บทที่ 188 เอาออกมาหนึ่งหมื่นตำลึง

กงชิงใบหน้าเย็นชา ดวงตาทั้งคู่ปล่อยแสงอันเยือกเย็น ออกมา ช่วงเวลาแวบเดียวเช่นนี้อันหลิงหยุน รู้สึกเหมือนกับ มีดหลายสิบเล่มปล่อยออกมาจากในดวงตาของกงชิงวี่ สามารถฆ่านางให้ตายได้ทุกที่ทุกเวลา

เป็นการขอร้องเพื่อปกป้องตนเอง การตัดสินใจที่แย่ที่สุด ในชีวิตนี้ของอันหลิงหยุนก็คือให้เว่ยหลิงชวนเข้าไปเป็น เพื่อน

“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเพิ่งจะมารอท่านอยู่ที่นี่ ฉับพลันนก็เข้ามากอดหม่อมฉัน หม่อมฉันไม่รู้จริงๆ ว่าโจ่จงเจิ้นเป็น คนเช่นนี้”

อันหลิงหยุนรีบเดินเข้าไปสองสามก้าว ไปด้านหน้ากงชิงวี่ อย่างรวดเร็ว อย่างรู้สึกไม่เป็นธรรม

ฉับพลันกงชิงวี่ก็มองไปทางเว่ยหลิงชวน พูดด้วยเสียง โมโหว่า : “เว่ยหลิงชวน ข้าประเมินเจ้าต่ำไปจริงๆ เจ้ากล้า ทำตัวกระด้างกระเดี๋ยง หยาบคายกับพระชายาของข้า”

เว่ยหลิงชวนเหมือนถูกฟ้าผ่า มองอันหลิงหยุน อีกทั้งมองกง ชิง

นี่เรียกว่าฮ่องเต้ต้องการให้หม่อมฉันตายแต่หม่อมฉันยังไม่ อยากตาย ดูเหมือนว่าพวกเขาสามีภรรยาปรึกษาหารือกันมา ดีแล้ว

เว่ยหลิงชวนสงสัยเล็กน้อย กล่าวพร้อมคารวะไปด้วยว่า : “ตำแหน่งพระชายาเสียนของข้าไม่มีหยาบคายด้วยเด็ดขาด เพิ่งจะมีสิ่งของลอยออกมาจากในห้อง ข้าน้อยเลยเข้าไป ขวาง ทว่าคิดไม่ถึง จะเปลี่ยนมาเป็นเข้าใจผิดเช่นนี้

ถ้าอ่องเสียนต้องการจะลงโทษข้าน้อย ก็ไม่จำเป็นต้องรอ หาข้ออ้างใส่ร้ายป้ายสีเช่นนี้ ตัวข้าน้อยทำหน้าที่ถวายความ จงรักภักดีต่อฮ่องเต้ จากนั้นก็ตายได้แล้ว”

อันหลิงหยุนเศร้าใจ ท้ายที่สุดเรื่องนี้เป็นนางที่ทำร้ายเว่ย หลิงชวน อันที่จริงเมื่อกี้เว่ยหลิงชวนต้องการช่วยชีวิตนาง

คิดอยากเอ่ยปากที่จะขอร้อง ยังไม่ทันได้พูด

กงชิงวี่พูดอย่างเย็นชาว่า : “ข้าไม่เชื่อเจ้าไม่ต้องพูด เข้ามา! มาคุมตัวเว่ยหลิงชวนกลับไปขังคุก”

มีคนมาคุมตัวเว่ยหลิงชวนออกไป ขณะนี้อันหลิงหยุนมอง ไปทางกงชิงวีด้วยความโกรธ พูดว่า : “ท่านอ่อง ท่านก็เข้าใจ ดีหม่อมฉันกับเว่ยหลิงชวนไม่มีอันใด ทั้งหมดเป็นการเข้าใจ ผิด ทำไมท่านยังต้องทำอย่างนั้น?”

