บทที่ 236 ถามหาความผิดที่จวนเฉินเสียง

อันหลังหยุนฝันเห็นซูมู่หรง หน้าของซูม ทรงดูเลือนราง และหายไปอย่างรวดเร็ว จาก นั้นนางก็เริ่มออกรบ ทั้งยังเข้าไปในป่า เจอกับ การฝึกที่หฤโหด ทั้งยังร่วมทำภารกิจที่สุดแสน จะอันตราย

อันหลังหยุนนอนไปหนึ่งวันถึงจะตื่น นอน พูดละเมอตลอด

ตอนที่นางตื่นนอน ก็เป็นวันที่สองแล้ว

อันหลงหยุนขยับตัว รู้สึกว่าอยู่ในอ้อม แขนของใครคนหนึ่ง ลืมตาขึ้นดู กงชิงกอด นางไว้นี่เอง

กงชิง นอนหลับไป หนวดเคราก็ยาว ออกมาแล้ว กระทั่งผมก็ดูยุ่งนิดหน่อย เสื้อผ้า ก็ยังไม่เรียบร้อย

มองไปสักพักอันหลังหยุนก็ลูบไล้หน้า กงชิงวี่ กงชิง ลืมตาดูคนที่ดินอยู่ในอ้อมแขน เก็บแขนกลับมากล่าวถาม “รู้สึกอย่างไรบ้าง?

อันหลังหยุนเอนตัวอยู่ในอ้อมแขนกง ง 3 “ข้าฝัน ฝันเห็นผู้คนมากมาย พวกเขาตาย หมด เหลือข้าแค่คนเดียว ช่างน่ากลัวนัก!”

กง งวี่แปลกใจ “หรือว่าที่ผ่านมาเจ้าไม่ กลัว?”

อันหลิงหยุนสายหน้าไปมา “เมื่อก่อนข้า ” ไม่กลัว

.………เพราะอะไร?

“ข้าก็ไม่รู้ ไม่เคยนึกกลัวมาก่อน แต่อยู่ที่ นีข้ากลัวขึ้นมาแล้ว

กงชิง กอดอันหลิงหยุนสักพัก ลุกขึ้นอุ้ม อันหลังหยุนไปอาบน้ำ ให้คนมาเก็บกวาดห้อง หลังจากที่ทั้งสองกินข้าวเสร็จอันหลังหยุนก็ นอนพักผ่อน

หมอจวนโจวดูแลอันหลังหยุนด้วยตัว เอง อาหารทุกอย่างก็ตรวจสอบด้วยตัวเอง เขากลัวอันหลังหยุนจะเกิดอะไรขึ้นตอนนี้ เขา คงหมดปัญญาจะอธิบายอะไรได้

กงชิงกินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปก่อน อ้นหลังหยุนถามเขาว่าจะไปไหน เขาบอกว่า ไปคิดบัญชบ้านตระกูลเงิน อันหลังหยนรู้ดีว่า กงชิง รู้ว่าอะไรควรไม่ควร ดังนั้นเลยไม่ได้ ห้ามเขา

เงินหยุนเอ่อเดินไปเดินมาอยู่ในห้อง ส่วนตัว นางกลัวจะตายอยู่แล้ว

คุณหนู ท่านเป็นอะไรไป?” หญิงรับใช้ เสียวช่วยเห็นว่าสองวันมานี้เงินหยุนเอ๋อเดิน ไปเดินมาในห้องส่วนตัวของนาง เวลานี้ฮูหยิง หายดีแล้ว แต่ที่เรือนยังต้องการคนดูแลรับใช้ อยู่ ปกติมักจะเห็นคุณหนูไปดูแลรับใช้ฮูหยิง แต่สองวันมานี้กลับไม่เห็นเลย

“เจ้าอย่ามากวนใจข้า ออกไปซะ” เส้น หยุนเอ๋อได้ยินมาว่าอันหลังหยุนบาดเจ็บ บาด เจ็บตรงไหนอย่างไรนางไม่รู้ แต่อันหลังหยุ นบาดเจ็บแน่นอน สองวันมา จวนอ่องเสียนวุ่นวายไปหมด ได้ข่าวว่าอาหยังคุกเข่าอยู่ในลาน

ส่วนพวกคนที่นางหาไป เวลานี้ไม่รู้ว่า ตายไปแล้ว หรือว่าถูกจับไปแล้วกันแน่

ถ้าอย่างนั้นคนต่อไปต้องเป็นนาง แน่นอน นางจะทําอย่างไรดี?

