บทที่ 261 เพียงแค่น้ำขึ้นให้รีบตัก

กง ง เดินไปนั่งลงอย่างไม่เป็นเดือด เป็นร้อน หยิบแอปเปิลลูกหนึ่งขึ้นมาดม นึกถึง เรื่องในวัยเด็ก: “ตอนฮ่องเต้ขึ้นครองราชย์ข้า อายุเท่าใด ตอนนั้นได้รับการแต่งตั้งเป็นอ๋อง แล้ว แต่แต่งตั้งอ๋องตวนเป็นอ๋องก่อน

ข้าไม่พอใจ ไปหาฮ่องเต้องค์ก่อน ถาม เขาเพราะเหตุใดไม่แต่งตั้งให้ข้าเป็นอ๋องตวน

ฮ่องเต้องค์ก่อนถามข้าเพราะเหตุใดต้อง แต่งตั้งให้เป็นอ๋องตวน ข้าพูดอย่างตรงไปตรง มา ฮ่องเต้กงชิงหยู่ เขามีความสูงส่ง รุ่งโรจน์ ราวกับไฟทะยานฟ้า อ๋องดวนกงชิงหยินเป็น อ๋องแห่งไฟ ไฟไหม้ที่โหมกระหน่ำ เขามีความ หมายตรงตามตัวอักษร ตัวอักษรหยู่คือดวง อาทิตย์ที่แผดจ้า อยู่เบื้องบนท้องฟ้าสูงเหนือ อากาศ และตัวอักษรตวนคือภูเขาที่สูงเสียด ฟ้า ลดหลั่นลงมา พวกเขาทั้งสองสูงส่ง ข้า ไม่มีอะไรเลย เสด็จแม่อยู่ในเหตุการณ์ ตกใจจนสีหน้า ของใบหน้าที่สวยงามเปลี่ยนไป รีบคุกเข่าขอ ความเมตตา แคาไม่เห็นด้วย ยังคงมอง ฮ่องเต้องค์ก่อนสง่าผ่าเผยและกล้าหาญ

ฮ่องเต้องค์ตรัสอย่างหมดหนทาง ว่าน่า เสียดายที่ข้าเป็นบุตรชายคนสุดท้อง

เสด็จแม่อธิบายไปมากมาย สุดท้าย ฮ่องเต้องค์ก่อนก็ถามข้า หรือข้าจะไม่มีอะไรดี ยังบอกด้วยว่าเขาคัดสรร อมาให้ข้ามาเป็น อย่างดี อักษรเสียนเป็นที่ชื่นชอบของคนทั้ง โลกให้กับข้า

ข้าก็พูดว่า ว่างไม่มีไรทําดั่งตอไม้ชิ้น หนึ่ง ยังถูกติดเอาไว้ที่ประตู พูดถึงตัวอักษรก็ ค่อยยังชั่ว แม้ว่าจะเป็นอ๋องแห่งหยก แต่เมื่อ ตกก็แตก ไม่มีประโยชน์อะไร

ดังนั้นข้าจึงพูดกับฮ่องเต้องค์ก่อน ถ้าไม่ เอาชื่อตัวอักษรหยูของฮ่องเต้ให้ข้า ก็เอาชื่อ ตัวอักษรตวนของอองตวนให้ข้า อย่างไร ก็ตาม ข้าจะไม่มีทางเป็นอ๋องเสียน ฮ่องเต้องค์ก่อนตรัส ตามลำดับอาวุโส ต่อให้ต้องวนเวียนวนมาไม่ถึงข้า ต้องให้พวก เขาเลือกก่อน พวกเขาเลือกแล้วที่เหลือก็คือ ของข้า

ขาไม่ยอมอยู่แล้ว ต่อมาฮ่องเต้องค์ก่อน ตรัส พวกเขาล้วนเป็นไฟ แต่ไม่สามารถขาด ฟีนได้ ข้าก็คือฟีน เมื่อไม่ใช้ก็วางไว้อยู่เฉยๆ เมื่อใช้ก็พังประตู ทำให้พวกเขายิ่งเผายิ่งเจริญ รุ่งเรืองเรื่อยๆ”

อันหลงหยุนแปลกใจ: “เช่นนี้ก็ หมายความว่า ฮ่องเต้องค์ก่อนให้ความสำคัญ กับท่านมาก มั่นใจว่าท่านจะช่วยเหลือพวกเขา นั่นไม่ได้หมายความว่า แม้ว่าฮ่องเต้จะไม่เป็น ฮ่องเต้แล้ว ท่านก็เป็นฮ่องเต้ไม่ได้เช่นกันหรือ เพคะ?”

