บทที่ 251 ผมขอแขนข้างหนึ่งของคุณนะ!

จากนั้นไม่นานรถตู้ก็เข้ามาจอดอยู่ข้างจางเทา

ประตูรถตู้ถูกเปิดออก และหมาป่าท่ากระโดดลงจากก่อน จางเหาถามอย่างดีใจ “คุณหมาป่าค่า เป็นยังไงบ้าง สำเร็จ ไหม?

หมาป่าคำไม่ได้สนใจจางเทา เขาเดินอ้อมไปที่ประตูรถข้างที่ นั่งคนขับ จากนั้นเปิดประตูออกแล้วพูดด้วยความเคารพ “เชิญครับ คุณสู่

ว่าไงนะ?

เมื่อเห็นฉากนี้ จางเทา สวียืนยันและโจวอานต่างก็ต้องตก ตะลึง มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

ให้ตายเหอะ!

หมาป่าคำไปฆ่าสู่เสี้ยงหยางไม่ใช่หรือ? ทำไมตอนนี้เขากลับ ให้เกียรติสู่เสี้ยงหยางราวกับเป็นบรรพบุรุษของเขา

สวียั่นยั้นและโจวอานได้แต่มองไปที่จางเทาด้วยความสงสัย จางเหาขมวดคิ้วด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า หมาป่าดำทำภารกิจไม่สำเร็จ แถมไม่พอยังถูกลู่เสี้ยงหยางจัดการ ด้วย

“ไม่ต้องกลัว ไม่เป็นไร” ถึงกระนั้นจางเทาก็ยืนกรานที่จะ รักษาใบหน้าและพูดขัดต่อเจตจำนงของเขา

โจวอานก็เริ่มเกิดความมั่นใจขึ้น เขามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางที่ เพิ่งก้าวออกมาจากรถตู้และพูดว่า “ไอ้หนู คืนนี้นายตายแน่ นาย อยากสั่งเสียอะไรก่อนไหม? สู่เสี้ยงหยางไม่ได้สนใจเขา และได้แต่มองไปที่จางเหาแล้ว พูดว่า “ในเมื่อคุณรีบตายขนาดนี้ ผมจะทำให้คุณสมหวังเอง”

“ชาๆ ๆ” ก่อนที่จางเทาจะพูด โจวอานก็หัวเราะดังๆ ขึ้นมา ราวกับว่าเขาได้ยินเรื่องตลกเรื่องหนึ่ง จากนั้นเขาขี้หน้าลู่เสี้ยง หยางแล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “ไอ้หนู นายเป็นใครมาจากไหน ถึงกล้า พูดจากับพี่ชายของข้าแบบนี้….”

“หนวกหู!” ลู่เสี้ยงหยางตัดคำพูดเขา จากนั้นขยับร่างไป ปรากฏตัวอยู่ตรงข้างโจวอาน

โจวอานรู้สึกตกใจกับความเร็วของลู่เสี้ยงหยางและตะโกน ออกมา “แมรัง นายคิดจะทำอะไร?”

ผัวะ!

คำตอบเดียวของเขาคือเสียงที่ชัดเจน มือของลู่เสี้ยงหยางตบ ไปที่กลางหน้าของโจวอานด้วยความแรง

ร่างของโจวอานที่ถูกตบได้กระเด็นออกไปห้าเมตรและฟาด

ลงบนพื้น

“โอ๊ย” โจวอานได้แต่นอนขดตัวเป็นลูกบอลแล้วบ่นครวญ ครางอยู่ในปากอย่างไม่หยุดหย่อน ในขณะนี้มีอาการเจ็บปวดอย่าง รุนแรงในส่วนที่ถูกตีบนใบหน้าของเขาและข้อต่อทั่วร่างกายของ เขาที่กระแทกกับพื้นก็รู้สึกเจ็บปวดราวกับว่ามันจะขาดจากกัน

“ฝ่ามือนี้สำหรับจ้าวหรูเป็น ผมเคยเตือนคุณมาก่อนแล้ว จ้าว หรูเย็นเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของผม ถ้าคุณกล้าทำให้เธอเสียใจผม จะไม่ปล่อยคุณไว้” ลู่เสี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาแล้วก้าวเข้าไปหา โจวอาน

