บทที่ 235 ใช้แรงทั้งหมดที่มี
กงชิง เตะหมอจวนโจวออกไป เดินไป ข้างตัวอันหลิงหยุนกุมมือที่เย็นเฉียบของอัน หลังหยุนเอาไว้ หยุนหยุน ขากลับมาช้าไป
“ไม่ช้าหรอก ท่านอ๋องกลับมาได้เวลา พอดี” อันหลงหยุนฝืนยิ้มสักครู่ “ท่านอ๋อง……
“ข้าอยู่ที่นี่แล้ว”
มันเจ็บมาก!”
กงชิง ตาแดงก่ำ “ข้ารู้
อันหลิงหยุนสีหน้าซีดเผือด “ใครอยู่ตรง
นั่น”
“หม่อมฉันอยู่พะย่ะค่ะ” เหวินคุกเข่าอยู่ หน้าประตู
“จับขอทานทุกคนที่อยู่ทั้งในและนอก เมืองหลวงมาให้หมด หากว่าพระชายาเป็น อะไรไป ฆ่าทิ้งให้หมด”
อันหลังหยุนดึงกง งงไว้ “ท่านอ๋องข้า เหนื่อยแล้ว ท่านอย่าฆ่าคนไปเรื่อย ท่านต้อง อยู่กับขา
กงชิง มองไปที่หน้าประตู “เจ้าไปก่อน เถอะ”
ปู้เหวินลุกขึ้น อันหลังหยุนมองไปที่หมอ จวนโจว หมอจวนโจว ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ออกไปเถอะ”
หมอจวนโจวไม่กล้าขยับ กงชิงวี่จึงกล่าว ว่า “ไปเถอะ”
หมอจวนโจวเช็ดเหงื่อออก จากนั้นจึง ออกจากประตูไป
ประตูปิดลงปากของอันหลังหยุนซีดจน ขาว “ท่านอ๋อง ข้ารู้สึกหนาว ท่านขึ้นมากอด ขาหน่อย”
กงชิง รับขึ้นไปบนเตียงกอดอันหลังหยุ นเอาไว้ กง งวี่เห็นเลือดบนเตียงเหมือนกับ โดนมีดฟันมา
“หยุมหยุน” กงชิง กอดอันหลิงหยุน ด้วยสองมือ หยิบผ้าห่มมาห่มให้
อันหลิงหยุนสูดลมหายใจเข้า “ท่านอ๋อง เงินหยุนเอ๋อเป็นคนทํา
กงชิง กระชับแขนแน่น สูดลมหายใจ เข้าอย่างแรง
เสียงของอันหลิงหยุนยิ่งอยู่ยิ่งแผ่วเบา สุดท้ายเสียงก็ขาดหายไป
กงชิง มองไปที่ประตูครู่หนึ่ง กอดอัน หลังหยุนไว้จนนางไม่มีการตอบสนองใดๆ
ตรวจสอบลมหายใจของอันหลังหยุน ถึง แม้ลมหายใจจะแผ่วเบา แต่ยังน้อยก็ยังหายใจ อยู่
กงชิง ปล่อยมือออกไป อยู่กับอันหลัง หยุนตลอดเวลา
ระบบร่างกายของอันหลังหยุนมีความ พิเศษ เริ่มแรกค่อยๆเย็นลง จากนั้นค่อยๆ น นมา กงชิง รู้สึกเหมือนประสบกับหายนะ มี ดนลงโทษประหารเขาโดยการแยกชิ้นส่วน ของร่างกาย
อันหลังหยุนนอนหลับไปสามชั่วยาม ก่อนจะตื่นขึ้นมา เลือดในเรือนยังคงไหลไป เรื่อยๆ เช่นเดียวกับกงชิงวี่ที่ทวีความโกรธเพิ่ม ขึ้นไปอีก
อันหลงหยุนขยับตัว กงชิง รีบไปดูนาง
ลืมตาขึ้นมา อันหลังหยุนมองไปภายใน เรือน เอื้อมมือไปจับที่ท้อง ลูกไม่อยู่แล้ว !