“ข้าเห็นกับตา” กงชิงสี่โกรธมาก โกรธอย่างจริงจัง

อันหลิงหยุนนึกอยากจะพูดอันใด แต่ดูความโกรธของกง ชิงวี่ นางพูดอันใดไปก็ไม่ดี จึงเงียบปากไป

องค์หญิงใหญ่ที่อยู่ด้านในทว่าเดินออกมา น้ำเสียงโกรธ เคือง : “พวกท่านคู่สามีภรรยาคาดไม่ถึงว่าจะมาทะเลาะกัน ถึงต้าจงเจิ้งย่วนของข้า ช่วงนี้พวกท่านว่างเกินไปหรือเปล่า?”

อันหลิงหยุนรีบหันไปคารวะ : “ท่านป่า”

“เจ้ายังมีหน้ามาเรียกข้าว่าท่านป้า ข้าเห็นช่วงนี้เจ้าลืมเรื่อง อันใดไปแล้ว” สีหน้าองค์หญิงใหญ่เคร่งขรึม มองอันหลิงหยุน ด้วยสายตาโกรธเคือง วางมาด ลากเสื้อคลุมยาวสีขาวผ่าน อันหลิงหยุนไป

อันหลิงหยุนได้เพียงแต่หันกลับไปยืนทำความเคารพ กงชิงวี่ยังไม่พอใจ เย่อหยิ่งทำมือไพล่เย่อหยิ่ง แววตาทั้งคู่ เคร่งขรึม

“วันก่อนไม่ได้บอกว่าต้องเอาเงินตำลึงที่เหลือออกมารี ฉัน เห็นว่าตอนนี้ก็ให้เลยเถอะ” องค์หญิงใหญ่ตรงไปตรงมาแต่ ไหนแต่ไร เมื่อกี้องค์หญิงใหญ่ดูเหมือนออกอุบายวางแผนใส่ ร้ายอันหลิงหยุนอย่างไม่เป็นธรรม ชัดเจนว่าเว่ยหลิงชวน สนใจนาง แต่นางกลับเล่นงานฝ่ายตรงข้าม

ไม่สั่งสอนสักนิด เกรงว่าจะไม่สามารถทำให้นางจำได้ อันหลิงหยุนรู้สึกไม่เป็นธรรม รู้สึกว่าเรื่องนี้นางไม่ได้ผิด

ชัดเจนว่าก็คือกงชิงที่เอาคนไปขัง กระไรนางก็ไม่ผิด แต่เรื่องถึงขั้นนี้ ทำได้เพียงแต่กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม

สังคมนี้ไม่ดี ก็ไม่รู้จะทำกระไร

“ท่านป้า หม่อมฉันคิดว่าต้องการเอามาให้ท่านป้าห้าหมื่น ตำลึง แต่ว่าจวนอ่องเสียนเงินไม่พอจริงๆ เอามาได้ไม่พอห้า หมื่นตำลึง” อันหลิงหยุนใจคอหดหู

ก่อนหน้านี้ก็กังวลใจเรื่องไม่มีเงิน ไม่คิดว่าตอนนี้ ในที่สุดก็ ต้องอ่อนน้อมถ่อมตนเพราะเงิน

แต่องค์หญิงใหญ่ไม่สนใจ : “พวกเจ้ามีหรือไม่ข้าก็ไม่สนใจ ติดหนี้ก็ต้องคืน”

“ท่านป้า แต่ว่าห้าหมื่นตำลึงนี้คือออกมามอบให้ตูฟางจู้น อีกทั้งตอนนี้ตูฟางขึ้นไม่สามารถใช้เงินนี้ได้ ไม่จำเป็นต้อง จ่ายคืนก่อนได้ใช่หรือไม่?”

