเหงื่อออกที่มือ นางเป็น หมอ นางไม่กล้าพูดว่ารับประกันเต็มร้อยอย่าง ง่ายดายในการผ่าตัดทุกครั้ง ตอนนี้มีด คอ อยู่ นางจะทําอย่างไร? “ฮ่องเต้ หม่อมฉันออกไปโดยไม่ได้รับ อนุญาต ไม่ได้ดูแลพระองค์ทั้งสองให้ดี หม่อม ฉันยินดีรับการลงโทษ แต่ลูกของหม่อมฉันไม่ ผิด หากฮ่องเต้ฆ่าหม่อมฉัน ก็ต้องรอให้ลูก ของหม่อมฉันออกมาเจอโลกก่อน ค่อยว่า หม่อมฉันก็ไม่สายเกินไปเพคะ”

“ข้าตัดสินใจแล้ว ไม่จําเป็นต้องพูดอีกไป เถิด”

ฮ่องเต้ชิงหยี่สีหน้าขาวซีด เหนื่อยแล้ว

อันหลังหยุนลุกขึ้นเหลือบมองกง งวี่ที่ เงียบ กงชิง กล่าว: “ฮ่องเต้ หม่อมฉันจะ ติดตามไป พร้อมกับตรวจสอบว่าเรื่องนี้ผู้ใด เป็นคนลงมือพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปเถิด”

ฮ่องเต้ชิงหยู่โบกไม้โบกมือ อันหลังหยุน และกงชิง ออกไปพร้อมกัน

หลังจากออกไปอันหลงหยุนกล่าว “ท่านอ๋อง ท่านอ๋องไปนอกวังเดี๋ยวนี้เพคะ ไป ที่ห้องยานํากล่องยาของข้ามา ซึ่งก็คือสีเงิน นั่น ส่งของข้างในตรวจสอบแล้วรีบมานะ เพคะ”

“ข้าไม่อยู่ เจ้าระวังตัวด้วย

กงชิง ออกมาก็เพื่อสิ่งนี้ กลองยาถูก ซ่อนเอาไว้ มีเพียงสองคนเท่านั้นที่รู้

“วางใจได้เพคะ ข้าจะระวัง

กงชิง หันแล้วออกไปนอกวัง ตามหลัก แล้วอันหลังหยุนต้องไปที่วังของฮองเฮา แต่ นางไปวังสวยบัวก่อน

เมื่อเข้าไปอันหลังหยุนก็ไปพบจุนเชียว เขียวที่ลมหายใจอ่อนแรง จุนเซียวเซียวเห็น อันหลังหยุนแล้วฝืนยิ้ม ยื่นมือออกมาจับมืออัน หลังหยุน นางไม่ได้ร้องไห้ เพราะหญิงของวัง ในร้องไห้ไปก็เปล่าประโยชน์

“พระนาง หม่อมฉันมาช้าเกินไป!

จนเขียวเขียวส่ายหน้า: “ไม่ เจ้าไม่ได้ กลับมาป่า ต่อให้เจ้ากลับมาเร็ว ก็เปลี่ยนแปลง อะไรไม่ได้

เห็นได้ชัดจนเขียวเซียวมีบางอย่างในค พูด อันหลังหยุนมองไปทั้งสองด้าน “พวกเจ้า ออกไปเถิด”

สูจิ่นเช็ดน้ำตา และพาคนออกไป