บทที่ 178 จะอวดอะไรก็แค่แมงดา

“บ้าไปแล้ว..มัน..มัน เข้า..เข้าไปได้ยังไง?” เย่หยุน เทาตกใจจนแทบพูดไม่ออก

พู

น้ำที่เฉินเหอเพิ่งดื่มเข้าปากก็พ่นออกมาเต็มหน้าท่านย่า จนท่านย่ายิ่งหมดสภาพเข้าไปใหญ่

ไม่คิดเลยว่าคนอย่างลู่เสี้ยงหยางเข้าไปได้ ส่วนเขากลับ

ต้องยืนหนาวอยู่หน้าประตู

“พี่เขย สรุปยังไง?”

“ที่รัก คุณรีบถามเบื้องบนดู สรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกัน แน่?” เย่ชวงและเย่เชี่ยนบ่นขึ้นมา

“ห์ เข้าได้จริงเหรอ?” เย่สวนเบิกตากว้าง ปากเล็ก ๆ สี แตงกำของเธอเปิดออกด้วยความประหลาดใจ พูดตามตรง เธอแค่ลองยื่นบัตรให้พนักงานลองสแกนดูเท่านั้น ไม่คิดว่า จะเข้าไปได้จริง ๆ

ตูม!

หลิวจิ้งตัวแข็งที่อทันที เหมือนมีฟ้าผ่าลงกลางใจเธอ ลู่เลี้ยงหยางได้โควต้ามาจริง ๆ ด้วย
“เชิญครับคุณผู้หญิง” ในเวลานี้ ชายชุดสูทยื่นบัตรคืนให้ กับเย่สวนแล้วพูดกับเธอด้วยความเคารพ

สำหรับผู้ก่อความวุ่นวายพวกเขาไม่เคยอ่อนข้อให้อยู่แล้ว แต่สำหรับแขกผู้มีเกียรติพวกเขาก็ต้อนรับด้วยความให้ เกียรติเหมือนกัน

เย่สวนพยักหน้าแล้วข้ามจุดสแกนเข้าไปรอลู่เสี้ยงหยาง และหลิวจิ้งด้านในประตูวิลล่าก่อน

จากนั้นลู่เสี้ยงหยางและหลิวจิ้งก็แสดงบัตรประจำตัวออก มาแล้วให้เจ้าหน้าที่สแกนและผ่านไปได้อย่างราบรื่น

ขณะนี้สีหน้าของท่านดูแย่กว่าเดิม เธอละอายใจจนไม่รู้ จะเอาหน้าไปไว้ไหน

ก่อนหน้านี้พวกเขายังพูดจาเสียดสีลู่เสี้ยงหยางอยู่เลย ไม่ คิดเลยว่าตอนนี้ลู่เสี้ยงหยางเข้าไปได้แต่กลับเป็นพวกเขาที่ ยังยืนอยู่ตรงนี้

“เหอะ ๆ คุณย่าเชิญกลับบ้านก่อนนะครับ พวกคุณอยาก ถ่ายรูปจุดไหนของวิลล่าบอกผมได้นะครับ เดี๋ยวผมถ่ายแล้ว ส่งไปให้” ลู่เสี้ยงหยางยิ้มพูดจากนั้นเดินเข้าไปในงานพร้อม กลับเยสวน

“บ้าเอ้ย ทำเป็นใต้ใจไป” เย่หยุนเทาหัวร้อนจนแทบระเบิด และท่านย่าก็โกรธจนหัวใจแทบวาย เธอจ้องไปที่เฉินเหอแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบไปติดต่อเจ้านายแกขอรายชื่อใหม่อีก”

เฉินเหอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหาเบื้องบนด้วย

สีหน้าเศร้าหมอง

หลังจากลู่เสี่ยงหยางกับเย่สวนและหลิวจิ้งทั้งสาม เข้าไป ในวิลล่าแล้ว พวกเขาได้มาถึงลานกว้างในงานตามคำ แนะนำของเจ้าหน้าที่ที่เกี่ยวข้อง

ลานกว้างนั้นเต็มไปด้วยไฟตกแต่งยาวไปถึงหน้าเวทีและ มีเก้าอี้ที่นั่งจัดเรียงอยู่เต็มหน้าเวที สู่เสี้ยงหยางกับเย่สวนและหลิวจิ้งทั้งสามพากันเดินเข้าไป

หาที่นั่ง

ในช่วงเวลานี้เย่สวนได้แต่จ้องมองไปที่ลู่เสี้ยงหยาง

คู่เสี้ยงหยางที่ถูกจ้องมองก็เริ่มรู้สึกเขินอายจึงถามเธอว่า “ใบหน้าผมมีอะไรงั้นเหรอ?”

เยสวนสายหัวแล้วถามอย่างจริงจัง “เพื่อนคุณเขาอยู่ใน ตำแหน่งอะไรของหอการค้าเหรอ?”

