บทที่ 252 ก็แค่อยากได้ตัวฉัน

“อ้าก!”

ด้วยเสียงกรีดร้องที่เสียดแทงหัวใจ ฝ่ามือที่เปื้อนเลือดของ จางเท้าหลุดออกจากข้อมือของเขา

เมื่อเห็นฉากที่โหดร้ายนี้ โจวอานที่อยู่ในสภาพเจ็บปวดก็ กระตุกไปทั้งตัว จากนั้นเขาก็ตกใจจนสลบไป

ส่วนสวียั่นยั่นรีบคุกเข่าแล้วก้มหัวต่อนหน้าลู่เสี้ยงหยาง “คุณ ลู่ค่ะ คุณไว้ชีวิตดิฉันเถอะนะ ได้โปรดไว้ชีวิตดิฉันนะคะ จริงสิ คุณ ลู่อยากจัดการหานปิงหายไม่ใช่เหรอคะ? ดิฉันอาจจะช่วยคุณได้ นะคะ คุณอยากให้ดิฉันทำอะไรก็ได้ ดิฉันจะทำตามทุกอย่างเลย ค่ะ”

คู่เสี้ยงหยางยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาสวียั่นยั่น จากนั้นยกคางสี ขาวของเธอขึ้นมาและพูดว่า “ผมไม่ได้สนใจหานปิงหานหรอกนะ อีกอย่างคุณก็ไม่จำเป็นต้องช่วยผมหรอก แต่ผมมีอะไรบางอย่างจะ ให้คุณช่วยเหมือนกัน คุณรอรับสายจากผมก็แล้วกัน”

ทันทีที่ได้ยินเช่นนี้ สวียั่นยั่นก็เหมือนถูกนิรโทษกรรม ดู

เหมือนว่าลู่เสี้ยงหยางจะไม่เอาเรื่องเธอ และอย่างน้อยเธอก็ยังมีค่า ต่อสู่เสี้ยงหยางบ้าง “ค่ะๆ ๆ ดิฉันจะฟังทุกคำสั่งของคุณลู่เลยค่ะ ต่อจากนี้คุณก็

คือเจ้านายของดิฉัน ดิฉันจะขอเป็นสาวใช้และเป็นทาสของคุณลู่

เลยค่ะ” สวียั่นยั่นรีบแสดงความจริงใจ

“ดี หวังว่าคุณจะจำคำพูดของคุณในคืนนี้ได้นะ ผมให้คุณมี ชีวิตอยู่ต่อได้ และผมก็ทำให้คุณตายได้เช่นกัน” ลู่เสี้ยงหยางพูด อย่างเย็นชา

จากนั้นเขาหันมองไปที่หมาป่าดำ

หมาป่าดำถึงกับสะดุ้งราวกับถูกไฟฟ้าช็อต จากนั้นเขาก็รีบก้ม หน้ารอฟังคำสั่งของสู่เสี้ยงหยาง

“รีบไปให้พ้น อย่าให้ผมเห็นคุณในเมืองปืนเหอนี้อีก ไม่อย่าง นั้นผมจะทำให้คุณหายสาบสูญไปจากโลกนี้เอง” ลู่เสี้ยงหยาง โบกมือไล่ เขาไม่อยากสนใจคนอย่างหมาป่า ตำ เพราะเกรงว่ามือ ของเขาจะสกปรกไปด้วย

“ครับๆ ๆ คุณลู่ ผมจะรีบไปเดี่ยวนี้เลยครับ ผมขอรับประกัน ว่า….ผมจะไม่มาปินเหออีก ไม่ส…ผมจะไม่มาหวาเซี่ยอีกเลย ครับ” หลังพูดจบหมาป่าดำก็รีบออกไปทันที

ณ โรงแรมเวียนนาสุดหรู

ในห้องสูทชั้นบนสุดของโรงแรม หานปินหานหลับตาแล้วนอน แช่น้ำในอ่างอาบน้ำอย่างสบายใจ

ทุกครั้งที่เธออยู่ในสภาวะตึงเครียดหรืออารมณ์ไม่ดี เธอจะ บรรเทาตัวเองด้วยวิธีนี้

วินาทีถัดไป ขนตาที่เรียวยาวและสวยงามของเธอขยับเล็ก น้อย ดวงตาอันงดงามค่อยๆ ถูกเปิดออก

