บทที่ 233 พบกันทางแคบ

มีเนื้อแล้วหยุนโล่ชวนก็ไม่เกรงใจอีก กิน ไปไม่น้อย กินอิ่มก็ลุกขั้นขอตัวกลับเลย

อันหลิงหยุนก็กินอิ่มแล้ว ลุกขึ้นไปเดิน เล่นกับหยุนโล่ชวน

อ๋องตวนรอให้คนไปแล้วจึงกล่าวว่า “อ่องเสียน เจ้ากับข้าแต่งงานพร้อมกัน ตอนนี้ ข้าแต่งพระชายารองแล้ว ข้าว่าเจ้าก็ควรจะ มองหาบ้าง?”

มือที่จับตะเกียบของกงชิงหยุดชะงักไป สักครู่ วางเนือไว้ในถ้วยข้าว

โชคร้ายเสียจริง!

“พี่รอง อยู่ดีๆพูดถึงเรื่องนี้ทำไมกัน?” กินเนื้อไป กงชิง ไม่แสดงอาการอะไร

“ข้าเห็นว่าผ่านไปตั้งนานแล้วพวกเจ้าตัว เมีย ก็ยังไม่มีข่าวใดๆเลย” กงชิงหยินทนเห็น อันหลังหยุนที่ไม่เห็นใครในสายตาไม่ได้

กงชิง กล่าวว่า “เรื่องนี้คงไม่รบกวนพี่ รองแล้ว รออีกสักพักหากว่าหยุนหยุนยังไม่มี ข่าวดี ข้าจะมองหาเอง

“อืม ก็ดี หากว่าเจ้ามองหาแล้วไม่พบ ข้า ก็สามารถช่วยเจ้าได้ หากว่าข้าช่วยเจ้าไม่ได้ เสด็จแม่ต้องช่วยเจ้าได้อย่างแน่นอน” อ่องด วนคิดหาทางเอาไว้แล้ว จะต้องหาพระชายา รองให้กง ง ให้ได้

กงชิง ไม่ได้เอ่ยอะไร กินข้าวเสร็จส่งกง ชิงหยินออกไปก็ยืนตรงหน้าประตู เพิ่งจะ แสดงความไม่พอใจออกมาทางสีหน้า

อันหลังหยุนกลับมาจากทางหยุนโล่ชวน ได้รู้มาว่า พรุ่งนี้หยุนโล่ชวนจะไปเที่ยว ทะเลสาบกับกงชิงหยิน ไม่ใช่ว่าอ๋องตวนจะมา รับนางกลับไป

“ท่านอ๋อง” อันหลังหยุนไปหากงชิงวี่ กง ชิง กุมมือของอันหลิงหยุนจูบไปหนึ่งครั้ง

เห็นว่าบริเวณโดยรอบไม่มีคน อันหลัง หยุนเลยไม่ได้ดึงมือกลับ

ทั้งสองกลับไปอันหลังหยุนบอกเรื่อง ของหยุนโล่ชวน กงชิง จึงกล่าวว่า “ถ้าอย่าง นั้นก็ไม่ใช่เรื่องแปลก พรุ่งนี้อ่องชินจงออก จากคุก ด้วยนิสัยของพระชายารองแล้ว นาง จะต้องไปรับคนแน่”

“ถ้าเป็นอย่างนี้ อองตวนมาเพื่อขัดขวาง

หรือ?”

“ไซแล้วกระมัง” กงชิงกล่าวเรียบๆ อัน หลังหยุนรู้สึกได้ถึงความไม่พอใจนิดหน่อย

“ท่านอ๋องเป็นอะไรไป

“ไม่มีอะไรหรอก ค่ามากแล้ว กลับไปพัก ผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ข้าต้องไปหารือเรื่องในราช สํานักใหม่อีก ข้าต้องไม่ชอบอยู่แล้ว”

กงชิง ไม่พูด อันหลังหยุนก็ไม่ได้ถาม

อีก กลับไปพักผ่อนที่เรือนหนึ่งคืน อันหลัง หยุนออกไป จวนเฉิงเลี้ยงแต่เช้า กงชิงวี่ก็ เข้าวังถวายการรับใช้หารือเรื่องในราชสำนัก

อันหลังหยุนตรวจร่างกายของเฉิงเสียง ฮูหยิง “ไม่มีอะไรแล้ว แค่ต้องพักฟื้นต่อ ก็จะ ไม่เป็นอะไร”

อันหลังหยุนให้น้ำเกลือกับเฉิงเสียงฮูห ยิง เป็นเพราะอุปกรณ์ที่เรียบง่ายและไม่ สมบูรณ์ อันหลิงหยุนไม่สามารถห่างออกไป ไกลได้ จึงรออยู่ในเรือน

เงินหยุนเจ๋ก็อยู่ด้วย

เมื่อคืนเฉิงเลี้ยงฮูหยิงปวดอยู่ทั้งคืน วัน นี้ฉีดไปหนึ่งเข็มถึงได้พักผ่อน ตอนนี้จึงหลับ สนิทไป

“นําบากเจ้าแล้ว” เสินหยุนเจ๋กล่าว

อันหลังหยุนกำลังจะหลับ กระพริบตา อันหลงหยุนลืมตาขึ้นมองเสินหยุนเจ๋

“แม่ทัพน้อยเกรงใจไปแล้ว” ทำไมเจ้าถึงมีวิชาทางการแพทย์ได้?” ” เงินหยุนเจ๋ยังไม่อาจจะเชื่ออยู่ดี คนคนนี้ไม่ใช่

อันหลังหยุนแล้ว

“อาจารย์ขาสอน

แต่ว่าเรารู้จักกันมาตั้งหลายปี ไม่เคย ได้ยินว่าเจ้าเป็น เจ้าเป็นแต่ไปไหนมาไหน อิสระไม่ถูกจำกัด!”