อันหลังหยุนหดมือกลับ ถูกกงชิง จับ เอาไว้
เสียงของเขาแทบเล็กน้อย แห้งจน ทําให้คนตกใจ “พวกเราอายุยังน้อย ยังมิได้ อีก”
อันหลังหยุนหันมามองกงชิง ที่กำลัง พูดอยู่ ทนไม่ไหวเม้มปากเอาไว้ แต่น้ำตาก็ ไหลออกอย่างไม่เอาไหน
นางอยากจะบอกว่าอย่างนั้นก็ไม่ใช่คนนี้
แล้ว
สูดลมหายใจเข้าจมูก อันหลังหยุนกอด กง งวี่เอาไว้ “ท่านอ๋อง”
กงชิง เจ็บเหมือนโดนควักหัวใจ กอดอัน หลังหยุนไว้คอยลูบหลังให้นาง “ข้ารับปากหยุ นหยุน รอให้ร่างกายหยุนหยุนหายดีแล้ว ต้อง ให้ลูกกับหยินหยุนแน่
“อืม” อันหลังหยุนอารมณ์ไม่ดี
ระมัดระวังตัวมาตั้งนาน คิดไม่ถึงว่าลูกจะ หายไปแบบนี้
กอดไว้สักพัก กงชิงวี่ลงมาจากเตียง อุ้ม อันหลังหยุนออกจากประตูไป ที่นี่ไม่ใช่ห้อง ของเขากับอันหลิงหยุน ปู้เหวินใจร้อนก็เข้ามา เลย
อันหลังหยุนถูกอุ้มกลับไป บนกระโปรงมี แต่เลือด คนในลานต่างพากันตกใจ เพิ่งจะเข้าใจ ว่าพระชายาแท้งลูกแล้ว
งเกาหลิวกเข่าลงกะทันหัน
อาห เข้าประตูจากด้านนอก เห็น ร่างกายส่วนล่างของอันหลิงหยุนเต็มไปด้วย เลือด ถูกอมกลับไป
เข้าประตูไปกงขิง ถอดเสื้อผ้าของอัน หลิงหยุนออก อุ้มนางไว้ทั้งสองไปอาบน้ำที่ สระหลิวหวง(กำมะถัน)
อันหลังหยุนพิงอยู่ที่นั่น ไม่อยากพูดจา รู้สึกว่าร่างกายหนักไปหมด
กงชิง เช็ดเหงื่อให้นาง “เหงื่อออก แล้ว?”
“อืม” อันหลังหยุนไม่พูดไม่จา
กง งวอาบน้ำให้นางเสร็จ จึงอุ้มอันหลัง หยุนออกไป
อากาศเริ่มอุ่น ภายในเรือนกลับร้อนมาก อย่าว่าแต่ใส่เสื้อผ้าเลย ถึงแม้จะไม่ใส่อะไรก็
ไม่หนาว
อันหลังหยุนนอนลง ห่มผ้าไว้อย่างดี
กงชิง นั่งลง “เป็นอย่างไรบ้าง? ไม่ สบายตรงไหน?”
อันหลังหยุนสายหน้า “ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว”
“ข้าให้หมอจวนโจวมาดูหน่อย แท้งลูก สุขภาพสําคัญกว่า ได้ยินว่าถ้าดูแลได้ไม่ดี อีก หน่อยร่างกายจะอ่อนแอ”
“อืม”
อันหลิงหยุนรับปากทุกอย่าง กงชิง เรียกหมอจวนโจวเข้ามา
หมอจวนโจวเตรียมการไว้ล่วงหน้าแล้ว ถือกล่องยาเข้าประตูไปแล้วคุกเข่าลง
อันหลังหยุนยื่นมือไปให้เขา เขาจับ
ชีพจร
ตะลึงไปทันที กงชิง กล่าวถาม “เป็นอะไรไป?”
