บทที่259 เข้าวังแจ้งข่าวดี

ฮูหยินใหญ่ตัดสินใจแล้ว สะใภ้ที่อยู่ ข้างๆ ว่าฮูหยินใหญ่คุกเข่าไม่ได้ ยายมีฐานะ ยศสูง นางเลยเป็นตัวแทนคุกเข่า

“ขอโปรดให้พระชายาเสียนช่วยด้วย

อันหลังหยุนหาหน้าตกใจ “พวกเจ้าท่า อะไรกันนี่? อีกอย่างชายารองหยุนจะไปอยู่วัด ได้อย่างไร?”

“ความหวังดีของพระชายาข้าซึ้งใจ แต่ เรื่องนี้ไม่มีวิธีที่ดีกว่านี้ นี่เป็นการปกป้องนาง และปกป้องชื่อเสียงอ่องตวนวิธีสุดท้าย

อันหลังหยุนกำลังจะพูด หยุนโล่ชวนวิ่ง ลงจากเตียงหยิบมีด อันหลังหยุนตกใจมาก ตะโกนบอก “อย่าทําเรื่องโง่ๆ กงชิง พุ่งเข้าไปแต่ไม่ทัน หยุนโล่ชวน กําลังจะลงมือ

เมื่อเห็นกำลังจะบาดเจ็บ ประตูห้องโดน ถีบออก วางลง

หยุนโล่ชวนมองไปที่ประตู ตกใจจนโยน มืดออก

ทุกคนจ้องมองไปที่กงชิงหยินกำลังเดิน เข้ามา

แววตากงบ่งหยินมีความหมายลึกซึ้ง เดินไปทางหยุนโล่ชวน หยุนโล่ชวนถอยหลัง เพื่อหลบเขา เขาตะโกน “หยุดเดี๋ยวนี้”

หยุนโล่ชวนไม่กล้าเดิน ก็เลยยืนนิ่ง แต่ ร้องไห้จนหยุดไม่ได้

รอจนกว่ากง งหยืนเดินมาถึงตรงหน้า หยุนโล่ชวนแล้วโค้งตัวอุ้มนางขึ้นมา หยุนโล่ ชวนดกใจจนจับเสื้อกงชิงหยิน กงชิง

หยิมก้มหัวแล้วพูด “ลูกเป็นของข้าเอง” ทุกคนต่างพากันตกใจ หยุนโล่ชวน ร้องไห้เสียใจมาก นางคิดว่าอ๋องตวนต้องการ ช่วยนาง

ในตัวอุ้มไปที่เตียง ค่อยๆจางลง กงชิง หยิบเอาผ้าหมมาห่มให้

มองหยุนโล่ชวนสักพัก กงชิงหยินไม่นั่ง ข้างเตียงหยุนโล่ชวน เขามีฐานะสูง มีกฎ ระเบียบของตัวเอง

ฮูหยินใหญ่เชิญนั่ง อาสะใภ้เชิญนั่ง” สะใภ้จวนกั๋วกงที่คุกเข่าบนพื้นก็ลุกขึ้น พยุงฮูหยินใหญ่ไปนั่งด้วยความงุนงง คิดแต่ว่า

มันเกิดอะไรขึ้น

อันหลิงหยุนก็ตกตะลึงไปหมด กงขิงวิ่ พยุงอันหลิงหยุนไปนั่ง นั่งรวมกันมองหน้า อ่องด่วน

กงชิงหยินก็เลยพูด “ชวนเอ๋อจําไม่ได้ว่า คืนนั้นเกิดอะไรขึ้น แต่ข้าจำได้ ในเมื่อทุกคน ต่างเข้าใจผิดชวนเอ๋อ ข้ามา แจง

เพื่อไม่ให้มีคนพูดถึงเรื่องนี้อีกในภาย ภาคหน้า

ข้าไม่ต้องการให้ใครมาทําร้ายชวนเอ่อ

อันหลังหยุนไม่พูดอะไร รอดูต่อไป แต่ ถ้าตัดอย่างอื่นทิ้งไม่ไปสนใจ คำพูดของอ่องด วนที่มีประโยชน์

เพียงแต่ว่าเขายังมีจุน มาเวลานี้พูด อย่างนี้ อดไม่ได้ที่จะทำให้รู้สึกว่าเขามีความ เลวเล็กน้อย

