บทที่252 ข้ามภพกลับมา
ในเวลาอันรวดเร็วก็มาถึงทางด่วน อยู่ใน ความมืดขับเร็วมาก พวกเขาหลบเรดาร์และ ดาวเทียม สุดท้ายก็มาถึงเขาข้างล่าง
พวกเขารับบนเขา เธอได้สะพายกล่อง ยาขึ้นไปด้วย ทุกคนต่างทําตามทีหน้าที่ที่ วางแผนไว้
ภารกิจของพวกเขาคือยับยั้งพวกที่จะ เข้ามาแฮกเกอร์คอมพิวเตอร์ เพราะคนที่ได้ รับข่าวสารก่อนคือซูมู่หรง ฉะนั้นซูมู่หรง
เลยเริ่มงานก่อน พวกเขาคือคนสมทบ อยู่ข้างหลัง
ในเวลาอันรวดเร็วก็มาถึงเขตหวงห้าม พวกเขาเห็นร่องรอยการต่อสู้ ยังคงมีแอ่ง เลือดอยู่ที่พื้น
อันหลังหยุนรีบเข้าไปก่อน และรอย เลือดขึ้นมาดม ยังเป็นเลือดสดๆอยู่
อันหลังหยุนมองไปรอบๆ ทุกคนแยก ย้ายกันหา น่าจะอยู่แถวนี้แหละ”
อันหลิงหยุนเอาถุงมือออก เก็บเลือด เข้าไปในหลอดแก้ว
เปิดกล่องยาหยิบเครื่องทดลอง เริ่ม ตรวจเลือด
เลือดกับของซูมู่หรงเข้ากันพอดี
อันหลิงหยุนลุกขึ้น “รีบหาเลย หัวหน้า ได้รับบาดเจ็บ
ทุกคนต่างเร่งรีบตามหา อันหลังหยุนหา เส้นทางหนึ่งได้แล้วเดินไปตามเส้นทางนั้น เธอใช้ความรู้สึก และพบเลือดที่พื้น
พอเดินไปข้างหน้าก็มีคนตายสองคน
แต่ข้างหน้ายังมีคน
อันหลังหยุนได้ยินเสียงคนต่อสู้กัน รีบ ไปข้างหน้า พอไปถึงข้างหน้าก็มองเห็นซูมู่หรง กำลังต่อสู้กับคนที่อายุยี่สิบกว่า อันหลังหยุน เหลือบมองไปที่ขาซูมู่หรง ขาซูมู่ทรงได้รับ
บาดเจ็บ
เธอวางกล่องยาไว้ข้างๆ หยิบมีดออก จากด้านหลัง แล้วพุ่งออกไป ถีบคนนั้นออกไป
อีกฝ่ายก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน มอง ไปก็รู้เป็นคนร้ายกาจอำมหิต
เปิดศึกเข้ามาทําร้ายอันหลังหยุน ซูมู่ห รงตะโกน “ปืนอยู่ไหน?
อันหลังหยุนส่ายหัว “ไม่รู้
ลูบหา ไม่ได้พกมา
สําหรับพวกเขาถ้าไม่มีปืน ก็เหมือนการ เอาชีวิตมาทิ้ง
อันหลิงหยุนพุ่งเข้าไป ซูมู่หรงยืนไม่อยู่ ล้มลงไป
เพราะเดิมพลังมาเยอะ อีกฝ่ายก็ได้รับ บาดเจ็บ อันหลังหยุนใช้เวลาไม่นานก็สามารถ เอาชนะอีกฝ่ายได้ อันหลังหยุนทำให้
คู่ต่อสู้พ่ายแพ้จนมุม เธอถาม “เก็บเอาไว้ ไหม?”
“ฆ่า!”
คำสั่งของซูมู่หรง อันหลังหยุนยกมือ ฟันดาบลงไป ร่างกายตื้นทีหนึ่ง ทิ้งคราบเลือด สีแดงไว้ที่สําคอ รางกายก็ล้มลง
อันหลิงหยุนหันตัวกลับไปหาซูมู่หรง ซูม หรงสีหน้าขาวซีด ใบหน้าเย่อหยิ่งและเย็นชา
อันหลังหยุน งสังเกตว่า ซูมู่หรงเมื่อ ตอนอายุยี่สิบกว่าปีที่แล้ว
ตอนนี้หน้าตาก็ยังเหมือนเดิม
อันหลิงหยุนลังเลนิดหนึ่ง ซูมู่หรง ตะโกน “เธอยังไม่รีบมาอีก อย่าให้ฉันตาย หรือ?”
