บทที่ 231 กฎระเบียบในบ้าน

กงชิง ก้าวเท้าขนบนรถม้า หันหลังกลับ ไปมองเสินหยุนเจ๋ ใบหน้าเย็นชาอย่างเห็นได้ ชัด อันหลังหยุนกุมมือของเขาวางไว้ด้านหลัง ขอไม่ให้เขาโกรธ

แต่เขาก็ยังคงเย็นชา

เสินหยุนเจ๋กล่าวว่า “ท่านแม่ข้าต้อง ฉีดยาวันละครั้งทุกวัน ท่านจะมาทุกวันใช่หรือ

ไม่?”

ถึงแม้เงินหยุนเจ๋จะเป็นคนที่ดูถูกเหยียด หยามชาวโลกไม่มีความเคารพผู้ใด ไม่เห็น ใครอยู่ในสายตา แต่เขากลับเป็นคนกตัญญู มาก

อันหลังหยุนก็นึกไม่ถึงว่าเงินหยุนเจ๋จะ ทําเพราะเรื่องนี้

“ท่านวางใจเถอะ ในเมื่อข้ารับปากแล้ว ว่าจะช่วยรักษาเฉิงเสียงฮูหยิง ข้าก็จะไม่ ปล่อยปละละเลย ครึ่งเดือนต่อจากนี้ข้าจะมาที่ จวนเฉิงเลี้ยงทุกวัน ส่วนเรื่องสุขภาพของเฉิง เสียงฮูหยิง หากนางยอมให้ความร่วมมือ เชื่อ ว่าจะไม่เป็นอะไร

“ขอบคุณมาก” เสินหยุนเจ๋โค้งคำนับ แสดงความขอบคุณ

อันหลิงหยุนรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย

“แม่ทัพน้อยไม่จําเป็นต้องทำแบบนี้ ครั้งที่แล้ว เรื่องของฉาวเหม่ยเหรินข้าก็หลอกใช้แม่ทัพ น้อย แม่ทัพน้อยก็ไม่ถือสาหาความข้า เวลานี้ ขาแค่ทําตามหน้าที่ของหมอคนหนึ่ง ท่านกับ ข้าก็ถือว่าเป็นการช่วยเหลือซึ่งกันและกัน

กงชิง จับมือแน่น อันหลิงหยุนรู้สึกเจ็บ

แม่ทัพน้อย เราสองผัวเมียต้องขอตัว กลับก่อน” อันหลังหยุนรีบดึงกงชิงวี่เข้าไปใน รถม้า อาหมู่เหลือบตาไปมองแวบหนึ่ง ก่อนจะ เร่งรถม้ากลับจวนอ๋องเสียนไป เงินหยุนเจมองจนรถม้าจากไปไกลแล้ว จึงหันหลังกลับเข้าจวนเฉ่งเสียง

ในรถม้าอันหลังหยุนเจอกับความโชค ร้ายแล้ว กงชิง กอดนางไว้แน่น โกรธจนหน้า เขียว

“ฮึ!” กงชิง ไม่อยากพูด เพียงแค่กอดอัน หลังหยุนไว้อย่างนั้น

อันหลังหยุนไม่สามารถขยับตัวได้ ขยับ ตัวนิดเดียว เขาก็จะเอาตัวอันหลังหยุนกลับไป กัดไปที่คอนางหนึ่งที

ฟ้ารู้ว่าส่วนที่อันหลังหยุนมีปฏิกิริยาที่สุด ก็คือคอ นางตกใจจนหดตัวลงตลอด

ฝันมาจนถึงจวนอ๋องเสียน อันหลังหยุ

นอยากจะลุกขึ้นกงชิง ถึงยอมปล่อยนาง แต่พอเข้าจวนอ๋องอันหลิงหยุนก็ถูกพา

ไปที่ลานโอวหลานอีก

กลับเข้าไปในเรือนอันหลิงหยุนรู้สึกเขิน อาย หลบอยู่ด้านในกล่าวถาม “ท่านอ๋องนี่ หมายความว่ายังอันใด?”

กง งเปิดประตูลง ถอดเข็มขัดหยกที่ เอวออก โยนไปยังด้านหนึ่ง ยกมือปลดกระดุม เสื้อ

อันหลังหยุนเขินอาย กลางวันแสกๆ ท่านเป็นบ้ากระไร?”

“ระหว่างทางกลับมาขาคิดตลอดทาง ปกติขาดีกับพระชายาเกินไปใช่หรือไม่ ไม่เชื่อ ฟังกันเลยก็ช่างเถอะ นี่ยังจะไปดึงดูดผึ้งกับ ผีเสื้อข้างนอกอีก” กงชิงกล่าวอย่างเย็นชา ถอดเสื้อผ้าบนตัวโยนทิ้งไปด้านหนึ่ง

อันหลิงหยุนมองไปที่เสื้อผ้าบนพื้นครู หนึ่ง “ท่านอ๋อง ท่านทำเสื้อผ้าเปื้อนหมดแล้ว

“ข้าพอใจ” กงชิง มืดมนและเย็นชา เดิน ตรงไปยังหน้าอันหลิงหยุนขณะถอดเสื้อผ้า

หน้าของเขาเย็นชา อยากจะกัดอันหลัง หยุนให้ตายนัก

“ท่านอ๋อง ท่านอยากลองความสุขบน เตียงแบบใหม่หรือไม่?” อันหลังหยุนใจเต้น แรงดึกคัก นางตกใจจะตายอยู่แล้ว

ชายคนนี้ทำไมถึงได้ดนัก?

ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรมากมาย อุ้มโถ น้ำส้มสายชู(หึงหวง)เอาไว้มีความหมายอะไร หรือไม่?

ลองต้องลองอยู่แล้ว ข้าจะพูดเรื่องกฎ ระเบียบในบ้านหน่อย” กงชิงวี่ยื่นมือไปที่เอว อันหลังหยุน ปลดเข็มขัดที่อยู่ตรงเอวออก อัน หลังหยุนกัดริมฝีปากแน่น ในสมองยุ่งเหยิง วุ่นวายไปหมด ดูท่าไม่ใช่เรื่องล้อเล่นแล้ว

“ท่านอ๋อง……………….”

อันหลังหยุนกำลังจะเปิดปาก ก็ถูกอุด ปากเอาไว้

อันหลงหยุนเบิ่งตาโต กงชิง จูบปาก นางไว้ แล้วถอดเสื้อผ้าของนางออกทีละชิ้น

ตอนแรกอันหลิงหยุนยังนึกกังวลอยู่ ยัง อันใดก็ยังกลางวันแสกๆอยู่ ผ่านไปสักพักก็ ยอมแพ้ปล่อยมันผ่านไป

“หลังจากนี้ไป นอกจากข้าแล้ว ผู้ชาย ด้านนอกไม่ว่าหน้าตาจะเป็นแตงโมเบี้ยวพุทรา แตก(น่าเกลียด)ยังอันใด ก็ห้ามมองเจ้า”

อันหลิงหยุนถูกจูบจนรู้สึกเนื้อสัตว์เจ็ด อย่างผักแปดอย่าง(อธิบายถึงความสับสน นอนหายใจแรงบนตัวกงชิงวี่

“ข้าไม่ใช่คนตาบอดนะ มันจะเป็นไปได้ อย่างไร? ” อันหลิงหยุนไม่พอใจ ที่ไหนมีคน หน้าตาแตงโมเบี้ยวพุทราแตก

กงชิง ไม่สบอารมณ์ จับหน้าอันหลังหยุ นเอาไว้ “เถียงหรือ?”

อันหลังหยุนกรอกตามอง “ท่านอ๋อง หากท่านจะกำหนดข้อตกลงสามข้อขึ้นมา ก็ได้อย่างนั้นเรามากำหนดคนละสามข้อ หากว่าท่านไม่ละเมิดข้าก็จะไม่ละเมิด แต่หาก ท่านควบคุมตัวเองไม่ได้ อย่างนั้นก็อย่ามา ควบคุมข้า” “ตกลง” กงชิง ปล่อยอันหลังหยุนหัน หลังไปหากระดาษพู่กัน

อันหลังหยุนกล่าวว่า “ไม่ต้องแล้ว แตะ

มือเถอะ”

กงชิง หันกลับมา อันหลังหยุนยกมือขึ้น มา กงชิง หน้าเครียด หยุนหมุนทำไมพูดง่าย

จัง?”

“ท่านอ๋อง นี่เป็นรับประกัน เป็นการดีต่อ กับขา ต่อไปในอนาคตหากท่านอ๋องจะแต่ง พระชายารอง ไปถูกใจสาวน้อยบ้านไหน ก็ อย่ามาโทษข้าละกัน

กงชิง หน้าขรึม “ข้าไม่ทำแน่”

อันหลังหยุนไม่สนใจหรอก จับมือของ เข้าหันเข้าหามือตัวเองแล้วตบไปหนึ่งที

เสียงดังเพี้ยะ กงชิง ใจสั่นไหว

รู้สึกเหมือนยกหินมาทุบเท้าตัวเอง

“ท่านอ๋องอย่าลืมซะล่ะ หากท่านอ๋อง ตระบัดสัตย์คืนคํา ลืมเรื่องที่ให้สัญญาในวันนี้ อย่างนั้นข้าก็ยอมโดดหน้าผาให้ร่างกาย แหลกละเอียดตายดีกว่า”

กงชิง โมโหจนหน้าซีดเผือก

อันหลังหยุนแตะที่ปากตัวเอง นี่ไม่ใช่สิ่ง ที่นางจะพูด ทำไมถึงพูดออกไปได้

มองอันหลิงหยุนที่แตะปากตัวเอง กงชิง วี่ดึงมืออันหลิงหยุน “ให้เจ้าพูดเรื่องไร้สาระ

