บทที่ 245 ขอให้เจริญรุ่งเรืองนับหมื่นปี!

แต่น่าเสียดายที่หม่าเป็นถึงและจูเทียนเชิงต่างก็ไม่ได้สนใจพวกคน อย่างหานปิงหานเลย พวกเขาเดินอ้อมเธอแล้วตรงเข้าไปหาซุนเซียง เซียงทันที

“คุณซุนครับ ต้องขออภัยที่พวกเรามาสายนะครับ หวังว่าคุณจะช่วย อธิบายให้ท่านประธานของคุณได้รับทราบนะครับ” หม่าเป็นถึงและจู เทียนเชิงพูดถึงลู่เสี้ยงหยางด้วยความเคารพนับถือ

ความจริงแล้วพวกเขาจำเป็นต้องขอที่พึ่งจากตระกูลลู่ นั้น ทันทีที่ ได้ยินว่าเกิดเรื่องกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ป พวกเขาก็รีบมาแสดงความ จริงใจเพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งตระกูลลู่จะส่งเสริมพวกเขาได้

ซุนเซียงเซียงพยักหน้าแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องกังวลค่ะ ท่าน ประธานของเราไม่ว่าอะไรหรอก”

ท่านประธานของเธอก็อยู่ที่นี่ด้วยแล้วไม่ใช่หรือ? แต่น่าเสียดาย

พวกเขายังไม่ทันสังเกต

แน่นอนว่าซุนเซียงเซียงยังไม่ได้เปิดเผยตัวตนของลู่เสี้ยงหยาง เธอ รู้ดีว่าสู่เสี้ยงหยางนั้นเป็นคนถ่อมตนและไม่ชอบเปิดเผยตัวตนของเขา

เมื่อได้เห็นภาพนี้ ทั่วทุกสี่มุมก็เงียบลงจนแทบจะได้ยินเสียงลม หายใจ

ให้ตายสิ!

เป็นไปได้ไง?

คนระดับอย่างหม่าถึงกับจูเทียนเชิงจำเป็นต้องให้เกียรติซุนเซี ยงเซียงขนาดนี้เลยหรือ?

รอยยิ้มอันร่าเริงของหานปิงหานกับจางเทาและคนอื่นๆ ก็หายไป ทันที แทนที่ด้วยความหวาดกลัวที่เกิดขึ้นจากของหัวใจ เยสวนเองก็รู้สึกเหลือเชื่อมาก สมเป็นคุณชายตระกูลลู่จริงๆ และ

เธอไม่คิดเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะรู้จักคนระดับนี้ได้ แต่อย่างไรก็ตาม ความกลัวของหานปิงหานกับจางเทาและคนอื่นๆ

เพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

ขณะนี้มีขบวนรถอีกขบวนหนึ่งแล่นเข้ามาจากที่ไกล

รถสิบค้นหน้าที่ขับนำมาเป็นรถยี่ห้อออดี้สีเขียวขี้ม้า ซึ่งรถออดี้ที่อยู่ ในท่ามกลางรถหรูมากมายของเหล่าเศรษฐีนั้นไม่ได้โดดเด่นอะไรเลย แต่ที่โดดเด่นคือป้ายทะเบียนของพวกเขาเป็นสีขาวทั้งหมด

ซึ่งเป็นรถของข้าราชการทหารเท่านั้น!

ที่สำคัญกว่านั้นคือตัวเลขบนป้ายทะเบียนของรถเหล่านี้ดูน่าตื่นตา

เป็นพิเศษ

เจียง B00001!

เจียง C00001!

ชิง A00001!

หลายคนที่มีสภาพจิตใจอ่อนไหวง่ายก็เริ่มขาสั่นกันแล้ว ไม่ว่าเขาจะ ร่ำรวยและมีอำนาจมากแค่ไหนก็จะใหญ่ค้ำคนเหล่านี้ไม่ได้!

“ไม่นะ เป็นแบบนี้ได้ไง” หานปิงหานและจางเทามองหน้ากัน สีหน้า ทั้งสองเริ่มแย่ลงทุกที ถ้าเป็นแค่เศรษฐีที่ออกมาช่วยลู่เสี้ยงหยางพวก เขายังยอมรับมันได้ แต่ท่าไมตอนนี้แม้แต่เหล่าทหารก็มีส่วนเกี่ยวข้อง ด้วย

คนเหล่านี้มีสถานะสูงเกินไป ไกลเกินกว่าพวกเขาจะเทียบเท่าได้

คลื่น..