สู่เสี้ยงหยางยิ้มพูด “แกไม่ได้บอก แต่น่าจะอยู่ในตำแหน่ง ระดับสูงอยู่นะ”

“อ้อ” เย่สวนพยักหน้าแล้วจู่ ๆ ก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพ ราะโควต้านี้ได้มาจากเพื่อนของลู่เสี้ยงหยางอีกที ถ้าได้มา จากตัวของลู่เสี้ยงหยางเองก็คงดีเนอะ
“เฮ่อ แต่หนี้บุญคุณมันคืนยากนะ วันหลังลูกไม่ต้องไป รบกวนเพื่อนแบบนี้ก็ได้” หลิวจิ้งถอนหายใจพูด

ลูเลี้ยงหยางยิ้มตอบ “ครับแม่ ผมรู้จักกาลเทศะน่า”

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ผู้คนเข้ามาในวิลล่าเรื่อย ๆ จนในที่สุดที่นั่งก็เกือบจะนั่ง เต็มแล้ว

ทันใดนั้นเสียงของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น

“ท่านประธานหลิวนั่งอยู่ที่นี่เองเหรอครับ” ชายในเสื้อสูท และสวมรองเท้าหนังสีดำเงาเดินเข้ามา

ฉินกว่าง

หางเสือของฉินชื่อกรุ๊ป หนึ่งในผู้ร่วมลงทุนกับจิ่นซิ่วกรุ๊ป ภายใต้บริษัทของหลิวจิ้ง

“ประธานฉินเองเหรอ” ทันทีที่เห็นหน้าฉินกว่างสีหน้าของ หลิวจิ้งกเปลี่ยนไป

“เหอะ ๆ ท่านประธานหลิว ไม่เจอกันตั้งนานเลยนะครับ คุณตัดสินใจยังไงเกี่ยวกับเรื่องที่ผมคุยกับคุณครับ?” ฉิน กว่างถามด้วยรอยยิ้ม

หลิวจิ้งสายหัวพูด “ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกประธานฉิน อย่างชัดเจนแล้วว่านั่นเป็นการตัดสินใจอย่างเป็นเอกฉันท์ของทางบริษัท ฉันไม่สามารถตัดสินใจคนเดียวได้”

ก่อนหน้านี้จีนกว่างเคยลงทุนเงินจำนวนหนึ่งกับจีนชั่วกรุ๊ป และเขามีข้อเสนอว่าจะให้เมียน้อยของเขาไต้ดำรงตำแหน่ง อยู่ในจิ่นชิ่วกรุ๊ปด้วยคน

ซึ่งหลิวจิ้งเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นมาก่อนแล้ว แวบแรกที่เห็น หลิวจิ้งก็รู้ว่านางไม่ใช่คนธรรมดา ดังนั้นจึงปฏิเสธนางไป

ด้วยเหตุนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างฉินกว่างกับหลิวจิ้งจึงไม่ ค่อยลงลอยกันสักเท่าไหร่

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิวจิ้ง สีหน้าของฉินกว่างก็กลาย เป็นเศร้าหมองทันที จากนั้นเขาพูดอย่างชัดเจนว่า “หลิวจิ้ง คุณจงใจมีปัญหากับผมเหรอ?”

หลิวจิ้งยิ้มพูดต่อ “เปล่า ฉันก็แค่ทำตามกฎของทางบริษัท

อีกอย่าง ที่ประธานฉินมาร่วมลงทุนกับบริษัทของฉันก็เพราะ หวังผลกำไรด้วยไม่ใช้เหรอ คุณคงไม่อยากเอาเงินไปทิ้ง ขว้างหรอกมั้ง”

“ช่า ๆ กฎของบริษัทเหรอ! หลิวจิ้ง ไหน ๆ ก็พูดถึงเรื่องนี้ แล้ว ผมอยากขอเตือนคุณหน่อยนะ คุณช่วยทำผลตอบแทน กำไรให้กับผมโดยเร็วที่สุด มิฉะนั้นผมจะขอถอนทุนคืนนะ”

ฉินกว่างพูดข่มขู่

หลิวจิ้งตอบกลับอย่างจริงจังว่า “พนักงานในบริษัทของเราทุกคนกำลังพยายามอย่างหนัก เรื่องนี้ประธานฉินวางใจ

ได้”

“เหอะ!” ฉันกว่างส่งเสียงไม่พอใจและเตรียมพร้อมที่จะ จากไป แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็เผลอมองไปที่เยสวน

โอ้!