อันหลังหยุนเงยหน้า รู้สึกมึนงง “ท่าน อ๋อง ที่ข้าจะพูดเมื่อกี้คือ หากว่าท่านตระบัด สัตย์คืนคํา สัญญาไม่เป็นสัญญา ข้าจะจาก ท่านไป ให้ท่านไม่ได้พบกับข้าอีกเลย แต่ปาก ของข้าเหมือนเป็นของคนอื่น กล่าวคำสาบาน ที่น่ากลัวเช่นนั้นมาได้

เป็นไปได้ยังอันใด? ห้ามหลอกข้า

นะ”

อารมณ์กงชิงวี่ยิ่งไม่สบายใจมากขึ้น อัน หลังหยุนกอดกงเงไว้ ไม่รู้ทำไมถึงกังวลใน

ใจ

“ท่านอ๋อง ดาบจนปรากฏขึ้นเพราะเฉิง เสี้ยนฮูหยิงต้องการดาบเล่มนั้น อย่างนั้นสิ่งที่ ข้าพูดออกไป…..

ห้ามพูดจาเหลวไหล” กงชิงวี่พลักอัน หลังหยุนออก เห็นหน้านางซีดเผือก ก็กอด กลับไปอีก

“ต่อไปข้าจะไม่ก่อความวุ่นวายอีกแล้ว” กงชิง เป็นกังกลเล็กน้อย

อันหลิงหยุนผละตัวออกเล็กน้อย “ทาน อ่อง ข้อตกลงสามข้อของท่านคืออะไร?”

ในเมื่อมาถึงตรงนี้แล้ว ก็พูดออกมาเถอะ วันหลังจะได้ไม่ต้องอุ้มโถน้ำส้มสายชูเอาไว้ ไม่ปล่อย

กงชิงวี่กล่าวว่า “ข้ารู้สึกเสียใจแล้ว ไม่ ต้องพูดถึงมันอีกดีกว่า”

“ท่านอ๋องก็พูดออกมาเถอะ วันหน้าถ้า ข้าออกไป จะได้ทำตามกฎระเบียบของท่าน อ๋องได้

“หากว่าในใจเจ้ามีข้า ก็มองคนอื่นให้ น้อยลงหน่อย ขายอมรับว่าตัวเองค่อนข้างจะ หน้าตาดีอยู่บ้าง” สีหน้ากงชิง ไม่สดใส นึกหา คําอื่นมาเปรียบเปรยหน้าตาเขาตอนนี้ไม่ได้ จริงๆ

ที่แล้วมา เขาไม่ใช่คนประเภทที่ให้ความ สําคัญเรื่องหน้าตาของคน คนข้างนอกต่าง ชื่นชมถึงความหล่อเหลาของเขา แต่เขาก็ไม่ เคยเอามันมาเป็นความภาคภูมิใจเลย

รู้ตัวเองว่าผู้ชายหนึ่งคน มีความสามารถ ก็พอ ใช้หน้าตาไม่ได้

แต่ตอนนี้ดูท่าทางที่ผู้หญิงคนนี้หลงใหล ได้ปลื้ม นางก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงคนอื่นๆ ที่ ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก

ตอนแรกเขาก็ไม่คิดจะสนใจ แต่ก็อดไม่ ได้ที่จะไม่สนใจ แล้วก็ไม่อยากถูกคนเปรียบเทียบลงไป

ไม่เห็นหน้าเงินหยุนเจ๋ เขาก็ไม่เห็นใคร ในสายตา แต่หน้าตาของเงินหยุนเจ๋ เขาจะไม่ สนใจละเลยไปไม่ได้จริงๆ

“ไม่ให้มองข้าไม่มองก็ได้ แต่การไม่มอง หน้าคนอื่นโดยตรง ที่ๆข้าจากมาถือเป็นเรื่อง ไร้มารยาท ธรรมเนียมปฏิบัติของเราต่างกัน สิ่งที่ทําก็แตกต่างกัน เรื่องนี้ท่านอ๋องก็รู้ดี

ข้ารับปากท่านอ๋อง ตราบใดที่ท่านอ๋อง ไม่ทอดทิ้งข้า ข้าก็จะไม่มองชายใดนอกจาก ท่านอ๋อง

ถึงแม้ข้าจะมาจากโลกอนาคต ตาม ธรรมเนียมปฏิบัติของข้าก็บอกกับข้า สำหรับผู้ หญิงคนหนึ่ง การรักใครสักคนคือการนับจาก หนึ่งไปจนถึงจุดจบของชีวิต ในเมื่อข้า แต่งงานกับท่านอ๋องแล้ว ถึงแม้จะเกิดเรื่องที่ ไม่มีความสุขมากมาย แต่ข้ากับท่านอ๋องตอนนี้ เราก็ชอบพอกัน ในเมื่อรักชอบแล้ว ก็ไปชอบคนอื่นไม่ได้

เพราะฉะนั้นข้ารับปากท่านอ๋อง ตราบใด ที่ท่านอ๋องไม่ทอดทิ้งข้า ข้าก็ไม่ไปชอบคนอื่น เช่นกัน

กงชิง กล่าวว่า “ข้าไม่ทอดทิ้งหยุนหน หรอก”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