ตอนที่ 230 ผู้ที่ตอบแทนบุญคุณคนด้วย ความแค้น

อันหลิงหยุนเริ่มต้นการผ่าตัด หมอจวน รู้สึกภูมิใจมาก พวกเขาล้วนมีประสบการณ์ตั้ง นานแล้ว เรื่องผ่าเปิดหน้าท้อง แทบจะไม่ ต้องให้พระชายาเอ่ยปากก็ยังได้

อันหลังหยุนรีบผ่าตัด ถุงน้ำดีออก จาก มงเย็บปิดอีกครั้ง

เมื่อครบสองชั่วยาม อันหลังหยุนก็เสร็จ สินการผ่าตัด บางตัว นโอนเอนเกือบจะล้ม ลง กงชิงยืนอยู่ข้างๆรอนางอยู่นานแล้ว เขา เห็นท่าไม่ดีจึงรีบเข้าไปอุ้มนางทันที

อันหลังหยุนเหนื่อยแล้ว กงชิง ค้อมตัว ลงอุ้มนางไปนั่งอีกด้าน

อันหลังหยุน อดดูถูกตัวเองไม่ได้ ร่างกาย ช่างน่าผิดหวังยิ่งนัก “หมอจวน ทําความสะอาดเร็วเข้า

หมอจวนมือเท้าคล่องแคล่ว ใช้เวลาไม่ นาน ก็ทําความสะอาดโต๊ะผ่าตัดเสร็จ เรียบร้อย

อันหลิงหยุนพักผ่อนเพียงครู่ จึงเปลี่ยน ยาให้กับเฉิงเสียงฮูหยิน

“อาการตอนนี้เท่าที่ดูก็ไม่มีอันใดแล้ว ให้ ย้ายไปที่เตียง ข้าจะตั้งอยู่ที่นี่เฝ้าระวังอาการ ในช่วงสามวันนี้ ห้ามใครเข้ามาที่นี่โดยเด็ด ขาด ผู้ป่วยต้องการความเงียบสงบและควรพัก ผ่อนให้มาก ไม่ว่าใครก็ไม่ควรเข้ามาส่งเสียง ดัง”

ทุกคนล้วนให้ความร่วมมือ เงินหยุนซูก็ ออกไปข้างนอก

ในห้องเหลือเพียงเส้นหยุนเจ๋และกงซิง วี่ อันหลังหยุนฝากหมอจวนสองคนของจานเ องเสียน ให้ช่วยคอยดูแลอาการ นางออกไป มอบหมายให้อาหยู ที่มากับหมอจวน ให้ไป ยังจวนอ๋องเสียนนายาปฏิชีวนะที่เหลือมายังที่

ช่วงพลบค่ำ เฉิงเสียงฮูหยินรู้สึกตัวตื่น

แล้ว

ลืมตาขึ้นมาเงินฮูหยินจึงเอ่ยปากเรียก”

สา

“ท่านแม่ … ” เงินหยุนเจ๋เห็นเฉิงเสี่ยงสู หยินฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงลุกขึ้นไปดูคน

น้ำตาเอ่อล้นท่วมท้นดวงตา สองคนทั้ง มารดาและลูกชาย อันหลังหยุนถอนหายใจ ได้ด้วยความรู้สึกโล่งอก

“ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว พวกเราไปพัก ผ่อนกันเถอะ” อันหลังหยุนโอนเอนขณะที่ ก้าวเดิน ขาทั้งสองข้างเหมือนไม่ทำตามคำสั่ง นางกังวลว่าจะมีอันใดเกิดขึ้นกับเด็ก แต่ก็ทน ไม่ได้ที่เห็นการตายแล้วไม่ช่วย

ถึงกระไร นั่นก็คือชีวิตคนหนึ่งคนเชียว กงชิง เดินไปยังข้างกายของอันหลังหยุ น ค้อมตัวลงไปอุ้มนางขึ้นมา ออกไปหาห้อง พักเพื่อพักผ่อนสักครู

ฮ่องเต้ชิงหยู่บังเอิญเสด็จออกมาจากอีก ห้อง ทอดพระเนตรเห็นกงชิง จึงตรัสถามว่า มีสิ่งใดเกิดขึ้น

แม่นมซีรีบกราบทูลถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ฮ่องเต้ชิงหยู่จึงทรงทราบเรื่อง การผ่าตัดเฉิง เสียงฮูหยิน

