บทที่ 262 อ๋องเลียนโหดร้ายเหลือเกิน
เมื่อเห็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มของกงชิง อัน หลังหยุนรู้สึกว่า คนๆนี้น่าเบื่อจริงๆ
เรื่องเช่นนี้ท่านยังกล้าล้อเล่น ข้านึกว่า “ ท่านโกรธเขาจริงๆ ตอนนี้ดี ต่อจากนี้เขาก็ ต้องมาหาเรื่องให้ข้าเดือดร้อน
กงชิงวิบูดหน้าบึ้งทันที: “ข้าคอยดู ถ้า เขายังกล้าอีก ข้าก็จะพาหยุนหยุนหลบหนีไป ให้เขาหาข้าไม่เจอ ให้เขาคิดถึงแทบตาย!”
กงชิงวิพาอันหลิงหยุนไปที่วังเพิ่งหยี ทั้งสองคุยกันตลอดทาง ผู้คนสัญจรไปมาคิด ว่าทั้งสองกำลังจะต่อสู้กัน เห็นพวกเขารับ คุกเข่าทันที
ดูเหมือนจะมีมือที่สามอยู่ในคําพูดของ พวกเขา สําหรับคําว่าเขาถูกคาดเดาไปทั่วทั้ง วัง ผู้ใดคือคนที่ทําลายความสัมพันธ์ระหว่าง อ่องเสียนและพระชายาเลียน สีหน้าเงินหยุนซูดีขึ้นมากช่วงเดือนนี้ ฮ่องเต้ชิงหยู่อยู่ที่นางของนางทุกวัน ตั้งแต่ เกิดเรื่องกับอันหลิงหยุน ฮ่องเต้ชิงหยู่จะมาที่ วังของนางวันละครั้ง มากไปกว่านั้นคืออยู่ เคียงข้างนาง
แต่เมื่อคืน ฮ่องเต้ชิงหยู่ไปอยู่ที่จุนเซียว
เขียว
เงินหยุนซูรู้ว่าอันหลังหยุนมา รออยู่ดั่ง นานแล้ว เตรียมชาและของว่างให้อันหลังหยุ
น
แม่นมชีพาอันหลังหยุนและกงชิงวั เข้าไป ทั้งสองถวายบังคมเงินหยุน
“ข้าเป็นห่วงเจ้าอยู่ตลอด ได้ยินว่าเจ้า หลับแล้วหลับไม่ตื่น ทําให้ฮ่องเรียนกังวลแย่ เลย!” จ้องมองดวงตาเสินหยุนซูล็กลงไปเล็ก น้อย แม้ปากจะบอกว่าห่วงใย แต่ด้วยการ เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีของอันหลังหยุน นางก็ไม่ชอบอยู่ดี หญิงที่สวยเกินไปมักจะทำให้ผู้คนอิจฉา และผู้หญิงที่ถูกผู้ชายรักและเอ็นดูมากเกินไป ก็ทำให้น่ารำคาญเช่นกัน โดยเฉพาะในเวลา หญิงผู้นี้เฉลียวฉลาด ไม่มีอะไรที่ทำให้น่า โมโหไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว
เรื่องของเงินหยุนเอ๋อส่งผลกระทบต่อ นาง แต่ในการวิเคราะห์ถึงแก่นแท้แล้วไม่ใช่ ความผิดของเงินหยุนเอ๋อ ผู้หญิงมักจะหาคน ที่สามารถเปรียบเทียบสูงต่ำได้