หมอจวนมองกง งวี่ “ท่านอ๋อง ข้าน้อย ยังต้องตรวจดูอีกหน่อย
กงชิง ไม่ได้ตอบกลับอะไร หมอจวนโจว เดินหน้ามาตรวจให้อันหลังหยุนอย่างละเอียด ตรวจดูไปสักพักหมอจวนโจวก็ยังไม่แน่ใจ
“ท่านอ๋อง ข้าน้อยไม่กล้ายืนยัน ไม่ทราบ ว่าพระชายาจะสามารถตรวจเองได้หรือไม่? หมอจวนโจวรู้สึกว่าเรื่องนี้ใหญ่หลวงนัก
กงชิง ไม่เข้าใจ “ตกลงมันเรื่องอะไรกัน แน่?”
อันหลังหยุนกล่าวถาม “หมอจวนโจว มี เรื่องอะไรท่านพูดมาตามตรงเถอะ”
“พระชายา เท่าที่ข้าน้อยดู เด็กยังอยู่”
อันหลังหยุนตะลึงไป “เจ้าว่าอะไรนะ?”
หมอจวนโจวถอยหลังไปคุกเข่า “ข้า น้อยทราบว่าพูดออกมาแล้วจะเป็นการให้ ความหวังแก่ท่านอ๋องและพระชายา แต่ก่อน หน้านั้นตอนที่ข้าน้อยตรวจดู เลือดเยอะขนาด นั้น ชีพจรเต้นอ่อนขนาดนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่ อยู่แน่
แต่ตอนนี้ชีพจรหัวใจเต้นแรงและมั่นคง และก็ดูเหมือนเด็กผู้ชายมากกว่า!”
กง ง ตะลึงไปพักใหญ่ มองไปทางอัน หลังหยุน “หยุนหน
อันหลิงหยุนยกมือขึ้นมา รวบรวมสมาธิ จับชีพจรตัวเองเอาไว้ ผ่านไปสักครู่ก็ตะลึงไป
“ยังอยู่!” กงชิง เหมือนถูกฟ้าผ่าไปทั้งตัวกลาย เป็นหิน
แต่อันหลิงหยุนก็ไม่กล้ายืนยัน กล่าวว่า “หมอจวนโจว ท่านมีคนที่พอจะเชื่อถือได้หรือ ไม่?”
“พระชายา ที่จริงแล้วเรื่องนี้ไม่ต้องรีบ ร้อนไป พระชายารอให้ผ่านไปหนึ่งเดือนก่อน หากว่าไม่มีประจำเดือน เราก็จะสามารถแน่ใจ ว่าเด็กยังอยู่”
อันหลังหยุนนอนกลับไป ที่จริงนาง สแกนดูแล้ว เด็กยังอยู่
“เขายังอยู่ ข้ารู้สึกได้ อันหลังหยุนมอง ไป กงชิง กงชิง ก็กังวลมากเช่นกัน
หมอจวนโจวรับคารวะ “ขอแสดงความ ยินดีกับท่านอ๋อง พระชายา”
“หมอจวนโจว ดีที่ท่านให้ข้ากินยาบำรุง ครรภ์ไปจํานวนมาก ไม่อย่างนั้นต้องแย่แน่ เลย” อันหลังหยุนอดพูดไม่ได้ หมอจวนโจว เช็ดเหงื่อออก
“ท่านอ๋องกับพระชายาวาสนาดีต่างหาก” หมอจวนโจวเหมือนยกภูเขาออกจากอก รู้สึก โล่งอกไปเปราะหนึ่ง
“ลุกขึ้นเถอะ เรื่องนี้ต้องเก็บเป็นความลับ
ต่อไป
“ขอรับ” หมอจวนโจวกล่าวขึ้นมา “ท่านอ๋อง เพื่อ เป็นการป้องกันเอาไว้ ควรให้พระชายาอยู่แต่ ในจะห้องดีกว่า”
“อืม ข้าก็คิดเช่นนี้ เจ้าไปจัดการเถอะ เรื่องอาหารการกินต้องระวังให้ดี
“ขอรับ”
หมอจวนโจวจากไป กงชิง ก็กุมมือของ อันหลังหยุนเอาไว้ หยุนหน เจ้าแน่ใจ หรือ?”
