บทที่ 187 พบเจอกันโดยบังเอิญ
ฮัวไท่เฟยเสียงดังเอะอะโวยวาย และนำ กงชิงวี่ออกมาจากในคุก อันหลิงหยุนเป็น ธรรมดาที่จะซาบซึ้งใจ
ผ่านเที่ยงวันไปแล้วจึงไปที่วังฮัวหยาง นับว่าเป็นการขอบเจ้าอย่างสุดซึ้ง
ได้พบอันหลิงหยุนฮัวไท่เฟยก็ดีใจ อย่างมาก เรียกนางให้นั่งลง ยังเตรียม ของว่างบางอย่างไว้ที่วังนอกทานไม่ หวาดไม่ไหว
อันหลิงหยุนนั่งอยู่ครู่ หนึ่ง ก็มีคนมารายงานเรื่องที่อ๋องตวนเข้า มาในวัง อันหลิงหยุนจึงตามฮั่วไท่เฟย ไปรับอ๋องตวนที่นอกวังฮั่วหยาง
ชายารองหยุนและหยุนโล่ชวนก็ ติดตามมาด้วย
ได้พบอันหลิงหยุนหยุนโลชวนก็ถอน หายใจด้วยความโล่งอก นางกลัวว่าจะไม่ ได้พบอันหลิงหยุนแล้ว เห็นคนรีบเดินไป ยังตรงหน้าของอันหลิงหยุน
“เมื่อคืนเป็นไข้” หยุนชวนรีบบอกอัน หลิงหยุนเมื่อพบกัน
“ฉันดูหน่อย” อันหลิงหยุนเดิน ไปตรงหน้าของอ๋องเสียนแล้วดูอย่าง ละเอียดสักเล็กน้อย แล้วเริ่มตรวจสอบ อย่างละเอียด
“ไม่มีปัญหาอันใด” เดี๋ยวทานยาสัก หน่อยก็ไม่มีปัญหาแล้ว”
อ๋องเสียนกำลังพักผ่อน คนยังคงหลับ ะ อยู่ร่างกายห่มด้วยผ้านวม คนทั้งหลาย เงยหน้ามองเขา
เข้ามาในวังฮัวหยางจัดที่จัดทางให้ เรียบร้อยแล้ว อันหลิงหยุนเริ่มทำการให้ ยา ส่งมอบให้แล้ว ทิ้งยาที่จำเป็นเอาไว้ อันหลิงหยุนจึงออกไป
อันหลิงหยุนขอพระราชโองการไป ยังโรงพยาบาล หยิบวัสดุยาที่ต้องการ เหล่านั้นจากด้านในห้องยาที่นั่น แล้วสั่ง ให้คนส่งนางไปยังวังเพิ่งหยี หลังจากนั้น อันหลิงหยุนก็ได้ศึกษาวิจัยเครื่องยาจีนที่ วิหารบรรทมรองวังเฟิ่งหยีไม่ออกไปไหน
จนกระทั่งพลบค่ำ นอกวังเพิ่งหยีมีคน
มาขอพบ
อันหลิงหยุนเดาว่ากงชิงวื่น่าจะมา
เป็นไปตามที่คิดไว้ไม่นานนัก ด้าน ประตูห้องนางก็ถูกเคาะดังขึ้น อันหลิงหยุนไม่ได้ยินเสียงคนพูด จึงรู้ ว่าคนที่มาก็คือกงชิง
เมื่อก่อนเจอกันทุกวัน อันหลิงหยุนก็ไม่ ได้รู้สึกอันใด แต่สองวันมานี้ไม่ได้พบกัน อันหลิงหยุนก็คิดถึงกงชิงวี่
นางคิดว่า นิสัยน่ากลัวจริงๆ
เดินไปยังประตูแล้วเปิดประตูออก เมื่อ อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นไปมองร่างกายก็ ถูกกงชิงที่โอบกอดไว้
แม่นมซีที่อยู่ด้านหลังก็ถอนสายบัว แล้วจึงขอตัวออกไป อันหลิงหยุนก็โอบกอดกงซิงวี่ อันหลิง หยุนกอดไว้แน่นแล้วถอนหายใจด้วย ความโล่งอก
ท่านอ๋อง พวกเขาทำร้ายทารุณท่าน หรือเปล่า?