กงชิง นําคนตรงไปยังหน้าประตูจาน เฉินเสียง หยุดเงยหน้ามองขึ้นไปยังแผ่นป้าย จวนเฉินเสียงครู่หนึ่ง ก้าวเท้าเดินเข้าไปข้าง ใน ด้านหลังมีคนติดตามอยู่หลายคน

คนของจวนเฉินเสียงดูท่าไม่ดีรีบร้อน หลบออกไป

กงชิง เดินตรงไปเข้าประตู แต่เขาไม่ได้ ไปที่ห้องโถงด้านหน้า และก็ไม่ได้ด้านหลัง จวนเฉินเสียงที่เป็นเรือนพักผ่อน แต่เขาตรง

ไปยังเรือนของเงินหยุนเอ่อ

พอถึงหน้าประตูเรือนกงชิง หยุดเดิน ผู้ ที่ติดตามอยู่ด้านหลังก็รีบเข้าไปทันที คนในจวนเฉินเสียงตกใจขวัญผวา ต่าง พากันถอยหลังหลบไปด้านหนึ่ง

ต่างก็รู้กันว่าอ๋องเรียนเป็นคนอารมณ์ ร้าย แต่ก็เป็นครั้งแรกที่อ๋องเสียนมาก่อเรื่องที่ จวนเฉินเสียง

เงินหยุนเอ่อถูกคนลากออกมาจากห้อง ส่วนตัว ถูกมัดไว้ด้วยเชือกแล้วลากออกมาข้าง หน้า เงินหยุนเอ๋อตกใจกลัวมาก พอเห็นกงชิง

วี่ก็กลัวจนตัวสั่นไปทั้งตัว

คนข้างหน้าลากนางเดินไป นางยืนไม่ มั่นคงล้มลงไปกับพื้น ถูกลากออกไปทั้งอย่าง นั้นจนถึงลานหน้าเรือน เสื้อผ้าก็ขาดหมด

คนในจวนเฉินเลี้ยงวิ่งไปแจ้งเรื่องเฉิงเสื้ ยงฮูหยินตั้งแต่แรกแล้ว แต่ว่าเฉิงเสียงฮูหยิน ยังไม่หายดี ยังออกมาไม่ได้

ตอนนี้เฉิงเสียงก็ไม่ในจวนเฉินเสียง แม่ทัพใหญ่ไม่อยู่ เฉิงเสียงฮูหยิงไม่เป็นอะไร แล้วเขาจึงรีบไปยังชายแดนก่อน ในจวนเฉินเสี่ยงตอนนี้เหลือแค่เส้นหน เจ๋ ที่เพิ่งได้รับข่าว

“ท่านกําลังจะทําอะไร กงชิง มือไขว้ หลัง มองไปทางเสินหยุนเจ๋ด้วยแววตาเยอ หยิ่ง

“ข้ามาหาคนเพื่อแก้แค้น เจ้าดูไม่ออก หรือ?” กงชิง ไม่ถูกชะตาเงินหยุนเจ๋เป็นทุน เดิมอยู่แล้ว ครั้งนี้ยิ่งไม่ชอบขี้หน้าขึ้นไปอีก

“ท่านจะหาคนแก้แค้นยังอันใดก็ต้องมี เหตุผลที่เพียงพอหรือไม่?”

