บทที่ 300 วิชาทดลองยาฝึก

เมื่อได้ยินหลิวต้าหู้ยืนกรานที่จะจากไป เย่สวนก็ดีใจ มาก ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องเผชิญกับความแปลกประหลาด ของครอบครัวนี้อีกต่อไป

แต่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเธอได้แต่กลั้นเอาไว้ ไม่ได้ระบายออกมา ในตอนนี้เธอมองไปที่หลิวต้าจี้พลาง กล่าวว่า “คุณลุง เมื่อกี้ลู่เสี้ยงหยางพูดถูก คุณเพิ่งมาบ้าน พวกเราได้ไม่กี่วัน ไม่เห็นจำเป็นต้องรีบร้อนจากไปขนาดนี้ อยู่เที่ยวเล่นได้อีกหลายวัน มีสถานที่น่าสนใจมากมายใน เมืองปืนเหอ ฉันไม่เคยพาพวกคุณไปที่นั่นมาก่อน อีกสอง วันก็เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์พอดี ฉันมีเวลาพาพวกคุณไป เที่ยวที่นั่น”

ถ้าคำพูดนี้พูดออกมาในเวลาปกติ หลิวต้าหู้และ ครอบครัวของเขาจะมีความสุขมาก แต่ในตอนนี้สีหน้า ของพวกเขาแย่ยิ่งกว่าตอนร้องไห้เสียอีก

หลิวตาจู้เอาแต่ยิ้มเยาะเย่สวนอยู่ในใจ เด็กสาวคนนี้ ก็เป็นจิ้งจอกน้อยเจ้าเล่ห์เหมือนกัน เมื่อรู้ว่าครอบครัวของ พวกเขากำลังจะไป เธอก็พูดจาเป็นพิธีรีตองแบบนี้ขึ้นมา เจ้าเล่ห์อยู่เหมือนกัน

หลิวห้าวหวาดกลัวจนถึงที่สุดแล้ว ในเวลานี้เขา คำรามพูดว่า “ไม่ได้ พวกเราต้องการกลับบ้าน ไม่ต้องการ อยู่ที่นี่อีกต่อไป ต้องซื้อตั๋วให้เราเดี๋ยวนี้”

หลิวต้าจู้แทบจะร้องไห้ออกมา เขามองไปที่เย่สวน เป็นการขอร้อง “เย่สวน ถือซะว่าลุงขอร้องเธอแล้วกัน? รีบซื้อตั๋วให้พวกเรา เราไม่สามารถทนอยู่ที่นี่ได้อีกต่อไป

เมื่อเห็นเช่นนี้ทั้งเย่สวนและหลิวจิ้งก็รู้สึกสับสนมาก ขึ้น ทำไมครอบครัวของเขาออกไปข้างนอกแป๊บเดียวถึง ได้เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันเช่นนี้? เมื่อก่อนไล่พวกเขา พวกเขาก็ไม่ไป มาตอนนี้กลับอ้อนวอนขอกลับบ้าน

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่วิตกกังวลของทั้งครอบครัว เป สวนรู้สึกว่าความขุ่นเคืองในใจได้ถูกปลดปล่อยออกมา เธอเอามือปิดปากหัวเราะ

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาและซื้อตั๋วกลับบ้าน สําหรับทั้งครอบครัวจากอินเทอร์เน็ต ตั๋วเดินทางที่เร็ว ที่สุดคือเวลาเจ็ดโมงเช้าของวันพรุ่งนี้

เย่สวนส่งภาพขั้นตอนการขึ้นรถไปให้หลิวต้าหู้

หลังจากนั้นเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางก็กลับไปที่ห้อง นอนอีกครั้ง เย่สวนมองเขาอย่างสงสัยพลางถามว่า “คุณรู้ ได้ยังไงว่าพวกครอบครัวจะจากไปในวันรุ่งขึ้น?”

“ผมก็แค่พูดไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้น แค่อยากจะปลอบ ใจคุณ ไม่คิดว่ามันจะบังเอิญจริงๆ

แน่นอนว่าความเป็นจริงไม่ง่ายดายอย่างที่ลู่เสี้ยง หยางพูด ก่อนหน้านี้ถังหลงได้รับข้อความจากลู่เสี้ยง หยาง ขอให้เขาหาคนมาสอนครอบครัวของหลิวต้าจู้ ดัง นั้นเขาจึงเรียกลูกน้องที่มีความเฉลียวฉลาดมาสองสาม คนให้มาเล่นละครฉากนี้ เพื่อสร้างความหวาดกลัวให้กับ ครอบครัวของหลิวต้าหู้ เพื่อให้ไม่กล้าอยู่อีกต่อไป “อ้อ” เย่สวนพยักหน้าแต่ไม่พูดอะไรมาก

