บทที่ 270 นางมารร้ายอีกคน

หลังจากนั้นหนานกงหรานและเลี้ยงหยางพูดคุยกันอยู่สัก พัก ก่อนที่จะลุกออกไปรับแขก

เลี้ยงหยางนั่งลงอีกครั้ง โดยไม่สนใจคนรอบข้าง พลาง ทานอาหารคนเดียวลำพัง

ลู่เจี้ยที่คุกเข่าอยู่อีกทาง เขาอยากจะตายไปซะตอนนี้ เหงื่อผุดขึ้นที่ขมับ เอ่ยกับลู่เลี้ยงหยาง “คะ คุณชายสาม กลับมาก็ดีแล้ว ช่วงที่คุณไม่อยู่ เราคิดถึงคุณมาก

ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “งั้นเหรอ? ทำไมฉันถึงรู้สึก ว่าฟังดูปลอมซะเหลือเกิน พวกแกหวังว่าฉันจะตายอยู่ข้าง นอกไม่ใช่หรือไง? คงผิดหวังแย่เลย”

บ้าเอ๊ย ทำไมถึงต้องพูดออกมาตรงๆ เช่นนั้น?

ลู่เจียเหลือแตกพรากไปทั่วร่าง ตัวสั่นเทา เอาหัวโขกกับ พื้นเพื่อถ่ายโทษ “คุณชายสามเข้าใจผิดแล้ว ผมไม่เคยมี ความคิดแบบนั้นเลย

เลี้ยงหยางยังคงหัวเราะไม่หยุดหย่อน ไม่ต้องตื่นตูมไป หลอก ฉันหมายความถึงใครสักคนในตระกูล ไม่ได้บอกว่า เป็นแกสักหน่อย

ตกใจหมด ลู่เจี้ยถอนหายใจอย่างโล่งอก

เลี้ยงหยางไม่อยากต่อความกับยาจกอย่างเจียอีกต่อ ไป เขาหันไปทางเป็นเพียอู่แทน พร้อมเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “เมื่อ ก็เธอบอกว่าอะไรนะ? จะเล่นงานฉันให้ตาย?”

เอ่อ!

สีหน้าของเล่นเฟยเหยเกดูไม่ได้ แต่ในใจเธอกลับรู้สึก โกรธแค้นอยู่เช่นเคย ต่อให้แกเป็นคุณชายสามแล้วยังไง? ส่วนลึกแล้ว แกมันก็แค่ไอ้โรคจิต ผู้ชายน่าสมเพช

“คุณชายสามฟังผิดไปแล้ว ฉันไม่เคยว่าอย่างงั้นเลย

เช่นเฟย กลับกลอก กะพริบตาใส่เลี้ยงหยาง

ฮ่าฮ่า แกเป็นคุณชายสามแล้วยังไง ฉันไม่ยอมรับซะอย่าง แกจะทำอะไรฉันได้? ยังไงซะสำหรับฉัน แกมันก็แค่ผู้ชายน่า สมเพช ไม่ช้าก็เร็วฉันจะเอาแกให้ตาย

เลี้ยงหยางหัวเราะออกมาโดยไม่เอ่ยใดๆ ไม่มีเวลาที่จะ เสียกับนังหนูน้อย

“อ้าว น้องชาย ในที่สุดก็กลับมาจนได้ ช่วงที่นายไม่อยู่ บ้าน เราคิดถึงนายมากเลย” เสียงที่เต็มไปด้วยความยินดี ของชายหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง เซี่ยงหลงมุ่งไปที่เลี้ยงหยาง อย่างเร่งรีบ

เมื่อเห็นลู่เซี่ยงหลง สายตาของเลี้ยงหยางเย็นชาขึ้นมา ทันที

ลู่เซี่ยงหลงเป็นลูกชายของคุณลุง เมื่อตอนที่คุณลุงขึ้นเป็น ผู้นำของตระกูล เขาตั้งใจกลั่นแกล้งตนและมารดาอยู่เสมอ

จนท้ายที่สุด เขาและมารดาถูกขับไล่ออกจากตระกูลก็เป็น ฝีมือของเขาเป็นเช่นเดียวกัน

แต่ไม่พูดไม่ได้เลย ลู่เซี่ยงหลงเป็นคนเจ้าแผนการ ตอนนี้ บิดาของเขาเป็นผู้นำตระกูล เขาเองก็มีทีท่าเปลี่ยนไป มักจะ ประจบสอพลอเลี้ยงหยางเสมอ