ขบวนรถที่ขับตามรถออดี้มาเป็นรถหุ้มเกาะทั้งหมด เป็นขบวนรถที่ ยาวเป็นหางมังกรที่แล่นเข้ามาด้วยความเร็ว ดูเหมือนจะขนมากันทั้ง กองทัพ

ผู้คนนับล้านบนหน้าจอทีวีเริ่มตื่นตัวขึ้น

ก่อนหน้านี้ไม่มีใครสนใจหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ต่างก็คิดว่าหยูเม่ยหยิน กรุ๊ปต้องถูกตระกูลหานเล่นงานอย่างไม่เหลือซากแน่ ไม่มีใครคิดเลยว่าหยูเม่ยหยินกรุ๊ปจะมีพาวเวอร์ได้ขนาดนี้ ไม่เพียง แต่มีมหาเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในเทียนเหอกับชิงโจวและเศรษฐีระดับ ต้นๆ จากไผ่ตงเข้ามาช่วยเหลือ และยังตามด้วยบอสใหญ่ของเหล่า ทหารที่พากันมาเป็นกองทัพด้วย

“ให้ตายเหอะ นี่มันสัตว์ประหลาดชัดๆ ประธานที่อยู่เบื้องหลังของห ยูเม่ยหยิ่นกรุ๊ปเป็นคนลึกลับขนาดไหนกันเนี่ย”

“ไม่เป็นไปไม่ได้ ถึงแม้ภูมิหลังของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปคือคุณชาย ตระกูลลู่จากเมืองหลวง แต่เขาไม่ได้มีอำนาจมากมายขนาดนี้ และ เหล่าขุนพลคงไม่ลดตัวมาให้เกียรติคนชนชั้นสูงจากเมืองหลวงหรอก”

“ให้ตายสิ มันจะแปลกเกินไปแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ทันใดนั้นก็เกิดคอมเมนต์มากมายขึ้น

และในขณะนี้ ด้านหน้าประตูโรงงานผลิตของหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ประตูรถออดี้ป้ายทะเบียนสีขาวถูกเปิดออก เหล่าชายชุดลายพราง ก้าวลงมาจากรถทีละคน

ชายเหล่านี้รูปร่างสูงใหญ่และดูน่าเกรงขามมาก พวกเขาเดินไปข้าง หน้าแล้วทำความเคารพซุนเซียงเซียง

ครั้งนี้ซุนเซียงเซียงถึงกับสับสน เธอก็ไม่เข้าใจรายละเอียดนี้เหมือน

กัน

สู่เสี้ยงหยางที่ยืนอยู่ข้างๆ ได้แต่นึกถึงเรื่องในอดีตแล้วอมยิ้มจางๆ ก่อนหน้าที่เขายังเป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเย่ เขาได้ใช้

ทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของเขาช่วยเหลือชายชราคนหนึ่งไว้

แต่เขาเพิ่งรู้ในภายหลังว่าชายชราผู้นั้นเป็นถึงระดับนายพล ชายชรารู้สึกซาบซึ้งและชื่นชมในตัวของลู่เสี้ยงหยางมาก จากนั้น ทั้งสองจึงกลายเป็นเพื่อนกัน

และครั้งนี้ ทันทีที่ชายชราได้ข่าวว่าเกิดเรื่องขึ้นกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ป เขาจึงส่งคนของเขามาทันที หลังจากที่รู้สึกอึ้งไปสักพัก ซุนเซียงเซียงก็รีบยิ้มตอบ “ขอบคุณทุก ท่านที่สละเวลาเพื่อมาสนับสนุนหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเรานะคะ”

ชายในชุดลายพรางส่ายหัวและรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เขารู้สึกน่า เสียดายที่ไม่ได้พบกับชายหนุ่มคนที่เคยช่วยชีวิตหัวหน้าของพวกเขา

หัวหน้าได้บอกกับพวกเขาว่า วัยรุ่นที่ช่วยชีวิตเขาคนนั้นเป็น

ประธานของหยูเม่ยหยินกรุ๊ปที่นี่ แต่วันนี้ดูเหมือนว่าประธานจะไม่อยู่

เพราะคนที่มาต้อนรับพวกเขานั้นเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง และในตลอดหลายปีที่ผ่านมา หัวหน้าได้คุยโวในค่ายอยู่เสมอว่า ชายหนุ่มคนที่ช่วยชีวิตเขาคนนั้นมีทักษะทางการแพทย์ที่เขย่าโลก

ในขณะนั้น ชายในชุดลายพรางหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทร หาทหารที่ยืนอยู่ด้านนอก หลังจากทหารได้รับคำสั่งแล้วพวกเขาก็ ตะโกนโดยพร้อมเพรียงกันขึ้นมาทันที

“ขอแสดงความยินดีกับหยูเม่ยหยินกรุ๊ป และขอให้หยูเม่ยหยินกรุ๊ป เจริญรุ่งเรืองนับหมื่นปีครับ!”

