บทที่ 226 ฉันสวยไหม ฉันจะแต่งงานกับนาย

ท่านย่าเห็นว่าเป้าหมายของตัวเองบรรลุผลแล้ว ประกาศสิ้น สุดการประชุมด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ครับ ท่านประธาน” เหล่าผู้บริหารระดับสูงไม่น้อยแขวน รอยยิ้มไว้บนหน้า ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทยอยออกจากห้อง ประชุมไป

แม้จะพูดได้ว่าช่วงเวลาที่เย่สวนอยู่ตำแหน่งประธาน กิจการต่างๆ ของบริษัทดีขึ้นไม่น้อย แต่ว่าพวกเขาไม่ชอบเย่ สวน ระยะเวลาที่เย่สวนอยู่ตำแหน่งผู้บริหาร การเงินและ ทุกๆด้านเข้มงวดมาก พวกเขาไม่สามารถคดโกงได้

แต่เมื่อท่านย่ากลับมาเป็นประธานอีกครั้ง อย่างนั้น พวก เขาก็เป็นแบบเมื่อก่อนได้ ถลุงเงินของบริษัทอย่างบ้าคลั่ง

เพราะเหตุนี้ด้วย พวกเขาถึงมีศัตรูคนเดียวกัน เตะเย่สวน ออกจากระดับบริหาร

หลังจากนั้น ท่านย่าเองก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ท่านประธาน มอง ไปที่เย่สวนแล้วพูดว่า “จากนี้ เธอไม่ต้องมาที่บริษัทแล้ว กิจการกับการบริหารของบริษัททั้งหมด ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับ เธอทั้งสิ้น เธอแค่รอเงินปันผลจากหุ้นของบริษัทก็พอ”

เย่สวนไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กำหมัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เล็บ แทบจะจิกเข้าไปในฝ่ามือ

ใบหน้าของเย่หยุนเทา เย่ชวง เย่เชี่ยนต่างแขวนรอยยิ้มที่ ลำพองใจ ในที่สุด วันที่พวกเขารอคอยก็มาถึงแล้ว

“อ่าฮ่า เย่สวน ความสามารถของเธอมันตื้นเขินเกินไป คิด จะสู้กับคุณย่า กลับไปฝึกปรือซักสองสามปีเถอะ” เย่หยุนเทา มายืนข้างเย่สวนหัวเราะฮิฮิ โน้มหัวไปกระซิบที่ข้างหูเธอ “เธอแปลกใจใช่ไหมล่ะ ว่าทำไมพวกระดับสูงทั้งหมดถึงเตะ เธอออกจากบริษัท? มันง่ายมาก เพราะว่าเมื่อคืนวาน ฉันให้ เงินพวกเขาไปก้อนหนึ่ง ซื้อพวกเขาไว้หมดแล้ว อีกอย่าง มนุษย์ต่างมีความโลภ ที่ผ่านมาเธอควบคุมบริษัทเข้มงวด เกินไป ทุกคนต่างไม่ได้ผลประโยชน์อะไร ใครจะมีจิตใจขาย ชีวิตให้เธอ?”

“นาย!” ได้ยินคำนี้ เย่สวนก็โกรธมาก หน้าเขียวตึง คิดไม่ ถึงว่าคนเล่ห์เหลี่ยมอย่างเย่หยุนเทา จะแอบยุยงพวกเขา

“ฮ่าฮ่า บ๊ายบายไว้ค่อยเจอกัน” เย่หยุนเทาเงยหน้า หัวเราะร่า ใบหน้าแสดงความพึงพอใจถึงขีดสุด

จากนั้นภายใต้คำสั่งของท่านย่า พวกเย่หยุนเทาต่างก็ ออกจากห้องประชุมไป เหลือเพียงเย่สวนคนเดียว

ในใจของเย่สวนทำอะไรไม่ถูกอย่างมาก นั่งงุ่มง่ามอยู่บน เก้าอี้ น้ำตาไหลด้วยความน้อยใจ กริ้งกริ้งกริ้ง!

ในตอนนี้โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น หยิบออกมาดูเป็นลู่เสี้

ยงหยางโทรมาหาเธอ

เช็ดน้ำตาแล้ว เย่สวนถึงรับสายโทรศัพท์ เอ่ยถาม “ทำไม หรอ? มีเรื่องอะไร?”

ลู่เสี้ยงหยางถามทันที “พวกเขาใช้สัญญาเพิ่มเติมไปแล้ว ไล่เธอออกจากระดับบริหารไปแล้วใช่ไหม?”

