บทที่253 เธอมาจากหลังอนาคต
มองดูอุปกรณ์ในห้องทดลอง อันหลังหยุ นเอาสมุดมาดู เธอข้ามภพกลับไปเมื่อสิบปีที่ แล้ว ตอนนั้นเธอเข้าสู่ปฏิบัติการ
ภารกิจยังไม่นาน
ข้างหลังมีเสียงฝีเท้า อันหลิงหยุนหุ้นตัว กลับไปมอง ซูมู่หรงยันไม้เท้าค้ำเดินเข้ามา
“หัวหน้า
ซูมู่หรงจ้องมองใบหน้าอันหลังหยุน
มอง ร่างกายเธอ
เธอไม่ได้ใส่ชุดฝึกฝน ปกติเธอจะใส่ชุด ฝึกฝน วันนี้ใส่ชุดธรรมดา เขาชอบมาก
ไม่ตอบ เมื่อเดินไปข้างหน้าอันหลังหยุน ซูมู่หรงเดินเข้าหาอันหลังหยุนเรื่อยๆ
อันหลิงหยุนโดนเบียดไปติดผนัง สีหน้า แปลกใจ “หัวหน้า จะทําอะไร?”
เธอเป็นคนเริ่มก่อน อย่าโทษฉันนะ? ” เธอก็รู้ ตรงนี้มีผู้หญิงแค่คนเดียว พวกผู้ชาย เยอะแต่ผู้หญิงแค่คนเดียว ในเมื่อฉันเป็น
หัวหน้า มีความสุขคนเดียวก็ไม่ดี แต่เธอ เริ่มก่อน ก็โทษฉันไม่ได้”
ซูมู่หรงยกมุมปาก ใบหน้าหล่อเวลายิ้ม เหมือนมีพลังร้ายเกิดขึ้น อันหลังหยุนตกตะลึง ตั้งนานกว่าจะตั้งสติขึ้นมา
ซูมู่หรงหัวเราะเสียงดัง ก้มหัวลงมาจูบ อันหลิงหยุนหนึ่งครั้ง
อันหลิงหยุนเหมือนโดนฟ้าผ่า สายตา เหมือนมีภาพหน้ากงชงกำลังจะฆ่าคน รีบ ผลัก มู่หรงออกห่าง
ซูมู่หรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ “ฉันอยาก ทําอย่างนี้ตั้งนานแล้ว ถ้าฉันรู้เธอยินยอมก็ไม่ รอถึงตอนนี้หรอก”
อันหลิงหยุนส่ายหัว “นายเข้าใจผิดแล้ว “เข้าใจผิด? เธออย่าบอกนะว่าไม่ยินดี เธอโปรยเสน่ห์ให้ฉันเอง เธอต้องรับผิดชอบ
อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมองซูมู่หรง มี ความรู้สึกแปลกขึ้นมาผู้ชายมันก็ไม่มีอะไรดี ไม่ว่าตอนนี้หรืออดีต ก็เป็นประเภทไม่มี
เหตุผลและดื้อรั้น!
อันหลังหยุนก็ไม่รู้ควรทําอย่างไร ก็เลย เดินไปอีกทาง “หัวหน้านั่งลงก่อน ฉันมีเรื่อง จะบอก”
อันหลิงหยุนนั่งลงก่อน สําหรับซูมู่หรง ถ้าเขาไม่ยอมนั่งลง อันหลังหยุนก็จนปัญญา
ซูมู่หรงหันกลับมา ใช้ไม้เท้า เดินมา ทางอันหลิงหยุน ซูมู่หรงนั่งลงแล้วยิ้ม ใบหน้า เต็มไปด้วยความสุข
อันหลังหยุนเอามือนวดคิ้วด้วยใจหดหู่ เธอไม่มีวันกลับมาหาที่ตายแน่นอน?
ไม่มีความดีใจ อันหลิงหยุนถอนหายใจ
ยาว “หัวหน้าที่จริงฉันมาจากหลังอนาคต…….
อันหลังหยุนพูดให้ซูมู่ทรงฟัง ซูมู่หรง ตั้งใจฟังอันหลังหยุนพูดจนจบ อันหลังหยุ
นพูดเสร็จก็รู้สึกโล่งอก
“นายเชื่อไหม?”