ลู่เสียงหยางไม่ตอบรับคำชายหนุ่ม

ลู่เซี่ยงหลงยังคงฉาบไปด้วยรอยยิ้มไม่จาง เดินไปหยุดอยู่ ตรงหน้าของเสียงหยาง พร้อมเอ่ยถามอย่างเสแสร้ง “น้อง ชาย ช่วงที่อยู่ข้างนอกคงลำบากมามาก พี่ชายอย่างฉัน เป็น ห่วงนายมาก แต่จะว่าไป ได้ข่าวว่านายอยู่ข้างนอกก็สร้างชื่อ ใช่ย่อย นายนี่มันเป็นตัวอย่างของคนรุ่นหลังอย่างเราจริงๆ รุ่นหลังของตระกูลเราต้องเอานายเป็นตัวอย่างแล้วล่ะ”

ค่ายกยอเช่นนี้ หากเป็นคนอื่น ฟังแล้วคงรู้สึกภาคภูมิใจ แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยาง เขารู้สึกสะอิดสะเอียน

“พี่ใหญ่ เราต่างก็ยังหนุ่มยังแน่น ไม่ได้คิดแบบนั้นก็ไม่ ต้องพูดออกมาหลอก เราต่างก็รู้ดีว่าเราทั้งคู่มีความสัมพันธ์ ยังไง” เลี้ยงหยางเอ่ยเสียงเรียบ ลู่เซี่ยงหลงหน้าชา แต่ก็ยังเผยรอยยิ้มอยู่อย่างนั้น

แต่ในใจเขากลับโกรธแค้นเกลียดชัง

บ้าเอ๊ย! เสี่ยงหยาง แกคิดว่าพ่อแกเป็นหัวหน้าตระกูล แล้วฉันจะทำอะไรแกไม่ได้ใช่ไหม? คอยดูแล้วกัน คืนนี้ฉันจะ ทำให้แกป่นย่อยยับ

ชายหนุ่มยังคงยิ้มสู้ ลู่เซี่ยงหลงเอยกับเสียงหยาง “น้อง ชาย พี่ชายอย่างฉันแต่งงานแล้ว ฉันจะแนะนำพี่สะใภ้แกให้ รู้จัก” เขาเอ่ยพลางโบกมือไปยังที่ไม่ไกลนัก ก่อนที่หญิงสาว คนหนึ่งจะเดินเข้ามา

หญิงสาวอายุสามสิบกว่า หน้าตางดงาม รูปร่างดี ประดับ ด้วยแบรนด์เนมทั้งร่าง

เซียดงเสว่

ภรรยาของลู่เซี่ยงหลง

“เซี่ยงหลง มีอะไร? เรียกฉันมามีเรื่องอะไร?” เซี่ยตงเสว่ เอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม

ลู่เซี่ยงหลงยกมือขึ้นไปทางเสียงหยาง “นี่เป็นน้องชาย คนที่สามของตระกูลเรา เธอยังไม่เคยเจอมาก่อนสินะ?”

เซี่ยงเสาหันไปทางเสียงหยาง ความร้ายกาจประกาย ขึ้นในใจ ก่อนเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวาน “เพิ่งเคยเจอเป็นครั้ง

แรก” เธอยื่นแขนอันเรียวเล็กออกมา หวังที่จะจับมือทักทายเสี

ยงหยาง

เลี้ยงหยางเอื้อมแขนออกไปอย่างราบเรียบ จับมือทัก ทายเขียตงเสว่

เซี่ยงเสบู่สายตาประกายเสน่ห์ มืออันเนียนนุ่มเขียที่หลัง

มือของลู่เสียงหยาง

บ้าเอ๊ย ดูก็รู้ว่าเป็นแพศยา

เลี้ยงหยางรู้สึกสะอิดสะเอียน เขากระชากมือออกจาก เซี่ยตงเสว่

“ฮ่าฮ่า อีกหน่อยเราก็เป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว มีอะไรก็ ช่วยเหลือกัน” เซี่ยงเสน่หัวเราะออกมาอย่างประหลาด ชาย หนุ่มที่อยู่รอบข้างแทบละลายไปกับเสียงหัวเราะของเธอ

มีคนอยู่ไม่น้อยที่เป็นกังวลเซี่ยงหลง ว่าเขาจะถูกหลอก

หรือไม่

ยังไงซะคนที่สายตาหลักแหลมมองเธอออกอย่างชัดเจน เซี่ยตงเสน่หว่านเสน่ห์ลู่เสี้ยงหยาง ต่อหน้าลู่เซี่ยงหลง