เงินหยุนซูยืนเหม่อลอยอยู่ในสวน แต่ เมื่อฮ่องเด้ชิงหยู่เสด็จเข้าไป นางจึงสังเกต เห็น หันกายกลับมาพลางเช็ดน้ำตา: “ฝ่าบาท”

“ในเมื่อพระชายาเสียนลงมือรักษา ย่อมรับรองได้ว่าต้องปลอดภัยไร้เรื่องราว อย่างแน่นอน ไม่ต้องทุกข์ใจอีกต่อไปแล้ว? ฮ่องเต้ชิงหยูโอบกอดฮองเฮาเข้ามาในพระ

อุระ

เงินหยุนซูพยักหน้าและหยุดร้องไห้แล้ว อันหลิงหยุนนอนหลับไปเป็นเวลาหนึ่ง วัน ถึงค่อยตื่นขึ้นมาในตอนดึก

เมื่อตื่นขึ้นมา จึงไปตรวจดูอาการของ เฉิงเสียงฮูหยิน

เฉิงเสียงฮูหยินตื่นขึ้นมาแล้วเช่นกัน แต่ นางเจ็บจนถึงกับร้องไห้ออกมา

อันหลิงหยุนฉีดยาให้นางเข็มหนึ่ง นาง จึงสามารถนอนหลับลงได้

เงินเฉิงเสียงซาบซึ้งใจจนถึงกับพูดไม่ ออก: “อ๋องเสียน ข้าติดค้างหนี้ชีวิตเจ้าชีวิต หนึ่ง”

หลังหยุนเป็นคนดี ขอเพียงเกิดเรื่องขึ้น มา พวกท่านไม่โทษเราก็พอแล้ว” กงชิงวี่ กล่าวอย่างไม่ไว้หน้า ถึงแม้กับเงินเฉิงเสียง เขาก็เป็นเช่นนี้

ที่ช่วยคน ก็เป็นเพียงเพื่อฮองเฮาเท่านั้น หากเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับจวนเฉิงเสียง ฮองเฮาก็ย่อมเกิดเรื่องด้วยเช่นกัน เขาเป็น ห่วงเด็กในท้องของเงินหยุนซู

อันหลังหยุนมาถึงรู้สึกไม่เห็นด้วย เดิน เข้าไปตรวจอาการเฉิงเสียงฮูหยิน คอยถาม เกี่ยวกับสถานการณ์ของนางอยู่ตลอด

เฉิงเสียงฮูหยินซาบซึ้งใจจนหาใดเปรียบ ทุกทิศทุกที่ไม่มีว่างเว้น ทันทีที่อันหลังหยุนอ อกไป เฉิงเสียงฮูหยินก็ส่งคนไปเชิญเสินหยุน ชูทันที

เสินหยุนซูรออยู่ที่ประตูนานแล้ว เข้า ประตูมาเห็นมารดาฟื้นขึ้นมาแล้ว จึงอด ร้องไห้ออกมาไม่ได้

“ท่านแม่” เสินหยุนซูรีบเดินไปที่เตียง เข้าไปเยี่ยมเฉิงเสียงฮูหยิน

“เจ้าช้าลงหน่อยเถิด เจ้ากำลังจะเป็นแม่ คนอยู่แล้ว” เฉิงเสียงฮูหยินฝืนจนพูดออกมา ได้ นางรู้สึกไม่สมัครใจที่ต้องมาเห็น ท่าทาง ซีดเซียวของบุตรสาวเช่นนี้

เมื่อมองไปที่คนอื่น ๆ ในห้องเฉิงเสียง ฮูหยินใช้สายตาสื่อสารให้ทุกคนลงไปก่อน

การได้พบหน้าบุตรสาวนับเป็นสิ่งที่ล้ำค่า เฉิงเลี้ยงฮูหยินหวังเพียงว่า เงินหยุนซูจะ สามารถให้กำเนิดเด็กได้อย่างปลอดภัยราบรื่น

ทุกคนล้วนออกไปจนหมด เงินหยุนซู เช็ดน้ำดา: “เป็นเพราะลูกไม่ดีเอง ท่านแม่ต้อง เป็นเช่นนี้ก็เพราะข้าแท้ๆ

เฉ่งเสียงฮูหยินสายหน้า ” แม่รู้ว่าลูกเข้า วังไปต้องพบเรื่องน้อยเนื้อต่ำใจเช่นไร แต่นี่ คือชีวิตของเจ้า แม่หวังเพียงให้ลูกประพฤติ ตนตามภาระหน้าที่อันพึงกระทำ ไม่ออกนอกลู่ นอกทาง เป็นคนที่อยู่ในกรอบอันดีงาม

“อดีตผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปเถอะ ใน อนาคตเมื่อเจ้าให้กำเนิดลูกของฮ่องเต้ ก็จง ปรนนิบัติรับใช้ฝ่าบาทให้ดี

เงินหยุนซูพยักหน้า ถือได้ว่าเป็นการ รับปากเรียบร้อยแล้ว

เฉิงเสียงฮูหยินร่างกายยังอ่อนแออยู่ มาก หลับตาลงฝันอดทนต่อความเจ็บปวด และพักผ่อนไป

เส้นหยุนซูจึงออกไป จากนั้นจึงตาม เสด็จฮ่องเต้ชิงหยู่กลับวัง

นางมีฐานะเป็นฮองเฮา แม้จะออกจาก วังนางก็ไม่สามารถออกนานจนเกินไปได้

เสินหยุนซูตามเสด็จฮ่องเต้ชิงหยู่กลับวัง อันหลังหยุนเฝ้ามองดูอยู่ในห้อง นางไม่ได้ ออกไปโดยอ้างว่านางหลับสนิทไปแล้ว

แต่เมื่อดูเสินหยุนซูจากไป อันหลังหยุน ยังคงรู้สึกว่า คนที่โหดเหี้ยมที่สุดก็คือฮ่องเต้ นี่เอง

ความยิ่งใหญ่ของราชวงศ์อยู่เหนือกว่า ทุกสิ่ง แม้ว่าจะเป็นสตรีที่รักมากมายเพียงใด ในตอนนี้สถานการณ์มารดาของนางเป็นถึง ขนาดนี้ ลูกสาวก็ยังต้องจากไปไม่อาจอยู่ด้วย

ได้

อันหลังหยุนรอจนฮ่องเต้ชิงหยู่เสด็จ จากไป จึงออกมาจากห้อง ไปตรวจอาการเฉิง เสียงฮูหยิน เมื่อนางเห็น อันหลังหยุนจึงกล่าว ขอบคุณออกมาเสียงหนึ่ง

” คืนนี้ท่านอาจจะรู้สึกเจ็บปวดมาก ข้า ได้เตรียมยาชาไว้ให้แล้ว แต่ยาชาไม่เอื้อต่อ การฟื้นตัวของท่านนัก และไม่สามารถใช้มาก จนเกินไปได้” อันหลังหยุนอธิบายอย่างเป็น กิจวัตรประจําวันที่ท่าประจำ เฉิงเสียงฮูหยิน จึงมองนางนิ่ง

เฉิงเสียงฮูหยินคิดกระไรก็ไม่เข้าใจว่า เพราะเหตุใดอันหลังหยุนถึงได้ช่วยนาง

ความเป็นความตายของนาง ไม่ได้ส่ง ผลกระทบต่อมุมมองของตระกูลเส้น ที่มีต่อ ตระกูลอันอยู่แล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องราวทั้งหลายภายใน วังเหล่านั้น นางก็ควรจะรู้ว่า ทั้งหมดเป็นเพราะ ฮองเฮาทั้งสิ้น

“พระชายาเสียน เรื่องที่เจ้าถูกลอบ สังหารในวัง ตรวจสอบแน่ชัดแล้วหรือไม่?” เฉิงเสียงฮูหยินอดถามไม่ได้

อันหลงหยุนตรวจอาการเฉิงเสียงฮูหยิน เสร็จ จึงเงยหน้าขึ้น “เรื่องในวังขาเองก็ไม่ แน่ชัด การตรวจสอบนั้นมีการตรวจสอบ แน่นอนแล้วแต่ผลสรุปเป็นเช่นไร ข้าไม่อาจรู้ ได้

“ พระชายาเสียน มีเรื่องหนึ่งที่หม่อมฉัน ไม่ทราบ

“เชิญฮูหยินว่ามาเถิด”

“ข้างนอกล้วนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ฮองเฮาเป็นผู้ลงมือกระทำทั้งหมด พระชายา เสียนมีความคิดเห็นกระไรหรือ?”

