บทที่ 246 แกล้งเป็นลม

ตอนนี้จนฉูฉูกำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น ดวงตาทั้งคู่ของจุนฉูฉูแน่นิ่งเหม่อลอย เหมือน ดั่งคนตาย

อันหลังหยุนใช้หางตามองดู แต่ไม่ได้ เข้าไปห่วงใยอะไรจน

“หม่อมฉัน หม่อมฉันคำนับเสด็จแม่ พระ นางไท่เฟย”

กง งวกับอันหลังหยุนค้อมลงทักทาย เข้าเฝ้า

ไม่เห็นฮ่องเต้ชิงหยู่กับฮองเฮาเงินหยุน ชูอันหลิงหยุนก็ไม่รู้สึกแปลกใจมากนัก วัน ก่อนมาในวังเพื่อช่วยตรวจจับชีพจร ฮองเฮา ถึงแม้จะไม่เป็นไร แต่ดูจากสีหน้าแล้วก็ไม่สู้ดี นัก คิดว่าน่าจะเป็นเรื่องของเงินหยุนเอ๋อที่ กระทบนาง ส่วนนางก็น่าจะคิดว่าปัญหายิ่ง น้อยยิ่งดี เมื่อหวางฮองไทเฮาไม่เรียกให้เข้า เฝ้า นางก็คงไม่ออกมาเพล่นพล่าน

สําหรับฮ่องเต้ชิงหยู่นั้น เจอเรื่องเช่นนี้ ท่านก็คงรําคาญใจ

ฝ่ายหนึ่งคือฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงที่มี ความดีปกป้องรักษาประเทศ อีกฝ่ายคืออ๋องต วน ท่านคงไม่สะดวกใจออกหน้าเท่าไหร่นัก

จึงหลีกเลี่ยงเสียเลยดีกว่า !

หวางฮองไทเฮาพูดขึ้นว่า : “ลุกขึ้นเถอะ เป็นคนครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น วันนี้ไม่ต้อง พิธีรีตองอะไรมากนัก

ฮั่วไท่เฟยเช็ดน้ำตาของเธอ : “อ๋องเสีย นเจ้าช่วยข้าพูดอะไรหน่อย ฮูหยินใหญ่ตำ หนักกั๋วกงจะเอาความตายมาบีบอย่างเดียว ! ”

กงชิง มองไป ถามขึ้นว่า : “วันนี้มีเรื่อง อะไรอีกหรือ ? ”

เมื่อกงชิง เอ่ยปาก อันหลังหยุนเลยไม่ พูดอะไร

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงพูดขึ้นว่า : “ข้า จะมาคุยเรื่องหย่าร้างระหว่างอ่องตวนกับชวน เอ่อ ชวนเอ๋อเด็กคนนี้ไม่คู่ควรกับอ๋องตวน

ฮูหยินใหญ่ ที่ข้ามานั้น ผู้หญิงที่ แต่งงานเข้าไปในจวนอ๋อง ไม่สามารถหย่าร้าง กันได้”กงซิงวี่พูดอย่างเรียบเฉย อันหลังหยุนรู้ ฝึกประหลาดใจ มีเรื่องเช่นนี้ด้วยหรือ ?

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงหันมองไปด้วย สีหน้าเคร่งขหรือม : “อ๋องเสียน ถึงแม้ว่าท่าน จะเป็นอ๋อง อเจิ้น(ผู้สําเร็จราชการแทน พระองค์) แต่ข้าก็ไม่เคยได้ยินเช่นนี้มาก่อน ว่า ผู้หญิงที่ได้แต่งงานกับท่านอ๋องนั้นไม่สามารถ หย่าร้างกันได้ ?”

“ฮูหยินใหญ่ สิ่งแรกเลยคืออ๋องตวนเป็น ถึงเชื้อพระวงศ์ของประเทศต้าเหลียง ผู้หญิงที่ ได้แต่งงานกับฮ่องเต้ และเชื้อพระวงศ์ นอก เสียจากสามีเสียชีวิตแล้ว กลายเป็นหญิงม่าย ถึงจะสามารถแยกออกจากสามีได้ ไม่เช่นั้นคือ หย่าร้างกันไม่ได้ ไม่ใช่เพียงแค่หย่าร้างกันไม่ ได้ ถึงแม้จะแยกกับสามีแล้ว ก็ต้องถูกจัดส่งไป อยู่ที่วัด จัดให้พักอาศัยอยู่ที่วังเย็นของวังหลัง