โจวอานรู้สึกโกรธแต่ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยง หยางจะกล้าทำร้ายเขาต่อหน้าพี่ชาย

“แมร่ง ไอ้เด็กเหลือขอคืนนี้ถึงตายแน่ กขอรับประกัน” โจ วอานตะโกนด่าโดยไม่รู้ตัวว่าหายนะกำลังใกล้เข้ามาแล้ว ลู่เสี้ยงหยางได้แต่สายหัว เขาเดินมาถึงตรงหน้าโจวอานแล้ว มองด้วยท่าที่โอ่อ่า จากนั้นยกเท้าขวาขึ้นแล้วเหยียบลงกลางเป้า ของโจวอาน

โจวอานกล้าคิดไม่ซื่อกับเจ้าหรูเย็น ดังนั้น จากนี้ไปเขาไม่ จำเป็นต้องเป็นผู้ชายอีกต่อไป

“อ้า!” ทันทีที่เท้าของลู่เสี้ยงหยางเหยียบลงไป โจวอานก็ส่ง เสียงกรีดร้องอย่างน่าเศร้าสลด

โจวอานเพิ่งรู้สึกถึงรสชาติของความเจ็บปวดตรงไข่อย่าง

จริงจัง

บ้าเอ๊ย! จะโหดเหี้ยมไปไหม!

รูม่านตาของจางเทาหดตัวลงอีกครั้ง สีหน้าของเขาหวาดกลัว อย่างที่สุด

พรีบ!

สวียั่นยั่นตกใจจนขาอ่อนและนั่งลงกับพื้น ใบหน้าอันสวยงาม ของเธอซีดเซียวอย่างหาความสุขไม่ได้ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นคือ ของเหลวสีเหลืองกลิ่นฉุนไหลออกมาจากต้นขาของเธออย่างห้าม ไม่ได้

เธอกลัวลู่เสี้ยงหยางถึงขั้นฉี่ราด!

นี่..มัน?

หมาป่าดำในฐานะนักฆ่าที่ยืนอยู่ข้างๆ รู้สึกเสียวไปทั้งไส้ เมื่อ ต้องเทียบกับวิธีการที่เลือดเย็นของลู่เสี้ยงหยางแล้ว มันเป็นความ แตกต่างระหว่างเด็กน้อยคนหนึ่งกับปีศาจชัดๆ ก่อนหน้านี้หมาป่าดำคิดอยู่ในใจว่า เมื่อไหร่ที่จู่เสี้ยงหยาง

เผลอตัว เขาจะหนีไปทันที แต่ตอนนี้เขาไม่กล้าแม้แต่จะคิดแล้ว

สู่เสี้ยงหยางไม่ให้ความสำคัญในตัวเขาเลย ซึ่งก็หมายความ ว่าเขามีความมั่นใจมากพอที่จะไม่ปล่อยให้ตัวเองหลบหนีไปได้ ในสถานการณ์เช่นนี้ หากเขาพยายามที่จะหลบหนี มันอาจ เป็นทางเลือกที่แย่ที่สุด

และถ้าเขายังคงเชื่อฟังคำสั่งของลู่เสี้ยงหยาง โอกาสรอด ชีวิตก็จะสูงกว่าอย่างแน่นอน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้สนใจโจวอานอีก แต่เขาหันกลับ มามองสวียั่นยั่นกับจางเทา

ร่างกายที่งดงามของสวียั่นยั่นสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้มาสัก พักแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่มีไหวพริบดี เธอรู้ดีกว่าคนกระจอกอย่าง จางเทาไม่สามารถงัดข้อกับคนอย่างลู่เสี้ยงหยางได้ และวิธีการ ของลู่เสี้ยงหยางก็ได้ทำให้เธอกลัวอย่างที่สุด

วินาทีต่อมา เธอเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ ทันใดนั้นเธอก็ ลุกขึ้นจากพื้นแล้วรีบเข้าไปเกาะแขนลู่เสี้ยงหยางด้วยความ ระมัดระวัง “คุณลู่คะ ถ้าวันนี้คุณลู่ไว้ชีวิตดิฉัน ดิฉันจะยอมทำทุก อย่างที่คุณลู่ต้องการเลยค่ะ”