เงินหยุนเจ๋อยากประคองเงินหยุนเอ๋อ ลุกขึ้นจากพื้น ผู้ติดตามทั้งหลายก็ลงมือกับ เสินหยุนเจ๋ทันที เสินหยุนเจชักกระบี่ออกจาก ฝัก ชี้ไปยังคนที่จะเข้ามา “กระบี่ของฮ่องเต้ ข้าดูว่าใครกล้า?”

ต่างคนต่างถอยออกไป เงินหยุนเจ๊ไป ประคองเสินหยุนเอ่อลุกขึ้นยืน กงชิงวี่ใช้เท้า เตะออกไป เสินหยุนเจ๋เซถอยหลัง เกือบจะล้ม ลงไป ควบคุมความไม่พอใจสู้ไปทางกงชิง สุดท้ายทักษะการต่อสู้ไม่ดีเท่าคนอื่น กระโป เยในมือก็ถูกโยนออกไป

เลือดหนึ่ง ถูกพ่นออกมาจากปากเงิน หยุนเจ๋ กงชิง หยิบกระบี่โม่เยที่อยู่ข้างกายมา แล้วโยนไปให้ปู้เหวินที่อยู่ข้างกาย

ฮ่องเต้ประทานกระบี่โม่เยให้เจ้าเพื่อให้ เจ้าขยันฝึกฝนวรยุทธ รับใช้ฮ่องเต้ตอบแทน บ้านเมือง ไม่ใช่ให้เจ้าใช้เพื่อประโยชน์ส่วน ตน

วันนี้ข้าจะเก็บมันไว้ก่อน หากว่าเจ้าไม่ พอใจ เข้าวังไปหาฝ่าบาทได้เลย”

กงชิง พูดจบเงินหยุนเจก็ยืนไม่ไหวแล้ว ร่างกายสายไปมาล้มลงกันพื้น

เงินหยุนเอ่อตกใจร้องไห้ออกมา “วี่เกอ เกอ(พีวี่)”

“ข้าไม่ใช่ เกอเกอของเจ้า ไม่ต้องมา เรียกขา กงชิงก้าวเท้าออกไป เงินหยุนเอ๋อ ถูกลากไปยังประตู กำลังจะถูกลากออกไป เงินเฉิงเสียงรีบร้อนเข้ามาจากหน้าประตู ขวางทางกง งวิเอาไว้

เงินเฉิงเลี้ยงรู้แล้วว่ากงชิง มาที่จวน เขาไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่มันต้องเป็นเรื่องที่มี เหตุแน่ๆ

ทันทีที่เงินเฉิงเสียงเห็นกงชิงวี่ ก็ให้คน รีบปิดประตู

กงชิง หยุดลง มองไปทางเส้นเฉิงเลี้ยง เขาไม่ได้กล่าวนํา เงินเฉิงเสียงรีบเข้ามา ทักทาย “ข้าต้องขอโทษอ๋องชื่อเจิ้น( ราชการแทนพระองค์)ด้วย” ผู้สำเร็จ

กงชิง กล่าวว่า “สองวันก่อน พระชายา อยู่หน้าจวนอ๋องเสียน มีคนมาขอให้ไปช่วย รักษา บอกว่าเป็นการช่วยชีวิต พระชายาขันรถ ม้าออกจากเมือง แต่กลับโดนซุ่มทําร้าย บาด เจ็บสาหัส เกือบต้องเสียชีวิตเพราะเรื่องนี้ ข้า ทําการสอบสวนแล้ว จึงรู้ว่าเป็นฝีมือของคุณ หนูเส้น

วันนี้ที่ข้ามาเพื่อจะมาแก้แค้นคุณหนู

เส้น”

เส้นเฉิงเสียงตกใจจนเหงื่อแตก “อ่อง ชื่อเจิ้นซาก่อน เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้อ๋องชื่อ เจิ้นลงมือ ตระกูลข้าโชคร้าย สั่งสอนลูกสาว ได้ไม่ดี ไม่กล้ารบกวนอ๋อง อเจิ้น ข้าจะลงมือ ด้วยตัวเองเป็นการขอขมาต่ออ๋องเอเจิ้น”