เมื่อมองดูนาฬิกา นี่มันก็ได้เวลาแล้วสินะ อีกไม่นานจางเทาก็จะกลับมาพร้อมกับข่าวดี

ริมฝีปากสีแดงอมชมพูของเธอค่อยๆ กลายเป็นส่วนโค้งอันมี เสน่ห์ เธอยิ้มออกมาจากใจ จากนั้นแขนที่ขาวเนียนของเธอยื่นออก มาหยิบผ้าขนหนูแล้วนำไปห่อหุ้มเรือนร่างที่ชวนให้ชายนับไม่ถ้วน ต้องคลั่งไคล้

เท้าที่บอบบางนั้นเปลือยเปล่าแล้วเดินออกมาที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นเธอรินไวน์ให้กับตัวเองแก้วหนึ่งแล้วค่อยๆ ลิ้มรสชาติมัน

หานปินหานค่อยๆ จิบไวน์และมองออกไปดูการจราจรที่ วุ่นวายด้านนอกหน้าต่าง ความเจริญทั้งหมดภายนอกนี้เป็นแรงผลักดันให้เธอต่อสู้

ต้นรน

เธอต้องการเป็นเจ้าของทั้งหมดทุกสิ่งที่เห็นนี้

แกรัก!

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออกและดูเหมือนว่าจะมีใครบางคน หานปิงหานไม่ได้หันกลับมามอง สายตาของเธอยังคงมองไป

เดินเข้ามา

ที่ทิวทัศน์อันสวยงามในยามค่ำคืน จากนั้นเธอก็พูดเบาๆ ว่า “คุณมา

แล้วเหรอ?”

เธอมั่นใจว่าต้องเป็นจางเทาที่นำข่าวดีที่ฆ่าลู่เสี้ยงหยางมาให้ เธออย่างแน่นอน

แต่ไม่มีเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงฝีเท้าค่อยๆ ดังขึ้นด้านหลัง

150

หานปิงหานหันกลับมาอย่างสง่างาม ใบหน้าที่มีเสน่ห์เต็มไป ด้วยความคาดหวัง แต่ทันใดนั้น ความสุขบนใบหน้าของเธอก็หาย ไป เพราะคนที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอไม่ใช่จางเทา แต่กลับเป็นลู่เสี้ บ หยาง

“คู่…คู่เลี้ยงหยาง เป็นนายได้ไง?” หานปิงหานถามโดย ไม่ทันตั้งตัว มีบางอย่างที่เลวร้ายเกิดขึ้นในใจเธอ ดูเหมือนว่าจาง เทาจะล้มเหลวแล้วสินะ

เหอะ จางเทาก็แค่ไอ้กระจอกคนหนึ่ง คุยโวว่ารู้จักนักฆ่าที่มี ฝีมือยอดเยี่ยม แต่ที่ไหนได้ มันก็แค่ลมปาก

“ว่าไง? เห็นผมแล้วผิดหวังใช่ไหม?” ลู่เสี้ยงหยางสองมือไขว้

หลังแล้วค่อยๆ เดินเข้าไปหาหานปิงหาน

แววตาของหานปังหานเกิดความแตกตื่น เธอมองไปที่ลู่เสี้ยง หยางแล้วกามว่า “คุณคิดจะทำอะไร?” จากนั้นสองมือที่ขาวเรียวของเธอก็รีบจับผ้าขนหนูไว้แน่นๆ แล้วปิดส่วนที่สำคัญของร่างกาย

รอยยิ้มเย้ยหยันพาดผ่านใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง “คุณกลัวเห รอ?”

หานปิงหานยังคงหยิ่งผยองและพูดอย่างน่ารำคาญว่า “คุณ ช่วยไปปัสสาวะลงพื้นแล้วลองส่องหน้าตัวเองดู เป็นแค่ไอ้กระจอก คนหนึ่ง ฉันต้องกลัวคุณด้วยหรือ?”

“จริงเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างมีเลศนัย จากนั้นยื่นมือขวา ออกไปจับคางของหานปิงหานและยกแก้มอันมีเสน่ห์ของเธอขึ้นมา

“หานปิงหาน ผมคิดว่าคนอย่างคุณน่าจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ ผมนะ แต่ไม่คิดเลย ไอ้คนงี่เง่าอย่างจางเทากลับเป็นทางเลือก สุดท้ายของคุณ แสดงว่าคุณก็ไม่ได้เก่งอย่างที่พูดสินะ ดูเหมือนว่า

คุณก็แค่โสเภณีดีๆ คนหนึ่งที่คอยใช้ร่างกายมาหลอกใช้ผู้ชาย”

เมื่อได้ยินคำนี้ หานปิงหานโกรธจนแทบบ้า เธอเป็นดั่งราชินีที่ ผู้ชายนับไม่ถ้วนใฝ่หา แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้ว เธอเป็นได้แค่ โสเภณีคนหนึ่งเท่านั้น

“ไอ้สารเลวลู่เสี้ยงหยาง นายจบไม่ได้สวยแน่” หานปิงหาน โกรธอย่างขีดสุด ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความเย็นชา

แต่สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางยังคงเฉยเมย เขายื่นมือซ้ายออก ไปแล้วดึงผ้าขนหนูของหานปิงหานเบาๆ

ฝับ!