เปรียบเสมือนดอกไม้ที่สวยงาม เบ่งบาน อยู่ด้วยกันเลี่ยงไม่ได้ที่แย่งชิงดีชิงเด่น
แต่ฮ่องเต้คิดว่าเหตุการณ์นี้ละเลยนาง ไป เป็นครั้งแรกทีละเลยนางเพราะผู้หญิงคน หนึ่ง
นางเป็นผู้หญิง จิตใจละเอียดอ่อน ใน เรื่องนี้แน่นอนว่าต้นเรื่องไม่ได้เพียงเพราะอัน หลังหยุนคนเดียวเท่านั้น
“หม่อมฉันไม่เป็นไรแล้วเพคะ ขอบพระทัยความห่วงใยของพระนางเพคะ” อันหลังหยุนก้าวไปข้างหน้า: “หม่อมฉันตรวจ ดูให้พระนางเพคะ”
ในเมื่อมาเพราะคำเชิญ ก็อย่าพูดไร้สาระ ดีกว่า
เงินหยุนซูยื่นมือออกมา อันหลังหยุนนั่ง ลงตรวจให้เงินหยุนซูอยู่ครู่หนึ่ง
“ช่วงนี้ฮองเฮาร่างกายแข็งแรงดีมาก วางใจได้เพคะ”
อันหลิงหยุนลุกขึ้นและไม่พูดมาก ถวาย
บังคมลาออกจากวังเพิ่งหยีกับกงชิงวิ มองดูทั้งสองจากไป เสินหยุนซู บ
ผ้าเช็ดหน้าในมือแน่น
อันหลิงหยุนไปถึงวังสวยหัว สู้จีนรออยู่ ที่หน้าประตูนานแล้ว เห็นอันหลิงหยุนรีบขึ้น หน้าถอนสายบัว: “ข้าน้อยถวายบังคมอ่องเสีย น พระชายาเสียน
“ขันเถิด” กงชิง จับมืออันหลังหยุน เข้าไปในวังสวยหัว
จนเซียวเขียวกำลังรออยู่ในลาน เห็นอัน หลังหยุนก็ถอนหายใจโล่ง
“พระนาง” อันหลิงหยุนอาสาเดินขึ้น หน้าก่อน จนเซียวเชียวทักทายต้อนรับทันที
“เจ้าไม่เป็นแล้วใช่หรือไม่?”
อันหลังหยุนเหลือบมองไปที่กงชิง โดย ไม่ได้ตั้งใจ แล้วจึงไปดูจุนเซียวเซียว
“อ๋องเสียน”
แล้วจุนเชียวเขียวกก็ทักทายกงชิง
กงชิง ตอบกลับประโยคหนึ่ง: “เขียว น ไม่จําเป็นต้องสุภาพ ข้ายังมีเรื่องต้องไป จัดการ ให้หยุมหยุนตรวจให้เขียวผืนไปก่อน เถิด”
“ได้”
จนเขียวเขียวเป็นคนสุภาพและมีเหตุผล พาอันหลังหยุนไปที่ห้องเพื่อนั่งตรวจ อันหลังหยุนเริ่มทำการสแกน แน่ใจว่า ไม่มีอะไร ลุกขึ้นรายงานอาการที่ดี ถวาย บังคมลาและจากไป
จนเขียวเขียวก็ไม่ได้พูดอะไรมากมาย ส่งไปถึงที่หน้าประตู แล้วส่งทั้งสองด้วย สายคา
เดินไปไกลแล้วอันหลังหยุนพูดขึ้น “ท่านอ๋องคิดว่า เซียวผินคิดอย่างไรกับข้า เพคะ?”
ผู้หญิงในตระกูลจุนไม่ใช่คนที่นั่งเฉย แต่ ถ้าบอกว่าผู้ใดโดดเด่น ก็คงไม่ใช่พระชายาด
วน”
“ดังนั้นนี่ก็ปลอม?”
