บทที่ 286 สาวสวย หารือกันหน่อย

เมื่อได้ยินประโยคของจางกุ้ยเสี่ยงหยางโมโหจนรู้สึก ขบขัน นี่มันบ้าอะไรกัน ไร้ยางอายทั้งครอบครัว ถึงกับกล้า คิดที่จะรวบรถของตน

หลิวจิ้งเอ่ยด้วยสีหน้าดำทะมึน “พี่สะใภ้ รถคันนั้นเป็นน้ำ พักน้ำแรงของลู่เสี้ยงหยาง ไม่ได้มาจากบ้านเราเอง

“อะไรนะ? เขาซื้อเองงั้นเหรอ? เธอคิดจะโกหกใครกัน? ไอ้ ไก่อ่อนนี่เนี่ยนะ เขาจะมีปัญญาซื้อรถราคาสิบกว่าล้านได้ยัง ไง? เหอะ หลิวจิ้ง ฉันว่าเธอไม่คิดที่จะยอมเงินให้กับเรา มากกว่า ก็เลยตั้งใจสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะสิ” จางกุ้ยเอ่ย อย่างดุเดือด

หลิวจิ้งส่ายหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ฉันไม่มี เหตุผลที่จะต้องโกหกเธอ แม้แต่รถที่ลูกสาวของฉันเสวนใช้ อยู่ ลู่เสี่ยงหยางก็เป็นคนซื้อเช่นเดียวกัน

เย่สวนพยักหน้า “ใช่ค่ะ คุณป้า”

คำพูดเหล่านี้ จางกุ้ยและครอบครัวไม่มีทางเชื่อ พวกเขา สรุปเองว่านี่เป็นการร่วมแสดงละครของหลิวจิ้งและเสวน

“พอได้แล้ว ฉันไม่สนว่ารถนั่นจะเป็นของใคร ตอนนี้เรา ขาดอยู่อีกยี่สิบห้าล้าน เพื่อที่จะกลับไปสร้างบ้านที่ชนบทหลิวจิ้ง เธอต้องหาทางช่วยเราให้ได้ ไม่เช่นนั้น เธอก็ผิด สัจจะที่ให้ไว้ต่อหน้าหลุมศพของพ่อกับแม่” จางกุ้ยเอ่ย อย่างหยิ่งทะนง ราวกับออกคําสั่งต่อหลิวจิ้ง

หลิวจิ้งลำบากใจ เงินที่เล่นไพ่นกกระจอกทุกวันนี้ก็มาจาก เสวนทั้งนั้น เธอเกรงใจหากต้องเอ่ยปากเอาเงินจากเสวน

เมื่อเห็นว่าหลิวจิ้งเงียบไป หลิวตาไม่สามารถนิ่งเฉยได้ อีกต่อไป เขามัดมือชกด้วยหลักคุณธรรมทันที “หลิวจิ้ง อย่า ลืมนะ เธอเคยให้คำมั่นเอาไว้ตอนคุณแม่ป่วยหนัก ว่าจะดูแล เราทั้งครอบครัว หากเธอทำไม่ได้ แม่ไม่ได้ไปสู่สุคติแน่ เช่น นั้นเธอจะถูกกล่าวหาว่าอกตัญญู

ได้ได้ยินคำพูดของหลิวต้า ภายใต้ความลำบากใจ เธอ ได้แต่พยักหน้ารับ “ก็ได้ ฉันจะลองหาทางดู

“แม่….ท่าน” เมื่อเห็นว่าแม่ของตนตอบตกลงรับปาก เย่ สวนโมโหจนแทบจะเป็นลม ครอบครัวหลิวต้ามักใช้วิธีนี้ ทุกครั้งไป ทำไมแม่ของเธอถึงได้ไม่ใจแข็งหัดปฏิเสธไปบ้าง

หากอยู่ในห้องโถงต่อไป เกรงว่าตนเองจะหัวใจวายตาย ไปเสียก่อน เยสวนลากเลี้ยงหยางกลับขึ้นมายังห้องนอน ด้วยการปิดประตูเสียงดัง

วันที่สอง เยสวนและเลี้ยงหยางเดินทางมาที่สถาบันหลง

เงิน
เมื่อเข้ามาในห้องเรียน ก็ได้พบกับเหล่านักเรียนมากมาย จับกลุ่มกัน จับจ้องที่ไป โทรศัพท์มือถือ กำลังรับชมอะไรบาง อย่าง

ลู่เสี้ยงหยางหยุดลงที่ที่นั่งของตน เพิ่งได้นั่งลง เพื่อนร่วม โต๊ะอย่างจางเอียงไปทางเขาพร้อมเอ่ย “พี่หยาง พี่ได้เห็น ดาวประจําสถาบันรึยัง?

อะไรนะ? ดาวประจําสถาบัน?