ขณะที่พูดคำนี้อยู่ เธอก็จงใจเปิดกระดุมเสื้อออกเพื่อให้เขา เห็นผิวกายสีขาวอันเนียนนุ่มของเธอ

แต่น่าเสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางไม่แม้แต่จะเหลือบมองไปที่เธอ

เขาเดินอ้อมเธอแล้วตรงเข้าไปหาจางเทา

หมาป่าดำแอบดีใจที่ตัวเองไม่ได้ตัดสินใจหนี เพราะลู่เสี้ยง หยางน่ากลัวกว่าที่เขาคิด

ถ้าเป็นเขาที่ถูกสวียั่นยั่นยั่วยวนเมื่อครู่นี้ เขาคงห้ามใจตัวเอง ไม่ได้อย่างแน่นอน

ความแน่วแน่ทางจิตใจของลู่ลู่เสี้ยงหยางนั้นแข็งแกร่งกว่าเขา ไม่รู้สักกี่เท่า

จางเทาเองก็เหงื่อแตกเต็มหน้าผาก เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยางเดิน เข้ามา เขาได้แต่ถอยห่างออกไปอย่างไม่รู้ตัว ทันใดนั้นสู่เสี้ยงหยางก็ยิ้มพูดกับจางเทา “ก่อนหน้านี้ผมคิดว่า จะฆ่าคุณในคืนนี้เลย แต่คิดๆ แล้วแบบนั้นมันก็ไร้ความหมายเกิน ไป ผมจะมีเกมเกมหนึ่งให้คุณเล่นด้วย ตอนนี้ผมจะไว้ชีวิตคุณนะ แต่ผมต้องการแขนข้างหนึ่งกับขาข้างหนึ่งของคุณ จากนั้นเราค่อย เล่นเกมอื่นต่อ ผมก็หวังว่าคุณจะมีอะไรมาเซอร์ไพรส์ผมนะ”

จางเทาส่ายหัวแล้วพูดอย่างจริงจัง “ผมขอเตือนคุณว่าอย่าทำ แบบนี้ละกัน ไม่เช่นนั้นคุณต้องกลายเป็นศัตรูของทุกคนในตระกูล จางของผมแน่ ถึงเวลานั้นทุกคนจะเล่นงานคุณจนตายโดยไม่ สนใจอะไรอีก”

“จริงเหรอ?” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “ผมเกลียดการที่ถูกใครข่มขู่ ที่สุดเลย”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาจางเทา จากนั้นยกเท้าขึ้นแล้ว เตะไปที่ขาขวาของจางเทาจนเขาล้มทั้งยืน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางยกเท้าขึ้นแล้วเหยียบไปที่เข่าขวาของ

จางเทาอย่างไม่ลังเล

แคร่ก! แคร่ก!

ภายใต้แรงกระแทกที่รุนแรง ข้อต่อเข่าขวาของจางเทาก็ส่ง เสียงแตกหักออกมาอย่างชัดเจน

“อ้าก!” จางเทากรีดร้องเหมือนหมูที่กำลังถูกเชือด ใบหน้าสี ขาวกลับกลายเป็นสีเลือดหมูทันที

นี่คือความเจ็บปวดอย่างที่สุด ถึงได้แสดงปฏิกิริยาทาง กายภาพแบบนี้

คู่เสี้ยงหยางยังคงยิ้มมองไปที่จางเทาอย่างโอ่อ่าและถามเขา ว่า “ต่อไปยังมีแขนอีกข้างของคุณ คุณจะตัดเองหรือว่าจะให้ผมหัก มัน?”

ว่าไงนะ? หักแขน? จางเทาแอบสาปแช่งไอ้ปีศาจสู่เสี้ยงหยางอยู่ในใจ

เมื่อเทียบกับความเจ็บปวดที่ถูกหักแขนแล้ว เขาคิดว่าการ เลือกสับแขนของตัวเองจะรู้สึกดีกว่า

“ผม ผมจัดการเองครับ” จางเทากัดฟันพูด

หมาป่าดำรีบโยนมีดสั้นไปให้จางเทาโดยไม่รอช้า

พื้น จางเทาใช้มือขวายื่นออกไปเก็บมีดมาแล้ววางแขนซ้ายไว้ที่

จากนั้น จางเทารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มีแล้วใช้มีดเฉือน ไปที่แขนซ้ายของเขา…