“จริงปลอมขาไม่อยากรู้ ข้าอยากให้หน หยุนมีสุขสบายดี”
อันหลังหยุนไม่ได้เข้าไปพัวพันกับของ จนเซียวเชียว เพราะเรื่องของจุนเขียวเซียวไม่ คุ้มค่าที่จะไปพันกัน
ไม่ว่าจุดประสงค์ของจุนเซียวเขียวเป็น อย่างไร นางไม่จนใจก็พอ
เป็นลูกเชื้อพระวงศ์ ดูแลหน้าที่ของตัว เองให้ดีพอ
“ข้าจะไปเยี่ยมเยือนเสด็จแม่เพคะ” อัน หลังหยุนคิดไว้แล้ว และนางก็นำของบาง อย่างมาให้หวางฮองไทเฮา
“ไปเถิด” กงชิงพาอันหลังหยุนมุ่งตรง ไปที่วังเฉาเพิ่ง หวางฮองไทเฮากำลังรออยู่
ไ กงกงทูลแจ้งอยู่ข้างนอก หวางฮอง ไทเฮาเดินลงมาในชุดคลุมหงส์สีแดงตัวใหญ่
ขณะที่อันหลังหยุนเดินเข้าไป หวางฮอง ไทเฮาก็อยู่ที่ประตูห้องโถงแล้ว
เข้าไปอันหลังหยุนเห็นหวางฮองไทเฮา รีบทําความเคารพ คิดถึงนางขึ้นแล้วจริงๆ “ถวายบังคมเสด็จแม่ หวางฮองไทเฮาพยุงนางขึ้น
“ไม่ต้องแล้ว เจ้าน้ำหนักตัวมาก อย่า เอาแต่คุกเข่า เกรงว่าจะเป็นอะไรไป” หวางฮ องไทเฮาปล่อยมือเหลือบมองกงชิง
“ทําไม อารมณ์ไม่ดีหรือ ได้ยินมาว่าเจ้า อาละวาดไปถึงฮ่องเต้ ปั้นสีหน้าให้ฮ่องเต้ หรือ?”
หวางฮองไทเฮาเคร่งเครียด ได้ยินเรื่อง ราวของพระตำหนักจรุงจิตแล้ว
“หม่อมฉันมิได้พะยะค่ะ” กงชิงวิปากบอก ว่าไม่ แต่สีหน้าเขาไม่เหมือนกับไม่มีอะไรเลย
หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างเย็นชา “ให
กงกง เจ้าไปเอาไม้บรรทัดของข้ามา
ไ กงกงตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่ดูสีหน้าหวา งฮองไทเฮานั้นแย่มาก จึงไปเอาไม้บรรทัดมา
ไม้บรรทัดมีความยาวสิบแปดเซ็น ด้าน หนึ่งเป็นหัวมังกร ในปากมังกรมีลูกแก้วมังกร ลูกหนึ่ง ลูกแก้วมังกรมีวงแหวนไฟ ใน วงแหวนไฟมีพู่สีทองอันหนึ่ง
ด้านหน้าแบบและกว้าง ดูงานแกะสลักก็ รู้ว่ามันไม่ใช่วัสดุทั่วไป แน่นอนไม่ใช่เคลือบ ทอง นั่นคือผลิตภัณฑ์ที่ทำจากเงินทอง
หวางฮองไทเฮาหยิบไม้บรรทัดขึ้น ถาม: “ผิดไปแล้วใช่หรือไม่?”
“ไม่ผิด” กงชิง ตอบ อๆ หวางฮองไท เฮาก็ไม่อ่อนขอเช่นกัน ยกขึ้นดี ตีแขนกงชิง ทันที กงชิง สั่น
หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างโมโห : “ผิด ไปแล้วใช่หรือไม่
“ไม่ผิด
หวางฮองไทเฮา อีก ถามอีกครั้ง แต่กง ชิง มีเพียงสองพยางค์ ก็คือไม่ผิด
อันหลังหยุนยืนอยู่ด้านข้างด้วยความ งุนงง สรุปแล้วลูกแท้ๆ คือผู้ใด?
