บทที่ 257 เลียแข้งออดอ้อน

เมื่อเห็นเฉินเหลยก้มหน้ายอมจำนนต่อลู่เสี้ยงหยาง หวัง ไสว่และสมาชิกคนอื่นๆ ในทีมอาชญากรรมต่างก็รู้สึกตื่นตา ตื่นใจ

เพราะพวกเขาไม่พอใจเฉินเหลยมานานแล้ว แต่เนื่องจาก เขามีสถานะเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านความมั่นคง ทุกคนจึงไม่กล้า แสดงออกต่อหน้าเขา

แต่ในตอนนี้ สามารถบอกได้ว่าลู่เสี้ยงหยางช่วยระบาย ความในใจของพวกเขาแล้ว

“ฮ่าๆ สุดยอดเลยครับคุณลู่เราทุกคนเชื่ออยู่แล้วว่าคุณ

จะพาเราจับกุมฆาตกรในคดีฆาตกรรมต่อเนื่องได้อย่าง

แน่นอน”

“ยอดเยี่ยมมากเลยครับคุณลู่ จากนี้ไปคุณกับหัวหน้าทีม จะเป็นไอดอลของพวกเราครับ”

“คุณลู่รับเด็กฝึกงานไหมครับ? อย่างผมคุณลู่จะรับไหม ครับ?”

เป็นเวลาหนึ่งที่สมาชิกของทีมอาชญากรรมต่างก็พากัน แสดงความคิดเห็นต่อลู่เสี้ยงหยาง

ในทางตรงกันข้าม เฉินเหลยที่เคยถูกขนานนามมาก่อน กลับไม่มีใครสนใจเขาเลย เขายืนอยู่คนเดียวและค่อยๆ ถูก เบียดออกไป

ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางเริ่มฝืด เขาไม่มีอารมณ์ที่จะคุย กับสมาชิกของทีมอาชญากรรมเหล่านี้ จากนั้นเขาหาวและพูด กับหวังไสวว่า “นี่มันก็ดึกมากแล้ว ผมว่าผมควรกลับไปก่อนดี กว่า”

หวังไสวตอบด้วยความเกรงใจ “ฉันยังมีแฟ้มงานอีกแฟ้ม อยากให้คุณช่วยวิเคราะห์หน่อย ถ้าดูเสร็จแล้วฉันจะส่งคุณ กลับไปเองนะ”

นอกเหนือจากคดีฆาตกรรมต่อเนื่องในเมืองไท่ผิง ในช่วง หลายเดือนที่ผ่านมา ปินเหอก็มีคดีฆาตกรรมต่อเนื่องอีกคดี หนึ่งที่คล้ายคลึงกัน

การฆ่าต่อเนื่องที่เป็นสัญลักษณ์นั้นชัดเจนมาก เพราะ เหยื่อทุกรายถูกตัดศีรษะ

“ได้ครับ” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้าตอบด้วยความเหนื่อยล้า เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางตอบตกลง หวังไสว่ก็รู้สึกดีใจมาก “งั้นช่วยเข้าไปในออฟฟิศกับฉันหน่อยนะ”

จากนั้นเธอก็เดินนำไปก่อน

หลังจากนั้นไม่นาน ลู่เสี้ยงหยางและหวังไสว่ก็เข้าไปใน ออฟฟิศ

โดยที่ยังไม่ทันได้นั่งลง หวังไสว่ก็รีบหยิบแฟ้มจากโต๊ะ แล้วยื่นให้ลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางอ่านจบอย่างรวดเร็ว จากนั้นขมวดคิ้วเล็ก น้อย

เมื่อนำคดีฆาตกรรมต่อเนื่องมารวมกันก็สามารถสรุปได้ ง่ายๆ เพราะเหยื่อทุกคนเป็นลูกเศรษฐี และถูกตัดศีรษะเหมือน กันหมด ดังนั้นโดยพื้นฐานแล้วสรุปได้ว่าฆาตกรก็คือคน เดียวกัน

สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางไม่คาดคิดคือ หลินเสี่ยวโปที่ถูกเขา ส่งตัวไปเรือนจำก่อนหน้านี้ก็เสียชีวิตในคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง นี้ด้วย

“เป็นยังไงบ้าง? พบเบาะแสอะไรไหมคะ?” เมื่อเห็นว่าสู่เสื้ ยงหยางดูแฟ้มคดีเสร็จ หวังไสว่าก็ถามเขาด้วยความสงสัย เธอ ทำคดีฆาตกรรมนี้มาสักพักแล้ว แต่ยังไม่มีเงื่อนงำใดๆ ซึ่งคดีนี้ ก็ทำให้เธอปวดหัวมาก