ขอถามหน่อย สะใภ้ของพระราชวงศ์ จะ ไปอยู่ร่วมกับชายอื่นได้อย่างไร ถ้าทำเช่นนั้นก็ เหมือนกับดูหมิ่นพระราชวงศ์”

ฮองไทเฮาพยักหน้า : “เป็นเช่นนั้น จริงๆ”

อันหลังหยุนรู้สึกหดหู ทันใดนั้นนางเกิด ไม่อยากได้เงินขึ้นมา อยากช่วยหยุนโล่ชวน ให้หนีออกไป

นี่เป็นการกลั่นแกล้งอย่างเห็นได้ชัด และเมื่อได้ยินกงชิงวี่พูดเช่นนั้น อันหลังหยุ นก็รู้สึกว่า เขาตั้งใจจะใช้สิ่งนี้กับเธอเช่นกัน

ไม้ค้ำที่อยู่ในมือของฮูหยินใหญ่ตีไปที่ พื้นอย่างแรง ทำให้พื้นเกือบแตกร้าว

“ข้าถึงแม้ต้องตายอยู่ที่นี่ในวันนี้ ยังไง ข้าก็ไม่ยอมให้ชวนเอ๋อไปทนทุกข์ทรมานที่ จวนอ๋องตวนเด็ดขาด ตำหนักกั๋วกงของข้าได้ สร้างผลงานออกรบปกป้องประเทศ เพื่อ ฮ่องเต้องค์ก่อน และทุ่มแทจงรักภักดีรับใช้ ราชวงศ์มาเป็นอย่างดี

ข้าไม่ได้ต้องการยศถาบรรดาศักดิ์ แต่ก็ ไม่อยากให้ไปอดตายอยู่ที่จวนอ๋องตวน

ชวนเอ๋อเป็นเด็กดีเชื่อฟังคำสั่งมาตั้งแต่ เด็ก พ่อแม่นางอยู่นอกชายแดนไม่ค่อยได้ กลับมา ข้าเป็นคนดูแลเลี้ยงดูนางจนเติบโต

ถึงแม้จะไม่ได้ทะนุถนอมจนเสียนิสัย แต่ ก็เลี้ยงดูนางไม่ให้ขาดแคลนอะไร แต่นางอยู่ ที่จวนอ๋องตวนกลับไม่ได้กินอิ่มแถมเสื้อผ้าก็ ไม่มีให้ใส่ได้อุ่นอีก

ชวนเอ๋อตั้งแต่เข้าไปอยู่ที่จวนอ๋องตวน ไม่เคยได้กินอิ่มและใส่ไม่อุ่นเลย แถมยังถูก ปรักปรําว่าขโมยเงินหกหมื่นตำลึงด้วย

นําหนักกั๋วกงของข้าถึงแม้จะไม่มีเงิน แต่ก็ไม่ได้อยากได้เงินใคร

แผนการนี้ก็คิดออกมาได้ ข้าขอถาม

หน่อย……. ชวนเอ่อคือได้ใช้ชีวิตแบบไหนกัน ?”

ฮูหยินใหญ่นําหนักก้วกงโมโหมาก สอบถามออกไปด้วยความเกรี้ยวกราด

กงชิงวี่เหลือบมองจุนฉูฉูที่พื้น เขายังจํา สิ่งที่เกิดขึ้นครั้งสุดท้ายได้ แม้ว่าเขาจะไม่ อยากฉีกหน้าเพื่อทําร้ายจนฉูฉู เรื่องที่เกิดขึ้น ในวันนี้เพราะนางเป็นต้นเหตุ จะโทษคนอื่นไม่ ได้

“ฮูหยินใหญ่ เรื่องของวังหลังนั้นอ๋องต วนไม่รู้เรื่องอะไรเลย ถึงแม้ฮ่องตวนจะมีความ ผิด แต่ผิดไม่ถึงตาย ท่านให้พวกเขาหย่าร้าง กัน ก็ไม่ใช่เรื่องดีสำหรับพระชายารองหยุน เช่นกัน

มันเป็นความผิดของใคร ก็ให้คนนั้นรับ ผิดชอบ”