ซูมู่หรงสายหัว อันหลังหยุนก้มหัว เธอก็
รู้ต้องเป็นอย่างนี้
“ตอนนี้เธอเป็นของข้า หาข้ออ้างอะไรก็ ไม่มีประโยชน์อะไร ถ้าเธอจะมาเสียใจตอนนี้ เธอก็ไม่ควรยั่วโมโหฉันตั้งแต่แรก
ซูมู่หรงยิ้มสดใส อันหลังหยุนหมด จะ พูด
ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาอันหลัง หยุน “คืนนี้เธอไปอยู่กับฉัน”
“อ๊ะ?” อันหลังหยุนเงยหน้า ตกใจหมด เลย “นายพูดอะไรนะ?”
“ให้ฉันพูดอีก ฉันโตแล้วนะไม่ใช่เด็ก แล้ว กว่าจะมีเมียสักคน เธอว่าฉันจะทําอะไร?” ซูมู่หรงหัวเราะ ยื่นมือไปดึงมือของ
อันหลังหยุน อันหลังหยุนตกใจหมด เธอพยายามดึงมือกลับ แต่ซูมู่หรงได้กดมือ เธอไว้
อันหลิงหยุนตกตะลึง “รวดเร็วจังเลย?”
“ไม่เร็ว ในใจฉันคิดถึงเธอมานานแล้ว” ซูมูหรงดึงแขนอันหลังหยุน อันหลังหยุนผลัก มือเขาออกแล้วนไม่เท้าให้ซูมู่หรง
“หัวหน้า นายใช้อันนี้ ระวังอย่าให้ล้ม
ซูมู่หรงกระชากอันหลังหยุนเข้ามาใน อ้อมกอด ร่างกายทับอันหลังหยุน ซูมู่หรงกัม หัวกระซิบที่หู “คงไม่ใช่อาย?”
“หัวหน้า มันเร็วเกินไป ฉันต้องการผ่อน คลาย” อันหลังหยุนมีสีหน้าอึดอัดใจ
“แต่ว่าเธอหอมมาก หาอะไรหรือ? ฉัน อยากนอนแล้ว!” อันหลังหยุนกลืนน้ำลายด้วยความ ลําบาก เขาเกือบจะผลักซูมู่หรงออกแล้วทุบตี หน้าไม่อาย ชอบเธอมานานหลายปี
แต่ก็จะกด เธอมาตลอด เหมือนการฝึก ซ้อมลง อยู่ในช่วงผสมพันธุ์หรือเปล่า?
อยากตายใช่ไหม?
อันหลังหยุนถูกพาไปไว้ที่ห้องนอนซูมห รง มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังยืนมองอยู่หน้าประตู กระเป๋าของอันหลิงหยุนก็ไม่รู้ใครเป็น
คนนำมาวางไว้ที่ห้องซูมู่หรง อันหลิงหยุ นมองแล้วเหมือนเจ็บปวดไปทั่วร่างกาย
ยังดีที่ขาซูมู่หรงบาดเจ็บ เขาก็ไม่
สามารถทําอะไรที่เกินขอบเขต
อันหลิงหยุนเห็นเขาต้องการคนดูแล ก็ เลยอยู่ที่ห้องของเขา
ทุกคนอยากแตกฝันไป อันหลังหยุนเดิม
น้ำเกลือให้ซูมู่หรง นายควรจะอยู่โรงพยาบาล ในโรง พยาบาลมีอุปกรณ์ครบทุกอย่าง นายทำอย่าง นี้ จะฟื้นตัวช้า และจะทำให้เสียพลังงาน
ของตัวเอง”
อันหลังหยุนเดือนด้วยความหวังดี แต่ ซูมู่ทรงคิดว่าเธอไม่ได้กังวลเขา
“เธออยู่ฉันจะกลัวอะไร?” อันหลิงหยุน ถูกดึงไป “เธอขึ้นมา นอนสักงีบ
นึกถึงเรื่องนอน อันหลังหยุนอยาก ทดลองว่าจะกลับไปได้ไหม
มองดูเตียง แล้วไปนอน
“มีเรื่องอะไรเธอเรียกพวกเขามา ฉันจะ พักผ่อนสักพัก”
อันหลังหยุนนอนลงแล้วหลับตา
พยายามคิดถึงกงชิง อยากกลับไป
อันหลังหยุนหลับไปโดยไม่รู้ตัว และ นอนหลับสนิทมาก แต่รู้สึกว่าร่างกายมีอะไร แปลกๆ มีสั่งของอะไรกำลังเคลื่อนไหวอยู่
บนร่างกาย เธอลืมตาขึ้นมามองใบหน้า ที่อยู่ตรงหน้า
ใบหน้าของซูมู่หรงอยู่ตรงหน้าเธอ เสื้อผ้าเธอถูกถอดออก อีกอย่างมีมือข้างหนึ่ง วางอยู่บนร่างกายเธอ
อันหลังหยุนตกใจเบิกตาโต เธอรีบจับ มือ มู่หรงไว้ เกือบจะหักมือของซูมู่หรง ซูมห รงมองไป “นาย
อันหลังหยุนคลายมือนิดหนึ่ง มองซูมู่ห
วง
ชูมู่หรงพลิกตัวกลับมาทับอันหลังหยุน เธอตกใจ พยายามจะขึ้นมา พึ่งมานึกได้เมื่อ สิบปีที่แล้วซูมู่หรงก็ร้ายกาจ เป็นไปได้
ยากที่เธอจะดิ้นหลุด
อันหลิงหยุนตกใจจนหายใจเสียงหอบ “เจ้าทําอย่างนี้กับฉันไม่ได้ ฉันมีคนที่ชอบ แล้ว” ซูมู่หรงตะลึงนิดหนึ่ง แต่เขาไม่ลุกขึ้น เขามองอันหลิงหยุนเหมือนประหลาดใจ
“ใคร?”