หลังจากล้างหน้าเสร็จ ทั้งลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนก็ นอนบนเตียง เนื่องจากเย่สวนเคยเย็บ 38 เข็มบน ผ้าปูที่นอนมาก่อน ดังนั้นลู่เสี้ยงยางจึงไม่กล้าที่จะข้าม เขตแดนและนอนบนพื้นที่ของตัวเองอย่างเรียบร้อย

ในเวลานี้เย่สวนหันกลับมาถามลู่เสี้ยงหยางว่า “คุณ คิดว่าแม่จะรอดไหม? เธอติดเล่นไพ่นกกระจอก ต้องเล่น และเสียเงินทุกวัน ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าจะเก็บเงินเพียงเล็ก น้อยนี้เอาไว้ได้นานแค่ไหน “

ในอดีตเมื่อหลิวจิ้งแพ้เสียเงิน ก็จะแพ้แค่วันละไม่กี่ หมื่น แต่เมื่อเธอเล่นมากขึ้น ในแต่ละวันของเธออาจเสีย เงินถึงหลายสิบล้าน

หลังจากการเล่นไปเล่นมาของหลิวจิ้ง ในบัตรของเย่ สวนก็เหลือเงินอยู่เพียงเก้าร้อยล้าน

หากปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็วหลิวจิ้งจะ สูญเสียทุกอย่าง

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไร แม่เล่นไพ่นก กระจอกเพราะรู้สึกไม่สบายใจที่บริษัทล้มละลาย ไม่ต้อง กังวล ปล่อยให้เธอได้ระบายในช่วงเวลาหนึ่ง แล้วจะไม่ กลับมาเล่นอีก”

แม้ว่าเหตุผลมันจะเข้าท่า แต่เย่สวนก็ยังกลอกตา ของเธอ “นี่คุณกำลังพูดถึงอะไร?” เล่นอีกสักพัก เงินในมือของตนเองก็ถูกแม่เอาไปเล่น เสียจนหมด ครอบครัวของเขาก็จะไม่มีอะไรกิน

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เขาเข้าใจความขมขื่น ของหลิวจิ้ง ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เธอจะมีแรงฮึดขึ้นมาอย่าง ยากลําบาก เริ่มเปิดบริษัทแห่งหนึ่ง ผ่านความยากลำบาก มาแล้วทุกประเภท สุดท้ายก็ทำให้บริษัทต้องล้มละลาย การโจมตีเช่นนี้สำหรับคนคนหนึ่งแล้วมันเป็นการทำลาย ให้พังพินาศย่อยยับ

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ตะวันเพิ่งโผล่พ้นขอบฟ้า ก็มี เสียงความเคลื่อนไหวดังมาจากห้องนั่งเล่น ทำให้ทั้งคู่ เสียงหยางและเย่สวนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา

อย่างไรก็ตามครอบครัวของหลิวต้าหู้ก็ลุกขึ้น พวก เขาต้องขึ้นรถตอนเจ็ดโมงเช้าวันนี้จึงต้องรีบไปแต่เช้า

ความจริงเมื่อคืนพวกเขาไม่ได้นอนหลับ พอหลับตาก็ จะนึกถึงภาพที่พวกเขาถูกพวกนักเลงอันธพาลรังแก

หลังจากเก็บของเสร็จแล้วครอบครัวของหลิวต้าจูก็ รับจากไปโดยไม่ทันได้ร่ำลา

จากนั้นเย่สวนและลู่เสี้ยงหยางก็ลุกจากที่นอน เช่ สวนมองไปรอบๆ ห้องนั่งเล่นเพื่อดูว่ามีของมีค่าหายไป หรือเปล่า

ในอดีตทุกครั้งที่ครอบครัวของหลิวต้าหู้มาที่บ้าน ของตนและจากไปในทุกครั้ง ก็จะนำสิ่งของที่มีค่าบาง อย่างติดตัวไปด้วย และครั้งนี้ก็ยังเป็นเช่นเดิม

ไม่นานนักเย่สวนก็ขมวดคิ้วด้วยสีหน้ารังเกียจอย่าง บอกไม่ถูก บนตู้มีชุดเครื่องสําอางมูลค่ามากกว่าสามหมื่นที่เพิ่ง

ซื้อมาและรองเท้าคู่ใหม่ได้อันตรธานหายไปพร้อมกับ

สร้อยข้อมือหยกของหลิวจิ้ง

พูดไม่ออก ทุกครั้งที่พวกเขามาที่บ้านของเราก็มัก จะขโมยของไป มันน่ารังเกียจจริงๆ” เย่สวนเอามือตบ โซฟาด้วยความโมโห

