บทที่ 171 เกี้ยวพาราสี
แต่ครั้งนี้ก็ยังโทรไม่ติดเหมือนเดิม มีเพียงเสียงแจ้งเตือนว่า อีกสายยังไม่ว่าง
ซิลี่ทำได้เพียงยอมไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยถามซุนเชียงเชียงว่า ให้เรียกเจ้าตัวออกมาเลยได้ไหม
ขณะเดียวกันลู่เสี้ยงหยางได้ส่งหลิวจิ้งกลับบ้านไปแล้ว เขาเพิ่งอาบน้ำเสร็จและเตรียมตัวจะเข้านอน
แต่ตอนนี้จู่ ๆ เย่สวนกลับลุกขึ้นนั่งบนเตียง เธอมองไปที่สู่ เสี้ยงหยางแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “อย่าบอกนะว่าคืนนี้คุณจะ นอนบนเตียง?”
คู่เสี้ยงหยางยักไหล่แล้วตอบอย่างไร้เดียงสา “ไม่งั้นล่ะ?” เย่สวนรีบปฏิเสธอย่างเด็ดขาด “ไม่ได้”
ที่ผ่านมาลู่เสี้ยงหยางปูนอนบนพื้นมาตลอด เธอคงไม่ชิน ถ้าปล่อยให้เขาขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกัน อีกอย่างคืนนั้นที่ เขานอนบนเตียงเขาได้โฉยโอกาสแต๊ะอั้งเธอไปแล้ว
สู่เสี้ยงหยางถอนหายใจ “ผมนอนพื้นได้ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้านอนพื้นบ่อย ๆ มันไม่ดีต่อสุขภาพ อีกอย่างช่วงนี้ผมปวดหลังมาก คุณไม่เห็นใจบ้างเลยเหรอ?”
เย่สวนรู้สึกตกใจและรู้สึกผิดเหมือนกันที่ได้ยินเช่นนี้
ตามความเป็นจริงคำขอของสู่เสี้ยงหยางก็ไม่ได้เกินเหตุ อะไร เพราะตอนนี้เธอกับลู่เสี้ยงหยางนั้นแต่งงานกันไปแล้ว ควรนอนเตียงเดียวกันตั้งนานแล้วด้วยซ้ำ
แต่เมื่อคิดถึงเรื่องนั้นแล้วเธอรู้สึกกลัวมาก เธอกลัวลู่เสี้ยง หยางจะทนไม่ได้เมื่อได้นอนด้วยกัน
“เดี๋ยวก่อนนะ” เย่สวนเหมือนคิดอะไรบางอย่างได้ เธอ เดินไปหยิบเข็มและเส้นด้ายในลิ้นชักแล้วเอามาเย็บเป็นเส้น คตงอบนผ้าปูที่นอน
“โอเคละ งั้นเรานอนคนละข้าง ถ้ากลางดึกคุณกล้าข้าม เขตแดนมาฉันจะจัดการคุณนะ” เย่สวนหยิบกรรไกรออกมา จากใต้หมอนแล้วชี้หน้าขู่ลู่เสี้ยงหยาง
# ” สู่เลี้ยงหยางไม่รู้จะพูดยังไงต่อ
จากนั้นทั้งสองก็นอนลงตามเขตแดนที่แบ่งไว้และไฟใน ห้องนอนก็ดับลง
นี่เป็นครั้งแรกที่เลี้ยงหยางได้รับอนุญาตจากเย่สวนให้ นอนบนเตียงแถมยังนอนกับเธอด้วย มันจึงทำให้ลู่เสี้ยง หยางตื่นเต้นจนนอนไม่หลับและสายตาได้แต่จ้องมองไปที่ เพดาน
จนเวลาผ่านไปพักใหญ่
คู่เสี้ยงหยางก็ยังนอนไม่หลับ เขากำลังจะลุกขึ้นเพื่อใปเข้า ห้องน้ำ
แต่สิ่งที่ทำให้เขาสงสัยก็คือทันทีที่เขาลุกขึ้นนั่ง เย่สวน ที่นอนอยู่ข้าง ๆ ก็ลุกขึ้นนั่งตามเขาแถมยังถือกรรไกรไว้ใน มือด้วย
“คุณคิดจะทำอะไร ลู่เสี้ยงหยาง?” เย่สวนจับกรรไกรไว้ แน่น ๆ ด้วยสองมือแล้วชี้ไปที่ลู่เสี้ยงหยางด้วยสีหน้าตื่นกลัว
ของเพียงผู้ชายคนนี้กล้าขยับเข้ามากรรไกรของเธอก็ พร้อมที่จะแทงออกไป