จุน เงยหน้าขนมองกงชิงวี่ สีหน้า ซีดเซียว นาง สกขบขัน : “อ๋องเสียน ท่านส ต่อมา หน่อยไม่ได้เลยหรือยังไง ? ” “บังอาจ เจ้ายังกล้าพูดอีก”ฮั่วไทเฟย เกรี้ยวกราด ไป จนฉูฉู จนน้ำตาไหล พราก รีบคุกเข่าหมอบคลาน

“เสด็จแม่ ข้าผิดไปแล้ว เสด็จแม่ยกโทษ ให้ข้าด้วยเถอะ”

“ข้ายกโทษให้เจ้ามีประโยชน์อะไร เจ้ามี ความคิดชั่วร้าย ไม่อยากให้หยินเอ๋อได้ดี ร่างกายเจ้าไม่แข็งแรงเจ้ารู้ตัวดี แต่กลับให้ หยิบเอ่อละเลยชวนเอ๋อ เจ้ารู้ไหม ว่าข้าได้ สมยอมเจ้ามามากแล้ว

ข้าแค่คิดว่า เจ้าหยิ่งยโสเล็กน้อย ยังไง ก็สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ไม่เห็นแก่หน้าข้า ยังไงก็คงเห็นแก่หน้าของอ๋องตวน เพราะว่า เขาเป็นสามีของเจ้า เจ้าไม่สามารถมีลูกให้เขา ได้ แต่ยังมีคนอื่นสามารถมีลูกให้เขาได้ ก็ ถือว่าสมบูรณ์ครบถ้วนแล้ว แต่เจ้ากลับรังแก หักเงินเบี้ยเลี้ยงค่ากินค่าเสื้อผ้าของชวนเอ๋อ ไป

เจ้าเป็นลูกสาวของตระกูลจุน ทำไมถึง โหดร้ายเช่นนี้ เจ้าจะให้ข้ายกโทษให้เจ้าได้ อย่างไรกัน ? “ฮั่วไทเฟยตะโกนออกมาอย่าง เกรี้ยวกราด

จุนฉูฉูเสียใจมากวังหลังบ้านไหนไม่เป็น เช่นนี้ แต่เมื่อมาถึงนาง กลับกลายเป็นเรื่อง แบบนี้ไป

พูดตามตรง ก็เพราะว่าต้องให้เกียรติแก่ ตำหนักกั๋วกงนั่นเอง ?

แล้วนางล่ะ ต้องตายในมือของพวกเขา

หรือ

จุนฉูฉูร้องไห้อยู่จากนั้นก็ได้เป็นลมไป คนเป็นลมไปที่ตำหนัก เมื่ออันหลิงหยุนเห็นว่า คนได้เป็นลมไปแล้ว จึงเดินเข้าไปดู

สวนคนอื่นนั้นมองไม่เห็น

อันหลิงหยุนมองดูสักครู่ จึงหยิบยาให้ จนฉูฉูกิน จากนั้นวางจนฉูฉูลงไปแล้วตัวเองก็

ไม่ว่ายังไง ที่มาวันนี้ก็เพราะเงินสิบห้า หมื่นตำลึง ยังไงก็ต้องช่วยอ๋องตวนก่อน

อันหลังหยุนเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้า หยืนใหญ่ : “ฮูหยินใหญ่ ที่ท่านมาวันนี้ก็ เพราะเรื่องหย่าร้างของพระชายารองหยุน

แล้วถ้าพระชายารองหยุนไม่หย่าร้างกัน ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฮูหยินใหญ่ยอมให้เวลาสัก ครูจะได้หรือไม่ ? ”

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั๋วกงมองไปที่อัน หลังหยุน ถามว่า : “ไม่หย่าร้าง ชวนเอ๋อก็ ต้องตายอยู่ในจวนอ๋องตวน ,

“ฮูหยินใหญ่ จะตายอยู่ข้างในหรือไม่ ท่านรู้ได้ยังไง ตามที่ท่านรู้จักพระชายารองหยุ นนน ด้วยอุปนิสัยของนางแล้วนางเป็นคนที่ ยินยอมทนเรื่องไม่ยุติธรรมได้อย่างงั้นหรือ ? ”

ฮูหยินแก่ครุ่นคิดสักครู่ : “ไม่ยินยอม”