รอยยิ้มเยาะฉายไปทั่วใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง เขา หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วส่งข้อความหาถังหลง ตอนแรกเขาวางแผนให้ถังหลงหาคนมาสอนบทเรียนให้ กับครอบครัวของหลิวต้าจู้คืนก่อน แต่คิดไม่ถึงว่า ครอบครัวของเขาเปลี่ยนสันดานยาก ในเมื่อมีคำพูดเช่นนี้ ออกมา วันนี้ก็ไม่ต้องรังเกียจ สั่งสอนบทเรียนให้พวกเขา อีกสักครั้ง

เงินห้าแสนนั้น วันนี้พวกเขาเอากลับไปไม่ได้อย่าง แน่นอน

ถังหลงที่อยู่ปลายสายกำลังเพลิดเพลินไปกับความ อ่อนหวานละมุนละไม โดยที่ศีรษะของเขาหนุนอยู่บน ท่อนแขนที่บอบบางของสาวสวย

และในเวลานี้มือถือของเขาได้ดังขึ้น เขาหยิบมันขึ้น มาดูและพบว่ามันเป็นข้อความจากลู่เสี้ยงหยา “หาคนที่จะเอาเงินห้าแสนคืนจากครอบครัวของหลิว ต้าหู้ได้แล้ว จำไว้ว่าอย่าลงมือโดยตรง”

ตอนท้ายของประโยคนี้ได้แนบข้อมูลโดยสารรถ ของครอบครัวของหลิวต้าหู้

ซี้ด!

ทันทีที่อ่านข้อความจบ ถังหลงก็โผล่ออกมาจาก

ผ้าห่ม

สาวสวยรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยพลางหน้ามุ่ย “อาหลง นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่? น่ากลัวจัง นอนอยู่ในอ้อมแขน ของฉันไม่หอมเหรอ?”

ถังหลงหันกลับมาจ้องเขม็งใส่เธอแล้วบอกว่า “หุบปาก ผมมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ”

เธอรีบกดโทรออกไป ขอให้คนของเธอติดตามเรื่อง นี้โดยเร็วที่สุด

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ทางด้านนี้หลังจากรับประทาน อาหารเช้ากับเย่สวนเสร็จแล้ว เขาก็มุ่งหน้าไปที่สถาบัน หลงเสินเพื่อเข้าเรียนต่อ

ชั้นเรียนแรกในช่วงเช้าคือวิชายาฝึกคลาสการกลั่น ยาของโจ่ฉิน โจ่ฉินได้แจ้งฉินหยุนเฟยล่วงหน้าแล้วว่าจะ ให้เขาบอกกับทุกคนว่า เช้าวันนี้จะไม่เรียนทฤษฎีใน ห้องเรียน แต่จะเป็นการเรียนภาคปฏิบัติในห้องปฏิบัติการ

ยาฝึก ฉินหยุนเฟยส่งต่อข้อความจากบนเวทีพูดด้วย ความภาคภูมิใจ

ฮ่าๆ อาจารย์โจ่ฉันเห็นเขาเป็นหัวหน้าชั้นหรือ ที่ขอ ให้เขาส่งต่อข้อความ

หวังเจี้ยนรีบเข้ามาประจบสอพลอเขา “พี่หยุนเฟย คงจะดีมากถ้าพี่ได้เป็นหัวหน้าชั้นเรียนของพวกเรา มี หัวหน้าชั้นที่รับผิดชอบและมีเงินทองแบบพี่ วันหลังชั้น เรียนของพวกเราจะมีหน้ามีตาแล้ว

ฉินหยุนเฟยยิ้มจนหุบไม่อยู่ เขาโบกมือพาเพื่อนร่วม ชั้นออกจากห้องเรียนไปที่ห้องปฏิบัติการยาฝึก

หลังจากนั้นไม่นานนักเรียนของลู่เสี้ยงหยางทั้งหมด ก็เข้าไปในห้องปฏิบัติการยาฝึก เห็นเพียงโต๊ะทดลองที่ จัดวางอย่างหนาแน่น มีเตาเผาอยู่ทุกโต๊ะ ข้างเตามีวัสดุ ยาหลายสิบชนิดซึ่งใช้ในการกลั่นยา

โจ่ฉินเห็นลู่เสี้ยงหยางท่าทางไม่มีความสุขท่ามกลาง ผู้คนก่อนใคร

เมื่อวานเจ้าเด็กคนนี้ซักถามข้อสงสัยจากตนเรื่อง ปัญหาของวัตถุดิบยาที่ใช้ในการกลั่นยาจูหลิงไม่ใช่หรือ? ถ้าเช่นนั้นวันนี้ตนจะกลั่นให้เขาดูด้วยตัวเอง นอกจากนี้ยัง จะขอให้เจ้าเด็กคนนี้ขึ้นไปทำการสาธิต ให้เขาปล่อยไก่ ต่อหน้าทุกคน อยากจะรู้จริงๆ ว่าเขาไปศึกษาทฤษฎีไร้ สาระที่น่าขบขันนี้มาจากไหน