บทที่ 253 ไปทำอะไรมา?

สู่เสี้ยงหยางยิ่งรู้สึกรังเกียจมากกว่าเดิม ผู้หญิงอย่างหาน ปิงหานไม่รู้ว่าฝานชายมากี่คนแล้ว ผู้หญิงแบบนี้เมื่อถึงคราวที่ ต้องใช้ร่างกายเป็นอาวุธ พวกเธอก็จะทุ่มเต็มที่อย่างแน่นอน

เขายื่นมือผลักหานปิงหานออกไปแล้วพูดว่า “ขอโทษนะ ผมกลัวว่าตัวเองจะสกปรกไปด้วย”

เสน่ห์บนใบหน้าของหานปิงหานหายไปและกลายเป็นบิด

เบี้ยวทันที ลู่เสี้ยงหยางมันจะมากเกินไปแล้ว กล้าประชดเธอขนาด นี้ได้ไง?

“ลู่เสี้ยงหยาง เดี่ยวคุณจะเสียใจภายหลังเอง ฉันขอ สาบานว่าตระกูลหานของฉันจะไม่ปล่อยคุณไว้อย่างแน่นอน” หานปิงหานกัดฟันพูด

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างไม่แยแสและพูดว่า “ไร้สาระ จริงๆ ผมไม่สนตระกูลหานของคุณหรอก แน่จริงก็มาเลย”

หานปิงหานมองหน้าลู่เสี้ยงหยางแล้วพยายามลองเกลี้ย กล่อมเขา “ถึงแม้ฉันจะเกลียดคุณมาก แต่ก็ต้องยอมรับว่าคุณ เป็นคนที่มีพรสวรรค์จริงๆ ถ้าคุณสนใจมาร่วมมือกับตระกูล หานของเราได้นะ เราอาจจะรุ่งไปด้วยกันก็ได้”

สู่เสี้ยงหยางหัวเราะเยาะแล้วพูดต่อ “ผมจะไม่พูดซ้ำอีก ครั้งนะ ผมไม่สนใจตระกูลหานของคุณหรอก คืนนี้ผมจะไม่ฆ่า คุณ คุณรีบกลับไปที่ตระกูลหานแล้วบอกกับทุกคนในตระกูล ว่า เตรียมตัวเตรียมใจเจอกับผมได้เลย” ทันทีที่ได้ยินคำนี้ หานปิงหานก็ต้องตกตะลึงอีกครั้ง ทำไมลู่เสี้ยงหยางถึงหยิ่งยโสนัก?

“เอาสิ ในเมื่อคุณไม่รักษาน้ำใจ ฉันจะรอคุณที่บ้าน ตระกูลหานก็แล้วกัน” หานในหานยิ้มอย่างไม่หยุด เธอมั่นใจ ว่าถ้าลู่เสี้ยงหยางกล้าไปถึงบ้านตระกูลหานที่ซึ่งเป็นถิ่งของไห่ ตง เธอจะทำให้ลู่เสี้ยงหยางมีเพียงขาไปแต่ไม่มีขากลับอย่าง แน่นอน

หลังจากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้เสียเวลากับหานปิงหาน ต่อ เขาออกจากโรงแรมแล้วกลับเข้าบ้านทันที

แต่ทันทีที่กลับถึงบ้าน ลู่เสี้ยงหยางก็ต้องตกใจกับภาพที่

เห็น

เพราะเยสวนไม่อยู่บ้าน มีเพียงหลิวจึ้งคนเดียวที่นั่งอยู่บน โซฟา

ตอนนี้ห้องรับแขกทั้งห้องเต็มไปด้วยกลิ่นไวน์ หลิวจึ้งที่ นั่งอยู่บนโซฟาหน้าแดงก่ำและสายตาพร่ามัว ดูเหมือนว่าเธอ จะเมาแล้ว

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกตลกเล็กน้อย หลิวจิ้งไม่ใช่เด็กแล้วนะ ทำไมยังดื่มจนเมามอมแมมแบบนี้ได้

เขาเดินเข้าไปนั่งข้างๆ หลิวจิ้งแล้วยิ้มพูด “แม่ครับ แม่ เป็นอะไรหรือเปล่า?”