อันหลังหยุนก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เลยรีบ เนเข้าไป
ไม่ใช่ข้ามภพกลับมาแล้วหรือ?
รับกลับไปเอากล่องยา มาหาบาดแผลที่ ขาให้ซูมู่หรง
เป็นแผลดาบ อันหลังหยุนรีบไปจัดการ ซูมู่หรงนอนลง น หายใจหอบ
อันหลงหยุนจัดการเรียบร้อย เอาเข็ม ออกมา เดินไปถึงหน้าซูมู่หรงฉีดยาให้เขา ซูม ทรงมองอันหลิงหยุน แปลกใจ ‘ปืนของเธอ อยู่ไหน?”
อันหลังหยุนไม่ได้ตอบ เธอเหนื่อยแล้ว นั่งลงมองซูมู่หรง
ซูมู่หรงต้องการพักผ่อน นอนไปสักครู่
อันหลิงหยุนรอคนอื่นอยู่หลายชั่วโมงก็ ไม่มีคนมา ท้ายที่สุดเธอเลยติดต่อพวกเขา
ก่อน
แต่คิดไม่ถึงว่าจะติดต่อไม่ได้ แถมฟ้าก็ มืดแล้ว!
ฟ้ามืดอยู่บนเขาอันตรายมาก อันหลังหยุ นเห็นว่าซูมู่ทรงอาการยังไม่หายดี กังวล ห รงจะเกิดเรื่อง
“เจ้าไปได้ไหม?” อันหลังหยุนอยากพยุง ซูมู่หรงขึ้น ซูมู่หรงมองอันหลังหยุนด้วยความ แปลกใจ
“เธอเป็นใคร?”
อันหลิงหยุนตะลึง หันหัวมองซูมู่หรง “ฉันคืออันหลังหยุน
“เธอไม่ใช่ แววตาเธอไม่ใช่ เธอเป็นใคร กันแน่?”
ซูมู่หรงบีบคออันหลิงหยุน โดนบีบจน เธอเงยหน้าขึ้น
ซูมู่หรงเข้าใกล้ “เธอเอาเขาไปไว้ไหน แล้ว?”
“ฉันก็คืออันหลิงหยุน” “เธอไม่ใช่ อันหลังหยุนอยู่ตรงนี้ไม่ได้ เรียกว่าอันหลังหยุน” ซูมู่หรงเดือน ทันใดนั้น อันหลังหยุนก็นึกขึ้นมาได้ ที่ผ่านมาเธอมี
รหัสแทน อ รวมถึงทุกคน เวลาที่ปฏิบัติ ภารกิจจะไม่เอ่ยชื่อจริง
“หัวหน้า ฉัน……
“เธอเรียกฉันอะไรนะ?”ซูมู่หรงใช้แรงบีบ เหมือนจะบีบคออันหลังหยุนให้หัก อันหลังหยุ นสูดลมหายใจ
เมื่อกี้ตอนที่เธอปฏิบัติภารกิจ เธอเรียก เขาว่าครูฝึก
อันหลิงหยุมมองใบหน้าซูมู่หรงที่อ่อน เยาว์ขึ้นประมาณสิบปี เธอพูดไม่ออก และ อธิบายไม่ถูก แค่คิดว่าหลับตา รอตาย!
ซูมู่หรงกลับปล่อยมือ และโยนอันหลัง หยุนไปอีกทาง
อันหลังหยุนนอนกองบนพื้นแล้วลุกขึ้น ซูมู่หรงจ้องมองอันหลังหยุน “เธอไม่ใช่เขา เธอลุกเร็วกว่า การเคลื่อนไหวของเธอ
ช้าเกิน
อันหลังหยุนมองไป “นั่นเป็นเพราะนาย จ้องจับผิดฉัน อยากให้ฉันไสหัวไป ถ้าฉันไม่ ขยับเร็วกว่านี้ นายจะปล่อยฉันไปหรือ
อันหลิงหยุนลุกขึ้นจากพื้น แล้วพูด “นายมีปาน ขาด้านใน
ซูมู่หรงมองไป “บังคับเธอพูด?” อันหลิงหยุนเม้มปากเยาะเย้ย “ฉันไม่ได้
ว่างขนาดนั้น อีกอย่างถึงบังคับฉันจะยอมพูด หรือ?”