อันหลิงหยุนเสียงแหบเสียงแห้ง กงชิง ดันอันหลิงหยุนออกแล้วมองไปยังนาง : “เป็นห่วงรี?”
“ไม่ได้เป็นห่วง” อันหลิงหยุนอีกอักเล็ก น้อย ใช้ชีวิตอยู่สถานที่นี้ อาจจะหัวขาด ได้ทุกเมื่อ จะหลับจะนอนก็ล้วนไม่ ปลอดภัย นางจะไม่เป็นห่วงได้กระไร? กงชิงวี่ใจอ่อน เข้าไปจูบทีหนึ่ง: “คิดถึง ข้าหรือไม่?”
อันหลิงหยุนหน้าแดง นอกวังเฟิ่งหยียัง มีนางข้าหลวงแล้วขันที่อยู่
กงชิงวี่นี่ช่างหน้าไม่อายจริงๆ
“เข้ามาคุยเถอะ” อันหลิงหยุนดึงกงชิง ที่เข้ามาในห้อง เอื้อมมือไปปิดประตู
แล้วเรือนร่างก็ถูกคว้ามากอดทันที
“คิดถึงข้าจะแย่แล้วใช่หรือไม่! กงชิง พลันเอ่ยปากแบบนี้ แล้ว ก็ตามด้วยการจูบ อันหลิงหยุนทุบตี ไปเล็กน้อยสองครั้ง คิดจะทำให้กงชิงวี่ ปล่อย แต่เขาไม่ยอมปล่อยเลยสักนิด ก้ม หลังไปอุ้มขึ้นมาบนเตียง
“นี่มันกลางวันแสกๆ ใครมาเห็นเข้า จะ ไม่เหมาะสม?”
อันหลิงหยุนไม่ยินยอม คิดขึ้นมาได้ใน สิ่งที่เดิมที่คิดไม่ได้ ขาของกงชิงวี่ก็วางที่ ด้านในขานางแล้ว คล้ายกับว่าถูกแทรก ไว้ตรงกลาง ไม่สามารถพูดหรือขยับได้
คนทั้งสองบดถูกันอยู่ครู่หนึ่ง อันหลิง หยุนก็สงบลง มอง ที่ประตูทางเข้าทีหนึ่ง แล้วจึงโอบกอดกง ชิงว่
“คิดถึงข้าหรือไม่?” กงชิงวี่ไม่เลิกคิด ยังตามต่อ
“คิดถึง” อันหลิงหยุนก็ไม่เขินอาย กง ชิงวี่ก็รู้สึกฮึกเหิมขึ้นมาเล็กน้อยก็ถึงจุด หมาย ก้มลงไปจูบ ครู่หนึ่งอันหลิงหยุนก็ ไขว้เขวสับสน แยกไม่ออกว่าท้องฟ้าสีดำ ราตรีสีขาว
รอจนนางตื่นขึ้นมา ก็มืดแล้ว ปวดเอว ปวดหลังขึ้นมา ลูบๆคลำๆท้อง
วันนี้กงชิงวี่ฮีกเฮิมเกินไป ไม่ทันได้ขัดขวางเขาก็ดึงดันที่จะก่อเรื่อง ขึ้น อันหลิงหยุนเป็นฝ่ายถูกกระทำอย่าง มาก กลัวว่าจะมีเรื่องอีก
อันหลิงหยุนขยับๆตัว มองในห้องมี ตะเกียงโคมไฟจุดอยู่ กงชิงนั่งอยู่ที่โต๊ะ เขียนหนังสือดูอันใดอยู่ อันหลิงหยุนลุก ขึ้นไปดู
บนโต๊ะมีแผ่นลงนามคำให้การอยู่แผ่น หนึ่ง ชื่อด้านบนคือกงชิงชวนเฉิน
อันหลิงหยุนหยิบขึ้นมาดู ด้านบนเขียน คร่าวๆว่าเขามาถึงตำหนักกั๋วกงก่อน เวลาในวัน เดียวกัน คนที่ตำหนักกั๋วกงเป็นพยาน ด้านล่างยังมีหนังสือรับรองแผ่นหนึ่ง ซึ่ง ลงนามยืนยันโดยคนเก่าแกของต่าหนักก้ วกง
อันหลิงหยุนวางคำให้การลง แล้วมอง ไปยังชิง
“ท่านอ๋อง แล้วอ๋องชินจงจะยอมปล่อย ไปรี?”
