บทที่ 161 ประธานหอการค้า

หยางไม่มีทางนั่งอยู่เฉยๆรอให้เย่สวนจ้วงอยู่แล้ว เขา พลิกตัวกระโดดลงจากเตียงนอน

“เย่สวน ใจเย็นๆก่อน นี่ผมเอง” ลู่เสี้ยงหยางสวนทัน

ควัน

ไปอย่างฉงนก่อนที่จะเอ่ยถามด้วยความ ประหลาดใจ “นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”

สู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ย “ทำไมผมจะ อยู่ตรงนี้ไม่ได้ คุณเป็นภรรยาของผม ผมจะนอนกับคุณ มัน ผิดตรงไหนกัน?”

เย่สวนใบหน้าแดงก่ำ พร้อมเอ่ยอย่างเคอะเขิน “พูดออก

มาได้ หน้าไม่อาย”

ลู่เสี้ยงหยางหัวเราะอย่างได้ใจ

เย่สวนถลึงตาโตใส่ลู่เสี้ยงหยาง “หากมีครั้งต่อไป คิดจะ

ทำแบบนี้กับฉันอีก ฉันจะทำให้นายเป็นขันคนสุดท้ายให้

ดู”

หญิงสาวเอ่ยพร้อมในมือขึ้นสูง

หยางได้แต่หัวเราะแห้ง เย่สวนทำตาขวางใส่หนุ่ม ก่อนที่จะลุกออกไปชำระร่างกาย

ทั้งคู่ต่างไม่เอ่ยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ยังไงซะ เรื่องทุกอย่างก็เป็นแค่การเข้าใจผิดเท่านั้น ไม่จำเป็นต้อง ซื้อฟื้นมันขึ้นมาอีก

ต่อมา ลู่เสี้ยงหยางและเย่สวนนั่งรับประทานอาหารพร้อม กับหลิวจิ้ง ก่อนที่สู่เสี่ยงหยางจะขับรถไปส่งเย่สวนที่บริษัท เฉกเช่นทุกวัน

ระหว่างทาง เย่สวนจับจ้องลู่เสี้ยงหยางนิ่งอยู่อย่างนั้น ตลอดทางไม่ละสายตา

สู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้นลูบใบหน้าตนเองอย่างเสียความ มั่นใจ ก่อนที่จะหัวเราะออกมา “บนหน้าผมมีดอกไม้งั้นเห รอ?”

เย่สวนส่ายหน้าแทนคำตอบ เมื่อนึกถึงเงินรางวัลมากมาย ที่ลู่เสี้ยงหยางให้กับเธอ เธออยากเอ่ยปากถามเขา ว่าเอา เงินตั้งมากมายเหล่านั้นมาจากไหนกัน?

แต่เมื่อไตร่ตรองอีกทีแล้ว นี่เป็นเรื่องส่วนตัวของเขา ตน โพล่งคำถามออกไปดื้อๆอาจไม่เหมาะสมหรือเปล่า หากแต่ในใจ กลับมีแต่ประโยคคำถามมากมายต่อตัว

ขายหนุ่ม

ลู่เสี่ยงหยางไม่ใช่คนไม่เอาถ่านอย่างที่ใครๆเขาว่าเอาไว้แน่

ขณะที่เยสวนเกิดคำถามมากมายในใจ ลู่เลี้ยงหยางได้มา ถึงบริษัทของเย่สวนเป็นที่เรียบร้อย

ระหว่างทางกลับ ลู่เสี้ยงหยางได้รับการติดต่อจากผู้เป็น บิดาของเขาอย่างลู่กั่วตั้ง

สู่เสี้ยงหยางกดเปิดล่าโพง ก่อนเอ่ย “พ่อครับ ว่ายังไง?”

ลู่ทั่วตังเอ่ยขึ้น “ช่วงนี้ทางด้านช่างกวนหวั่นหวั่นมีความ เคลื่อนไหวอะไรไหม?”

ที่วัดชิงหลงเมื่อครั้งก่อน เมื่อไม่สามารถเอาของที่ช่างกวน หวั่นหวั่นต้องการมาได้ หลังเสร็จสิ้นภารกิจ ลู่เสี้ยงหยางได้ รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อสู่กั่วตังเป็นที่เรียบร้อย

ลู่กั่วตังสั่งให้เขาจับตาดูอยู่ห่างๆ

สู่เสี้ยงหยางส่ายหน้าพร้อมเอ่ยตอบกลับไป “หลังจากที่ ช่างกวนหวั่นหวั่นกลับจากวัดชิงหลง เธอไม่มีความ เคลื่อนไหวอะไรเลย เหมือนเธอกำลังรอคำสั่งอะไรบาง อย่าง”

“อืม” ลู่กั่วตังพยักหน้ารับ “จับตาดูเธอต่อไป หากมีความ เคลื่อนไหวแม้แต่น้อยรายงานฉันทันที”

“คุณพ่อวางใจเถอะ” ลู่เสี้ยงหยางหยักหน้ารับ “ที่ติดต่อ ผมมาในวันนี้ เพราะเรื่องแค่นี้หลอกเหรอครับ”
ลู่ทั่วตังส่ายหน้า “ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว สามวันให้หลัง ฉัน จะก่อตั้งหอการค้าขึ้นที่เมืองปืนเหอ ฉันจัดการทุกอย่างเอา ไว้เรียบร้อยแล้ว มีแกเป็นประธานหอการค้า”

อะไรนะ?

