บทที่258 เด็กเป็นของใคร
กงชิง มองอ่องตวน “เจ้าจําวันนั้นเมื่อ หนึ่งเดือนที่แล้วได้ไหม?”
” ในวันที่สอง พวกเจ้าสองสามี
ภรรยาได้ค้างคืนที่จวนก๋วกง
กงชิง ตะลึงเล็กน้อย หันไปมองกง ง หยิน “เจ้าแน่ใจว่าวันนั้น?
“แน่ใจ”
กงชิง คำนวณดู “เป็นเวลาหนึ่งเดือนกึ่ วัน?”
“อืม” อองตวนตอบ
“แน่ใจว่าพวกเขาเจอกัน?”
“ตอนแรกข่ากลับจานไปแล้ว ก็นึกว่า ชวนเอ๋อจะอยู่ในจวนก๋วกง นึกไม่ถึงว่าตอนข้า กลับไป มีคนบอกข้าว่าพวกเขาพบเจอ กัน ยังบอกว่าตั้งแต่อ่องงจงออกจาก ดุก พวกเขาพบกันบ่อยครั้ง ตอนแรกข้าก็แค่จะ ไปสั่งสอน
ชวนเอ่อถูกหลอกให้ไปห้องอ๋องชิงจง ข้าผิดด้วยหรือ?”
“ไอ….”
กงชิง ดื่มน้ำซาจนสำลัก
“เจ้าไม่เคยดีมชาหรือ?” อ๋องดวนไม่ พอใจ ดีมชายังสลักได้
กงชิง รีบวางแก้วชาลงแล้วถาม “พี่ชาย รอง เจ้าไม่เคยคิดให้ชายารองหยุนมีทายาท ให้เจ้าหรือ?”
“.…………. ข้ามีฉูฉูแล้ว ก็ไม่ควรคิดถึงผู้หญิง คนอื่น ข้าจะซื่อสัตย์กับนางคนเดียวไปตลอด ชีวิต” เสียงของกง งหยืนอบอุ่น นมา
ไม่กล้าสบตากง งว
กง งวีก็ไม่อยากมองอองตวน แต่ได้พูด ปลอบใจ ในเมื่อเจ้าไม่ต้องการให้ชายารอง หยุนมีทายาทให้เจ้า ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็
หย่ากับนางซะ อ๋องชิงจงไม่ดี แต่เจ้าดู ชายารองหยุนซ์ เจ้าทนดูได้อย่างไรไม่สงสาร นางบ้างหรือ”
“อ๋อง งงง?” เจ้าไปได้ยินอะไรมา? ข้า ไม่ได้ยินข่าวคราวของอ๋องชิงจงมาสักพักแล้ว เจ้า..…….. ..” ทันใดนั้นอ๋องตวนก็หยุดพูด
จากนั้นอ่องตวนก็ลุกขึ้นมา
“อ๋อง นางน่าจะไม่เป็นไรแล้ว? ชวนเอ อมาขอร้องหรือ นางช่างใจกล้านัก นางกล้า มาบอกให้ขาหย่า?”
อ่องตวนหน้าเย็นชา มองกง งวด้วย ความโกรธ
กงชิง รีบลุกขึ้นมา “พี่ชายรอง เจ้าไม่ ชอบชายารองหยุน หรือเจ้าต้องการให้ชายา รองหยุนเหมือนแม่นมในวัง แก่ตายไป?
แต่งกับเจ้า เป็นหม้ายทั้งที่มีสามี?” สีหน้าอ่องตวนหดหู “นางแต่งงานกับข้า ก็คือคนของข้า ให้ขาหย่ากับนาง นางก็จะมี ชีวิตดีขึ้น ไม่เป็นหม้ายแล้วหรือ?
ถึงจะหย่าแล้ว จะแต่งกับใคร?
แต่งใหม่แล้วนางจะได้เป็นพระชายา เอก? หรือว่านางจะเป็นที่รักใคร่ของสามี
ใครจะมารักผู้หญิงที่หย่ามาแล้ว? อ่องตวนอารมณ์ร้อน และโกรธมาก กง งวถาม แล้วถ้ามีล่ะ?”