อันหลังหยุนเอามือมาวางไว้ที่ท้อง มอง กงชิง “ที่จริงเด็กมีชีพจรอยู่ อยู่ในท้องก็ สามารถจับเจอ
แต่ก่อนหน้านั้นตอนที่เราอยู่ที่เรือนด้าน โน้น จับชีพจรแล้วมันหยุดเต้นไปจริงๆ แต่พอ จับตอนนี้กลับมีแล้ว ท่านอ๋องท่านลองจับดู
อันหลังหยุนพูดกงชิง รีบยื่นมือออกไป วางไว้ที่ท้องของอันหลิงหยุนมือของกงขิง ขยับนิดหน่อย รู้สึกถึงการเต้นที่เบามากๆ ถึง แม้จะไม่ได้เน้นแรงมาก แต่ว่าสามารถรู้สึกได้ มือของกง ง หดกลับ แล้วก็วางกลับไป
“ข้าจําได้ว่าไม่มี?”
อันหลิงหยุนกล่าวว่า “ก่อนหน้านั้นไม่มี สี่สิบกว่าวันก็เริ่มมีแล้ว ที่จริงเขาก็สองเดือน กว่าแล้ว เพียงแต่ช่วงนี้ท่านอ๋องมัวยุ่งอยู่กับ เรื่องเขื่อนดูฟางจุ้น ก็เลยละเลยไป
“มิน่าล่ะ”
กงชิงวอารมณ์ดีขึ้น ไม่ได้แย่ขนาดนั้น
แล้ว
ดูเหมือนว่าเลือดของนางจะทำประโยชน์ ได้มาก แม้แต่ลูกของนางก็ได้รับการสืบทอด ไปด้วย
อันหลังหยุนจูบท้องไปมา ไม่รู้ว่าเป็น เรื่องที่ดีหรือว่าไม่ดี
“ท่านอ๋อง ขายังอยากพักผ่อนอยู่ รู้สึก เหมือนไม่มีแรง” อันหลิงหยุนรู้สึกได้ ครั้งนี้ นางบาดเจ็บสาหัส ถึงแม้ว่าจะรักษาชีวิตลูกไว้ ได้ แต่ร่างกายของนางก็อ่อนแอเหลือเกิน เหมือนว่าเพื่อปกป้องลูกแล้ว ใช้พลังทั้งหมด ที่มีไปจนหมด ถึงได้เป็นแบบนี้
อันหลังหยุนยังมีอาการเบลอๆเล็กน้อย กงชิง ต้องเป็นห่วงอยู่แล้ว
“หยุนหยุนพักผ่อนก่อน ข้าจะอยู่กับหน หยุนเอง”
“อืม”
อันหลิงหยุนหลับตาลง นอนหลับไป
อย่างรวดเร็ว
กงชิง โล่งอกไปเปราะหนึ่ง ที่จริงเขาก็ เหนื่อยแล้ว
ถอดรองเท้าขึ้นเตียงไป กงชิงวี่นอนด้าน นอก ห่มผ้าห่มให้อันหลิงหยุน ทั้งสองห่างกัน แค่เสื้อผ้านอนติดอยู่ด้วยกัน อันหลังหยุนนอน หลับไปเริ่มมีเหงื่อออก แทบจะเหงื่อท่วมตัว กงชิง เพิ่งหลับไปสักครู่ ก็ถูกปลุกด้วยเหงื่อ บนตัวของอันหลิงหยุน ลุกขึ้นลูบไปที่อันหลังหยุน ตัวนางชุมไป ด้วยเหงื่อ
ไม่อาจทนปลุกอันหลังหยุนให้ตื่นได้ กง ชิง เริ่มเช็ดเหงื่อให้นาง
อันหลิงหยุนเริ่มพูดละเมอ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