เปิดกะโหลกของอันหลังหยุนออก สิ่งที่ นางคิดได้ก็มีเพียงเท่านี้

กงซิง ไม่สบอารมณ์: “ใครเป็นก็เหมือน กัน อย่างไรข้าก็เป็นท่านอ๋อง หมดกังวลเรื่อง การกินความเป็นอยู่ ฮ่องเต้แม้จะดี แต่ยืนอยู่ บนที่สูงตรงนั้นก็เหมือนราวไม้แขวนเสื้อผ้า ไม่ สามารถทําอะไรได้เลย เป็นเพียงแค่คอยฟัง ความคิดเห็นของประชาชนและการออกคำสั่ง ก็เท่านั้น”

“ท้ายที่สุดแล้วก็เป็นเสื้อตัวหนึ่ง ยังคงมี อำนาจ อย่างน้อยต้องการกินผู้ใดก็ได้กิน

อันหลังหยุนพูดกับตัวเอง กงชิงหัวเราะ เขาเงียบ แต่การดูถูกปรากฏบนใบหน้าของ เขาอย่างชัดเจน อันหลังหยุนก็ไม่เกรงใจเช่น กัน

“ตามที่ท่านพูด ฮ่องเต้องค์ก่อนคิดว่า ท่านมีพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมตั้งแต่ท่านยังเด็ก มาก สามารถช่วยเหลือฮ่องเต้ได้แล้ว แต่เขาก็ ไม่อยากให้ท่านเป็นฮ่องเต้ ประการแรกตอน นั้นท่านยังเด็ก ประการที่สองฮ่องเต็มีตัวเลือก ที่ชาญฉลาดในใจเช่นกัน ประการที่สาม ตาม นําดับอาวุโสมาไม่ถึงท่าน”

“คงใช่” กงชิงวี่ก็ไม่เป็นไร อันหลังหยุนมองเขาครู่หนึ่ง “หมายความว่า ท่านไม่มีความคิดที่จะเป็น ฮ่องเต้หรือเพคะ?”

“ถ้ามีก็ถือว่ามีจิตใจทรยศ” กงชิง กล่าว สงบมาก

อันหลังหยุนสายหน้า “ฮ่องเต้องค์ก่อน ถือได้ว่า กับท่านมาก เขาเป็นฮ่องเต้ทั้งชีวิต รู้ ซึ่งว่าตำแหน่งฮ่องเต้ไม่มีความสุข ดังนั้นเขา จึงยอมให้ท่านไม่มีเรื่องอันใดก็อยู่ว่างเป็นไม้ ที่ติดอยู่ในประตูอย่างที่อๆ อยู่ในตำแหน่ง เล่นๆ ”

กงชิง เลิกคิ้ว: “หยุนหยุน เจ้ารู้มากเกิน ไปแล้ว คำพูดเหล่านี้ข้าไม่เคยเอ่ยกับผู้ใดมา ก่อน แม้แต่เสด็จแม่ก็ไม่เคย เจ้ารู้หรือไม่ ถ้า คำพูดในวันนี้ของข้าถ้าแพร่ออกไป เจ้าและข้า มีโทษถึงประหารชีวิตเชียวนะ

อันหลังหยุนไม่พูด ไม่ใช่ว่าเขาอยากพูด เองหรือ หากเขาไม่อยากพูด ใครจะบังคับเขา ได้? ในเมื่อรู้ว่าต้องประหาร เหตุใดยังต้องพูด ออกมา?

หลังจากสังเกตสักพักกงขิง ก็ยังคง ปกติมาก

แต่ช้าไม่เชื่อ ว่าท่านอ๋องไม่มีความ ทะเยอทะยาน

“หยุนหยุน” กงชิง ลุกขึ้นยืน เรื่องนี้ ถือว่าสิ้นสุด ณ ตรงนี้ เขาไม่อยากพูดถึงแล้ว

“ท่านอ๋องทําไมไม่พูด ไปไหนเพคะ?” อันหลังหยุนตั้งใจถามทั้งๆ ที่รู้ กงชิงชำเลือง มองนาง

“รู้ทั้งรู้ว่าข้าไม่ใช่คนที่ไม่มีความ ทะเยอทะยาน ยังบังคับถามข้า ก็ไม่รู้ว่าในใจ คิดอะไรอยู่ ทําไมข้าต้องแต่งงานกับผู้หญิง เซนเจ้าด้วย?”

กงชิง เปลี่ยนชุดเป็นสีเดียวกับอันหลัง หยุน เข้าวังไปไปกับนาง

อันหลังหยุนเดินตามหลังเขาออกไป เหลือบมองใบหน้าที่เย่อหยิ่งของกงชิง อย่าง ภาคภูมิใจ นกกระจอกรู้ถึงความทะเยอทะยาน ของนกอินทรี ความตั้งใจของเขาเกรงว่าจะ ไม่ใช่แค่เพียงประเทศต้าเหลียงแล้วล่ะ

ทั้งสองเข้าไปในวังและสวีกงกงรออยู่ที่ ประตูวังแต่เช้าตรู่ เมื่ออันหลังหยุนปรากฏส กงกง รับต้อนรับ

“อ๋องเสียน พระชายาเสียน” ส กงกง คํานับแสดงความเคารพ

กงชิงวิชาเลืองมองอย่างดูถูก จับมืออัน หลิงหยูนแล้วเดินตรงไป

ส กงกงเงยหน้าขึ้นและเหงื่อออก นี่ หมายความว่าอย่างไร?

