บทที่257 หยุนโล่ชวนตั้งครรภ์
อันหลิงหยุนต้องการประหยัดเวลา ก็ เหมือนไปสวนสัตว์ เชิญทุกคนไปที่ห้องโถง ใหญ่ จากนั้นนางไปพบปะผู้คน เรื่องนี้ก็จบ
คนมาไม่ใช่น้อยๆ ครั้งแรกที่อันหลิงหยุ นรู้สึก นางเป็นคนที่สําคัญคนหนึ่ง อ๋องดวนพา หยุนโล่ชวน คนของตำหนักกั๋วกงก็มา
อันกั่วจิ๋วก็มา เงินหยุนเจ๋ก็มา หยุนจั่นก็ มา ไ กงกงกับสวีกงกงก็มาแล้ว ช๊อคงเลี้ยงก็ มาด้วย
อันหลิงหยุนมองคนเต็มห้องโถง ทักทายอย่างมีมารยาท เชิญทุกคนนั่งดื่มชา
หยุนโล่ชวนน้าตาไหลออกมา หยุนจิ้นก็ เช็ดน่าตา
อันหลงหยุนก็ไม่พูดอะไร นางปลอบใจ ใครไม่เป็น แต่เห็นหยุนโล่ชวนเหมือนผอมลงเยอะ ผอมจนหน้าเล็กแหลม อีกอย่างหน้าขาว ต
อันหลังหยนพูดคุยกันได้สักพัก กงชิงวี่ จะไล่คนออกไป
“หลิงหน หายดี ทุกคนกลับไปเถอะ” กงชิง พูดจบก็มองอาหยู “สงแขก”
ที่จริงอันหลังหยุนก็ไม่ชอบพูดคุยกับคน พวกนี้ ไม่มีอะไรต้องพูด
อันหลังหยุนต้องการออกจากที่นี่ พ่อ ของนางยังรออยู่ที่หลังสวน
ทุกคนเตรียมกลับ หยุนโล่ชวนกับหน จีนไม่ยอมกลับ
อันหลังหยุนไปหลังสวนสองคนนี้ก็ตาม
ไป ตอนแรกกงชิงหยินก็ตามไปด้วย แต่เขาโด นอาหยู่ขวางไว้
“ท่านอ๋องดวนรอสักครู่ ท่านอ๋องบอก หลังสวนห้ามให้ผู้ชายคนนอกเข้าไป อายุใช้ มือคารวะ อ่องตวนเอามือไขว้หลัง “เชอะ ! อ๋องตวนหุ้นตัวกลับไป ไม่ได้สนใจอาห
อันหลังหยุนเดินตรงไปที่ตำหนักจู๋หยุน กงชิงวี่ไปที่ตำหนักจู๋หยุนหาจุดที่สามารถมอง เห็นอันหลังหยุน และไปนั่งบริเวณที่
ไม่ได้ยินพวกนางพูดอะไรกัน
อันหลังหยุนมองไปทางหยุนจิ้น “ช่วงนี้ การค้าขายเป็นอย่างไร?”
หยุนจิ้นพูด “ดีมาก
“อืม ข้า-นแล้ว เจ้าคงผิดหวังซิ?” อัน หลังหยุนนึกถึงคำพูดที่นางเคยพูดไว้ ถ้านาง เป็นอะไรการค้าขายนี้ก็ยกให้หยุนจั่น
หยุน น ม “ขาไม่เคยคิดว่าเจ้านายจะ ตาย ข้ากังวลว่าเจ้านายจะไม่ฟื้น สําหรับการ ค้าพวกนั้น?
เจ้านายบอกว่าต้องการหาเงิน ข้าก็ หาเงิน ถ้าเจ้านายไม่อยู่แล้ว หยุนจิ้นก็ไม่รู้ว่า มันยังมีความหมายหรือเปล่า?”
อันหลังหยุนมองหยุนจั่น ” ช่างเป็นคนที่
ดื้อรั้น เจ้าไปได้แล้ว ข้าจะคุยกับชายารอง เจ้า ไม่ค่อยได้กลับมา คืนนี้ก็ค้าง
“ได้”
หยุนจีนเดินไปข้างใน อันหลังหยุนเอา มือวางบนโต๊ะ สองมือเคาะโต๊ะ “มาข้าตรวจให้ เจ้า”
หยุนโล่ชวนสีหน้าไม่สู้ดี “ข้าไม่ได้ป่วย แค่กินไม่ลงเพราะเป็นห่วงเจ้า มีปัญหาเกี่ยว กับกระเพาะลำไส้
“ช่างตลก เอามือมา
หยุนโล่ชวนยื่นมือให้อันหลิงหยุน “ข้า ไม่ได้ป่วยจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโตข้าก็ร่างกาย แข็งแรง ไม่เคยป่วยมาก่อน แต่ว่าตั้งแต่
พระชายาลัมป่วยไม่ฟื้น ข้าก็กินไม่ลง ต่อมาก็รู้สึกคลื่นไส้อาเจียน
อันหลังหยุนเริ่มทําการสแกน “ประจํา เดือนเจ้ามาปกติไหม
“ประจําเดือน?”