สู่เสี้ยงหยางถอนหายใจแล้วพูด “ตามข้อมูลที่มียังไม่ เพียงพอที่จะระบุตัวผู้ร้ายได้ แต่ฆาตกรไม่น่าจะเกี่ยวข้อง อะไรกับลูกเศรษฐีที่เขาฆ่า ฆาตกรฆ่าคนโดยไม่เอาทรัพย์สิน เลย นั่นก็หมายความว่าเขาไม่ได้ทำเพื่อเงิน ซึ่งอาจหมายถึง มันเป็นการล้างแค้นหรือการแจ้งเตือนถึงเรื่องบางเรื่องก็ได้”

“เท่าที่ผมวิเคราะห์แล้ว มันน่าจะเป็นคำเตือนมากกว่า เพราะเหยื่อทุกรายถูกสังหารโหดโดยการฆ่าตัดคอ นั้นก็ หมายความว่าเขาต้องการใช้วิธีนองเลือดเพื่อบ่งบอกถึง อะไรบางอย่าง”

หลังจากฟังคำวิเคราะห์ของลู่เสี้ยงหยางแล้วหวังไสว่ก็ พยักหน้า ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรบางอย่างได้

“นอกจากนี้” ทันใดนั้น ดวงตาของลู่เสี้ยงหยางเปล่ง ประกายแสงและพูดต่อ “ถ้าสัญชาตญาณของผมไม่ผิด ผมว่า ฆาตกรน่าจะเป็นผู้หญิงนะ”

ว่าไงนะ?

เพศหญิง?

หวังไสว่ารู้สึกประหลาดใจ “ต้องเป็นผู้หญิงแบบไหนถึงฆ่า คนด้วยการตัดหัวได้?”

สู่เสี้ยงหยางสายหัว สำหรับเรื่องนี้แล้วเขาก็สับสนเช่นกัน แม้แต่นักฆ่าหญิงมืออาชีพก็มีไม่กี่คนที่สามารถทำสิ่งที่ โหดร้ายเช่นนี้ได้

ทันใดนั้น หวังไสวก็นึกถึงจุดที่น่าสงสัยบางอย่างและมอง ไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “บางส่วนของการวิเคราะห์ของ คุณฉันไม่ค่อยเข้าใจ คุณบอกว่าฆาตกรกับเหยื่อเหล่านี้ไม่รู้ จักกัน แล้วเธอตัดศีรษะของเหยื่ออย่างเงียบๆ ได้ยังไง ฉันเคย ลงพื้นที่เกิดเหตุนะ แต่มันไม่มีร่องรอยของการต่อสู้เลย อีก อย่าง ทีมชันสูตรให้ข้อสรุปว่าผู้ตายถูกตัดศีรษะออกจากด้าน หน้าทุกคน”

ลู่เสี้ยงหยางยิ้มตอบ “มันง่ายมาก ฝีมือของฆาตกรนั้น เหนือกว่าเหยื่อมาก ดังนั้นเหยื่อจึงไม่มีเวลาแม้แต่ตอบสนอง เลย คงไม่ต้องพูดถึงการต่อสู้หรอก”

หวังไสว่าสูดหายใจเข้าลึกๆ ต่อให้เธอเป็นลูกศิษย์ของ หลิวหลีกง และเรียนศิลปะการต่อสู้ถึงระดับเจ็ดก็ตาม เธอก็คง ฆ่าคนอย่างไร้ร่องรอยหลักฐานแบบนี้ไม่ได้หรอก

“เอาล่ะ ผมวิเคราะห์ในส่วนของผมแล้วนะ ส่วนเรื่องตาม หาผู้ร้ายนั้นเป็นงานอดิเรกของคุณ ถ้าไม่มีธุระอื่นผมขอตัว ก่อนนะ” ลู่เสี้ยงหยางโบกมือกล่าวลา

หวังไสว์รีบพยักหน้าตอบ “ได้ค่ะคุณลู่งั้นฉันไปส่งคุณ ตอนนี้เลยนะ”