มาถึงหน้าประตูพระตำหนักจรุงจิตสอง กงไปทูลแจ้ง ออกมาแล้วเชิญพวกเขาเข้าไป กงชิง จึงจับมือไปที่ตำหนักจรุงจิตพร้อมกัน

“หม่อมฉันถวายบังคับฮ่องเต้พะย่ะค่ะ”

“หม่อมฉันถวายบังคับฮ่องเต้เพคะ” อันหลังหยุนคุกเข่าลง

ฮ่องเต้ งหมองไปที่คนด้านล่าง อย่าง

รู้สึกหมดหนทาง

“ลุกขึ้นเถิด”

อันหลังหยุนขอบพระทัยแล้วลุกขึ้น ฮ่องเต้ งหมู่สังเกตอันหลังหยุนอย่างละเอียด ก็ยังเป็นคนคนนั้น ไม่เห็นว่าจะร้ายตรงไหน ก็ แค่อ้วนเล็กน้อย

ไทฮาบอกข้าแล้ว พวกเจ้ามีบุตรขอ ตนเองแล้ว”

“เพคะ” อันหลังหยุนกล่าวอย่างเรียบ เฉย ฮ่องเต้ยงหมู่ผงกศีรษะ มองอันหลังหยุน

“เจ้ายังโกรธอยู่หรือ?”

กง งงี่เงียบ อันหลังหยุนเหลือบ มองเขา อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ

“ดีเหมือนกัน เจ้าอยู่ที่นี่ ให้พระชายาเสีย นไปตรวจ พจรให้กงกงทั้งสอง” ฮ่องเต้ชิงหยู่ รับสั่งทันที

กงชิงจึงพูด: “หม่อมฉันไม่วางใจ จะไป ดูกับหยินหยุนพ่ะย่ะค่ะ

อันหลงหยุนหมดคำพูด นี่คือการต่อต้าน อย่างโจ่งแจ้งอย่างนั้นหรือ?

ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว: “ข้าคยอธิบายแล้ว วันนั้น…..

“ฮ่องเต้ หม่อมฉันแค่เป็นห่วงหยุนหยุ นพะย่ะค่ะ”

ทั้งสองปะทะ ส กงกงเหงื่อแตก ไม่เคย เห็นอ๋องเสียนเป็นเช่นนี้มาก่อน

“อันหลังหยุนจึงพูดได้เพียง: “อ๋องเสียน ช้าก่อน ให้สวียงกงอยู่เป็นเพื่อนเถิดเพคะ”

“ไม่ดี”

ให้ตายกงชิง ก็ไม่ยอม อันหลังหยุนจึง ต้องหุบปาก

ไม่รู้ว่ากงชิง เอาความกล้ามาจากที่ใด ต่อต้านต่อฮ่องเต้

ก่อนมาอันหลังหยุนไม่ได้คิดอะไร มากมาย เพิ่งรู้ในตอนนี้ หาเรื่องกงชิง ไม่ใช่ เรื่องง่าย

เขาเล่าว่าเขาเคยอาละวาดในวังตอน เด็ก ดูเหมือนว่าจะไม่ได้เป็นเพียงแค่คำพูด ลอยๆ

ฮ่องเต้ชิงหยู่ไม่พูดอะไร กงชิงดึงอัน หลงหยุนออกไปข้างนอก สวีกงกงตกใจเหงื่อ เต็มหน้า รีบมองไปยังฮ่องเต้ซิงหยู่ ฮ่องเต้ ง หย่ไม่โกรธเคือง เขาก็ไม่กล้าตามออกไปเช่น กัน

อันหลังหยุนเดินตามกง ง ออกจาก พระตำหนักจรุงจิตไปเช่นนี้ อันหลิงหยุนเดิน ไปพร้อมกับมองกงซิง

โกรธได้น่ากลัวจริงๆ

“ท่านอ๋อง โมโหมากไม่ดีต่อร่างกาย!” อันหลังหยุนเตือนด้วยความหวังดี และยังมี ความสุขเล็กน้อย

กงชิง เหลือบมองนาง “ยังจะยิ้ม?”

อิงหลิงหยุนกอดแขนของกงชิงวี่แล้วพัง เอาไว้: “ท่านอ๋องโกรธมากเพราะข้า ข้าจะไม่ กล้ายิ้มได้อย่างไรเพคะ?”

“เพราะเหตุใด?”

“เขาคือคนทีก่าชีวิตความเป็นความตาย ของขาและท่าน ท่านทำให้เขาโกรธ ในกาย ภาคหน้าชีวิตของเราจะดีได้อย่างไร แต่ท่าน อ๋องกลับที่จะโมโห ข้าก็กล้ายิ้มเพคะ

นี่คือคู่สามีภรรยากลมเกลียวเป็นเสียง เดียวกัน แม้ตายก็คุ้มค่าเพคะ!”

ทันใดนั้นกงชิง มองอันหลังหยุนแล้ว ยิ้ม: “เจ้าคิดว่าเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ ข้า เพียงแต่ตีเหล็กที่ยังร้อน จงใจแสดงให้เห็น ต่อหน้าเขา มิฉะนั่นเขาจะกลั่นแกล้งข้าใน อนาคต”