“ไม่เป็นปัญหาต้องปล่อยอย่าง แน่นอน” กงชิงลุกขึ้นแล้วเดินไปยังน้ำ ดื่มน้ำแล้วก็มองไปยังอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนรู้สึกแปลกใจ คุก พวกเขาบีบบังคับให้สละราชย์ ข้าจะ ไม่โกรธรี? กงชิงวี่วางถ้วยน้ำลง ถ้วยน้ำ สั่นสะเทือนจะเกิดเสียง น้ำในแก้วล้วน สาดกระเซ็นออกมา
อันหลิงหยุนเดินไปกอดที่เอวของกงชิง วี่เงยหน้าขึ้นมองกงชิงวี่: “ท่านอ๋องคิดว่า จะทำกระไร?”
อ๋องเสียนเกิดเรื่องและอ๋องทั้งแปด เกี่ยวข้องกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คือใคร ข้าก็ยังไม่ชัดเจน เพียงแต่ว่าต้องการ ไต่สวนอย่างเป็นลำดับ
“ท่านอ๋องหมายความว่ากระไร?” พักผ่อนคืนหนึ่ง เช้าตรู่กงซิงวี่และอัน หลิงหยุนก็ออกจากวังแต่เช้าเพื่อไปขอค่า ปรึกษาเบื้องต้นเพื่อเตรียมยา พลันลงมา จากรถม้าก็ได้รับข่าวว่า อ๋องชินจงที่อยู่ ในคุกหมดสติอย่างกะทันหัน หมอประจำ คุกตรวจไม่พบว่าเพราะอันใด ยังไม่รู้ หนทางแก้ไข
หมอประจำคุกรู้ว่าอันหลิงหยุนมีวิชา แพทย์ที่เหนือชั้น จึงขอเชิญให้อันหลิงหยุ นเข้ามาดู
จัดเก็บของเล็กน้อย อันหลิงหยุนก็มุ่ง ตรงไปยังประตูห้อง ขัง
อ๋องชินจงหมดสติอันหลิงหยุนใช้การ ฝังเข็มในการรักษา อ๋องซินจงได้สติขึ้น มาเห็นอันหลิงหยุนก็นิ่งอึ้งไป
“อ๋องชินจง” อันหลิงหยุนนั่งลง หลัง จากอ๋องชินจงฟื้นขึ้นมาก็ยังคงงงงวยเล็ก น้อย
“นี่ข้าเป็นอันใดไป?”
“ข้าก็ยังไม่แน่ชัด เพียงแต่อ๋องชินจงจะ ไม่อธิบายสักหน่อยรีเกี่ยวกับเรื่องอ๋อง เสียนวันนั้น?”