ทันใดนั้นดวงตาของฉินกว่างก็เปล่งประกายขึ้น เย่สวนคนนี้ดูดีจริง ๆ รูปร่างหน้าตางตงามอย่างไม่มีที่ติ

ให้ตายเหอะ เย่สวนคนนี้มันคนละระดับกับเมียน้อยของ เขาจริง ๆ

แวบแรกของฉินกว่างที่เห็นเย่สวนก็คิดว่าอยากได้เธอมา ครอบครอง ให้เธอมาเป็นของเล่นแก้เหงาของเขา

“เฮ่อ ๆ ท่านประธานหลิว เธอคนนี้ก็คือเย่สวนลูกสาวของ คุณคนนั้นล่ะสิ” สายตาของฉินกว่างกวาดมองไปที่หน้าอก และต้นขาของเย่สวน

เย่สวนเห็นแล้วรู้สึกขยะแขยงและอยากตบไปที่กลางหน้า ของเขาจริง ๆ แต่เธอก็ไม่กล้าทำ

“อิ่ม ใช่ เธอเป็นลูกสาวของฉัน” หลิวจิ้งขมวดคิ้วแล้วพยัก หน้า

ฉินกว่างคนนี้กะล่อนได้ใจจริง ๆ เคยมีเมียน้อยแล้วยังขอให้หลิวจิ้งยกเย่สวนให้เขาอย่างหน้าด้าน ๆ

แน่นอนว่าหลิวจิ้งต้องปฏิเสธอยู่แล้ว

กรึบ!

ฉินกว่างถึงกับต้องกลืนน้ำลายแล้วเอื้อมมืออันชั่วร้ายนั้น

ไปแตะที่เอวของเย่สวน

เยสวนสีหน้าไม่พอใจอย่างหนัก เธอรีบลุกขึ้นแล้วไปหลบ อยู่ข้างสู่เสี้ยงหยาง

ดวงตาลูเสี้ยงหยางเย็นชาเหมือนสัตว์ร้ายในตำนาน เขา เอื้อมมือไปจับมือของฉินกว่างไว้แน่น ๆ แล้วพูดว่า “ถ้ากล้า หยาบคายกับเธออีกผมจะหักมือสกปรกของคุณแล้วโยนให้ หมากิน”

คู่เลี้ยงหยางพูดอย่างเย็นชาแล้วมองเขาด้วยสายตา พิฆาต

หากไม่ต้องเกรงใจงานพิธีเปิดนี้เขาคงหักแขนของฉิน กว่างไปตั้งนานแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น ลู่เสี่ยงหยางก็บีบมือของฉินกว่างจนทำให้ เขาเจ็บจนชาไปชั่วขณะ

ฉินกว่างเจ็บจนเหงื่อแตก จากนั้นเขารีบดึงแขนกลับไป แล้วพูดกับลู่เสี้ยงหยางอย่างไม่พอใจ “แมร่งเอ้ัย! นายก็คือ ไอ้แมงตาที่มีชื่อเสียงโด่งดังในตระกูลเยคนนั้นล่ะสิ”
สู่เสี้ยงหยางได้แต่มองหน้าเขาอยู่นิ่ง ๆ ไม่มีการตอบ สนองใด ๆ

ฉินกว่างหันมองไปที่หลิวจิ้งแล้วหัวเราะเยาะ “หลิวจิ้งเอ้ย คุณพลาดอย่างมหันต์แล้วที่ยอมปล่อยให้ลูกสาวของคุณ แต่งงานกับไอ้สวะคนนี้ นี่คุณไม่ได้คำนึงถึงความสุขของ ลูกสาวคุณเลยใช่ไหม? เหอะ ๆ ถึงแม้ผมจะอายุมากไป หน่อยแต่ผมมีพร้อมทุกอย่างนะ ถ้าเย่สวนแต่งงานกับผม รับรองว่าเธอต้องมีความสุขอย่างแน่นอน อีกอย่างถ้าผมได้ เป็นลูกเขยคุณผมก็จะสนับสนุนคุณอย่างเต็มที่ คุณลองคิตดู ดี ๆ ก็แล้วกันว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นมีเหตุผลหรือไม่?”

เขายิ้มพูดต่อ “ผมจะให้คุณกลับไปลองพิจารณาข้อเสนอ ของผมสักวันสองวันก็แล้วกัน ถ้าตัดสินใจจะให้ลูกสาวคุณ แต่งงานกับผมก็ติดต่อผมได้ทุกเมื่อ”

หลิวจิ้งสายหัวแล้วพูดอย่างเด็ดขาด “ไม่มีทาง” ฉินกว่างชักสีหน้าแล้วพูดต่อ “ได้ ดูเหมือนว่าเราคุยกัน

ไม่รู้เรื่องซะแล้ว ฝากไว้ก่อนก็แล้วกัน”

ขณะที่พูดเขามองไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยความโกรธแค้น เขาพยายามจำรูปลักษณ์ของลู่เสี้ยงหยางให้ได้ เมื่อออกจาก พิธีเปิดในวันนี้เขาต้องหาคนไปฆ่าไอ้เด็กเปรตคนนี้อย่าง

แน่นอน

แมร่งเอ้ย! ก็แค่แมงดาของเย่สวนจะทำกร่างอะไร?