ผ้าขนหนูเลื่อนออกจากร่างของหานปิงหานแล้วตกลงไปที่พื้น ในทันใดนั้น หานปิงหานก็ยืนเปลือยต่อหน้าลู่เสี้ยงหยาง

ผิวสีขาวราวกับหิมะและเส้นโค้งที่สวยงามปรากฏอย่าง ชัดเจนในสายตาของลู่เสี้ยงหยาง

ใบหน้าของหานปิงหานทั้งเขินทั้งโกรธ เธอได้แต่จ้องมองลู่เสี้ ยงหยางอย่างดุเดือด

ถ้าหากสายตาสามารถฆ่าคนได้ สู่เสี้ยงหยางคงต้องตายอ ย่างนับไม่ถ้วนแน่

นี่ลู่เสี้ยงหยางกำลังทำให้เธออับอายอยู่ใช่ไหม?

“เหอะๆ” ขณะนี้ ลู่เสืี้ยงหยางมองไปที่หานปิงหานแล้วสายหัว จากนั้นพูดอย่างขยะแขยงว่า “นี่เหรอตัวจริงของคุณ ในสายตาผม คุณไม่ต่างอะไรกับสุนัขตัวเมียเลยล่ะ ผมดูไม่ออกจริงๆ ว่าคุณมี เสน่ห์ตรงไหน เหอะๆ จริงสิ ผมขอถอนคำพูดก่อนหน้านี้ด้วยนะ ผม ว่าคุณเทียบกับโสเภณีดีๆ ไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะตอนนี้คุณดูแย่กว่า นั้นอีก นี่คุณทำศัลยกรรมมาทั้งตัวเลยใช่ไหม?”

ว่าไงนะ?

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หานปิงหานรู้สึกเพียงว่ามีเลือดพุ่งเข้าสู่สมอง ของเธอ เธอโกรธจนเทียบจะเป็นลม เธอเป็นดั่งราชินีที่ผู้ชาย หลายคนต้องการ แต่สำหรับลู่เสี้ยงหยางแล้วเธอกลับเทียบกับ โสเภณีไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่สำคัญร่างกายที่เซ็กซี่ของเธอทุกอย่างล้วน เป็นธรรมชาติทั้งนั้น แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับหาว่าเธอทำศัลยกรรมทั้ง ตัว

“ลู่เสี้ยงหยาง นาย….นายมัน” หานปิงหานโกรธจนพูดไม่ ออก ใบหน้าของเธอทั้งแดงทั้งม่วง หน้าอกของเธอกระเพื่อมอย่าง รวดเร็ว เธอรู้สึกรับไม่ได้จริงๆ

“ว่าไง? ถึงขั้นพูดไม่ออกเลยเหรอ? แสดงว่าคุณก็เห็นด้วยกับ ผมใช่มั้ย?” ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นกวาดสายตามอง ไปที่เรือนร่างอันงดงามของหานปืนหานแล้วแสดงสีหน้ารังเกียจอีก ครั้ง

“สารเลว” หานปิงหานได้แต่กระทืบเท้าด้วยความโกรธ เธออด ไม่ได้ที่จะหั่นลู่เสี้ยงหยางเป็นเสี่ยงๆ

เธอหายใจเข้าลึกๆ และพยายามสงบสติอารมณ์ แต่สิ่งที่ไม่ คาดคิดก็ได้เกิดขึ้น หานปิงหานแสดงรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ออกมา จาก นั้นพูดกับสู่เสี้ยงหยางอย่างเย้ายวน “ตัวเองก็นะ ทำไมต้องพูดจา เสียดสีคนอื่นด้วย ตัวเองก็แค่อยากได้เค้าไม่ใช่เหรอ? เค้าเติมเต็ม ให้ได้นะ”

ทันทีที่พูดจบ เธอก็ขยับริมฝีปากสีแดงของเธอเข้าไปหาลู่เสี้ ยงหยาง