บทที่ 201 เมิ่งไห่เทาผู้จองหอง

เมื่อเมิ่งไห่เทาพูดออกมาดังนั้น ควของชิวรั่วหานก็ขมวด เข้าหากันเต็มที่ หน้าตึงไปชั่วขณะ

แม้ว่าเธอจะโง่ แต่เธอก็ฟังความหมายของเมิ่งให่เทาออก เมิ่งไห้เทาต้องการใช้เรื่องนี้มาบีบบังคับให้เธอกลายเป็น ภรรยาของเมิ่งไห่เทา

ต่ำช้าไร้ยางอาย

เดิมที่ด้วยนิสัยของชิวรั่วหานเธอจะปฏิเสธโดยไม่ลังเล เลย แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกถึงภาพที่น่าสงสารของน้าตงจ่ ที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาล

เธอรู้ดีว่าถ้าเธอปฏิเสธน้าตงจู่อาจจะอยู่ต่อไปไม่ได้และ นอนตายตาไม่หลับอยู่บนเตียงโรงพยาบาล

ตอนนี้ชิวรั่วหานลังเลและไม่รู้ว่าจะยอมรับคำแนะนำของ เมิ่งไห่เทาดีหรือไม่

“ฮิฮิ” ในใจของเมิ่งไห่เทาเกิดรอยยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาแวบ หนึ่ง เขารู้ว่าชิวรั่วหานรู้สึกหวั่นไหวแล้ว ขอเพียงเขาเพิ่มเชื้อ ไฟเข้าไป ชิวรั่วหานก็จะตกอยู่ในกำมือของเขาอย่างสมบูรณ์

“รั่วหาน เรื่องนี้คุณจะโทษผมไม่ได้ ผมมีความสามารถ จำกัด ช่วยคุณได้แค่นี้ โชคดีที่ผมชอบคุณ และความสามารถของผมก็ไม่ได้แย่ ถ้าคุณแต่งงานกับผม ชีวิตนี้คุณ จะไม่ลำบากเลย ผมสัญญาว่าจะดีกับคุณให้มากๆ” ดวงตา ของเมิ่งให้เทาเป็นประกาย มองไปที่เรียวขาอันสวยงามของ ชิวรั่วหานด้วยความที่นกระหาย เขาแทบรอไม่ไหวที่จะลิ้ม รสชาติอันแสนอร่อยของเธอ พลางกล่าวต่อว่า: “ถ้ามองจาก แง่มุมนี้มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่ถ้าคุณแต่งงานกับผม มา เป็นภรรยาของผม ผมจะพยายามต่อสู้อย่างเต็มที่เพื่อ สวัสดิการที่มากยิ่งขึ้นของน้าตงจำ”

ชิวรั่วหานไม่พูดอะไร สีหน้าของเธอดูแย่มากขึ้นเรื่อยๆ

สู่เสี้ยงหยางที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดวางใบรายการยาใน มือของเขาลงแล้วกล่าวว่า “คุณหมอเมิ่งใช่ไหมครับ ใบสั่ง ยาฉบับนี้มีบางอย่างผิดปกติ คุณช่วยอธิบายเหตุผลให้ผม หน่อยได้ไหม?”

หิม?

เมิ่งไห่เทามองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง และในตอนนี้เอง เขาถึง เพิ่งสังเกตเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางนั้นอยู่ด้วย

เขาขมวดคิ้วถามด้วยสีหน้ารังเกียจ “คุณเป็นใคร? มีข้อ สงสัยอะไรเกี่ยวกับใบสั่งยาของผม?”