อ๋องชินจงนิ่งเงียบไปชั่วขณะ “ถ้าเป็นเพราะเรื่องนี้ อย่างนั้นข้าก็ไม่มีอัน ใดต้องพูด คำพูดของข้า คือไม่ได้ทำแบบ นั้นจริงๆ ถ้าข้าต้องการจะทำร้ายคนจริงๆ ทำไมจะต้องทำเรื่องนี้ในเวลานี้ด้วย
ยิ่งไปกว่านั้นอ๋องเสียนกับข้าก็เป็นพี่ น้องที่มีความรักเมตตาต่อกัน ข้าจะทำ เช่นนั้นได้กระไร?”
อ๋องชินจงไม่ไม่พอใจ โกรธจนหน้าดำ หน้าแดง
อันหลิงหยุน โบกไม้โบกมือ: “ชินจงไม่ ได้ทำอย่างนั้นคนอื่นอาจจะไม่ได้ทำ กล้า ถามอ๋อง ชินจง เรื่องที่ไปตำหนักกั๋วกงและอ๋องเสีย นต่างนัดแกรนด์ เจ้าเคยพูดกับใครเกี่ยวกับ เรื่องนี้หรือไม่?”
อ๋องชินจงลังเลใจอยู่ชั่วขณะ แล้วก็
หลบสายตา
อันหลิงหยุนจึงคว้าโอกาสนี้ : “อ๋องชิน จง เรื่องนี้พัวพันไปถึงชายารองหยุนเวลา นี้นางถูกฮัวไท่เฟยกักบริเวณแล้ว”
อ๋องชินจงนิ่งอึ้งไป เงยหน้าขึ้นมองอัน หลิงหยุนอย่างงุนงง: “เป็นแบบนี้ได้ กระไร? นางไม่ได้ทำอันใดทั้งนั้น” “แต่ฮวไท่เฟยคิดว่าเรื่องนี้มีคนแค่สี่ คนที่รู้ ท่านข้า ชายารองหยุนและอ๋องเสีย
น
อ๋องตวนและอ๋องเสียนเป็นพี่น้องกัน เรื่องของอ๋องเสียนทำให้อ๋องตวนกำลัง โกรธเป็นฟืนเป็นไฟอย่างมาก อีกทั้งอ๋อง เสียนกับข้าไม่อาจทำเรื่องนี้ได้
นั่นก็เหลือแค่อ๋องชินจงและชายารอง
หยุน
ถ้าไต่สวนอ๋องชินจงในนี้ไม่ได้ ก็ต้องไป ไต่สวนชายารองหยุน ชายารองหยุนก็ จงใจยืนยันว่าไม่ใช่อ๋องซินจง” “โล่ชวนบอกว่าไม่ใช่ข้ารี?” อ๋องชินจง สีหน้าเปลี่ยนไป
อันหลิงหยุนพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ “อันที่จริงเรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นใคร ต้องการ แค่พิสูจน์หาหนทางทุกอย่าง มักจะมีต้น สายปลายเหตุ ก็ถามไต่สวนตามลำดับ ก็ คงไม่มีปัญหา ไม่เคยทำก็คือไม่เคยทำ อ๋องชินจงคงจะไม่ได้ล้อเล่นปิดบังใช่หรือ ไม่?”