จากการสันนิษฐานของอันหลิงหยุน ไม่ ว่าอย่างไร จุน ไม่มีค่าขนาดนั้น แต่อ๋องตวน ก็ไม่น่าเปลี่ยนใจไปรักคนอื่น

ทั้งที่ตอนแรกรักกันขนาดนั้น ตอนนี้เขา เปลี่ยนใจไปหาคนอื่น

สิ่งนี้ไม่ถูกกับภาพลักษณ์ผู้ชายที่รัก เดียวใจเดียว คําว่าผู้ชายเลวมันก็เหมาะสมกับเขาแล้ว แต่มองดูหยุนโล่ชวนก็น่าสงสารมาก นี่ก็ เป็นสมัยโบราณ นางก็ไม่ได้ทําผิดอะไร

“วันนั้นชวนเอ๋อกับองเอ๋อออกจากไป ข้างนอก ไปทานข้าว จวนเสียน ทานข้าว เสร็จเหมือนฝนจะตก ตงเอ๋อรีบร้อนกลับ

บอกว่าจะไปเอาร่ม นางกลับไปก่อน ชวนเอ๋อมาถึงหน้าประตูจานหวางฝนก็ตกลง มา ก็หาที่หลบฝน

ข้าก็ดื่มเหล้าอยู่ตรงนั้น นางก็เลยดีม เหล้ากับข้า

ชวนเอ่อเมา ข้าก็เมานิดหนึ่ง กะว่าจะไป จวนหวาง นึกไม่ถึงฝนตกหนักมาก ในจวน ไม่มีคนมาเปิดประตู

ชวนเอ๋อกับข้าอยู่ด้วยกัน น้ำฝนสาดมา จนเราสองคนเปียกไปหมด

…..เมาเหล้าควบคุมอารมณ์ไม่อยู่…… อ่องตวนมองหน้าที่ขาวซีดของหยุนโล่ ชวน “ตอนแรก าจะบอกเจ้า ไม่รู้จะพูด อย่างไร วันนั้นเจ้าตื่นขึ้นมาเพราะเรื่องของง

เอ๋อเจ้าเลยกลับไปจวน วกง ข้าก็ไปชก ต่อยอ่องชินจง เจ้าก็โกรธข้า ข้าก็ไม่มีโอกาส พูด”

หยุนโล่ชวนสะอื้น “เป็นของท่านจริง หรือ?”

“มันจะเท็จได้อย่างไร ข้าแค่รู้สึกว่า แค่ ครั้งเดียว……………

หยุนโล่ชวนรู้สึกเขินอาย หันตัวเอามือ มหน้าไว้

อันหลังหยุนคิดว่าไม่มีอะไรแล้ว ลุกขึ้น มาพูด “ยินดีกับอ๋องดวนด้วย”

“ขอบใจ”

อันหลังหยุมมองใบหน้าที่เริ่มมีรอยยิ้ม ของฮูหยินใหญ่ ค่อยโล่งอกแทนหยุนโล่ชวน เรื่องนี้จนฉูฉูคงไม่ยอมเลิกรา

อันหลังหยุนหันตัวเตรียมเดินออกไป นึก อะไรขึ้นมาได้ก็หันกลับมา “เรื่องนี้ยิ่งเร็วยิ่งดี ต้องทูลบอกไทเฟยก่อน ถ้าเกิดเรื่อง

ขึ้นมา มันจะพูดยาก

อองตวนบอก “ข้าจะเข้าวังเดี๋ยวนี้

กงชิง ขมวดคิ้ว “หลิงหยุนก็ตั้งท้องแล้ว พี่ชายรองก็รวมยินดีกับข้า ”

อันหลังหยุนตะลึง หยุนโล่ชวนมี เรี่ยวแรงขึ้นมาทันที หันมาทางอันหลังหยุน

ตอนนี้อันหลังหยุนกลายเป็นจุดสนใจใน ห้อง นางหันกลับมามองกงซิง เข้าใจว่าคง ชิง ขอใช้โอกาสนี้ให้ทุกคนรู้ ว่านาง

ตั้งครรภ์ จากนั้นให้คนอื่นหาชายารอง ให้เขา

แต่นางก็เป็นห่วงลูก

ไม่ได้โทษเขา แต่เสียความรู้สึกแล้วมอง หน้ากง งวี่ อันหลิงหยุนหันกลับไปไม่อยาก สนใจเขา