“เจ้าคิดจะโกงรี? ข้าต้องไปถามหาที่ฮองไทเฮา เจ้าจึงจะ ยินยอมที่จะคืนเงินใช่หรือไม่?” องค์หญิงใหญ่หันกลับ เดิน ออกไปหาฮองไทเฮา

อันหลิงหยุนโดนดูถูกไปครั้งหนึ่ง ต่อมาเรื่องนี้ยังต้องไปถึง หวางฮองไทเฮาอีก หาเรื่องจริงๆ เห็นว่านางรังแกได้ง่ายหรือ กระไร!

เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว ต้องยอมรับชะตากรรม

อันหลิงหยุนกล่าว : “หากท่านป้ารอได้สักสองสามวัน หม่อมฉันจะแบ่งจ่ายเป็นงวดๆให้ท่านป้า”

องค์หญิงใหญ่ประหลาดใจ : “แบ่งจ่ายเป็นงวด?”

“เพคะ แบ่งจ่ายเป็นงวดๆ” อันหลิงหยุนอธิบายการแบ่งจ่าย แบบสั้นๆ

องค์หญิงใหญ่แปลกใจ : “เจ้าต้องการแบ่งเงินห้าหมื่นตำลึง เป็นกี่ส่วน?”

“อันนี้ก็ไม่แน่ใจ มากขนาดนี้กระไรเสีย จวนอ่องเสียน จำนวนหลายร้อยคน ใช้ไปวันๆหลายร้อยตำลึง ดังนั้นการ เก็บเงินจึงทำได้ช้ามาก ช่องระยะนี้ท่านอ่องอยู่จวนก็ไม่ได้ไป สู้รบ ทั่วทุกหนทุกแห่งสงบสันติยากที่จะทำการสู้รบ

อันที่จริงที่จวนไม่มีเงินตรา สิ่งของที่ฮ่องเต่ให้เป็นของ กำนัลก็ไม่ดีที่จะนำไปขายแลกเงิน นั่นจะก่อให้เกิดความ อับอายขายหน้าต่อฮ่องเต้ หม่อมฉันคิดว่า ไม่ดีเท่ากับหารายได้ซ้าๆ หม่อมฉันได้สร้าง ร้านค้าสามร้านไว้บนถนน เตรียมที่จะทำของเล็กๆน้อยๆขาย ตามที่หม่อมฉันวางแผนไว้ ทุกๆเดือนก็สามารถมีรายได้บาง ส่วน ไปเป็นค่าใช้จ่ายของจวนอ่องเสียน ยังคงมีเหลือ ส่วนที่ เหลือจะส่งมาให้ท่านป้า

รอจนท่านป้าช่วยเก็บไว้ให้ลูกจนพอ ก็จะไปส่งมอบที่ท้อง พระคลัง จากนั้นรอจนกระทั่งถึงเวลาที่มีประโยชน์ต่อตูฟางจู้ น ก็นำออกมาใช้”

เวลานี้กงชิง ที่ไม่โกรธแล้ว แต่กลับยกย่องมากๆ

ใช้ชีวิตอยู่ที่จวน ในที่สุดยังคงต้องการภรรยาที่บริหารบ้าน เรือนที่ละเอียดรอบคอบ!

อันหลิงหยุนมองไปที่กงชิงวี่อย่างไม่สบอารมณ์ ที่พอใจ อย่างมาก อันที่จริงหมอนปักลาย ไม่ได้มีประโยชน์อันใด

ก็ไม่ได้พูดถึง ว่าให้รอสองสามวัน

ทำให้นางที่เป็นพระชายาคนนี้ลำบากอย่าว่าแต่ไม่มีเวลา ว่างเลย ยังต้องคิดวิธีไปหารายได้มาเลี้ยงกลุ่มคนขนาดนั้น อีก!

องค์หญิงใหญ่มอง : “อย่างนั้นเจ้าวางแผนใช้เงินอย่างน้อย สุดเดือนละเท่าไหร่?”