“ใช่” เย่สวนตอบ พูดถึงเรื่องนี้ก็เจ็บใจ น้ำตาเอ่อล้นออก มาจากข้างในตา

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเบาๆ พูดขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวล ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดี แต่เธอจะต้องฟังที่ฉัน พูด พวกคนในตระกูลเย่ ไม่พูดถึงหลักการเหตุผลใดๆอยู่ แล้ว หลังจากนี้ เธอไม่จำเป็นต้องร่วมงานกับพวกเขา ตอนนี้ ในตระกูลเย่กรุ๊ป ไม่ใช่ว่าเธอมีหุ้นอยู่51%หรอ? คำแนะนำ ของฉันคือ เธอขายหุ้นออกมาเป็นเงินสด หลังจากนี้ไป ก็ไม่ ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับคนในตระกูลเย่พวกนี้แล้ว”

นี่?

เย่สวนมีความลังเล ตอนนี้ธุรกิจของตระกูลเย่กรุ๊ปกำลัง เพิ่มระดับ ถ้าเธอขายหุ้นไปแล้ว จะไม่เป็นการเสียเปรียบหรอ สู่เสี้ยงหยางรู้ถึงความคิดเธอ ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้ทุก คนในตระกูลเย่ต่างคิดที่จะละทิ้งหยูเม่ยหยินกรุ๊ป ไปร่วมมือ กับซิงเหอกรุ๊ป เธอวางใจเถอะ ถ้าพวกเขาทำแบบนั้นจริง บริษัทก็ไม่ห่างไกลจากการล้มละลายแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุด ของเธอตอนนี้ คือรีบถอนหุ้นออกอย่างรวดเร็ว เพื่อลดการ ขาดทุนของตัวเอง”

เย่สวนเงียบไม่พูดจา กำลังครุ่นคิด ชัดเจนมาก ในเวลานี้ การโยนหุ้นในมือเธอทิ้งไป จะต้องใช้ความกล้าหาญอย่าง

มาก

ลู่เสี้ยงหยางพูดต่อ “ขอแค่เธอเชื่อใจฉัน ก็ทำตามที่ฉัน

บอกเถอะ”

ร่างเพรียวบางของเย่สวนสั่นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเกิดความคิด อะไร จู่ๆสมองก็ร้อนรุ่ม แล้วพูดขึ้นว่า “โอเค ฉันเชื่อนาย ฉัน จะไปทำเรื่องนี้เดี๋ยวนี้”

พูดจบ เธอก็วางสาย

ลู่เสี้ยงหยางที่อยู่ในสาย ตอนนี้กำลังนั่งอยู่ที่ออฟฟิศของ หยูเม่ยหยินกรุ๊ป มุมปากโค้งงอขึ้น

ก่อนหน้านี้ สาเหตุที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปช่วยเหลือตระกูลเย่ กรุ๊ปอย่างเต็มใจ เพราะเห็นแก่หน้าของเย่สวน ตอนนี้ ขอแค่ เย่สวนโยนหุ้นในมือเธอทิ้งไป เขาก็จะใช้มาตรการคว่ำ บาตรกับตระกูลเย่กรุ๊ป โดยไม่ต้องลังเล คู่เสี้ยงหยางดูออกตั้งแต่แรกแล้ว ว่าคนในตระกูลเย่พวกนี้ เป็นหมาเลี้ยงไม่เชื่อง ไม่รู้จักสำนึกบุญคุณ กลุ่มคนกระจอก ทั่วไป คนแบบนี้ ไม่มีคุณสมบัติที่จะได้รับบุญคุณจากพวกเขา หยูเม่ยหยินกรุ๊ป

“ทีที คอยดูเถอะ ตระกูลเย่กรุ๊ปหลังจากนี้ จะกลายเป็น ประวัติศาสตร์ของปิงเหอ” ลู่เสี้ยงหยางยื่นมือออกไปเคาะ โต๊ะ พูดอย่างสนุกสนาน

ใกล้เที่ยง ซุนเซียงเซียงก็เคาะประตูออฟฟิศของลู่เสี้ยง หยาง เดินเข้ามา

ซุนเซียงเซียงสีหน้าไม่สู้ดี พูดอย่างไม่สบายใจว่า “ประธานคะ คนจากตระกูลเย่กรุ๊ปมา ต้องการยกเลิกสัญญา กับบริษัทเรา คุณคิดว่าควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดีคะ?”