“มึก็ไม่ได้” อ๋องตวนโกรธจนปิดถ้วยน้ำ ชาหล่น อาหยืนอยู่ข้างนอก มองเข้ามา บน พนเต็มไปด้วยเศษถ้วยน้ำชา
กงชิง พูด ” ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คอยดู ชายารองหยุน สักวันต้องตายในมือเจ้า
“ตายแล้วก็คือคนของข้า พวกลูกหลาน ขุนนางในเมืองหลวง มีใครบ้างที่ไม่ใช่มีเมีย หลายคน ทําไม? เจ้าว่างเกินไปหรือถึง ต้องมายุ่งเรื่องของข้า? หรือว่า เป็น เพราะข้าเสนอให้เจ้าแต่งงานกับ มิง พออัน หลงหยุนฟื้น ก็มาหาเรื่องข้า?”
กงชิง หมดปัญญา “เห็นเจ้าโกรธขนาด นี้ ข้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ในเมื่อคุยกันไม่กัน ไม่เข้าใจ พี่ชายรองกลับเถอะ ข้ายังมีธุระ
อาหยู ส่งแขก!”
กง ง รีบก้าวเดินออกไป อ๋องตวนไม่ ยอม “กงชิง เจ้าไม่เอาชวนเอื้อมาคืนข้า ข้า จะไม่ไป
กงชิง ไม่ยอมหันหัวกลับมา “อาหยู่ หา คนมา ไปส่งอองตวนกลับ ถ้าเขาไม่ยอมก็ดีให้ สลบ
“ได้”
อาหรับเรียกคน คนสิบกว่าคนในมือถือ เชือกกับอาวุธ อองตวนกัดริมฝีปาก รู้ว่าไม่ ไหว ก็เลยยอมออกจากจวนอ๋องเสียน
กงชิงไปปถึงตำหนักจู๋หยุน หยุนโล่ ชวนกําลังนั่งเหม่อลอย ใบหน้าเล็กขาว ด
อันหลังหยุนถาม “เจ้าไม่เคยมีความ สัมพันธ์กับใครหรือ?”
“ขาไม่เคยขาตั้งครรภ์จริงๆหรือ?” หยุ นโล่ชวนรู้สึกสับสน อันหลังหยุนก็นิ่งเงียบ
แม่ทัพอันไปข้างนอก เรื่องนี้ยิ่งมีคนรู้ น้อยยิ่งดี หยุนจีนเฝ้าอยู่หน้าประตู นางไม่ยอม ให้ใครเข้าไป
กง งวี่เข้าไป หยุนจั่นก็ปล่อยไป กงชิงวี่เดินถึงหน้าประตูอันหลังหยุนก็ เดินออกมา อ้นหลังหยุนส่ายหัว
“ความจริงเป็นสิ่งที่ไม่อาจปิดบังได้ นาง บอกว่าไม่มี แต่สักวันต้องมีคนรู้
อันหลังหยุนตอนนี้ถามไม่ได้คําตอบ แต่ เรื่องมันเกิดแล้ว ไม่ถามก็ไม่ได้
ท้องมันก็ต้องโตขึ้นทุกวัน ทางออกที่ดี ตอนนี้ยังไม่มีคนรู้ ต้องจัดการให้เรียบร้อย “ทําอย่างไร?” นหลังหยุนถามกงชิง กงชิง ครุ่นคิดแบบหนึ่ง
ให้คนของจวน วกงมา”
อันหลังหยุนก็รู้สึกว่าเรื่องนี้ต้องให้คนใน จวน วกงมาจัดการ
สองคนตกลงกันเรียบร้อย สั่งให้หยุน นกับอาหย่ไปจัดการ สองคนนั่งอยู่บนรถม้าเร่ง รีบออกเต็นทาง
จวนก๋วกงเห็นหยุนจีนมา คนไม่เยอะ ฮ หยืนใหญ่พาสะใภ้มาด้วยหนึ่งคน
อันหลิงหยุนรอฮูหยินใหญ่อยู่หน้าประตู พอเจอกันพูดสองสามคำ ฮูหยินใหญ่สีหน้า คร่ำเครียด ไม่อยากเชื่อว่าหยุนโล่ชวน
จะทําเรื่องอย่างนี้
ประตูใหญ่จวนอ๋องเสียนปิดแน่น พวก เขาทั้งหมดเดินไปที่ตำหนักจู๋หยุน
พอเข้าประตู หย็นใหญ่ก็เห็นใบหน้า ขาวซีดที่เต็มด้วยน้ำตาของหยุนโล่ชวน
“ชวนเอ๋อ” ฮูหยินใหญ่รีบเข้าไปหาหยุ นโล่ชวน หยุนโลล์ชวนรีบเดินเข้ามาคุกเข่า
“ท่านย่า ชวนเอ๋อ เรื่องน่าอับอายให้ ทานแล้ว
ฮูหยืนใหญ่กอดหยุนโล่ชวนที่กำลัง คุกเข่า ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ว่าเวลาไหน เจ้าก็ คือหลานที่ดีของข้า รีบลุกขึ้นมา”
ฮูหยินใหญ่พยุงหยุนโล่ชวนไปนั่งบน เก้าอี้ หยุนโล่ชวนหดตัวอยู่ข้างๆ น้ำตาไหล พราก
ฮูหยินใหญ่มองดูในห้องไม่มีคนนอก มี อันหลังหยุน กง งวี แล้วนางกับลูกสะใภ้
ฮูหยินใหญ่ถาม “ชวนเอ๋อ เจ้าไม่ต้อง กลัว ไม่ว่าเด็กเป็นของใคร ย่าจะปกป้องเจ้าให้ เจ้าตัดสินใจ เจ้าบอกย่า เด็กเป็นของใคร?”
