บทที่ 214 สายสัมพันธ์ระหว่างป้ากับหลาน
พูดมาถึงขนาดนี้ คนที่อยู่ที่นี่ต่างก็คุกเข่าลงไป “หม่อมฉันขอเอาหัว เป็นประกัน การตายของอ่องชิ้นหรงมิใช่ฝีมือของอ่องเสียน ฝ่าบาท ทรงไตร่ตรอง คืนตำแหน่งอ่องซื่อเจิ้นให้กับอ๋องเสียนด้วยเถอะ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่ส่ายหัว “พวกเจ้ากำลังบังคับข้าอยู่ใช่ไหม?”
“หม่อมฉันมิกล้า”
ฮ่องเต้ชิงหยูมีทางเลือก “พวกเจ้ายังบอกว่ามิกล้าอีกรี มาที่นี่แล้วมิ ใช้รี?ท่านป้าก็มาแล้ว พวกเจ้ากลัวไม้เท้าเจ่อจุนที่อยู่ในมือของนาง แต่ละคนเอาแต่บังคับข้า! ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่หันกลับไปยังตำแหน่งที่สูงกว่า นั่งลงตรงเก้าอี้มังกร ด้วยสายตาที่ลึกลับ เริ่มมีออร่าของความสง่างาม
“ข้ามืออนุญาต!
พูดจบฮ่องเต้ชิงหยู่ก็ลุกเดินออกไป องค์หญิงพอเห็นแบบนั้นก็มิได้ ตามฮ่องเต้ชิงหยู่ หันหลังเดินจากไป
คนอื่นๆที่เหลือก็เงยหน้าขึ้นมามองแวบหนึ่ง ดูเหมือนว่าป้ากับหลาน คู่นี้จะมีมติเป็นเอกฉันท์ เพียงแค่ว่าวิธีของพวกเขาออกจากพิเศษสัก หน่อย
แม้ทัพอันลุกขึ้นมาก่อน
คนอื่นๆก็ลุกขึ้นตาม แม่ทัพอันได้เดินออกจากประตูแล้ว
ราชครูจีนมองไปยังฮ่องเต้ชิงหยู่ที่เดินจากไปแวบหนึ่ง จากนั้นก็หัน หลังเดินออกไป
เงินเฉิงเสี้ยงยากมากที่จะเดินตามมาถาม “ราชครู”
ราชครูจุนเดินไปพูดว่า “เส้นเฉิงเสี้ยงมีอันใดจะถามรีเปล่า?” “เรื่องนี้เราจะปล่อยให้ราชนิกุลทำตามใจต่อไปมิได้แล้ว”ถึงแม้ว่า
เส้นเฉิงเสี้ยงจะมีความแค้นกับราชครูจุน แต่ตอนนี้ทั้งเขาและราชครู จุนต่างก็มีศัตรูคนเดียวกัน
เพราะว่าพวกเขาต่างก็จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ แต่ความคิดของ ราชนิกุลนั้นมีเหมือนกับพวกเขา
ราชครูจุนพูดว่า “องค์หญิงใหญ่เป็นคนออกหน้าเอง เรื่องนี้รอดูก่อน ว่าองค์หญิงใหญ่จะจัดการกับเรื่องนี้ยังอันใดดีกว่า”
“อืม”
เงินเฉิงเสี้ยงเองก็คิดแบบนี้เหมือนกัน แต่ถ้าเกิดราชนิกุลยังมิยอม เลิกลา อย่างนั้นเขาก็คงจะต้องมาขอคำปรึกษากับราชครูจุนแล้ว
อันกั่วกงเดินอยู่ข้างหน้า พร้อมกันกับกั่วจิ๋วใหญ่
สีหน้าของกั๋วจิ๋วใหญ่ดูมิพอใจเท่าไหร่ อันกั๋วกงจึงถามว่า “กั๋วจิ้วมี ความคิดเห็นยังอันใด?”
“ที มิมีความคิดเห็นอันใดทั้งนั้น”
อันกั่วกงหัวเราะฮ่าๆ “ข้าเป็นคนฝึกวรยุทธ ความคิดของข้าจึงค่อน
ข้างที่จะตรง”
กั่วจิ๋วใหญ่พูดว่า “อย่างนั้นก็อย่าพูดดีกว่า”
กั๋วจิ๋วใหญ่เดินทางกลับไปก่อน กั๋วจิ้วน้อยเห็นดังนั้นจึงเดินเข้าไปหา อันกั่วกง
“ท่านกั่วกง”
“อันกั่วจิ๋ว”
“กั่วกงคิดว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือของใครกัน?”