” ลู่เสี้ยงหยางไม่รู้จะพูดยังไงจริง ๆ ที่แท้เธอคนนี้ก็ยัง ไม่หลับแต่แกล้งหลับอยู่
“ใจเย็นก่อน ใจเย็นก่อน ผมแค่จะตื่นไปเข้าห้องน้ำ” ลู่เสี้ ยงหยางรีบพูดดักไว้ก่อนที่เย่สวนจะเข้าใจผิดแล้วใช้กรรไกร แทงมาที่เขา
“แน่ใจว่าคุณแค่จะเข้าห้องน้ำไม่มีอะไรอย่างอื่นนะ?” เย่ สวนยังคงถามอย่างหวาดระแวง
“ไม่งั้นคุณอยากให้ผมทำอะไรอีกล่ะ?” ลู่เสี้ยงหยางพูด
อย่างไม่เกรงใจ
เย่สวนไม่ได้ตอบอะไร แต่ใบหน้าเริ่มแดงเหมือนลูกพืชแล้ว
ท่านผ่านมาแม้ว่าลู่เสี่ยงหยางจะนอนห้องเดียวกับเธอ แต่ เขาปูนอนพบนพื้นตลอด แต่วันนี้เขากลับได้นอนบนเตียงกับ เธอ มันก็อาจทำให้หักห้ามใจไว้ไม่ได้
ที่สำคัญเธอรู้สึกได้ว่าลู่เสี้ยงหยางในอดีตไม่มีความกล้า หาญเท่ากับลู่เสี้ยงหยางในปัจจุบัน!
ผู้เลี้ยงหยางค่อย ๆ ลุกจากเตียงไปเข้าห้องน้ำ จากนั้น กลับมานอนเหมือนเดิมอย่างสัตย์ซื่อ
ในช่วงเวลาที่เขาลุกจากเตียง เย่สวนไม่ได้นอนลงไปเลย เธอยังถือกรรไกรแล้วนั่งตัวตรงอยู่บนเตียงตลอดเวลา
“ไว้ใจเถอะน่า ผมไม่มั่วหรอก ผมเป็นคนยังไงคุณยังไม่รู้ อีกเหรอ?” ลูเสี้ยงหยางพูดอย่างขมขื่น
เย่สวนตอบอย่างไม่พอใจ “ก็ไม่ได้มีคำว่าคนเลวเขียนติต
หน้าผากคุณสักหน่อย”
คู่เสี้ยงหยางยิ้มอย่างขมขื่น ดูเหมือนว่าเย่สวนคนนี้เป็น คนคิดมากเลยจริง ๆ
จากนั้นเย่สวนยังนั่งต่ออยู่สักพัก จนกว่าจะแน่ใจว่าู่เสี้ยง หยางไม่ขยับตัวแล้วเธอถึงค่อย ๆ นอนลงไป
ค่ำคืนนี้ไม่รู้ว่าใช้เวลานานเท่าไหร่ทั้งสองถึงเผลอหลับไป
เช้าวันรุ่งขึ้น ลู่เสี้ยงหยางลืมตาขึ้นอย่างเป็นปกติวิสัย แต่ เมื่อเห็นภาพตรงหน้าแล้วถึงกับตกใจตื่นทันที
สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาคือใบหน้าอันงดงามที่ทำให้ เห็นแล้วต้องหยุดกลั้นหายใจ มันเป็นความงามที่เกินซีด จินตนาการของมนุษย์
เธอยังอยู่ในการหลับใหล ขนตางอนยาวสั่นเบา ๆ กลิ่น หอมกล้วยไม้โชยออกมาจากลมหายใจของเธอดีเข้ากับ ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยาง
จังหวะการเต้นหัวใจของลู่เสี้ยงหยางเร็วขึ้น เขาเริ่มรู้สึก หายใจลำบาก
จากนั้นร่างกายของเขาก็แข็งที่ออย่างรู้สึกตัวได้ เหมือนมี
ความอบอุ่นส่งผ่านฝ่ามือของเขา
และเมื่อก้มหน้ามองก็พบว่ามือทั้งสองข้างของเขาวางอยู่ บนร่างกายของเย่สวน
มือข้างหนึ่งวางอยู่ระหว่างเอวของเย่สวน ส่วนอีกข้างวาง อยู่บนจุดเนินสูงของเธอ!
ตูม!
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นในจิตใต้สำนึกของลู่เสี้ยงหยาง เขา ทง รู้สึก กังวลอย่างบอกไม่ถูกและรู้สึกร้อนรนอย่างที่สุด!