หลิวจิ้งไม่ได้ตอบคำถามลู่เสี้ยงหยาง แต่เธอกลับพูดว่า “ฉันไม่ได้เมา ฉันไม่เมา ฉันจะดื่มต่อ พวกเธออย่ามาห้ามฉัน”

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัว ดูเหมือนว่าแม่ยายจะเมาไม่รู้เรื่อง แล้ว เขาถอนหายใจแล้วเดินไปตักน้ำอุ่นให้เธอ หลิวจึ้งจิบน้ำ เบาๆ จากนันคายทงทางขยะทนท

“นี่ไม่ใช่ไวน์ ฉันไม่ดื่ม” หลิวจิ้งสายหัวอย่างไม่หยุด สู่เสี้ยงหยางทำอะไรไม่ถูก จากนั้นเขาลุกขึ้นเพื่อจะไป ต้มซุปแก้เมาให้กับหลิงจึ้งที่ห้องครัว

แต่เมื่อเขายืนขึ้น หลิวจิ้งก็เอื้อมมือมาเกาะเสื้อเขาไว้ “โอ๊ย ทำไมมันร้อนจัง” แม้หลิวจิ้งจะพูดจาไม่ค่อยรู้เรื่อง แต่การเคลื่อนไหวของเธอเร็วมาก

ในชั่วพริบตา เสื้อคลุมของเธอก็ถูกถอดออกเหลือเพียง เสื้อเชิตสีขาวตัวบางๆ เท่านั้น

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนี้สอดอยู่ใต้กระโปรงสั้น เผยให้เห็นถึง หุ่นอันงดงามของหลิวจิ้ง

จากนั้นมือข้างหนึ่งของหลิวจึ้งปลดกระดุมเสื้อและมืออีก ข้างก็พยายามดึงซิปกระโปรงลง

ให้ตายเหอะ! ซิบหายแล้ว!

ลู่เสี้ยงหยางถึงกับอึ้งและรีบหยุดการกระทำของหลิวจิ้ง

ถึงกระนั้น หลิวจิ้งก็ปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อออก จึง เผยให้เห็นผิวขาวราวกับหิมะและเสื้อผ้ารัดรูปที่อยู่ข้างใน กลีบ!

สู่เสี้ยงหยางได้แต่กลืนน้ำลายและรู้สึกว่าเปลวไฟใน ร่างกายของเขากำลังลุกไหม้

ในเวลาเดียวกัน กระโปรงสั้นก็เกือบถูกถอดออกแล้ว คู่เสี้ยงหยางจึงรีบใช้สองมือกดที่มือของหลิงจึ้งเพื่อหยุด

การกระทำของเธอไว้ และในขณะนี้ เยสสวนที่สวมรองเท้าส้นสูงกำลังเดินเข้ามา ในบ้านพอดี

ทันใดนั้น ร่างกายของเธอก็แข็งที่อ เธอได้แต่มองไปที่ลู่

เสี้ยงหยางกับหลิวจึ้งด้วยความประหลาดใจ

ความจริงแล้วครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เธอกลับมาถึงบ้าน ก่อนแล้ว แต่เมื่อเธอเห็นสภาพมอมแมมของหลิวจิ้งแล้ว เธอจึง คิดว่าจะออกไปซื้อยาแก้เมาให้หลิวจิ้งกิน

แต่ไม่คิดเลยว่าหลังจากกลับมาอีกครั้งเธอจะเห็นภาพนี้ ไอ้สารเลวลู่เสี้ยงหยาง! กล้าล่วงละเมิดหลิวจิ้งเลยหรือ?

“ลู่เสี้ยงหยาง คุณบ้าไปแล้ว คุณคิดจะทำอะไร?” หลัง จากอึ้งไปสักพัก ในที่สุดเย่สวนก็ตั้งสติได้และตะโกนด่าลู่เสี้

ยงหยาง

ให้ตายเหอะ นี่มันนรกชัดๆ!

มือของลู่เสี้ยงหยางที่กดแขนของหลิวจิ้งอยู่ก็รีบดึงกลับ ไปเหมือนถูกงูกัด จากนั้นเขามองไปที่เย่สวนแล้วพูดว่า “สวน เอ่อ คุณอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ฟังผมอธิบายก่อน”