ู่เลี้ยงหยางยิ้มเจื่อนๆ “ยาพวกนี้ที่คุณสั่งมันธรรมดามาก แค่ยาแก้อักเสบที่หาซื้อได้ตามตลาดในประเทศของเรา ทั่วไป ผมไม่เข้าใจ คุณเพิ่งบอกว่ายาของน้าตงจู่เป็นยานำเข้าทั้งหมด มันไม่เห็นมีในรายการนี้เลย แล้วยาที่ผลิตใน ประเทศเราแพงขนาดนี้เชียวหรือ ทั้งๆ ที่กล่องละไม่กี่สิบ หยวน แต่คุณใส่ตัวเลขไปกล่องละพันกว่าหยวน”

“อีกอย่าง ค่าพยาบาลรายวันของโรงพยาบาลวันละ 50,000 หยวน ขอถามหน่อย โรงพยาบาลของพวกคุณเป็น โรงแรมระดับเจ็ดดาวเหรอ? หรือว่าเป็นบริการในระดับผู้ อำนวยการโดยเฉพาะ?”

“ยิ่งไปกว่านั้น เครื่องที่น้าตงจูใช้ในการทำ CT และ เอกซเรย์ไม่ใช่ของส่วนรวมของโรงพยาบาลหรอกเหรอ? ทำไมน้าตงจู่ต้องซื้ออุปกรณ์เหล่านี้โดยเฉพาะด้วย หรือว่า น้าตงจู่จะมีสิทธิพิเศษ?”

“เรื่องสุดท้าย ปริมาณยาที่คุณระบุก็ไม่ตรงกับเกณฑ์เลย หากใช้ปริมาณยาตามที่คุณว่าในการรักษาน้าตงจู์ ไม่เพียง แต่รักษาอาการป่วยของน้าดงจูไม่ได้ แต่มันจะทำให้อาการ ป่วยของเธอแย่ลงอีกด้วย”

คู่เลี้ยงหยางได้ชี้ให้เห็นปัญหาในใบสั่งยาทีละรายการ

หลังจากฟังที่ลู่เสี้ยงหยางพูดจนจบ สีหน้าของเมิ่งไห่เทาก็ ดูแย่ลงเล็กน้อย ราวกับว่าเขาเพิ่งกินแมลงวันเข้าไป

ให้ตายเถอะ ใบสั่งยานี้เขาทำมันขึ้นมาเพื่อตบตาซิวรั่ว หาน เขาคิดว่าชิวรั่วหานอ่านไม่เข้าใจ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ ยงหยางจะโผล่ออกมาทำเขาเสียเรื่องในตอนนี้
ชิวรั่วหานนิ่งอึ้งไป มองไปที่เมิ่งไห่เทาแล้วพูดว่า “คุณ หมอเมิ่ง คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมาย ไม่กลัวว่าตอนนี้ฉันจะ

โทรแจ้งค่ารวจเหรอ”

ความกระวนกระวายปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเพิ่งให้เทา แวบหนึ่ง แต่ก็สงบลงอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า “ผมเป็นหมอ หรือเจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างคุณเป็นหมอกันแน่? คุณเคยเห็น คุณสมบัติและประสบการณ์ของผมแล้วนี่ เคยเรียนที่ สหรัฐอเมริกาและถือว่าเป็นนักเรียนดีเด่นอันดับต้นๆ นอกจากนี้ยังเป็นแพทย์ในโรงพยาบาลมาห้าปีแล้ว คุณคิด ว่าใบสั่งยาที่ผมทำจะมีปัญหางั้นหรือ? ฮีเจ้าหนุ่มที่อยู่ข้าง คุณต่างหากที่ไม่เข้าใจแล้วทำเป็นเข้าใจ คุณจะมาอวดอ้าง อะไรที่นี่?”

เมื่อได้ยินดังนั้น ชิวรั่วหานก็รู้สึกไม่ค่อยแน่ใจแล้ว

ไม่เคยได้ยินลูกพี่ลูกน้องของเธอเคยพูดมาก่อนว่าลู่เสี้ยง หยางรู้ทักษะทางการแพทย์ แบบนี้คำพูดเมื่อครู่ก็เป็นเพียง สิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดส่งๆ ไปอย่างนั้นเอง

ลู่เสี้ยงหยางส่ายหัวแล้วกล่าวว่า “มันไม่มีประโยชน์อะไรที่ คุณจะเถียงข้างๆ คูๆ ความจริงมันอยู่ตรงหน้านี้แล้ว”

ความจริง?