ลู่เสี้ยงหยางมีสีหน้าฉงน “ไม่เคยได้ยินเรื่องนี้เลย

จางหัวเราะอย่างมีความสุข “ลองดูนี่สิ

เขาเอ่ยพลางยื่นโทรศัพท์เข้ามา เลี้ยงหยางเลื่อนดูที่หน้า จอโทรศัพท์

ให้ตาย ที่แท้สถาบันได้คัดเลือกดาวทั้งหมดหกคน ประกอบไปด้วยชั้นปีหนึ่งสามคนและปีสองอีกสามคน

เสวนเองก็ได้รับการคัดเลือกด้วย เธอเป็นหนึ่งในดาวที่ อยู่ชั้นปีหนึ่ง

ที่เหลืออีกสองคน เลี้ยงหยางไม่รู้จัก ส่วนดาวประจำ สถาบันชั้นปีที่สองมีอยู่สองคนที่เลี้ยงหยางรู้จัก

คนแรกคือดาวประจำชั้นของเขากงหมู่หนึ่ง คนที่สองคือ

หวังเสว่
เย่สวน หวังเสว๋และกงหมู่หนึ่งเป็นสาวงามที่ยากที่จะได้ พบเห็น ถูกคัดเลือกให้เป็นดาวประจําสถาบันก็สมควรแล้ว แน่นอน ที่เหลืออีกสามคนก็มีความงาม ที่หาได้ยากยิ่งเป็น เดียวกัน

ฮ่าฮ่า ลู่เสี่ยงหยางปลื้มปริ่ม หากคนพวกนี้รู้ว่าดาวประจำ สถาบันของภรรยาของเขาเอง คงทำให้พวกเขาอิจฉาตาร้อน ไปตามๆ กัน

ในขณะที่เลี้ยงหยางส่องดาวประจำสถาบันบนหน้าจอ ฉินหยุนเฟยเดินผ่านเขาพอดี จึงเหลือบมองไปที่หน้าจอ โทรศัพท์แวบหนึ่ง ก่อนที่จะหัวเราะออกมาอย่างเย็นชา “ลู่เสี้ ยงหยาง ไก่อ่อนอย่างแก ก็ได้แค่เสียหน้าจอเท่านั้นแหละ ฮ่า ฮา ต่อให้หนึ่งในดาวของสถาบันเป็นภรรยาของแก แกก็ ไม่มีโอกาสแม้แต่ลูบไล้มือของเธอ

คําพูดที่แตกตน เขารู้ดีว่าเยสวนเป็นภรรยาของเขาน่า เสียดายที่หลายปีมานี้ไอ้หมอนี่ ไม่มีโอกาสแม้ลูบไล้มือของ เธอด้วยซ้ำไป แดกดันเสียจริง ฮ่าฮ่าฮ่า

ค่าเหยียดหยามของฉินหยุนเฟย เพื่อนร่วมชั้นต่างหัวเราะ ไปตามๆ กัน

บ้าเอ๊ย ไอ้หน้าละอ่อนทั้งหลายที่ทำไมถึงได้วอนนัก

เลี้ยงหน้าสีหน้าเย็นชาขึ้นมา ในขณะที่เขาคิดที่จะตอก กลับ เสียงออดเริ่มการเรียนการสอนดังขึ้น
วิชาแรกของเช้าวันนี้คือวิชายาฝึก

วิชานี้เป็นวิชาบังคับ สำหรับผู้ฝึกแล้ว หากมีความรู้ความ สามารถทางด้านยาฝึก ก็จะสามารถวิจัยยาฝึกเองได้ พึ่งพา ตนเอง โดยที่ไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น

วิชายาฝึกเป็นวิชาที่ยากที่สุด มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่จะ เข้าใจ

อาจารย์สาวสวมเสื้อคลุมเดินเข้ามา ตามเสียงออกที่ดัง

อาจารย์สาวคนนี้หน้าตาสะสวย รูปร่างสูง เสื้อคลุมบนร่าง ของเธอมีเพียงอาจารย์ที่สอนวิชายาฝึกเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์ได้ สวม บนหน้าอกชุดกี่เพ้ามีเข็มกลัดติดอยู่ บนเข็มกลัดเป็น เตาเผาที่ถูกจุดประกาย ซึ่งมีลูกไฟสามดวงลอยอยู่เหนือเตา

เผา

เป็นการบ่งบอกว่าเธอเป็นปรมาจารย์ยาฝึกระดับสาม

ซี้ด!

ทุกคนในชั้นเรียนต่างสูดหายใจเข้า ปรมาจารย์ยาฝึกนั้น หาได้ยากยิ่ง ระดับสามนั้นหาได้ยากเข้าไปใหญ่

ครั้งแรกที่ได้พบปะกับนักเรียน โจฉินทำการแนะนำ ตัวอย่างง่ายๆ ก่อนที่จะเริ่มการเรียนการสอน

กากเทียบกับความเคร่งครัดของอาจารย์ประจำชั้นอย่างหมู่เงินแล้ว โจ่ฉันมีความสนิทชิดเชื้อ มีการทำกิจกรรมกับ นักเรียน ทำให้นักเรียนมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ

เวลาแห่งความสุขมักสั้นเสมอ ชั่วพริบตา วิชายาฝึกได้สิ้น

สุดลง

โจฉินหยุดทําการสอน เธอเอ่ยถามนักเรียน นักเรียนทุก คน วิชานี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว ความรู้ที่อาจารย์ได้สอนไป พวก เธอมีความถามอะไรไหม?”