“ข้าเองก็ไม่แน่ใจ”อันกั่วกงพูดเบาๆ
กั่วจิ๋วน้อยหัวเราะ “ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านกั่วกง ข้ายังมีธุระที่ต้อง จัดการ ขอตัวกลับก่อน”
กั๋วจิ๋วน้อยเองก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว เสินเฉิงเสี้ยงมองแวบหนึ่ง จากนั้นก็กลับเหมือนกัน อ่องจันหย่งพอเห็นกั๋วจิ๋วน้อยเดินจากไป เขาจึงเดินเข้าไป มีเรื่องที่ ต้องพูดกับกั๋วจิ๋วน้อย
ราชครูจุนและอันกั๋วกงเดินไปด้วยกัน ทั้งสองเดินโดยที่มิช้าและเร็ว จนแสวยไป ราชครูจุนพูดขึ้นมาก่อนว่า “ดูเหมือนว่าเสือน้อยกำลังจะมีปีกแล้ว”
อันกั่วกงหัวเราะฮ่าๆ “เสือน้อยตัวเองมีธรรมดาจริงๆ”
ทั้งสองเดินไปด้วยกัน มิได้มีคำพูดมากมายอันใด หลังออกจากวังก็ แยกย้ายกันกลับ
ตั้งแต่เช้าอันหลิงหยุนก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากนอกประตู ลืมตาขึ้นมากะจะลุกขึ้น ใช้แรงไปที่เอว อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมามอง ก็เห็นว่ากงชิงที่ได้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว
อันหลิงหยุนมองไปยังประตู มิมีใครมองพวกเขา นางจึงลุกขึ้นมาจูบ กงชิงไปหนึ่งที่
กงชิงที่ชื่นชอบความรู้สึกแบบนี้ ใช้แรงดึงอันหลิงหยุนเข้ามาอยู่ใน อ้อมกอด
หญิงสาวที่อยู่ที่นี่ส่วนใหญ่มีแต่พวกเรียบร้อย พยายามทำตัวให้น่า
รัก เดินสายไปส่ายมา มิเหมือนกับนางที่เป็นตัวของตัวเอง
กงชิงขี่มองประตูแวบหนึ่ง พลิกตัวของอันหลิงหยุน จับไปจับมาจน อยากจะกอดกางเกงออก อันหลิงหยุนกุมมือของเขาเอาไว้ สายหัว มองประตูไปแวบหนึ่ง
เรื่องแบบนี้ไม่เหมือนกับการเสวยข้าว เงียบน้อยถึงจะดี
กลัวว่าพอเริ่มแล้วเขาจะคุมตัวเองมิได้ คนที่เพิ่งจะเดินเข้าไปยัง ประตูยมโลก มีมีทางที่จะหายเร็วขนาดนี้
กงชิง วี่จูบอันหลิงหยุนไปหนึ่งที่ ถึงแม้จะมิค่อยพอใจ แต่ก็ยังคงออก ห่างแล้วก็นอนลง อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา เปิดผ้าที่พันแขนของกงชิงวีขึ้นมาดู มีร่องรอย ของการสมานของบาดแผล แต่ล่าสุดที่ดื่มเลือดของนางก็เป็นเรื่องที่ ผ่านมานานมากแล้ว เพราะอย่างนั้นตอนนี้บาดแผลจึงสมานได้ช้า
อันหลิงหยุนรู้สึกเศร้าโศกบ้าง ถ้าเกิดให้กงซิงวี่ดื่มเลือด บาดแผล ของเขาก็จะสามารถสมานเองได้ ให้คนอื่นเห็นก็อาจจะหาว่านางเป็น คนหลอกลวง
ถ้าเกิดมิดื่มเลือด ก็จะเหลือรอยแผลเอาไว้
อันหลิงหยุนจับแขนของกงชิง วี่ รู้สึกทนมิค่อยได้
“ข้าโตมาขนาดนี้แล้ว มีกลัวเรื่องพวกนั้น”กงซิงวี่อ่านความคิดของ อันหลิงหยุนออก ทนมิไหวจึงพูดปลอบนางไป อันหลิงหยุนถอนหายใจ “รู้แบบนี้ข้าควรจะให้เจ้าเสวยยาถอนพิษ
เอาไว้ เรื่องหลอกลวงเดี่ยวก็ผ่านไป เห็นเจ้าเป็นแบบนั้น ข้าเจ็บปวดเห
ลือแสวย! ”
สายตาของกงซิงวี่อ่อนโยนราวกับสายน้ำ “ข้าช่างมีบุญวาสนาเหลือ แสวย ที่สามารถทำให้หมอทหารที่เก่งกาจเป็นแบบนี้ได้?”
มือของกงชิงวีจับมือของอันหลิงหยุนเอาไว้ ดันนิ้วของนางออก แล้ว ผสานเข้าด้วยกันแล้วถามอันหลิงหยุนว่า “สิบนิ้วผสานเข้าด้วยกัน แบ บนี้?”
อันหลิงหยุนพยักหน้า กงชิงวี่เอามือของอันหลิงหยุนมาไว้ที่อก “ความจริง ข้าเองก็มิใช่คนที่มิมีความทะเยอทะยาน แต่ที่ผ่านมาข้ามิ สนใจอำนาจพวกนั้น แต่พอเห็นน้ำตาของหลิงหยุน พอได้ข่าวว่าหลิง หยุนโดนตามล่า จู่ๆก็รู้สึกอยากได้ขึ้นมา ข้าเป็นคนโลภมากใช่ไหม?มี สาวงามแล้วยังอยากจะได้ใต้หล้าอีก?”