กงชิง ไม่ได้สนใจ เงินเฉิงเสียงสั่ง

“เด็กๆ นําแส้ม้ามา

คนรับใช้รับนําแส้ม้ามาให้

กงชิงวี่ยืนอยู่ด้านข้างโบกมือให้ เส้นหยุ นเอ๋อถูกปล่อยตัว ลุกขึ้นไปหาเงินเฉิงเสียง คุกเข่ากอดข้าเงินเฉิงเสี้ยงแล้วร้องไห้ “ท่าน พ่อ ข้าผิดไปแล้ว ลูกสาวรู้ถึงความผิดแล้ว ท่านอย่า ลูกสาวเลย ท่านช่วยขอร้องแทนลูก ด้วยเถอะ”

“เจ้ายังมีหน้ามาขอร้องอีก เจ้าทำให้ข้า อับอายขายหน้าไปหมดแล้ว หากข้าไม่มีเจ้า ผิดต่อพระชายาเสียน

พระชายาเสียนดูแลแม่เจ้า ช่วยแม่ของ เจ้า เป็นผู้มีพระคุณใหญ่หลวงของจวนเฉิงเสื้ ยง เจ้ากลับไปทำร้ายนาง วันนี้ไม่มีเจ้าให้ตาย ไม่อาจตอบแทนบุญคุณและความเมตตากรุณา ของพระชายาเสียนได้

เส้นหยุนเอ๋อ งไป เงยหน้าขึ้นมองเงิน เฉิงเสี้ยง “ท่านพ่อ ข้าเป็นลูกสาวแท้ๆของ ท่านนะ”

“หากเจ้าเป็นลูกสาวแท้ๆข้า เจ้าจะไม่ทำ เรื่องเช่นนี้ จวนเฉิงเสียงถูกเจ้าทำลายหมด แล้ว”

“ท่านพ่อ…..อ้นหลังหยุนรังแกข้า หาก ไม่ใช่นาง ตำแหน่งพระชายาเรียนต้องเป็น ของลูก ลูกเจ็บใจนัก”

เงินเฉิงเสียงเจ็บใจที่ไม่สามารถหลอม เหล็กให้เป็นเหล็กกล้าได้ “เจ้าคนไม่ได้เรื่อง วัน ข้าจะดีเจ้าให้ตาย

คนรับใช้นําแสนามาให้เงินเฉิงเสียง เส้นเฉิงเสียงฟาดแสลงไปหนึ่งครั้ง เงินหยุน เอ๋อกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด

เงินเฉิงเสียงเฆี่ยนตีต่อ เฆี่ยนจนกระทั่ง เนื้อตัวเงินหยุนเอ๋อแตกยับ ทนไม่ไหวสลบไป

เส้นเฉิงเสี่ยงโยนแส้ม้าทิ้งไปด้านหนึ่ง มองไปทางกงชิง “อ๋องเสียน ข้าต้องขอโทษ ท่านด้วย ลูกสาวอกตัญญูคนนี้ทำให้ข้าโมโห ยิ่งนัก อีกเดี๋ยวข้าจะเข้าวังไปเข้าเฝ้า ขอรับ โทษกับฮ่องเต้เอง”

“เฉิงเสียง ข้ายอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หากมีครั้งหน้า อย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยมก็แล้ว กัน” กงชิงกล่าวจบเดินจากไปอย่างไม่พอใจ ผู้ติดตามของเขานํากระบี่ไม่เยไปด้วย

เงินเฉิงเสียงมองแวบเดียวไปที่เงินหยุน เอ่อ กล่าวด้วยความโกรธ “ลากนางออกไป เรียกหมอจวนมาดู ครึ่งเดือนนี้ดูนางไว้ให้ดี หากนางกล้าออกจากจวน ก็ขานางให้หัก