อันหลังหยุนพูดอะไรไม่ออก นี่มัน หมายความว่าอย่างไร

อะไรคืออิสระไม่ถูกจำกัด

ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้นจริง ก็ไม่ควรพูดต่อ หน้า

ตอนนี้นางคือคนที่ช่วยชีวิตเฉิงเสียงฮูห ยิง แต่คนเป็นลูกชายกลับพูดแบบนี้?

“แม่ทัพน้อยยางล้อเล่นเก่งนัก” อันหลัง หยุนไม่อยากพูดกับเขา

“เราคุยกันตอนดื่มสุรา” เสินหยุนเจ๋เดือน ความจํา มองดูหน้าอันหลิงหยุนอย่างละเอียด

“ข้าจำไม่ได้แล้ว” อันหลังหยุนไม่ ยอมรับความกรุณาอะไรพวกนี้หรอก

ร่างเดิมคือร่างเดิม นางคือนาง

เงินหยุนเจ๋ผิดหวังเล็กน้อย นั่งอยู่สักพัก ก็ลุกไปที่หน้าประตู เขาอยากออกไปสูด อากาศ

ประตูเปิดออกเงินหยุนเอ๋อรีบถอยหลัง ออกไปสองเก้า

ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่?” เสินหยุนเจไม่ ชอบใจอย่างเห็นได้ชัด

เงินหยุนเอ๋ออธิบายทันที “ข้ามาดูท่าน แม่ กำลังจะเคาะประตูท่านก็เปิดออกมาพอดี

“เจ้าแอบฟัง หรือไม่ เห็นได้ชัดว่าเงิน หยุนเจ๋ใจร้อนอยากจะตีคน ก้าวเท้าเดินออก ไปทางเสินหยุนเอ่อ

ถึงแม้เงินหยุนเอ๋อกับเงินหยุนเจ๋จะเกิด จากแม่เดียวกัน แต่ความสัมพันธ์ระหว่างนาง กับเงินหยุนเจ๋ไม่ค่อยจะดีนัก นางกลัวเส้นหยุ นเจ๋มาก

นางอยากวิ่งหนีไป เงินหยุนเจ๋เดินก้าว มาอย่างไม่ลดละ “เจ้าได้ยินอะไรบ้าง?

“ข้าไม่ได้ยินอะไร ท่านอย่าเข้ามานะ

เงินหยุนเอ๋อตกใจจนจะร้องไห้อยู่แล้ว เงินหยุนเจ๋พกกระบี่ไว้ กระบี่ถูกชักออก มาแล้วด้วย

“ท่านจะฆ่าข่า?” เสินหยุนเอ๋อตกใจจน ถลึงดาโต มองไปที่กระบี่ที่ถูกยื่นมาตรงหน้า

“ไม่ว่าเจ้าจะได้ยินอะไร หากเจ้าพูดออก ไป นี่คือจุดจบของเจ้า” เสินหยุนเจ๋แกว่งกระบี่ ลงไป เสินหยุนเอ๋อตกใจกรีดร้องลั่น

อันหลิงหยุนได้ยินเสียงกรีดร้องจากด้าน นอก จึงลุกขึ้นไปดู

เส้นผมของเงินหยุนเอ่อลอยอยู่ใน อากาศ นางตกใจจนสั่นไปทั้งตัว เงินหยุนเจ้ เก็บกระปลง เดินอ้อมจากไป

เส้นหยุนเอ๋อตกใจจนสั่นไปทั้งตัว น้ำตา นองหน้า

อันหลิงหยุนยืนอยู่หน้าประตู พวกนาง สบตากันเข้าพอดี

เงินหยุนเอ่อทําหน้าบึ้งตึง “อันหลิงหยุน ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่

พูดจบเงินหยุนเอ๋อหันหลังวิ่งหนีไป

อันหลิงหยุนมองตามหลังเงินหยุนเอ๋อที่ วิ่งหนีไปตกอยู่ในภวังค์ทำอะไรไม่ถูก นางเป็น แค่หมอ มารักษาคน ไปทําอะไรให้ใครโกรธ เคือง?