“จุดปืนใหญ่”

ตูมๆ ๆ!

ปืนใหญ่ที่ชี้ขึ้นฟ้าแล้วยิงสลุตออกไปจนทำให้เสียงดังสนั่นไปหลาย

ร้อยเมตร

ช่างเป็นฉากที่อลังการซึ่งหาดูได้ยากในเมืองปินเหอจริงๆ และฉากที่งดงามนี้ทำให้หานปิงหานและลูกน้องคนอื่นๆ ถึงกับสั่นไป

ทั้งตัว พวกเขากลัวเหมือนถูกสัตว์ร้ายกำลังจ้องที่จะกลืนกินตัวเอง

ใบหน้าอันหยิ่งผยองของหานปิงหานกลับกลายเป็นหดหูและทำ อะไรไม่ถูก เธอคิดว่าเธอสามารถเอาชนะลู่เสี้ยงหยางและทำลายหยู เม่ยหยินกรุ๊ปได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่คิดเลยว่าตอนนี้ชะตาชีวิตของ เธอกลับตกอยู่ในน้ำมือของลู่เสี้ยงหยางไปแล้ว

ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าลู่เสี้ยงหยางอยากให้เธอตายจริงๆ ก็คง ไม่มีใครกล้าห้ามหรอก สายตาของจางเทาจับจ้องไปที่ลู่เสี้ยงหยางราวกับว่าเห็นมัจจุราช ถ้าเขารู้แต่แรกว่าลู่เสี้ยงหยางมีอำนาจขนาดนี้ เขาคงทรยศหานปิง หานอย่างไม่ลังเลแล้วขอเข้าพวกกับลู่เสี้ยงหยางไปนานแล้ว

หลินเซี่ยวเทียนรู้สึกกังวลจนลำไส้ปั่นป่วนไปหมด ถ้ารู้ว่ามันจะเป็น แบบนี้เขาคงยอมให้ลู่เสี้ยงหยางส่งไอ้ลูกชายเหลือขอของเขาไปเข้า คุกตั้งนานแล้ว ทำไมเขาต้องมาเป็นศัตรูกับลู่เสี้ยงหยางด้วย

เหอเทียนหลินก็ชาไปทั้งหน้า เขาไม่รู้เหมือนกันว่าจะรอดไปจากภัย พิบัติของวันนี้ได้อย่างไร?

ส่วนผู้ติดตามคนอื่นๆ ก็เสียใจอย่างที่สุด พวกเขาไม่เพียงแต่ไม่ได้ ผลประโยชน์จากหานปิงหาน แต่ยังต้องสร้างมรสุมให้กับชีวิตด้วย

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางส่งข้อความไปให้ซุนเซียงเซียง เมื่อซุนเซียงเซี ยงอ่านข้อความนั้นเสร็จ เธอก็หันไปยิ้มพูดกับหานปิงหาน “วันนี้เกรงว่า ทางเราจะทำให้พวกคุณต้องผิดหวังแล้วนะคะ แต่ท่านประธานของเรา และทุกคนในหยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเราต่างก็เป็นคนใจกว้าง ถ้าพวกคุณ ยอมคุกเข่าขอร้องและยอมรับผิด ทางเราอาจจะไม่ถือโทษพวกท่าน ก็ได้นะคะ”

หานปิงหานและคนอื่นๆ จนปัญญาแล้ว แต่พวกเขายังมีความหวัง สุดท้ายในใจ นั่นก็คือสวีปิน

ไม่ว่าจะเป็นเศรษฐีที่ร่ำรวยที่สุดในเทียนเหอหรือว่าซิงโจว หรือว่าจะ เป็นคนใหญ่คนโตในกองทัพก็ตาม พวกเขาต่างก็ไม่สามารถต่อต้าน นโยบายของประเทศชาติได้

สถานที่แห่งนี้ได้ถูกอนุมัติให้รื้อถอนจากกรมโยธาธิการและผังเมือง แล้ว ดังนั้นไม่ว่าอย่างไรก็จะต้องถูกดำเนินการ

สวีบินที่กำลังจะถดถอย แต่เมื่อนึกถึงผลตอบแทนของความสำเร็จ คือตัวของหานปิงหานแล้ว เขาก็เกิดความตื่นขึ้นสมองทันที เขาไม่ คำนึงถึงผลที่ตามมาและยืนขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ถ้าพวกคุณรำลึกกัน เสร็จก็เชิญย้ายที่ได้แล้วนะครับ ทางเราจะได้ทำการรื้อถอนสิ่งปลูก สร้างนี้สักที แล้วก็กรุณาอย่าเข้ามาขวางเรานะครับ เพราะเรามีระยะ เวลาที่กำหนด ไม่สามารถล่าช้าได้”