“ไม่มีครับ/ค่ะ อาจารย์ นักเรียนต่างเอ่ยตอบเป็นเสียง

เดียวกัน

“โอเค ถ้างั้นเลิกเรียนได้… ” โจฉันเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน

แต่ไม่ทันจําประโยคดี เลี้ยงหยางลุกขึ้นยืน “อาจารย์ เมื่อสักครู่ที่อาจารย์สอน เหมือนว่ามีความผิดพลาด

อะไรนะ? สิ้นสุดประโยค นักเรียนในชั้นต่างวิพากษ์ วิจารณ์ไปต่างๆ นานา

ก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าที่ไร้ประโยชน์ ถึงกลับกล้ากล่าวหา วิชายาฝึกของอาจารย์มีข้อผิดพลาด

“เอ่อ พี่หยาง อย่าล้อเล่นเลย นั่งลงเร็วเข้า จางเอื้อม แขนกระตุกชายเสื้อของเขา

บ้าตาย เลี้ยงหยางก่อปัญหาขึ้นอีกแล้ว อยากหาเรื่องสอบ ซ่อมหรือไง
หมู่เงินแล้ว โจ่ฉันมีความสนิทชิดเชื้อ มีการทำกิจกรรมกับ นักเรียน ทำให้นักเรียนมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอ

เวลาแห่งความสุขมักสั้นเสมอ ชั่วพริบตา วิชายาฝึกได้สิ้น

สุดลง

โจฉินหยุดทําการสอน เธอเอ่ยถามนักเรียน นักเรียนทุก คน วิชานี้ได้สิ้นสุดลงแล้ว ความรู้ที่อาจารย์ได้สอนไป พวก เธอมีความถามอะไรไหม?”

“ไม่มีครับ/ค่ะ อาจารย์ นักเรียนต่างเอ่ยตอบเป็นเสียง

เดียวกัน

“โอเค ถ้างั้นเลิกเรียนได้… ” โจฉันเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน

แต่ไม่ทันจําประโยคดี เลี้ยงหยางลุกขึ้นยืน “อาจารย์ เมื่อสักครู่ที่อาจารย์สอน เหมือนว่ามีความผิดพลาด

อะไรนะ? สิ้นสุดประโยค นักเรียนในชั้นต่างวิพากษ์ วิจารณ์ไปต่างๆ นานา

ก็แค่ลูกเขยแต่งเข้าที่ไร้ประโยชน์ ถึงกลับกล้ากล่าวหา วิชายาฝึกของอาจารย์มีข้อผิดพลาด

“เอ่อ พี่หยาง อย่าล้อเล่นเลย นั่งลงเร็วเข้า จางเอื้อม แขนกระตุกชายเสื้อของเขา

บ้าตาย เลี้ยงหยางก่อปัญหาขึ้นอีกแล้ว อยากหาเรื่องสอบ ซ่อมหรือไงปัญหา?

เธอคิดจะเอ่ยถามต่อหน้าทุกคน ว่าสิ่งที่เธอสอนมีข้อผิด พลาดตรงไหนกันแน่ แต่คาบวิชาต่อไปกำลังจะมาถึง เพราะ งั้นเธอ โบกมือไปทางลู่เลี้ยงหยาง “ไปที่ห้องพักอาจารย์กับ ฉัน เรามาหาลือกันหน่อย”

“ครับ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ เดินออกจากที่นั่งของตน ออกจากห้องเรียนไปพร้อมกับโจฉิน มุ่งไปที่ห้องพักอาจารย์

ไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางและโจฉินมาถึงห้องพักอาจารย์

ห้องพักอาจารย์ที่สถาบันหลงเงินเป็นห้องเดี่ยวส่วนตัว ที่ อาจารย์ทุกคนจะมีเป็นของตนเอง

โจฉินปิดประตูห้อง ในทันทีที่มาถึง พร้อมกับถอดเสื้อคลุม นอกออก เผยให้เห็นสายเดี่ยวและกางเกงจีน มองจากด้าน หลัง ลายเส้นที่ชัดเจนช่างมีเสน่ห์น่าดึงดูด

ลู่เสี้ยงหยางหวั่นไหว ให้ตาย แค่หารือทำไมจะต้องปิด ประตูห้องด้วย? คงไม่ใช่เพราะอาจารย์เห็นว่าตนหล่อเหลา เลยคิดที่จะบังคับให้ตนทำในสิ่งที่ไม่สมควรหลอกนะ