เยสวนรีบเดินเข้ามาด้วยความโกรธ จากนั้นมือขาวเรียว ของเธอยื่นออกมาหยิกหูของลู่เสี้ยงหยางและพูดว่า “คุณจะ อธิบายอะไรอีก? ฉันเห็นทุกอย่างแล้ว คุณทำไมถึงน่าเกลียด ขนาดนี้ ไม่เว้นแม้แต่แม่เลย….”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ แต่สวนก็ปล่อยมือออกจากหูของลู่เสี้ ยงหยาง เธอสังเกตอะไรบาง ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจผิดลู่เสี้ ยงหยางแล้วจริงๆ ในขณะนี้หลิวจิ้งยังคงปลดกระดุมเสื้อของ เธอแล้วพูดพีมพำอยู่ในปาก “ฉันร้อน ฉันจะลองถอดเสื้อผ้าดู ว่าจะหายร้อนไหม….” “นั่นไง คุณดูส….แม่เป็นอะไร?” ลู่เสี้ยงหยางพูดเบาๆ “หุบปาก! หันไป ห้ามมอง” สาวสวนเขินจนหน้าแตง เธอหัน ไปตะคอกกับลู่เสี้ยงหยาง จากนั้นรีบติดกระดุมเสื้อและรูดซิป

ให้กับหลิวจิ้ง

ฮ่าๆ

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกค้างคาใจมาก เขาอยากหันไปมองแต่ก็ ไม่กล้าพอ

สิบนาที่ต่อมา

หลังจากความร่วมมือของลู่เสี้ยงหยางกับเย่สวน ในที่สุด หลิวจิ้งก็นอนลงในห้องนอนของเธอ

ลู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้วถาม “แม่ครับ สรุปว่าเกิดอะไรขึ้น

กันแน่? ทำไมต้องดื่มเยอะขนาดนี้ด้วย?”

สีหน้าของเย่สวนจืดจางลง จากนั้นถอนหายใจและพูดว่า “ฉันก็เพิ่งรู้ข่าวเหมือนกัน บริษัทของแม่ล้มละลายแล้ว แม่คง อารมณ์ไม่ดีก็เลยดื่มเมาจนมอมแมมแบบนี้”

อะไรนะ?

ล้มละลาย?

ลู่เสี้ยงหยางคิดว่าหูฝาดไป เพราะหลิวจิ้งเป็นคนมีความ สามารถ แล้วบริษัทของเธอจะล้มละลายง่ายๆ แบบนี้ได้ไง?

เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางแสดงสีหน้าสงสัย เย่สวนจึงพูดต่อ ด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น “นักลงทุนในบริษัทของแม่ส่วนมากจะ มาจากบริษัทชิงเหอกรุ๊ป วันนี้บริษัทชิงเหอกรุ๊ปล้มละลายก็ ทำให้พวกเขาต้องเจอกับวิกฤตไปด้วย ดังนั้นบริษัทของแม่ที่ อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาก็ต้องเจอกับวิกฤตและต้อง ปิดตัวในที่สุด”

สู่เสี้ยงหยางพยักหน้าด้วยความกระจ่าง แต่เขาศิดว่า บริษัทของหลิงจึ้งที่ต้องปิดตัวลงนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่เลย

ทุกวันนี้เขาเป็นผู้ควบคุมหอการค้าและมีทรัพย์สินนับ หมื่นล้าน ดังนั้นเขาสามารถเปิดบริษัทใหม่ให้กับหลิวจึ้งได้ ตลอดเวลา จากทรัพยากรที่เขามี เขาเชื่อว่าจะทำให้หลิวจิ้งก ลับมาเป็นเหมือนเดิมและดีกว่าเดิมได้

“จริงด้วยสิ แล้วคุณล่ะ จะเอายังไงต่อ?” ลู่เสี้ยงหยาง ถามเยสวน เพราะเปสวนได้ถอนหุ้นทั้งหมดออกจากตระกูลเย่ กรุ๊ปไปแล้ว ทุกวันนี้เธอก็เป็นคนว่างงานเหมือนกัน

เปสวนครุ่นคิดสักพักแล้วตอบเขาว่า “ตอนนี้ฉันยังตัดสิน ใจไม่ได้ ถ้ามีเวลาก็คงทำรายการไปก่อน บางทีอาจจะรุ่งก็ได้”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า ตราบใดที่เป็นการตัดสินใจของเย่ สวน เขาก็จะสนับสนุนเธอเสมอ

หือ?

ทันใดนั้นเยสวนก็ขมวดคิ้วขึ้นแล้วถามลู่เสี้ยงหยางอย่าง จริงจัง “ทำไมในตัวคุณมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงด้วย บอกมา ตรงๆ นะว่าคืนนี้คุณไปทำอะไรมา?”