อ๋องชินจงมองอันหลิงหยุนอยู่ครู่หนึ่ง “พระชายาเสียนร้ายกาจจริงๆ เกือบจะ ให้ข้าพัวพันเข้าไป กระไรก็ตามข้าก็เดา ไม่ผิด ชายารองหยุนไม่ได้เกิดเรื่องอัน ใด พระชายาเสียนก่อนมาครั้งนี้ เพียงแค่ ต้องการจะสอบถามเรื่องราวบางอย่าง ออกมา
ข้าไม่มีอันใดที่จะบอก ข้าไม่เคยทำ พระชายาเสียนเชิญกลับไปได้”
อันหลิงหยุนก็ไม่เคี่ยวเข็ญต่อไป มอ งอาหยู่ที่ยืนอยู่ที่ทางเข้าประตู อาหยู่หยิบ คำให้การมาวางลง: “ลงนามซะ”
อ๋องชินจงปรายตามอง ยืนยันไม่มี ปัญหา ยกมือขึ้นเพื่อเขียนลงนาม
เขียนชื่อแล้ว ประทับรอยนิ้ว มือ อันหลิงหยุนดูเล็กน้อย แล้วนำค่า ให้การส่งให้อาหยู่: “พวกเราไปกันเถอะ” อ๋องชินจงเห็นอันหลิงหยุนออกไปแล้ว จึงพิงหลังกับกำแพง
อันหลิงหยุนออกมาอาหยู่จึงนำคำ
ให้การส่งให้อันหลิงหยุน หยิบส่งให้อัน หลิงหยุนดูสักเล็กน้อย ตัวอักษรเดิมขาด หายไป แต่กลับปรากฏตัวอักษรอื่นขึ้น
แทน
อาหยู่ตะลึงงัน: “ข้า?”
“อย่าตระหนกตกใจเป็นการใหญ่ไป ข้าไม่ใช้ความรุนแรงดอก” อันหลิงหยุนนับถือกงชิงจริงๆ เขา ล้วนไม่เคยเจอ เพียงแค่ฟังค่าที่นางเคย พูดครั้งหนึ่ง ก็ให้นางน่ามาใช้แล้ว เขา ช่างมีความคิดอย่างมากจริงๆ
ออกมาจากประตูอันหลิงหยุนก็ยืนรอ อยู่หน้าห้องขังครู่หนึ่งกงชิงวี่ก็มาถึงที่นั่น อย่างรวดเร็ว ลงจากรถม้าแล้วมุ่งหน้าไป ที่อันหลิงหยุน สายตาเต็มไปด้วยความ คาดหวัง
อันหลิงหยุนก็รู้ คนๆนี้คือคนใจร้อนคน
หนึ่ง
ไม่ได้เปลี่ยนชุดราชสำนักก็มารี? “ทำไม?” สองมือของกงชิงวี่จับแขน ของอันหลิงหยุน อันหลิงหยุนหยิบคำ ให้การส่งให้กงซิงวี่ “ทุกอย่างเป็นไปตาม ที่ท่านอ๋องปรารถนา”
“อิ้ม เป็นอย่างที่ข้าคิดไว้ไม่มีผิดจริงๆ” มองดูครั้งหนึ่ง กงชิง วี่ก็กล่าวออกมาทันที ว่า: “คำสั่งการของข้าไปที่จวนอ๋องเพื่อ รับคน!”
“ขอรับ”
อาหยู่รับคำสั่งไปนำคนออกมาจาก ประตูห้องขัง อันหลิงหยุนตามกงชิงวี่ไปที่ ต้าจงเจิ้งย่วน เรื่องนี้เกี่ยวโยงกับเรื่องของชินจง ต้า จงเจิ้งย่วนต้องแจ้ง่วงหน้าจึงดำเนินการ
อันหลิงหยุนเข้าประตูไปก็เห็นเว่ยหลิง ชวนใจลอยอยู่ในลานบ้าน อันหลิงหยุน จึงไม่ไปรบกวน
แต่กลับกันกงชิงรี่เข้าไปทักทายก่อน ว่า: “โจจงเจิ้นกำลังรอข้าอยู่รี?”
เว่ยหลิงชวนหันมา เห็นกงชิงวี่แววจาก พองโตอยู่ไม่น้อย แต่เห็นอันหลิงหยุน แวบหนึ่งก็นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย
สีหน้าเกินความคาดหมายเล็ก น้อยเว่ยหลิงชวนถามว่า: “อ๋องเสีย นทำไมมีเวลามาที่ต้าจงเจิ้งย่วนได้ล่ะ ช่วงนี้ไม่ยุ่ง?”
“มีเรื่องจึงมา” กงชิงวี่ก่าลังมองไป รอบๆ กล่าวถามว่า: “ท่านป้าล่ะ?”