“ถ้าเช่นนั้นแล้วฮูหยินใหญ่เคยคิดหรือ ไม่ว่า ที่พระชายารองหยุนยินยอมกับเรื่องที่ไม่ ยุติธรรม ทนอยู่ที่จวนอ๋องตวนเพราะ อะไร ? “คําถามที่อันหลิงหยุนถามออกมา ทําให้ทุกคนประหลาดใจนัก

ฮูหยินใหญ่ตำหนักกั้วกงคิดไม่ออก เหมือนกัน คิดไปแล้วด้วยอุปนิสัยของหลาน สาวแล้วก็ไม่ได้เป็นคนเช่นนี้เหมือนกัน

อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : “ถึงแม้ว่าอ๋องต วนบางครั้งทําอะไรให้คนอื่นไม่น่าพอใจนัก แต่อ๋องตวนก็มีข้อดีของเขาอยู่

พวกเราไม่รู้ แต่พระชายารองหยุนรู้

สิ่งที่ทำให้พระชายารองหยุดทนอยู่มา ได้ ก็เพราะอ๋องตวน

ฮูหยินใหญ่ตำหนักทั่วกงไม่ยอมเชื่อ อัน หลิงหยุนสังเกตเห็นนางเริ่มหวั่นไหวเลยพูด ต่อ : “ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกงไม่แพ้ผู้ชาย ทุกคนล้วนภายนอกแข็งแกร่งจิตใจอ่อนโยน พวกเขาสามารถหยิบจับดาบและหอกได้ สามารถปกป้องประเทศได้ และสามารถอ่อน โยน ดูแลรักปกป้องสามีได้ พระชายารองหยุนถึงแม้จะไม่แสดงออก มา แต่ตอนที่อยู่ในวังดูแลอ่องตวนนั้น ข้าได้ เห็นกับตาของตัวเอง นางทนเห็นอ๋องตวนบาด เจ็บไม่ได้ ร้องไห้เสียใจหนักมาก

ขอถามหน่อยว่าถ้าไม่มีความรู้สึกดีๆให้ กัน จะเป็นเช่นนี้ได้อย่างไร ?

ความรู้สึกของฮูหยินใหญ่ข้าเข้าใจดี ถ้า เป็นหลานสาวของข้าที่ได้เจอกับเหตุการณ์ไม่ ยุติธรรมเช่นนี้ ข้านี่แหละจะเป็นคนแรกที่ลาก ตัวมันมาหั่นเป็นชิ้นๆ

แต่เมื่อมาคิดในอีกแง่มุมหนึ่ง เรื่อง ศักดิ์ศรีของผู้หญิงนั้นเป็นเรื่องใหญ่ พระ ชายารองหยุนถ้าหย่าร้างกันจริงๆ กังวลว่าใน อนาคตข้างหน้าอาจจะทำให้เสื่อมเสียชื่อ เสียงก็ได้

ตามปรกติแล้ว ผู้หญิงของตำหนักกั๋วกง สามารถตามหาผู้ชายที่ปรารถนาได้อยู่แล้ว

ฮูหยินใหญ่เคยคิดหรือไม่ว่า ถ้าพระ ชายารองหยุนรักอ่องตวน ในใจมีแค่ฮ่องตวน คนเดียว ทั้งชีวิตของนางอาจจะต้องเสียใจ มากก็ได้

เมื่อคนเรามีชีวิตอยู่ โดยเฉพราะผู้หญิง ความจริงแล้วเรื่องยศถาบรรดาศักดิ์ไม่ได้ สําคัญเท่าใดนัก

หาคนที่เข้าใจนาง ชอบนางถึงจะเป็นสิ่ง ที่สําคัญที่สุด

ฮูหยินใหญ่อายุมาถึงขนาดนี้แล้ว สิ่งที่ ทำให้ฮูหยินใหญ่ภูมิใจที่สุดไม่ใช่เพราะความ รักที่อันกั๋วกงมีให้แก่ฮูหยินใหญ่หรอกหรือ ? ”

ความรัก”ฮูหยิงใหญ่ตำหนักกั๋วกง

“ สายตาเย็นชา : “แต่ความรักของอ๋องตวนไม่

ได้อยู่ที่ชวนเอ๋อ มีประโยชน์อะไร ? ”

ฮูหยินใหญ่สําหนักทั่วกงพูดประชดแล้ว มองไปที่จุนฉูฉูที่ตอนนี้หมดสติอยู่

นางหมดสติจริงหรือไม่นั้น ทุกคนน่าจะรู้

ดีที่สุด