ฮ่าฮ่า พี่สะใภ้แบบนี้ ขอพวกเขาด้วยก็ดี

เลี้ยงหยางไม่แยแสเขียตงเสว่ เซี่ยงเสวีเองก็ถอยไปอีก ทางอย่างรู้ตัวเอง ไม่นานนัก

งานแต่งของลู่เซียงหยุนเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ อันดับ แรกพิธีกรเดินขึ้นเวที เพื่อทำหน้าที่พิธีกร

ตามมาติดๆ ด้วยลู่เซี่ยงหยุนและภรรยาของเขาวางอยู่ขึ้น

เวทีไป

ลู่เสี้ยงหยางเพิ่งเคยได้พบวางอยู่ เธอไม่สวยมากนัก ถือว่าอยู่ในระดับกลาง แต่เธอมีรูปร่างที่งดงาม เอวรได้รูป มี เสน่ห์ แถมตัวเธอประกายด้วยความสง่าสูงส่ง ดูเป็นคนดีน่า คบหา ดูก็รู้ว่าเธอเป็นพวกคุณธรรมจิตใจดี ดีว่าพวกผู้หญิงที่ บูชาเงินทองเป็นไหนๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกดีใจแทนลู่เซี่ยงหยุน ที่มีภรรยาเช่นนี้ เขา จะมีความสุขไปทั้งชีวิต

ลู่เซี่ยงหลงที่อยู่ด้านล่าง สายตาของเขาจับจ้องที่รูปร่าง อันน่าดึงดูดของวางอยู่ ด้วยความเร่าร้อนปรารถนา

ฮ่าฮ่า เมื่อนึกถึงแผนการในคืนนี้ มีความเกี่ยวข้องกับวาง หมู่ เขาก็หยุดความคิดอันชั่วร้ายของตนเองไม่ได้

เซียนงเสวยกริมฝีปากขึ้นเผยรอยยิ้ม เธอหยุดจินตนาการ

ของตนเองไม่ได้เลย

เธอรอวันนี้ มานานแสนนาน

คืนนี้ ขอเพียงแค่แผนการของสามีของเธอสำเร็จ เช่นนั้น แล้วแผนการของพวกเขาก็สำเร็จไม่ครึ่งหนึ่ง

เธอเชื่อว่าหลังจากนี้ อีกไม่นาน สามีของเธอจะสามารถ ควบคุมตระกูลลูได้ทั้งหมด ถึงตอนนั้น เธอก็จะเป็นคุณหญิง ของตระกูลมีกุมอำนาจเหนือใคร

“เหอะ วางอยู่ คืนนี้ต้องสละเธอเสียแล้ว” สีหน้าของเซีย

ตงเสว่โหดร้ายขึ้นทุกที

สิบนาทีผ่านไปงานแต่งจบลง

ลู่เซี่ยงหยุนพาภรรยาของเขาวางหลงจากเวที เพื่อดื่ม ฉลองกับแขกในงาน

ไม่นานนัก ก็มาถึงโต๊ะของเลี้ยงหยาง

เมื่อลู่เซี่ยงหยุนได้เห็นลู่เลี้ยงหยาง เขาดีใจมาก พลันวาง แก้วในมือลง มุ่งไปทางเสียงหยาง โผเข้ากอดเขาแน่น

“ว้าว เลี้ยงหยาง ในที่สุดแกก็มาจนได้ พี่ชายอย่างฉัน คิดถึงแทบแย่” ลู่เซี่ยงหยุนหัวเราะเสียงดังลั่น

“พี่รอง ไม่เจอกันนานเลย ผมก็คิดถึงพี่เหมือนกัน เลยกลับ เลี้ยงหยางเผยรอยยิ้ม ก่อนปล่อยหมัดที่ทรวงอกของลูเซี

มานี้ไง”

ทั้งตระกูล มีเพียงสู่เซี่ยงหยุนเท่านั้นที่มีความสัมพันธ์ที่ดี กับเขา ทั้งคู่เป็นเสมือนสหายพี่น้องที่แน่นแฟ้น

“ถือว่าแกยังพอมีใจอยู่บ้าง ที่ยังนึกถึงพี่ชายอย่างฉัน” ลู่ เซี่ยงหยุนเอ่ยด้วยเสียงหัวเราะ

ลู่เซี่ยงหลงและเซี่ยตงเสว่ทั้งคู่สบสายตากัน กับภาพที่เห็น ด้วยสีหน้าที่น่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