ประธานหอการค้า?

สู่เสี้ยงหยางอุทานด้วยความตระหนก เรื่องดีขนาดนี้ตก เป็นของเขาง่ายตายขนาดนี้เชียว

หากก่อตั้งหอการค้าสำเร็จ จะได้ขึ้นเป็นมหาอ่านาจใน วงการธุรกิจ ผลประโยชน์และการตอบแทนที่ได้รับนั้น มหาศาลซะจนไม่อาจคาดคิด

และแน่นอนอำนาจที่ยิ่งใหญ่ แลกมาด้วยความรับผิดชอบ อันใหญ่ยิ่ง ประธานหอการค้ามีหน้าที่รับผิดชอบดูแล พัฒนาการเติบโตของเศรษฐกิจ ไม่เช่นนั้น คนอื่นเขาจะเข้า ร่วมไปทำไมกันล่ะ?

“ว่าไง? มีความสามารถพอที่จะรับมือไหม? อย่าทำให้ ตระกูลลู่ของเราขายขี้หน้าเชียว” ลู่กั่วตังเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

ลู่เลี้ยงหยางให้คำมั่นสัญญา “ไม่ต้องเป็นห่วง คุณพ่อ ผม ไม่ทำให้ท่านผิดหวังแน่นอน”

“ดี ดีมาก รายละเอียดเกี่ยวกับหอการค้า ฉันจะส่งให้แก ที่หลัง แกเอาไปศึกษาดูก่อน ลู่กั่วต้องวางสายทันทีที่พูดจบก่อนที่จะส่งข้อมูลผ่านทางอีเมลให้กับลูกชาย ที่เป็นราย ละเอียดของหอการค้าล้วนๆ

สู่เสี้ยงหยางไม่สนใจ กระทั่งมาถึงห้องทำงานส่วนตัวที่หยู เม่ยหยินกรุ๊ป เขาถึงได้เปิดอีเมล พร้อมไล่ดูเอกสารอย่าง ละเอียด

รายละเอียดเกี่ยวกับหอการค้านั้นค่อนข้างซับซ้อน หากลู่ เสี้ยงหยางได้ขึ้นเป็นประธานหอการค้า เขาจำเป็นที่จะต้องมี ความชำนาญอย่างสูง

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ด้านนอกท้องฟ้าแปรเปลี่ยนเป็น สีหม่น

ในเวลานี้เอง ลู่เสี่ยงหยางได้รับโทรศัพท์จากเย่สวน เย่ สวนบอกกับเขาว่า เธอมีเรื่องด่วนที่ต้องให้เขาไปหาเธอ เดี๋ยวนี้

สู่เสี้ยงหยางมุ่งไปยังตระกูลเย่กรุ๊ปทันทีโดยไม่คิด

ตอนนี้เย่สวนมีหุ้นทั้งหมด5เปอร์เซ็นต์ในมือ สถานที่ ทำงานของเธอถูกย้ายไปที่ห้องทำงานของประธาน โดย อัตโนมัติ หลังจากมาหาเย่สวนที่ตระกูลเย่กรุ๊ป เขาไถ่ถาม เธอถึงธุระสำคัญทันทีด้วยความเป็นห่วง

เย่สวนอธิบาย ว่าคืนนี้พี่สาวคนโตและพี่เขยของเธอจะ กลับมายังตระกูล คนในตระกูลจะจัดงานเลี้ยงให้กับพวกเขาทุกคนต้องเข้าร่วมอย่างไม่มีข้อยกเว้น

สู่เสื้ยงหยางพยักหน้ารับ พี่สาวคนโตที่เยสวนว่า เขาไม่ เคยได้เจอเธอมาก่อน เพียงแค่ได้ยินมาบ้างเล็กน้อย

ลูกชายคนโตของท่านย่า เคยรับอุปการะเด็กผู้หญิงคน หนึ่ง ชื่อเย่เชี่ยน เย่เชี่ยนเป็นพี่สาวคนโตสุดของตระกูล อันที่ จริงเย่เชี่ยนเป็นลูกนอกกฎหมายของลูกชายคนโต