หยุนโล่ชวนร้องไห้จนไม่มีเสียง “ท่าน ย่า ชวนเอ๋อไม่รู้จริงๆ” สีหน้าขาว ดฮูหยินใหญ่ เห็นหลานสาว ร้องไห้ขนาดนี้ นางก็ลำบากใจ
ติดตั้งนาน ฮูหยินใหญ่พูด ” ก็ได้ ถ้า อย่างนั้น ย่าถามเจ้า เด็กคนนี้ไม่เอาดีไหม?
หยุนโล่ชวนพยักหน้า “อืม”
ฮูหยินใหญ่หมด จะพูด มองหน้าอัน หลังหยุน “ถ้าอย่างนี้แสดงว่าชวนเอ๋อโดน
ฮูหยินใหญ่เคยผ่านประสบการณ์ชีวิต มากมาย เรื่องอย่างนี้มันก็เป็นไปได้
อันหลังหยุนก็เข้าใจ แล้วก็พูด “ต้องการ รอต่อไปไหม?”
กงชิง พูด ชายารองหยุน เมื่อหนึ่ง เดือนที่แล้วเจ้าเคยไปที่จวนชิงจงใช่ไหม อีก อย่างก็ไปบ่อยครั้งใช่ไหม?
หยุนโล่ชวนนักอะไรขึ้นมาได้ แต่ข้าไม่ ได้ทําอะไรนี่ แค่พูดคุยกัน อันหลิงหยุนมองกงชิง ไม่น่าถามเลย
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่ฮ่องจงชิน” กงชิงวิ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฮูหยินใหญ่ก็ดู ออก สงสัยเป็นอ๋องจง น
“ตามหลักความเป็นจริง ถ้าเรื่องนี้ทูล ฮ่องเต้ว่าเป็นลูกของอ๋องตวนก็จบ” อันหลัง หยุบพูด
หยุนโล่ชวนรีบส่ายหัว ไม่ใช่ ไม่ใช่ของ เขา เขาไม่เคยแตะต้องตัวข้า
ฮูหยินใหญ่เจ็บปวดใจ ถ้าไม่ใช่เป็นเพ ราะอ๋องดวนมีจิตใจไร้ความเมตตา มันคงไม่ เกิดเรื่องอย่างนี้ ตอนนี้จะไปขอความ
ช่วยเหลือจากไหน
“พระชายาเสียน อ่องเสียน ข้าขอบใจ มาก ที่พวกเจ้ามาแจ้งบอกข้าก่อน แต่ในเมื่อ ลูกไม่ใช่ของอ่องตวน ก็เก็บไว้ไม่ได้
ไม่ว่าอย่างไร เป็นเพราะชวนเอ๋อทําผิด
ต่ออ่องตวน ถ้าเอาลูกออกแล้ว ข้าจะพาชวนเอ๋อไป ไปปฏิบัติธรรมที่วัด ผ่านไปหนึ่งปี ก็จะโกนผม บวชชี ก็ถือว่าเป็นการไถ่บาปที่ทําไว้
กับอ่องตวนและฮ่องเต้
“ทําอย่างนี้ได้อย่างไร? ชายาหยุนยัง อายุน้อย นางยังเหมือนเด็กเลย” อันหลังหยุ นทนดูไม่ได้ ถ้าอยู่ตรงที่นาง กางลงโทษอย่าง
หนักยิ่งกว่าการฆ่าคนตาย จับคนไม่ได้ ทําไมต้องให้ผู้หญิงคนหนึ่งมารับกรรมคน เดียว
ฮูหยินใหญ่ปัดมือ “พระชายาเสียนไม่ ต้องพูดแล้ว ช่วยหยุนโล่ชวนเอาลูกออกด้วย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