เมิ่งไห่เทาเกือบจะหัวเราะออกมา เขาพูดเหน็บลู่เสี้ยง หยางว่า “เอาล่ะ หนุ่มน้อย ในเมื่อคุณมีข้อสงสัยเกี่ยวกับใบสั่งยาของผม งั้นผมจะโทรหาสำนักบริหารยาให้พวกเขา มาดูด้วยตัวเองว่าใบั่งยาที่ผมทำมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ซี เมื่อถึงเวลานั้น ถ้าคนในสำนักบริหารยาได้เห็นใบสั่งยาที่ผม ทำแล้วไม่มีปัญหา นั่นแสดงว่าคุณใส่ร้ายผม คุณจะต้องรับ ผิดชอบในทางกฎหมาย”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโทรหาสำนัก บริหารยา

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าเมิ่งให้เทาไปเอาความกล้ามาจากไหนที่จะให้คนจาก สำนักบริหารยามาดูใบสั่งยาของเขาด้วยตัวเอง เขาคงไม่ได้ ไปวิ่งเต้นอะไรไว้นะ?

เมื่อคิดได้ดังนั้นลู่เสี้ยงหยางจึงหยิบโทรศัพท์มือถือของ เขาออกมาแล้วส่งข้อความสั้นๆ ไปให้ช่างกวนหยู้เลขานุการ ของเขาในหอการค้า

ตรงนี้เหรอ?

ชิวรั่วหานก็รู้สึกสับสนเช่นกัน ถ้าสิ่งที่ลู่เสี้ยงหยางพูดเมื่อ ครู่เป็นความจริง เมิ่งไห่เทาก็คงไม่สามารถให้คนในสำนัก บริหารยามาตรวจสอบใบสั่งยาของเขาได้อย่างกล้าหาญ แบบนี้ หรือว่าจะไม่มีอะไรผิดปกติกับใบสั่งยาที่เมิ่งไห่เทาพูด ถึง? สู่เสี้ยงหยางไม่เข้าใจและพูดจาเหลวไหลไปเอง
ในเวลาเดียวกันนั้น

สำนักบริหารยา ในห้องทำงานผู้อำนวยการ เมิ่งจื่อหยุ นวางสายโทรศัพท์ลงพร้อมกับสีหน้างงงวย

เมื่อครู่เขาได้รับโทรศัพท์จากเบื้องบนขอให้เขาไปที่โรง พยาบาลหยินหมิ่นปินเหอด้วยตัวเองเพื่อตรวจสอบเรื่อง อุบัติเหตุทางการรักษา

พูดตามตรง เขาถือว่าเป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงในสำนัก บริหารยา การจะตรวจสอบเรื่องเล็กน้อยอย่างเช่นอุบัติเหตุ ทางการรักษา ทำไมต้องลงมือด้วยตัวเองด้วย?

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ขณะที่เขากำลังสับสนอยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นที่ ประตูห้องทำงาน ผู้ติดตามของเขาคนหนึ่งตะโกนเข้ามาจาก ทางด้านนอก “หัวหน้าเมิ่ง เมื่อกี้คุณชายโทรมาหาผม บอก ว่ามีคนต้องการโค่นล้มเขา ขอให้คนของสำนักบริหารยาไป ดูหน่อย คุณว่าเราควรทำอย่างไรกับเรื่องนี้?”

หม?

เมิ่งจื่อหยุนหน้านิ้วคิ้วขมวดขึ้นมา หรือว่ามันจะมีเรื่องที่

บังเอิญขนาดนี้?