สู่เสี้ยงหยางส่ายหัว “ไม่เป็นไรครับ ผมขับรถมา เดี๋ยวผม

ขับกลับไปเองได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นคุณขับรถดีๆ นะคะ แล้วก็สำหรับเรื่องการ ช่วยเหลือทีมอาชญากรรมของคุณในครั้งนี้ ฉันจะทำเรื่องถึง สถานีตำรวจเพื่อส่งมอบรางวัลตอบแทนให้กับคุณนะ” หวัง ไสว่พูดอย่างจริงจัง สู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจรางวัลตอบแทนเหล่านี้ เขาได้แต่ หาวแล้วเดินออกจากสถานีตำรวจ

เมื่อกลับไปถึงบ้าน เปสวนกับหลิวจิ้งก็หลับไปแล้ว เพื่อจะ

ไม่เป็นการรบกวนเปสวน คืนนี้ลู่เสี้ยงหยางจึงนอนบนโซฟา เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางตื่นไปทำอาหารเช้าให้เปสวน กับหลินจิ้งเช่นเคย

ในระหว่างอาหารเช้า ลู่เสี้ยงหยางสังเกตสีหน้าของหลิว จิ้ง ใบหน้าของเธอค่อนข้างซีดเซียวเหมือนแก่ขึ้นหลายปีใน ช่วงเวลาสั้นๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้ว่าบริษัทของหลิวจิ้งล้มละลาย จึงส่งผลก ระทบต่อความรู้สึกของเธอมาก

แต่เช้าวันนี้เย่สวนได้เข้ามาบอกกับลู่เสี้ยงหยางไว้ว่า อย่าพูดเรื่องบริษัทต่อหน้าแม่และให้เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง ก่อนที่ทั้งสามจะทานอาหารเช้ากันเสร็จ เสียงออดก็ได้

ดังขึ้น ลู่เสี้ยงหยางจึงลุกไปเปิดประตู

แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดคือ คนที่ยืนอยู่หน้าประตูกลับเป็นเย่ หยุนเทาที่น่ารังเกียจ

ทันทีที่เห็นเย่หยุนเทา สีหน้าของเย่สวนกับหลิวจิ้งก็ เปลี่ยนไปราวกับว่าเห็นแมลงวันที่น่ารำคาญ

เย่หยุนเทาเดินเข้ามานั่งบนโซฟาอย่างหน้าด้าน จากนั้น มองไปที่สวนอย่างเย้ยหยันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเชิงออกคำ สั่ง “เย่สวน คุณย่าบอกว่าให้เธอกลับไปเป็นประธานบริษัท ตระกูลเย่กรุ๊ป”

วันนี้บริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปกำลังจะล้มละลาย ท่าย่าจึงรู้ว่า เย่สวนมีความสัมพันธ์ที่ดีกับซุนเซียงเซียงของหยูเม่ยหยิน กรุ๊ป ดังนั้นเธอจึงให้ความสำคัญกับเยาวชนและอยากให้เย่สวน กลับไปทำงานให้กับตระกูลเยกรุ๊ปอีกครั้ง เพื่อความสัมพันธ์ ของตระกูลเอกรุ๊ปกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะกลับมาเป็นเหมือน เดิม

ท่านย่าหวังว่าด้วยวิธีนี้จะสามารถกอบกู้ตระกูลเย่กรุ๊ปได้

เยสสวนหัวเราะเยาะแล้วตอบเขา “คิดว่าเปสวนเป็นเด็ก สามขวบเหรอ? ขอโทษทีนะ ตอนนี้ฉันกับตระกูลเย่กรุ๊ปไม่มี ความเกี่ยวข้องกันแล้ว สำหรับตำแหน่งประธานบริษัทตระกูล เปกรุ๊ปนั้น ฉันไม่สนใจหรอก”

ว่าไงนะ?

ไม่สนใจ?

เย่หยุนเทาถึงกับอึ้งจนแข็งที่อไปทั้งตัว เขาคิดว่าถ้าเย่ สวนได้ยินคำพูดของเขาก่อนหน้านี้ เธอจะยอมรับและกลับไป เป็นประธานบริษัทตระกูลเย่กรุ๊ปทันที แต่ที่ไหนได้ เย่สวน กลับปฏิเสธ

บ้าเอ๊ย! หรือว่าเราต้องคุกเข่าขอร้องมันจริงๆ? สีหน้าของเย่หยุนเทาดูน่าเกลียดราวกับอมขี้หมาอยู่ใน

ปาก

ครั้งนี้ท่านย่าออกคำสั่งให้เขาอย่างเด็ดขาดแล้ว ไม่ว่าจะ ใช้วิธีใดก็ตาม เขาต้องเชิญเย่สวนกลับไปให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ ชีวิตตระกูลเย่ของเขาในอนาคตต้องลำบากแน่นอน