หยุนโล่ชวนทําหน้าแปลกประหลาด
“ก็คือประจําเดือน
“ประจําเดือนหรือ?” สายตาหยุนโล่ชวน มองข้างบน แล้วครนคิด “รู้สึกไม่มาตั้งนาน แล้ว”
อันหลังหยุนพูด “มืออีกข้างมา”
หยุนโล่ชวนยื่นมือให้อันหลังหยุน อัน หลังหยุนทําการตรวจให้แน่ใจ
“ไม่ใช่โรคกระเพาะ แต่เป็นการตั้งครรภ์”
อันหลิงหยุนนิ่งสงบ หยุนโล่ชวนตกใจ จนกระโดดขึ้นมา “เจ้าพูดอะไรนะ?”
ทําอันหลังหยุนตกใจหมด มองเห็น สีหน้าขาว ของหยุนโล่ชวน กงชิง รีบเดินเข้ามาหาอันหลังหยุน “หลังหยุน”
หยุนโล่ชวนส่ายหัว “ข้าจะตั้งครรภ์ได้ อย่างไร ขายังเป็น……
หยุนโล่ชวนหน้าแดง หันหัวกลับ “ข้ายัง บริสุทธิ์อยู่”
อันหลังหยุนมองไปที่กงชิง ที่อยู่ข้าง หลังนางด้วยความประหลาดใจ แล้วสบตากัน บริสุทธิ์ แล้วเด็กมาจากไหน?
กง จ ถาม “แน่ใจใช่ไหม?” “อืม” อันหลังหยุนตอบด้วยความมั่นใจ
หยุนโล่ชวนหันตัว ทันใดนั้นก็ร้องไห้ “หรือว่าเป็นฉายฝ?”
สีหน้าอันหลิงหยุนคร่ำเครียด “เจ้าตั้ง ครรภ์ได้เดือนกว่า ไม่ใช่ฉายคู่ เรื่องของฉายฝู มันสองเดือนที่แล้ว อีกอย่างฉาย
ไม่ได้ทําอะไรเจ้า ข้าได้ตรวจให้เจ้าแล้ว “หลังหยุน พ่อได้ซื้อเหล้าอบไก่มาตัว
หนึ่ง”
แม่ทัพอันเดินมาจากหน้าประตู ในมือถือ เหล้าอบไก่ตัวใหญ่ หยุนโล่ชวนมองเห็น อยากอาเจียนทันที หาที่ไม่ได้วิ่งไปทั่ว
สุดท้ายวิ่งออกไปข้างนอก
อาหย ตามไป
กง ง ไ ไว้ใจ ให้อาหยู่ตามไป
อันหลิงหยุนก็ตามออกไป กงชิง ถาม “แน่ใจใช่ไหม?”
“แน่นอน สัปดาห์ครึ่ง น่าจะหนึ่งเดือน กว่านิดหนึ่ง”
อันหลังหยุนมั่นใจมาก การตรวจของ นางสามารถบอกได้ว่ากี่วัน
เป็นไปไม่ได้ที่จะผิด?
กงชิง ลังเลเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นก็ ลําบากแล้ว ผู้หญิงมีลูกอยู่ข้างนอก ก็คือลูก นอกสมรส มีโทษประหารชีวิต”
อันหลิงหยุนตกตะลึง “หรือเป็นของอ๋อง ชินจง?”
“ข้าจะไปรู้ได้อย่างไร หนึ่งเดือนกว่านี้ ข้าก็อยู่เฝ้าเจ้ามาตลอด
อันหลังหยุนเครียด “แล้วจะเป็นของอ๋อง ควนหรือเปล่า?”