“พักผ่อนอยู่ด้านใน” เว่ยหลิงชวน กล่าวตอบ กงชิงวี่ก็วิ่งเข้าไปหาองค์หญิง ใหญ่แล้ว
อันหลิงหยุนไม่สามารถวิ่งไปได้ แล้วไม่ สามารถตำหนิกงชิงวี่ว่าทิ้งขว้างนางได้
ในนี้คือต้าจงเจิ้งย่วน นางไม่ จำเป็นต้องเข้าพบ
แต่ขณะนี้เหลือเพียงแค่อันหลิงหยุ นกัยเว่ยหลิงชวนสองคน อันหลิงหยุน นึกถึงอดีตเมื่อก่อนที่เคยเหยียดหยาม เว่ยหลิงชวน ใจคอก็หดหู่ไปครู่หนึ่ง
และแล้วก็ได้เจอกันอีก!
เว่ยหลิงชวนไม่พูดจา เพียงแต่พินิจ พิเคราะห์อันหลิงหยุน อันหลิงหยุนแปลก ใจ: โจจงเจิ้นมีปัญหาอันใดหรือเปล่า?” ในนี้คือสมัยโบราณ เว่ยหลิงชวนเป็น
ปัญญาชน ทำไมเวลามองคนถึงไม่สุภาพ แบบนี้? ไม่เหมาะสม?
“ไม่มีปัญหา ข้าจะส่งพระชายาไปพบ องค์หญิงใหญ่ เว่ยหลิงชวนสุภาพเป็น อย่างมาก อันหลิงหยุนหันเดินตามไปพบ องค์หญิงใหญ่
แต่ระหว่างทางนี้ก็ไม่ได้ไกลมาก รู้สึก ว่าเว่ยหลิงชวนมองนางตลอด
อันหลิงหยุนมาถึงนอกประตูทิศใต้ของ องค์หญิงใหญ่ก็ได้ยินเสียงด่าจากด้าน ในขององค์หญิงใหญ่: “เจ้ามันเลว เจ้า ล้วนวางแผนในหัวของข้าขึ้นมา ข้าเห็น ความเจ็บปวดของเจ้าชัดเจน” เสียงสิ่งของในห้องดังโครม เสียงขว้าง โยนสิ่งของอันใดภายในห้อง อันหลิงหยุ นแปลกใจอารมณ์โกรธขององค์หญิง ใหญ่ขนาดนี้เลยรึ?
“ท่านป้าจะช่วยเหลือพวกเขาได้รี?” คล้ายกับว่ากงชิงวี่เป็นอันธพาลไร้สัจจะ อันหลิงหยุนเกือบจะหัวเราะออกมา อดไม่ ได้ที่จะยกมือขึ้นมาปิดปาก
เว่ยหลิงชวนกำลังมองอันหลิงหยุน องค์หญิงใหญ่ตะโกนส่งเสียงใส่ออกมา รู้สึกว่าของอันใดที่มีอยู่ในห้องก็ขว้าง ออกมาหมด ไม่ทันได้พิจารณาไตร่ตรอง เว่ยหลิง ชวนก็โอบกอดอันหลิงหยุน
สุดท้ายก็มีเสียงดังครั้ง เชิงเทียน ทองแดงตกลงบนพื้น ทำให้เกิดเสียงดัง ขึ้น
แต่เพียงชั่วครู่เดียว ก็ได้ยินเสียงของ กงชิงวี่ที่เยือกเย็นและสั่นด้วยความโกรธ
“เจ้ากำลังทำอันใดรี?”
เว่ยหลิงชวนสะบัดมือออก คนก็หลีก
ออกไป
อันหลิงหยุนสีหน้างุนงงรู้สึกหายใจ ติดขัด ใบหน้าเล็ก นิ่งเฉยแดงระเรื่อ!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