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เมิ่งให้เทาได้ทำเรื่องเลวร้าย มากมายในโรงพยาบาล โดยอาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับเขาเพราะรักมากเกินไป เขาจึงหลับตาข้างเดียวให้เมิ่งไห่เทามา โดยตลอด

“เสี่ยวเถา ช่วยเรียกคนของคุณให้ตามไปกับผมหน่อย เพิ่งจื่อหยุนกล่าว

หากอุบัติเหตุทางการรักษาของโรงพยาบาลหยินหมิ่นปืน เหอเกิดจากลูกชายของเขาจริงๆ ต่อให้เบื้องบนเรียกเขาไป ตรวจสอบเรื่องนี้ เขาก็จะเก็บเป็นความลับ

“ได้ครับหัวหน้า ผมจะโทรเรียกมาเดี๋ยวนี้” หนุ่มน้อยที่อยู่ ข้างนอกตอบแล้วรีบโทรหาเพื่อนร่วมงานของเขา

ขณะเดียวกันในห้องท่างานของเมิ่งไห่เทา

เท้าข้างหนึ่งของเมิ่งไห่เทาวางบนโต๊ะน้ำชา อีกข้างหนึ่ง พาดบนโซฟา เขาเอนตัวพิงพนักโซฟาแล้วดื่มชาอย่างเย่อ

หยิ่ง

ชิวรั่วหานเป็นห่วงน้าตงจู่จึงไปเยี่ยมเธอที่ห้องผู้ป่วยก่อน

คู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบาๆ มองไปที่เมิ่งไห่เทาและบอกว่า “ดูเหมือนคุณจะไม่กลัวสักนิดเลย”

เมิ่งให่เทายิ้มเยาะ มองไปที่ลู่เสี้ยงหยางแล้วพูดว่า “พ่อ หนุ่ม คุณน่ะเป็นคนโง่ ถ้าจะมาหาเรื่องผมที่นี่ คุณจะต้องตา ยอย่างน่าอนาถ คุณคิดว่าผมไม่มีคนอยู่ในสำนักบริหารยาเหรอ? บอกคุณตามตรง ผู้อำนวยการของสำนักบริหารยา คือพ่อของผมเอง ไม่ว่าผมจะทำเรื่องที่เลวร้ายขนาดใหญ่ เขาก็สามารถปกปิดให้ผมได้”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เขาก็ยิ้มมุมปากอย่างจองหองที่สุด ใน โรงพยาบาลหยินหมินปินเหอ ผมเมิ่งไห่เทาเป็นคนเดียว เท่านั้นที่สามารถรักษาเคสที่ยากๆ ได้ คุณรู้ไว้ยาบางอย่าง มีแต่ผมเมิ่งไห่เทาคนเดียวเท่านั้นที่มีคุณสมบัติพอที่จะใช้ได้ ดังนั้นผมจึงเป็นคนกำหนดว่ายาแต่ละชนิดจะมีราคาเท่า ไหร่”

“ฮ่าฮ่า ผมไม่กลัวที่จะบอกคุณว่า จริงๆ แล้วกระเพาะ อาหารของหลี่ตงจู่ไม่มีปัญหาอะไรร้ายแรง มันเป็นแค่อาการ ป่วยเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้น ยาที่ผมให้เธอก็ไม่ได้แปลกอะไร ล้วนเป็นพวกยาธรรมดาๆ แต่ที่อยู่ในมือผม ผมสามารถทำ ให้ชิวรั่วหานล้มละลายได้ เว้นแต่เธอจะยอมแพ้โดยสมัครใจ ไม่เป็นคนดีแบบนี้

“แต่ผมรู้จักชิวรั่วหานดี เธอจะไม่ยอมแพ้ เธอจะยอมเป็น คนที่เสียเงินไปเปล่าๆ ถูกผมฆ่า ฮ่าฮ่า หนุ่มน้อย คุณรอ ดูเถอะ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชิวรั่วหาน ผู้หญิงโง่ๆ คนนี้จะ กลายเป็นทาสบนเตียงของผม!”