อันหลังหยุนพูด “ฉันบอกแล้วว่าได้ไป อีกโลกหนึ่ง เขา อกงซิง ”
ซูมู่หรงลุกขึ้นแล้วนอนลงอีก อันหลังหยุ นมองเขาไม่พูดอะไร
อันหลิงหยูนนึกว่าเขาเชื่อ และลุกจาก เตียง
เธอรู้สึกหดหู่เล็กน้อยแล้วมองไปรอบๆ เธอคิดว่าหลับไปสักจีบก็จะกลับไปได้ สุดท้าย ก็กลับไม่ได้
อันหลิงหยุนเห็นซูมู่หรงมองเธอ เลย เดินไปนั่งอึกอีกทาง
เธอไม่รู้ควรพูดอย่างไร สุดท้ายก็พูดว่า “ถ้าฉันสามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันมาจากหลัง อนาคต ก็ยืนยันได้ว่าฉันเคยไปอยู่อีกภพ หนึ่ง?”
ซูมู่หรงถาม “เธอเกลียดฉันขนาดนี้เลย หรือ เมื่อกี้พึ่งสารภาพรักกับฉันตอนนี้ก็มา เสียใจกับเรื่องที่ทำแล้วหรือ?”
“ฉันไม่ได้เกลียดนาย นายเป็นหัวหน้า ฉัน และดีที่สุด” อันหลังหยุนเป็นเจ้าหน้าที่ สาธารณสุข รับผิดชอบช่วยเหลือคนอื่น
แต่ว่าซูมู่หรงได้ช่วยเธอไว้หลายครั้ง
ซูมู่หรงจ้องมองอันหลังหยุน ดวงตาคู่ นั้นคม และมีประกายเหมือนหิมะ
“ในเมื่อรู้ว่าฉันดีที่สุด ทําไมไม่ยอมรับ ฉัน?”
ซูมู่หรงลุกขึ้นพิงข้างใน อันหลังงหยุนม องท่าทางกวนๆของเขา แล้วบ่นพึมพำ “ทำไม ตอนนั้นฉันไม่รู้ว่านายเป็นอย่างนี้
เหมือนนักเลงเลย”
“ฮ……เมื่อก่อน ตอนนั้นเธอก็มีใจให้ฉัน แล้วหรือ อยากมีอะไรกับฉัน?”
ถ้าไม่ใช่ว่าอันหลิงหยุนอยู่มาแล้วหลาย ชาติ อายุจริงมันคงจะแก่เกินใบหน้าแล้ว เธอ คงโมโหจนตาย
ผู้ชายก็เหมือนกันหมด ตอนนี้รู้สึกอย่าง
อันหลังหยุนมองซูมู่หรง “นายฟังข้าพูด อย่ามาขัดจังหวะฉัน ฉันจะพิสูจน์ให้นายเห็น
“พิสูจน์ ให้ฉันมีอะไรกับเธอ?”
… อันหลังหยุมหยิบของสิ่งหนึ่งโยน ไปตรงหน้าซูมู่หรง เธอรู้สึกโกรธมาก
ซูมู่หรงหัวเราะ อ้นหลังหยุนมองเขาแล้ว ตะลึงสักพัก ทันใดนั้นก็รู้สึก ซูมู่หรงหน้าตา หล่อมากจริงๆ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