“ฮูหยิน ข้าไม่คิดเห็นว่ากระไร แต่เกี่ยว กับเรื่องที่ทานเป็นห่วงนั้น ข้าสามารถออก ความคิดเห็นได้สักสองสามประโยค

“ความรักที่ฮ่องเต้ทรงมีให้ฮองเฮานั้น คือสิ่งที่ทุกคนเห็นชัดอยู่กับตาแล้ว ไม่เช่นนั้น หลายปีที่ผ่านมาฝ่าบาทย่อมไม่ทรงปล่อยให้ วังหลังว่างเปล่าเช่นนั้น ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึง เรื่องที่พาฮองเฮาตามเสด็จออกนอกวังยาม วิกาล เพื่อมาเยี่ยมเยียนอาการฮูหยินเช่นนี้

“ฝ่าบาททรงปกป้องตระกูลเส้น เพราะ เหตุใดจึงเชื่อว่าเป็นเพราะฮองเฮา นั่นก็คง เป็นเพราะตระกูลเงินอีกเช่นกันนั่นล่ะ

ตระกูลเงินทําคุณประโยชน์มากมายให้ กับราชสํานัก มีความจริงใจต่อฝ่าบาท

ฮูหยินไม่รู้สึกว่า ฝ่าบาททรงให้ความ สําคัญกับแม่ทัพน้อย และแม่ทัพใหญ่บ้างเลย หรือ? ”

คําพูดของอันเล็งหยุนสิ้นสุดลงเท่านี้ ก็ หวังว่า การผ่าตัดให้เฉิงเสียงฮูหยิน คงจะไม่ กลายเป็นการกระทำที่สูญเปล่าแล้วกัน

เฉิงเสียงฮูหยินมองไปยังอันหลังหยุน เหมือนดั่งตัวเองตกอยู่ในภวังค์ จู่ๆนางก็เข้าใจ แล้วว่า เพราะเหตุใดบุตรสาวของนางจึงได้ทำ เช่น น

อันหลังหยุนออกไป ความกังวลของเฉิง เสียงฮูหยิน ไม่เพียงลดน้อยลง แต่กลับ กลายเป็นยิ่งเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมเสียอีก

มีคนที่ความคิดอ่านมองทะลุปรุโปร่งเช่น นี้ แล้วซูเอ๋อของนางจะทำกระไร?

หลังจากอันหลิงหยุนตั้งอยู่ในจวนเฉิงเสื้ ยงเป็นเวลาสามวัน ในสามวันนี้ ร่างกายของ เฉิงเสียงฮูหยินฟื้นตัวได้ไม่เลวทีเดียว นางจึง นับว่ารู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง

หลังจากผ่านพ้นสามวัน อันหลังหยุนไป ตรวจร่างกายเฉิงเสียงฮูหยิน เมื่อตรวจสอบ จนแน่ใจแล้วว่าไม่มีอันใดผิดปกติ จึงจ่ายยา ไว้แล้วจากไป

เมื่อมองไปยังเงาร่างด้านหลังของอัน หลังหยุนที่เดินจากไป เส้นเฉิงเสียงก็หันไป มองยัง เฉิงเสียงฮูหยินที่นอนอยู่บนเตียง

ฮูหยิน เจ้าเองก็คิดว่าพระชายาเสียน เก็บไว้ไม่ได้เช่นกันหรือ?” เส้นเฉิงเสียงได้ยิน ที่เฉิงเลี้ยงฮูหยินพูดเมื่อคืน

เฉิงเลี้ยงฮูหยินพยักหน้า : “ท่านนายไม่ เคยได้พูดคุยกับนาง ย่อมไม่เข้าใจความกังวล ยามที่ได้เผชิญหน้ากับนาง หม่อมฉันเข้าใจ แล้วว่า เพราะเหตุใดชูเอ๋อจึงได้ทำเช่นนั้น

เงินเฉิงเสียงไม่เอ่ยคํา ต่อให้เขาจะต้อง รับมือ นั่นก็นับว่าไม่ใช่เรื่องง่าย

อันหลงหยุน ออกจากจวนเฉิงเสียงมา เตรียมตัว นรถม้า เงินหยุนเจรีบเรียกนางเอา ไ: “พระชายาเสียนโปรดรอก่อน”

หลังหยุนพลันหดหู่ใจ กลัวอันใดได้ อย่างนั้นเสียจริง!

อันหลังหยุนหมุนกายกลับไปมองด้าน หลัง ถามว่า “แม่ทัพน้อยมีสิ่งใดหรือ?”

กงชิงวี่ยังไม่ได้เข้าไปในรถ แต่จิต สังหารของเขาที่แผ่ออกมานั้น ทำให้อันหลิง หยุนรู้สึกกังวลใจอย่างยิ่ง “ท่านอ๋อง ขึ้นมาเพคะ”

อันหลิงหยุนยื่นมือให้กงชิง เขาจับมือ นางเอาไว้ จิตใจจึงได้รู้สึกสงบขึ้นมาได้

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