ถ้าศัตรูของลู่เสี้ยงหยางเห็นภาพนี้เข้าล่ะก็เธอต้องตกใจจนลูกตาตกพื้นอย่างแน่นอน
สู่เสี้ยงหยางหายใจเข้าลึก ๆ เขาพยายามระงับความตื่น เต้นในใจ จากนั้นเอามือที่สัมผัสกับจุดเนินสูงของเย่สวน ออกอย่างช้า ๆ
และจากนั้นค่อย ๆ ตึงมือที่วางอยู่บนเอวของเย่สวนกลับ
แต่ในขณะนี้เปลือกตาที่หลับใหลของเย่สวนเริ่มขยับ ดวงตาอันงดงามคู่นั้นก็ถูกเปิดออก
ทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความตกตะลึง
ตามด้วยความโกรธ เขิน ทั้งตัวของเธอเย็นเยือกขึ้นทันที
เชีย!
ซิบหายแล้ว!
ลู่เสี้ยงหยางเหมือนรู้สึกได้ถึงพลังงานบางอย่าง เขารีบลุก ขึ้นแล้วเตรียมซึ่งทันที
ดูเหมือนเย่สวนจะรู้ทันลู่เสี้ยงหยางและรู้ว่าเขากำลังจะหนี เธอจึงพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “หยุดอยู่กับที่เลยนะ กล้าหนีล่ะ ก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”
คู่เสี้ยงหยางได้แต่นั่งอยู่กับที่แล้วยิ้มอย่างขมขื่น
“อันที่จริงแล้วมันเป็นแค่การเข้าใจผิดนะ” ลู่เสี้ยงหยางพยายามอธิบาย
ทันทีที่พูดจบ สองนิ้วเรียวสวยของเย่สวนก็ยื่นไปหยิกหู ของสู่เสี้ยงหยาง
“เข้าใจผิดเหรอ? เอาสิ คุณลองว่ามาสิว่ามันเข้าใจผิด แบบไหนกันแน่” เย่สวนพูดอย่างเย็นชา
ทั้ง ๆ ที่แอบแต๊ะอั๋งคนอื่นยังอ้างว่าเป็นการเข้าใจผิดได้ สงสัยคิดว่าฉันเป็นคนโง่สินะ?
“ผมนอนอยู่โซนของผมตลอดเลยนะ แต่คุณขยับเข้ามา
หาผมเอง” ลู่เสี้ยงหยางพยายามอธิบายอย่างจนปัญญา แต่เมื่อคำพูดนั้นหลุดออกจากปากก็กลับทำให้เย่สวนรู้สึก
ผิด
เธอรู้ตัวว่าตัวเองเป็นคนนอนดิ้น
เมื่อก้มดูตำแหน่งที่เธออยู่แล้ว
ทันใดนั้นใบหน้าของเธอก็ร้อนผ่าวเขินอายอย่างไม่ สามารถบรรยายได้
สรุปแล้วเธอเป็นคนล้ำเส้นเอง
ส่วนลู่เสี่ยงหยางนั้นไม่กล้าขยับตัวเลยแม้แต่นิดเลย
แต่ถึงอย่างนั้นแล้วไงล่ะ ท้ายที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็เป็นคน ฉวยโอกาสแตะเนื้อต้องตัวเธออยู่ดี
“ไม่สนหรอก ยังไงมันก็ความผิดคุณ ใครให้มือของคุณ คิดไม่ซื่อล่ะ” เย่สวนยังคงไม่ยอมและนิ้วที่อยู่บนหูของลู่เสี้ยง หยางก็หยิกแรงขึ้นเรื่อย ๆ
ลู่เสี้ยงหยางทำได้เพียงรีบยกมือยอมแพ้ “โอเค ๆ ๆ ผม ผิดเอง วันหลังผมจะระวังให้มากกว่านี้”
แต่ลึก ๆ แล้วเขารู้สึกอุ่นใจมากกว่า การที่ได้เกี้ยวพาราสี
กับภรรยาตัวเองนั้นมันช่างมีความสุขจริง ๆ
“เหอะ ไม่มีวันหลังหรอก ฝันไปเถอะ” เย่สวนซักสีหน้าใส่ แล้วตึงสองนิ้วที่หยิกหูลู่เสี้ยงหยางกลับไป
ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะเบา ๆ แล้วก้มตมมือตัวเอง
หอมจัง!
เมื่อเห็นการกระทำของลู่เสี้ยงหยางแล้ว ใบหน้าขาวเนียน รวมถึงลำคอของเธอก็แดงก่ำอย่างห้ามไม่ได้
พูดตามตรง นี้เป็นครั้งแรกของเธอที่ได้สัมผัสใกล้ชิดแบบ
นี้กับผู้ชาย
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