“น่าจะไม่ใช
“นี่ก็ไม่ใช่ นั่นก็ไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นก็รอ ตาย?” อันหลิงหยุนเครียดแล้วเดินไปหาหยุ นโล่ชวน
แม่ทัพอันรู้สึกว่าต้องเกิดเรื่องแน่ๆ ก็ไม่
ได้ตามออกไป
วางไก่ลง แม่ทัพอันรอ
หยุนจั่นยกนาชาออกมา มองเห็นแม่ทัพ อันก็ก้มตัวทักทาย “ท่านแม่ทัพ “อืม วางลงเถอะ พวกเขามีธุระข้าดื่มน้ำ ก่อน เจ้าก็เข้าไปได้
หยุนจิ่นวาง ชาแล้วเดินกลับเข้าไป แม่ทัพอันนั่งรินดื่มชาคนเดียว แล้วกินเหล้าอบ อมา
อันหลังหยุนหาหยุนโล่ชวนจนเจอ หยุ นโล่ชวนอาเจียนจนใบหน้าขาวซีด กงชิงหยิน เดินเข้าไปดูนางก่อน นางใช้แรงผลักกง
ชิงหยืนออก “ท่านไป ไม่ต้องแตะต้องตัว
ข้า
กงชิงหยินทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าเกิด อะไรขึ้น
หยุนโล่ชวนน้าตาอาบแก้ม
“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
กงชิงหยืนกังวล รีบถาม
ตรงหน้ามันวุ่นวายไปหน่อย อันหลังหยุ นยืนอยู่ข้างๆมองหยุนโล่ชวนร้องไห้ นาง สะอื้นแล้วมองมาทางอันหลังหยุน “ไม่ต้อง
บอกคนอื่น”
อันหลังหยุนมองหน้ากงชิง นางรู้สึก นําบากใจ ชายารองอ๋องคบชู้ มีโทษประหาร ชีวิต
“ช่วงนี้เจ้าอยู่ที่ตำหนักจู๋หยุนไปก่อน ให้ หยุนจิ่นดูแลเจ้าสักพัก ร่างกายเจ้าอ่อนแอ หลังหยุนช่วยเจ้าปรับสมดุลในร่างกาย
ก่อน”
หยุนโล่ชวนพยักหน้าทั้งน้ำตา ที่จริงนาง รับปากไว้สองสามวันนี้จะกลับจานอ๋องตวน กง ซิงหยืนก็รับประกันว่า จะไม่ให้นาง
อดข้าว
หยุนโล่ชวนไปหาอันหลังหยุน กงชิง หยืนระงับอารมณ์โกรธไม่ไหว
“พวกเจ้าจะทําอะไร?”
อันหลังหยุนไพาหยุนโล่ชวนไป นําหนัก หยุน กงชิง วางกงชิงหยินไว้ หลัง หยุน งหายป่วย พี่ชายรองอย่าไปรบกวน
ดีกว่า ข้าก็มีเรื่องจะถามเจ้า”
“เรื่องอะไร?”
กง งหยินหีนตัวกลับไปห้องโถง ไม่ส่ง คนออกมาเขาจะไม่ยอมไป
กงชิง ให้คนเตรียมนําชา นั่งลงถาม “พี่ ชายรอง พระชายาตวนกลับจานหรือยัง?
ช่วงนี้เป็นเพราะเรื่องอันหลังหยุนทำให้ กงชิงวิปฏิเสธรับงานทุกอย่าง ก็เลยไม่รู้ว่าข้าง นอกเกิดอะไรขึ้น
พระชายาตวนกลับจวนหรือยัง เขาก็ไม่ แน่ใจ
“กลับมาแล้ว กลับมาได้สิบกว่าวันแล้ว ทำไมหรือ?” ในที่สุดกงชิงหยินก็ไปรับจุน
แล้วชายารองหยุนล่ะ? พวกเจ้าอยู่ด้วย กันไหม?” กงชิง ยังอยากมีความหวัง “ไม่มี ข้านานๆจะไปหานางที่จวนก๋วกง กง งวีดีมชานิดหนึ่ง ” อ๋องชินจงไปจน ถั่วกงบ่อยไหม?”
ก้มหัว กงชิง เปาน้ำชาในแก้ว
พอได้ยินคําว่าอ๋องชินจงกงซึ่งหยินหน้า ถอดสีทันที “หนึ่งเดือนก่อนเคยไปหาชวนเอ่อ ข้าได้ชกต่อยเขา อ๋องห้าได้ไปฟ้อง
ฮ่องเต้ ว่าข้าได้ อองซินจงจนขาหัก ข้า จําไม่ได้แล้ว แค่เตะไปหนึ่งที เขาล้มลงไป เกี่ยวอะไรกับข้า?”
“เจ้าแน่ใจว่าหนึ่งเดือนที่แล้ว?
“อืม”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