“ขออภัยด้วย นําหน้าพวกเจ้าอีกแล้ว” อันหลังหยุนพูดอย่างหมดหนทาง อองตวนจะ พูดอะไรได้ ไม่มีอะไรที่เร็วกว่าพวก

เจ้า

แต่ก็ไม่ได้โกรธ

“ยินดีกับพวกเจ้าด้วย” อ๋องตวนรู้สึกดีใจ

มาก

หยุนโล่ชวนก็รีบพูด “ยินดีกับพวกเจ้า

ด้วย

อันหลังหยุนหันมาทางฮูหยินใหญ่โค้ง ตัว “พวกข้าขอออกไปก่อน ฮูหยินใหญ่ไม่ต้อง เกรงใจ”

“ขอบใจพระชายาเสียน ข้าจะพาชวนเอ๋ อกลับ เรื่องที่ชวนเอ๋อตั้งครรภ์ คงต้องให้อ๋อง ตอนเข้าวังกราบทูล ฮูหยินใหญ่ลุก สั่งการ พาหยุนโล่ชวน กลับ อ่องดวนกับกงชิงวี่เตรียมเข้าวัง

ตอนนัส กงกงได้กลับถึงตำหนักจรุงจิต แจ้งข่าวสาร ฮ่องเต้ชิงหยู่ถาม “ฟันแล้วหรือ?”

“ฮ่องเต้ ข้าน้อยเห็นกับตา มันจะเท็จได้ อย่างไร?”

ฮ่องเต้ งหยู่สูดลมหายใจลึก “อืม”

ส กงกงมองอย่างระมัดระวัง แล้วก็ถอย ออกไป

พระตำหนักเฉาเพิ่งไห่องกงก็กำลัง กราบทูล

“แน่ใจว่าฟันแล้ว?

หวางฮองไทเฮากำลังมองแผ่นมาร์คที่ พึ่งโยนทิ้งด้วยความเครียด

ตั้งแต่สามวันใช้แผ่นมาร์คแผ่นหนึ่ง นาง ก็รู้สึกใบหน้าไม่ค่อยมีน้ำมีนวล

ไห่วงสงบ พูด ไม่เพียงแต่พื้นแล้ว สีหน้าก็ดูสดใสมาก

“ใช่หรือ?” สูดลมหายใจอย่างสบายใจ หวางฮองไทเฮาพูด “ฮ่องเต้ก็เหมือนกัน รีบ ร้อนอะไร นิสัยของฮ่องเสียน ถ้าเกิด

เรื่องขึ้นจริงๆ

ข้าก็ไม่สนใจเขาแล้ว

“ไทเฮา วันนี้คนไปเยอะมาก คิดว่าพรุ่งนี้ พระชายาเสียนดงเข้าวังมาคํานับแล้วล่ะ”

“คํานับนั้นมันไม่จําเป็นหรอก ฮ่องเต้ตอน นี้คงคิดเรื่องชายารองแล้วล่ะ ข้าเหนื่อย แล้วไปพักผ่อนก่อน ถ้าพระชายา

เสียนมา ค่อยให้นางมาคํานับข้า

“ได้” หวางฮองไทเฮาเข้านอน ไห่งกง ก็เดินออกไป

กงชิง กับอ๋องตวนเข้าวัง สองคนไปทำ ธุระกันคนละทาง

กงชิง ไปตำหนักเฉาเพิ่ง อองตวนไปวิ่ง ชั่วหยาง

กงชิง มาคนเดียว ไ กงกงผิดหวังนิด หนึ่ง แล้วมองไปข้างหลังกงชิง มองไม่เห็น อันหลังหยุนก็เลยถาม “พระชายาไม่มา

หรือ?”

“นางไม่สบาย ข้ามีเรื่องจะทูลเสด็จแม่ ไป

ไ กงกงในตัวเข้าไปทูล ในเวลาอัน รวดเร็วก็เชิญกงชิงวี่เข้าไป

กงชิงวถึงข้างใน ก็พูด “ลูกขอแสดง ความยินดีกับเสด็จแม่

หวางฮองไทเฮาขมวดคิ้ว พึ่งหลับ นึกว่า อันหลังหยุนมา สุดท้ายคนที่มาคืออ๋องเสียน

“ยินดีเรื่องอะไร?” หวางฮองไทเฮากัม หัวจัดระเบียบเสื้อผ้า แล้วนั่งลง

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