ซูมู่หรงยิ่งรู้สึกแปลกใจ “มันเกิดอะไร น?”
อันหลิงหยุนเดินกลับไปนั่ง จ้องมองใบ หน้าซูมู่หรง แล้วถอนหายใจ “ที่แท้เมื่อสิบปีที่ แล้วหัวหน้าหล่อขนาดนี้เลยหรือ
ฉันคิดตลอดว่านายหล่อไม่เท่าเขา นิก ไม่ถึงว่าจะพอๆกัน
“พูดไร้สาระอะไร?” ซูมู่หรงโมโหจนหน้า
แดง
อันหลิงหยุนนั่งลง “หัวหน้า ฉันคิดถึง นาย คิดถึงพวกนาย!”
อันหลิงหยุนไม่แน่ใจว่าใช่ความฝันหรือ เปล่า แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเสียใจมาก น้ำตา กําลังจะไหลออกมา
ซูมู่หรงมองอันหลังหยุนเหมือนสัตว์ ประหลาด อันหลังหยุนเข้าไปกอดซูมู่หรง ไม่รู้เป็นเพราะพื้นที่อีกโลกหนึ่งหรือเพราะ
อะไร? ฉันคิดว่าอยากกลับมาหาพวก นาย แต่พึ่งมารู้สึก ฉันก็ทิ้งเขาไปไม่ได้ ฉัน ควรทําอย่างไร?”
ทันใดนั้นอันหลิงหยุนร้องให้ขึ้นมา มีอ ของซูมู่หรงยกไม่ขึ้น ร่างกายแข็งทื่อ
เขาไม่เคยกอดอันหลังหยุน เขาชอบอันหลังหยุน แต่เขาไม่เคย แสดงความรักออกมาให้เธอรู้
นั่นไม่ควรได้รับอนุญาต
ทันใดนั้นอันหลังหยุนร้องให้เสียงดัง ซูมู่ทรงกอดอันหลังหยุน เสียงก็ไม่ได้เย็นชา เหมือนปกติ อย่าร้องไห้”
อันหลังหยุนสะอื้น แล้วก็ออกจากตัวซูมู่ ทรง
ซูมู่หรงหน้าแดง เอื้อมมอนมาเช็ด หน้าตาให้อันหลังหยุน “พวกเราลงไป พยุงข้า ไว้”
อันหลังหยุนใช้ยันร่างกายทิ้งไว้ ดึงแขน ของซูมู่หรงเพื่อลุกขึ้น
ร่างกายของซูมู่หรงพิงอยู่ที่ไหล่อันหลัง หยุน มองดูผมที่สั้นของอันหลังหยุน สายตา จ้องลงบนใบหน้าอันหลังหยุน
“เขาคือใคร?” อ้นหลังหยุนไม่ตอบ ซูมู่หรงถาม “เพื่อน นักเรียนมัธยมปลายหรือ?”
อันหลิงหยุนไม่ตอบ ซูมู่หรงเข้าใจผิด
แล้ว
เธอเริ่มเข้าร่วมการฝึกฝนตั้งแต่มัธยม ปลาย
สองคนลงเขาแล้ว คนที่ข้างล่างต่างพา กันเข้ามา พยุงซูมู่หรงไปที่รถ อันหลังหยุนนั่ง ข้างๆเขา เขาพิงข้างรถ จ้องมอง
อันหลิงหยุน
“ฉันนอนสักพัก เธออยู่เป็นเพื่อนฉัน
อันหลังหยุนไม่ได้ตอบอะไร เธอข้ามภพ กลับมาแล้ว?
ซูมู่หรงไปนอนโรงพยาบาล อันหลังหยุ นกลับบ้าน แล้วไปห้องทดลอง ทุกสิ่งแสดงให้ เห็นว่าเธอย้อนกลับไปในอดีต แล้ว
ข้ามภพกลับมาแล้ว
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