เกิดเรื่องกับอ๋องตวนหวางฮองไทเฮา ปกป้องทุกวิถีทาง เกิดเรื่องกับกงชิงไม่ดีก็ด ค่า เป็นตัวอย่างของแม่เลี้ยงดีๆ นี่เอง
มองกง งวีดีมากกว่าสิบครั้งติดต่อกันยัง คงปากแข็งอยู่เช่นนั้น ไม่เพียงแค่ไม่เปลี่ยน คําพูด ยังไม่ใช้กำลังภายในต่อต้านการฟาด ของไม้บรรทัด
อันหลิงหยุนรู้สึกเป็นทุกข์ไม่สามารถทน ดูได้อีกต่อไป
“เสด็จแม่ ถ้าจะดีก็ดีหม่อมฉันเถิดเพคะ เป็นความผิดของหม่อมฉัน ไม่ควรโกรธเพราะ เรื่องแต่งตั้งพระชายารอง สุดท้ายเครียดจน ตายไป โชคดีที่อาจารย์หม่อมฉันกลับมา ช่วย หม่อมฉันเอาไว้
ท่านอ๋องก็แค่ไม่พอใจในชั่วขณะ จึงไม่ พอใจฮ่องเต้เพคะ” อันหลังหยุนจริงจังจริงใจ หวางฮองไทเฮาวางมือลง ครุ่นคิดสักครู่
“อาจารย์ของเจ้า?”
“เพคะอาจารย์ของหม่อมฉัน” อันหลัง หยุนพูดอะไรได้ มีคนนับไม่ถ้วนที่เห็นนางตาย และหมอหลวงในวังก็ตรวจดูแล้ว ดังนั้นจึงไม่ สามารถบอกได้ว่าศพนางกระตุก
หวางฮองไทเฮาจึงหยุดดี: “ยืนอยู่ตรงนี้ ให้ดี รอข้าจัดการกับเจ้า
หวางฮองไทเฮาหันไปที่หลังพระ ตำหนัก อันหลังหยุมมองใบหน้าที่ไร้ความ รู้สึกของกง งวี่ ตามไปที่ด้านหลังพระตำหนัก
หวางฮองไทเฮาถามถึงอาจารย์ของอัน หลังหยุน นางโกหกเพื่อให้ผ่านพ้นไป แล้วนำ เสนอเครื่องสําอางของนาง
รู้ว่าหวางฮองไทเฮาชอบอะไร อันหลัง หยุนนํามาไม่น้อย
ขวดและกระป๋องเพียงพอสําหรับหารใช้ มากกว่าหนึ่งเดือนหวางฮองไทเฮาก็ชื่อชอบ มาก ให้ของบรรณาการชั้นหนึ่งกับอันหลังหยุ น แล้ว ก็สงอันหลิงหยุนออกไป
กง งวินอยู่ที่หน้าประตูเจอนาง ก็พา บางจากไป
หวางฮองไทเฮาหยิบขวดเล็กขวดหนึ่ง ขึ้นมาดู ไ กงกงพูดหยอก: ไทเฮา คราวนี้ พอใช้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”
หวางฮองไทเฮาไม่สนเครื่องสําอาง แต่ พูดว่า “ช่วงน้อย่าออกห่างจากข้าไปเที่ยวเตร่ ที่ใด คนกลุ่มนี้ เงียบเกินไปมักไม่ดี
อ๋องเสียบโหดร้ายเหลือเกิน!”
ไห่กงกงครุ่นคิด: ไทเฮา….”
……….โหดร้ายไม่ใช่เรื่องเลวร้าย แค่ข้าไม่ อยากให้เขาเริ่มโหดร้ายก่อนที่จะถึงเวลาที่ ควรโหดร้าย เช่นนั้นไม่มี
แต่เนื่องจากเขาโตแล้ว ประสบการณ์ก็ ควรต้องมี
ภายใต้ปีกของแม่ไก่ ไม่สามารถบิน เหมือนนกอินทรีได้ ข้าต้องการให้เขากลาย เป็นนกอินทรีที่ทรงพลังที่สุดในท้องฟ้า” “พ่ะย่ะค่ะ” ให่กงกงรีบตอบเห็นด้วย
หวางฮองไทเฮาจึงมีน้ำเสียงที่อ่อนลง “อาไห่ เจ้าขึ้นมาช่วยข้าดู สิ่งเหล่านี้ ใช้อันใด ก่อน?”
“ข้าน้อยรับคําสั่งพ่ะย่ะค่ะ!”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