ไม่รู้เพราะเหตุใด เช่เชืี่ยนถึงไม่เคยเข้ามาอยู่ในตระกูล เลย เธอเอาตัวรอดตัวคนเดียวข้างนอกตลอดมา หลายปีิมา นี้ไม่เคยได้เข้ามาเหยียบในตระกูลเลยสักครั้ง

หญิงสาวยกแขนขึ้นตูนาฬิกา พบว่าเวลาพอสมควรแล้ว เย่สวนจึงพาลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปยังคฤหัสถ์ของตระกูลเย่

เมื่อเยสวนและลู่เสี้ยงหยางมาถึงที่

ทุกคนในตระกูลมากันเกือบครบหมดแล้ว กำลังนั่งรออยู่ที่ ห้องโถง

เมื่อเห็นเงาร่างของเย่สวนเดินเข้ามา ท่านย่าเผยรอยยิ้ม

อย่าเสแสร้ง

ส่วนคนอื่นๆต่างมีที่ท่าไม่สบอารมณ์

แม้ตอนนี้เย่สวนจะมีหุ้นในมือ51เปอร์เซ็นต์ แต่ในสายตา ทุกคน ผู้นำของตระกูลยังคงเป็นท่านย่าเช่นเคย
เย่หยุนเทาและเย่ชวงต่างจับจ้องเย่สวนตัวยสายตาไม่ ประสงค์ดี ไม่ช้าก็เร็วต้องเฉดหัวมันสองตัวออกจากตระกูล

ให้ได้

เย่หยุนเทาหันไปทางท่านย่าพร้อมเอ่ย “คุณย่า ในเมื่อพี่ สาวได้แฟนที่มีความสามารถมาก พวกเขาจะสร้างรากฐานที่ เมืองปินเหอ เป็นผลดีสำหรับตระกูลของเรา”

หญิงชราพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พร้อมเอ่ยชมไม่ขาด “สามีของพี่สาวแกใช้ได้เลย เมื่อก่อนเขาพอมีชื่อเสียงอยู่ บ้างที่เมืองหลวง ครั้งนี้เขาจะต่อยอดธุรกิจที่ปินเหอ นั่นเป็น เรื่องที่น่ายินดีสำหรับตระกูลเรา จากที่คุยกับพี่สาวแกเมื่อคืน เขาน่าจะได้เข้าร่วมหอการค้าด้วย

ในอนาคตจะมีการก่อตั้งหอการค้าขึ้นที่เมืองปินเหอ เรื่อง นี้แพร่สะพัดไปทั่วชนชั้นสูง

แถมหลายคนกำลังเตรียมตัวอยู่บ้างอยากเข้าร่วม หอการค้าเป็นหนึ่งเดียวกับหอการค้า บ้างก็อยากทำงานที่ หอการค้า เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหอการค้า แม้กระทั่ง รองประธาน หรือค้าแหน่งประธาน

อะไรนะ?

พี่เขยจะได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงของหอการค้างั้นเหรอ? เย่หยุนเทา และเชวง ทั้งคู่ต่างคือดีใจจนออกนอกหน้า
หากหอการค้าก่อตั้งสำเร็จ อำนาจและผลประโยชน์ที่จะ ได้รับนั้นมหาศาลมากทีเดียวเชียว

ถึงเวลานั้น ต่อให้เป็นสามบริษัทมหาอำนาจอย่างหยูเม่ย หยินกรุ๊ป เฟยหยางกรุ๊ป และซิงเหอกรุ๊ปเองก็จะได้รับข้อ จำกัด

หากพี่เขยของพวกเขาได้เป็นเจ้าหน้าที่ระดับสูงตระกูลเย่ เองก็จะมีโอกาสในการเติบโตมากมาย

แม้แต่เย่สวนเอง ภายใต้อำนาจบีบบังคับ เธอไม่อาจไม่ คายหุ้นส่วนในมือออกมาได้

นึกได้ดังนั้น ความเคารพต่อเย่สวนในตระกูล มลายหาย ไปสิ้น

เย่หยุนเทายิ้มกรุ้มกริ่มอย่างได้ใจ จ้องมองไปทางเย่สวน พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม “เป็นผู้หญิงเหมือนกัน สามีของพี่สาวมีความสามารถมาก ทำไมผู้ชายที่แกหามาได้ ถึงไร้ประโยชน์เอาชะเลย ให้ตาย หลายปีมานี้ ลู่เสี่ยงหยาง ไม่ได้ทำอะไรเพื่อตระกูลเลยแม้แต่น้อย กลับเกาะตระกูลกิน ไปวันๆ เหอะ เรื่องนี้ต้องให้พี่สาวช่วยพิจารณาสักหน่อย ว่า จะทำยังไงกับมันดี”