อันหลิงหยุนรีบปิดปากของกงซิงวี “เจ้าพูดบ้าอันใดกันนะ?”
มืออีกข้างของกงชิงวิ่งดึงมือของอันหลิงหยุนออก ใบหน้าเต็มไปด้วย รอยยิ้ม
“ข้าบอกว่า ข้ามิเคยมีความคิดที่อยากจะปกป้องสิ่งๆหนึ่งมาก่อน หลิงหยุนเจ้าเป็นคนเดียวที่ข้ารู้สึกแบบนั้น” กงชิงวี่พูดจบก็หลับตาลง อันหลิงหยุนซาบซึ้งจนอยากจะร้องไห้ นางนึกว่านางจะเป็นหญิงสาว
ที่ไม่สนใจคำพูดที่สวยหรูของพวกผู้ชาย แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะมิใช่แล้ว หลังจากมาที่นี่ จะต้องเป็นเพราะสภาพอากาศที่มิดีแน่ๆ จึงทำให้นาง เป็นแบบนี้
นางถึงได้ซาบซึ้งขนาดนี้
“ท่านอ๋อง….”
อันหลิงหยุนอยากจะพูดอันใดสักอย่ง แต่นางมิสามารถหาคำที่จะ สามารถพูดออกมาได้ จึงเลือกที่จะปิดปาก
มืออีกข้างของกงชิงวี่ตบไปที่มือเล็กๆของอันหลิงหยุนเบาๆ “เดี๋ยว ตอนออกไปก็บอกกับพวกเขาว่า ข้ามีเป็นอันใดแล้ว”
“อย่างนั้นก็ต้องกลับไปที่ห้องขังอีกสิ?”
“คงมิเป็นอย่างนั้น แต่ว่าเป็นความจริงที่ตอนนอนอยู่ที่นี่อีกหลายวัน”
อันหลิงหยุนมิได้พูดอันใด กงชิงวี่พูดต่อว่า “ข้าต้องการพักผ่อนอีก หลายวัน หลิงหยุนก็ทำเหมือนที่ผ่านมาก็พอ”
“ท่านอ๋อง..”อันหลิงหยุนลังเล
กงชิงวี่ยังคงทำตัวอย่างนั้น “อิม”
“ถ้าแสวยมิใช้ยาพิษ ยังมีวิธีอื่นอีกไหม?” “มีอีกเยอะ แต่ข้าอยากให้หลังหยุนมา”
“ที่ลูกตาของอันหลิงหยุนยังมีหลุดออกมา ก็เพื่อสิ่งนี้?
มีมีอันใดจะพูดอีก อันหลิงหยุนลุกขึ้นมา
ข้างนอกมีเสียงเอะอะ มีรู้ว่ากำลังทำอันใดกันอยู่
“ท่านอ๋อง ข้าจะไปดูซะหน่อย” พอเป็นแบบนี้กงชิงวีถึงยอมปล่อยอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนได้หุ้ม ผ้าให้กับกงชิง วี่ จูบแก้มของกงชิงวี่ไปหนึ่งที่ แล้วถึงจะออกไป กงชิงวีลุกขึ้นมา หันหน้าไป ใช้มือด้นใบหน้าเอาไว้ มองอันหลิงหยุ นที่กำลังออกจากประตูไป
อันหลิงหยุนรู้สึกได้ว่ามีคนมองด้วยสายตาที่ร้อนแรง หันหลังกลับ ไปมองกงซิง วี กงซิงวี่ส่งรอยยิ้มให้ อันหลิงหยุนมองเขาด้วยหางตา หัน ตัวแล้วเปิดประตู พอเปิดประตูอันหลิงหยุนก็หันกลับมา กงชิงวี่ได้นอน ลงไปอย่างเรียบร้อย ราวกับว่าเขามิเคยลุกขึ้นมาก่อน
อันหลิงหยุนหันตัวเดินออกไป แล้วก็ปิดประตู
ข้างนอกประตูมีมีคน อันหลิงหยุนวางใจไปได้เยอะ ถ้าเกิดถูกคนอื่น รู้แผนของกงซึ่งมันมีค่อยดีเท่าไหร่
แต่ข้างนอกสวนเต็มไปด้วยเสียงเอะอะ อันหลิงหยุนเดินเข้าไปดู เป็นอาหยู่ที่กำลังเคาะประตูจากด้านนอก
“ข้าต้องการพบท่านอ๋อง “อยู่กำลังเคาะประตูอยู่
คนของต้าจงเจิ้งย่วนกำลังพูดกับอาหยู่ว่า มิวันใครก็ห้ามผ่านเข้าไป ข้างนอกยังมีคนอื่นอยู่อีก เอาเป็นว่ามันเต็มไปด้วยเสียงเอะอะ
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