“สามพันตำลึง” อันหลิงหยุนตอบ

“เจ้าพูดโกหกข้าอย่างนั้นรี?” องค์หญิงใหญ่พูดข่มขู่ : “เจ้า ยังพูดไม่ทันขาดปากว่าทุกๆวันจวนอ่องเสียนต้องใช้จ่ายวัน ละหลายร้อยตำลึง อย่างนั้นหนึ่งเดือนเจ้าต้องมากกว่าหมื่น ตำลึงจึงจะได้ การขายของอันใดของเจ้า หนึ่งเดือนสามารถ ได้กำไรมากกว่าหมื่นตำลึงเลยรี?”

“ท่านป่าไม่ต้องกังวลใจ หม่อมฉันมีวิธีของหม่อมฉันเอง ดัง นั้นท่านป้าเพียงแต่รอรับเงิน”

อันหลิงหยุนพูดออกไปอย่างนี้ ท่านป่าจึงไม่ลำบากใจแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ไม่สนใจเจ้ารึก แบ่งจ่ายหนึ่งปี เจ้าต้องเต รียมเงินห้าหมื่นตำลึงออกมาให้ข้า”

อันหลิงหยุนพยักหน้า ไม่สนใจแล้วจริงๆ : “หม่อมฉันจะทำ ตามคำสั่ง อย่างนั้นหม่อมฉันจะเริ่มเดือนหน้า ทุกๆเดือนก่อน สิ้นเดือนจะส่งเงินมาให้ท่านป้า”

“อืม”

องค์หญิงใหญ่ตอบรับแล้ว อันหลิงหยุนจึงเอ่ยว่า : “หม่อม ฉันก็ขอตัวกลับก่อน คิดวิธีเตรียมเงินคืนให้ท่านป้า”

อันหลิงหยุนพูดคิดหาวิธี ในเมื่อนางไม่มีสัจจะ นางยังต้อง เหลือไว้ทำอันใด?”

เดินอ้อมท่านป้า อันหลิงหยุนก็เปิดประตูออกไป

กงชิงวี่จึงเอ่ยว่า : “ท่านป้า ก่อนหน้าที่พูดข้อตกลงอย่างนี้ กับท่าน ข้าเพิ่งจะกวนโมโหทำให้พระชายาโกรธ ต้องกลับไป อธิบาย”

“เดี๋ยว…. องค์หญิงใหญ่ยังไม่ทันพูดจบ

“ท่านป้า ข้าไปละ”

พูดจบกงชิงวี่เดินอย่างรวดเร็ว หันกลับเดินออกไป องค์หญิงใหญ่ด่าอยู่ด้านหลัง กงชิงวี่ก็เดินไปไกลแล้ว องค์หญิงใหญ่เรียกคนมา เขียนข้อความสั้น บอกคนให้เปิด ประตูพาเว่ยหลิงชวนกลับมา แต่ว่าไปแล้วก็ต้องกลับมา บอกองค์หญิงใหญ่ว่าโดนขังไปแล้ว เอากลับมาไม่ง่ายแล้ว

องค์หญิงใหญ่โกรธจึงเขียนข้อความถึงอันหลิงหยุน บอก นางให้ส่งเดือนละห้าพันตำลึง ชำระในหนึ่งปี

อันหลิงหยุนรับข้อความมาก็ไม่ได้สนใจ กระไรเสียเรื่อง หลังจากสิบสองเดือนก็ยังไม่ชัดเจน

เงินห้าหมื่นตำลึงก็อาจจะเปลี่ยนกลายเป็นหกหมื่นตำลึงถึง แม้ว่าจะเจ็บปวดใจเล็กน้อย แต่ก็ให้ ก็ไม่ได้สนใจเงินหนึ่ง หมื่นตำลึงแล้ว

ขอเพียงแต่เงินนี้ไม่ใช่เอะอะก็เอาออกมา