ลู่เสี้ยงหยางพูด “ทำตามสัญญา”

ซุนเซียงเชียงมีความแปลกใจ พูดขึ้น “ประธาน หรือว่าจะ ตามใจพวกเขาแบบนี้ หยูเม่ยหยินกรุ๊ปของเรา ไม่ใช่พวก เขาอยากจะร่วมมือก็ร่วมมือ อยากจะยกเลิกสัญญาก็ยกเลิก ได้”

ลู่เลี้ยงหยางยิ้มแล้วพูดขึ้น “ฉันว่าเธอคงเข้าใจความ หมายของฉันผิดแล้ว ไม่ใช่ตระกูลเย่กรุ๊ปยกเลิกสัญญากับ เรา แต่เป็นพวกเราเตะตระกูลเย่กรุ๊ปออก พวกเขาไม่คู่ควรที่ จะร่วมมือกับเรา” ซุนเซียงเชียงตาสว่าง พูดว่า “โอเคค่ะ ท่านประธาน ฉันรู้ แล้วว่าต้องทำยังไง”

พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินออกจากออฟฟิศไป

พึ่งก้าวขาออกไป โทรศัพท์ของลู่เสี้ยงหยางก็ดังขึ้น เป็น หลิ่วหรูยู่โทรเข้ามา

ลู่เสี้ยงหยางพึ่งจะรับสาย เสียงของหลิ่วหรูยู่ก็ดังเข้ามาใน หู “กลางวันนี้มีเวลาไหม ฉันจะเลี้ยงข้าวนาย ถือว่าขอบคุณ เรื่องที่นายช่วยฉันเมื่อคืนวาน”

ลู่เสี้ยงหยางก็พักอยู่ไม่ได้มีธุระอะไร เลยตอบตกลงไป “โอเค เธอบอกเวลากับสถานที่มา”

หลิ่วหรูยู่หัวเราะฮิฮิ หลังจากบอกเวลากับสถานที่แล้ว ก็

วางสายไป

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ลู่เสี้ยงหยางก็มาโผล่ที่ร้านอาหาร รอยเอิลเบอร์หนึ่ง นี่คือร้านอาหารที่เขาลงทุนเอง

ที่แปลกคือ วันนี้หลิ่วหรูยู่ชวนเขามากินข้าว ก็เป็นที่นี่

ฮ่าฮ่า ไม่สามารถให้สิทธิประโยชน์กับคนนอกได้ เคาะเธอ แรงๆซักหน่อยดีไหม!

อาศัยตำแหน่งที่ใกล้หน้าต่าง เขามองเห็นหลิ่วหรูยู่แล้ว หลิ่วหรูยู่โบกมือให้เขา ใบหน้ามีรอยยิ้มที่สดใส สู่เสี้ยงหยางเดินเข้าไป นั่งลงตรงข้ามหลิ่วหรูยู่

สายตาอดไม่ได้ที่จะมองร่างของหลิ่วหรูยู่เยอะหน่อย ใบหน้าของหลิ่วหรูยูไม่ต้องพูดอะไรเยอะ นั่นคือความงดงาม ที่ไม่มีใครเทียบได้ เพียงแต่วันนี้ หลิ่วหรูยู่เปิดกว้างเป็น พิเศษ สวมเสื้อสายเดี่ยวที่ดูสดชื่น เผยให้เห็นไหล่ขาวของ เธอกับร่องอกที่ดูสะดุดตามาก

ขาเรียวยาวทั้งสองข้าง ถูกห่อหุ้มด้วยกางเกงยีนส์รัดรูป

ดึงดูดอย่างมาก

เชี่ย นี่มันดูดีเกินไปแล้ว!

หลิ่วหรูยู่รู้สึกได้ถึงสายตาของลู่เสี้ยงหยาง ที่กวาดไปทั่ว ตัวเธอ ทันใดนั้นริมฝีปากแดงบาง ก็ยิ้มอย่างอ่อนหวาน “นายว่าฉันสวยไหม?”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า พูดว่า “สวยสุดๆเลย”

หลิ่วหรูราวกับได้รับแรงสนับสนุนอย่างมาก ลุกขึ้นมา จากที่นั่งของเธอ มาถึงข้างตัวลู่เสี้ยงหยาง นั่งลงบนตักของลู่ เสี้ยงหยางอย่างใจกล้า ขณะเดียวกันแขนที่เหมือนดอกบัวก็ เกี่ยวเข้าที่คอของลู่เสี้ยงหยาง พ่นกลิ่นหอมราวกับกล้วยไม้ ใส่เขา

“ถ้านายคิดว่าฉันสวย ฉันแต่งงานกับนายได้นะ ตอนนี้ นายขอฉันเลยสิ” หลิ่วหรูยู่มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความ หลงไหล ราวกับทั้งตัวแทบจะหลอมรวมเข้าไปในตัวของลู่เสี่

ยงหยาง