ออกจากจวนเฉิงเสียง อันหลังหยุน เตรียมจะเดินกลับไป อาหยู่กับลุ่ยหลิวตามอัน หลังหยุนกลับไปด้วย นางอยากเดินเล่น คิดไม่ ถึงว่าจะเจอกันเงินหยุนเอ๋อกับจวิ้นจี่มู่มึงสอง

คน

พอเห็นพวกนางอันหลิงหยนรู้สึกหดหู่ เป็นการพบกันทางแคบเสียจริง(ศัตรูที่ไม่มีใคร ยอมใครพบกัน)

“นหลังหยุน?” เสินหยุนเอ๋อไม่เคยเห็น อันหลังหยุนอยู่ในสายตาอยู่แล้ว เวลาที่ไม่มี คน ก็เรียกอันหลิงหยุนแบบนี้ตลอด

อันหลังหยุนก็รู้สึกหดหู่มาก เทียบกับ สาวนางแล้ว เงินหยุนเอ๋อห่างชั้นมากนัก

“คุณหนูเงิน” อันหลังหยุนถือว่าเกรงใจ แล้ว มองไปทางจวิ้นจู่บู่มิงแล้วก็ทักทาย “จวิ้น

“ได้ยินมาว่าเจ้ากับแม่ทัพน้อยเคยมีช่วง เวลาด้วยกัน ไม่รู้ว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องจะรู้หรือ เปล่า” ถึงแม้จวิ้นจู่มูมึงยังไม่ได้ทำอะไรอัน หลังหยุน แต่นางไม่ชอบหน้าอันหลิงหยุน ที่ ผ่านมาทั้งสองยังเคยมีเรื่องบาดหมาง เรื่องนี้ นางไม่มีทางปล่อยไปอยู่แล้ว

อันหลังหยุนมองเสินหยุนเอ่อครู่หนึ่ง กล่าวอย่างไม่แยแส “ก่อนแต่งกับพี่ชายลูก ลูกน้องเจ้าอาจจะเคยมีบางอย่าง แต่ใครบ้าง ไม่เคยมีอดีต ถ้าหากพี่ชายลูกพี่ลูกน้องเจ้า ใส่ใจ เขาจะหย่ากับข้าก็ได้ ส่วนเรื่องอื่นขาไม่ สนใจอยากรู้”

พูดจบอันหลังหยุนเดินผ่านทั้งสองคน ไป เงินหยุนเอ๋อกับจวิ้นจู่มู่มิงหันหลังกลับไป มอง เสินหยุนเอ๋อไม่พอใจ ข้าไม่ชอบท่าทาง ของนางเลย”

“เจ้าอิจฉา เจ้าไม่ใช่ไม่ชอบ?” จวิ้นจู่มู่มิ งดึงมือจากเงินหยุนเอ๋อ หันหลังจากไป

เงินหยุนเอ่อมองไป ยิ้มเย้ยหยัน มีอะไร ดีกว่าอย่างนั้นหรือ

ก็ไม่มีคนเอาเหมือนกันนั่นแหละ

เงินหยุนเอ๋อกลับจวนเฉิงเสียงด้วยความ โมโห มองไปที่กระจกยิ่งมองก็ยิ่งโมโห ผม ของนางถูกหั่น

“อ้นหลังหยุน ข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ หลังจากผ่านไปครึ่งเดือน อันหลังหยุน เข้าวังเพื่อเข้าเฝ้า หลายวันมานี้ฮ่องเต้ชิงหยู่ หน้าตาแจ่มใส สีหน้าดูดีขึ้นกว่าก่อนหน้านั้น เยอะ

อันหลังหยุนก็พบว่า ฮ่องเต้ชิงหยู่แตก ต่างไปจริงๆ

กงชิง อยู่ที่พระตำหนักจรุงจืดพูดคุยต่อ กับฮ่องเต้ชิงหยู่ อันหลังหยุนไปน้อมทักทาย หวางฮองไทเฮาก่อน แล้วค่อยไปจับชีพจรให้ กับสองวัง

ก่อนจากไปอันหลังหยุนจับชีพจรให้กับ ฮ่องเต้ งหยู่ อันหลังหยุนรู้สึกแปลกใจเล็ก น้อย พิษไม่ได้รุนแรงขึ้น ถึงแม้จะยังไม่หายดี นก็ตาม

แต่อันหลังหยุนรู้ว่า ไม่เกี่ยวข้องกับ เลือดนาง

แต่ว่าทําไมตอนวางยาพิษคนคนนั้นถึง เดี๋ยววางเดี่ยวไม่วาง?

“เป็นอันใดบ้าง?” ฮ่องเต้ งหยู่ให้คน กันกงชิงวออกไป เขาอยู่กับอันหลังหยุนสอง คน อันหลังหยุนปล่อยมือฮ่องเต้ชิงหยู่ รีบลุก มกราบทูล

กราบทูลฝ่าบาท พิษไม่ได้ทวีความ รุนแรงขึ้น ถือเป็นเรื่องแปลกมาก!

ฮ่องเดีชิงหยู่พยักหน้า “แปลกจริงๆนั่น

แหละ ข้าก็รู้สึกได้” อันหลังหยุนลังเลสักครู่ “ฝ่าบาท ข้าขอ ทูลลาก่อน เรืองพิษยังต้องศึกษาต่อไป

ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่อันหลังหยุนสักครู่ ถึงให้นางจากไป

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