บทที่ 157 ถังปิงหยู่โดนเหยียดหยาม
เอ่อ!
เห็นลู่เสี้ยงหยางตีกันสวยของถังปิงหยู่ ถังหลงและหลิวผิง ที่เพิ่งตามลู่เสี่ยงหยางเข้ามาก็อ้าปากค้างอย่างประหลาดใจ
คนที่กล้าตีถังปิงหยู่ด้วยวิธีไม่เอาจริงเอาจังแบบนี้ เกรงว่า จะมีแค่ลู่เสี้ยงหยางคนเดียว
ในโลกใต้ดินที่ปินเหอ ถังปิงหยู่เป็นผู้หญิงที่น่าหวาดกลัว เป็นที่รู้จักในนามของราชินีใต้ดิน เมื่อก่อนฆ่าคน โดยไม่ กะพริบตา
สำหรับบางระดับ เธอน่ากลัวยิ่งกว่าผู้ชายอีก ด้วยเหตุนี้ ผู้ชายหลายคนเมื่อเห็นเธอก็จะขาสั้น ร่างกายไม่เป็น ธรรมชาติ
“อ๊ะ ไอ้เลว แกมันบัดซบ” ถังปิงหยู่แซ็งที่อไปสองสาม วินาที ก็ได้สติกลับมา ก็ตะโกนออกมาอย่างอับอายและ โกรธเคือง
ร่างกายดิ้นรนอยู่ อยากหนีออกจากการควบคุมของลู่เสี้ ยุงหยาง
“อย่าขยับ ไม่งั้นฉันจะตีกันคุณอีก” ลู่เสี้ยงหยางพูดด้วย รอยยิ้มกว้าง
“นายกล้าเหรอ” ถังปิงหยู่หน้าแดงก่ำสุดๆ หันหน้าไปจ้อง เขม็งสู่เสี้ยงหยาง อยากจะกลืนกินเขาทั้งเป็น
ป้าน!
ประโยคยังไม่ทันสิ้นสุด กันสวยของถังปิงหยู่ก็มีเสียง ขัดเจนไพเราะดังขึ้นอีกครั้ง
สู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้นตีกันสวยของเธออีกครั้ง
ถังปิงหยู่เบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว สมองขาวโพลน ถึงแม้ กันสวยจะถูกตี แต่ก็ตามมาด้วยความรู้สึกแขนขาซาและ อ่อนแรง ทำให้ในใจเธอเกิดระลอกคลื่นที่ต่างกัน
“ไอ้เลว ไอ้อันธพาล” เวลาต่อมา ถังปิงหยู่ก็สบถดำลู่เสี้ยง หยางอย่างโหดเหี้ยม
สู่เสี้ยงหยางส่ายหน้า “ยังไม่ฟังอีก”
ยกมือขึ้นตีกันสวยของถังปิงหยู่อีกครั้ง
ถึงแม้จะมีกางเกงกั้น แต่ก็ยังรู้สึกได้ ความยืดหยุ่นที่ โอเวอร์นั้น
สิ่งนี้มันทำให้ลู่เสี้ยงหยางเสพติดเล็กน้อย ไม่คิดว่าอยาก จะดีอีกหลายๆ ที่
ถังปิงหยู่รู้สึกอับอายและโกรธจนไม่สามารถบรรยายเป็น ค่าพูดได้ ใบหน้าแดงกำตั้งนานแล้ว ถึงแม้ในใจจะรู้สึกอัปยศ อยากฆ่าคน แต่ยังมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ความ รู้สึกของการถูกเอาชนะได้
“แปลกจัง ฉันรู้สึกแบบนี้ได้ยังไง” ถังปีงหยู่ในใจแอบพูด ขึ้น รู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจ
และลู่เสี้ยงหยางเห็นถังปิงหยู่ไม่ตะโกนอีก จึงปล่อยเธอ
ไป
ถังปิงหยู่ยื่นมือไปลูบกันสวยที่ร้อนผ่าว แล้วจ้องเขม็งใส่ลู่ เลี้ยงหยาง
“คราวหน้าเจอฉัน ก็สุภาพหน่อยนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตีกัน คุณ” สู่เสี้ยงหยางยกมือขึ้น พูดขึ้นด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
ถังปิงหยู่ก้มหน้าด้วยความอับอาย
ถังหลงและหลิวผิงมองหน้ากัน ถังปิงหยู่ถูกเอาชนะได้แล้ว
เหรอ?
ณ ไห่ตง
โรงพยาบาลอลิซ เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดในไห่
ดง
โรงพยาบาลมาตรฐานหลายๆ แห่ง อุปกรณ์ไม่สมบูรณ์ เท่าที่นี่ ควบคู่ไปกับการรักษาที่ดีเยี่ยม แพทย์ของที่นี่ ทักษะการแพทย์ของพวกเขาสูงกว่าโรงพยาบาลมาตรฐานหลายๆ
แห่ง
หน้าประตูห้องฉุกเฉิน สามีภรรยาวัยกลางคนคู่หนึ่งเดิน ไปเดินมา สีหน้ากังวลอย่างมาก
“คุณท่านมีข่าวไหม? ชวนเอ๋อเราอยู่ที่ปินเหอดีๆ ทำไมจู่ๆ กลายเป็นแบบนี้?” คุณหญิงพูดขณะที่สีหน้าไม่พอใจอย่าง มาก
ชายวัยกลางคนดับซิการ์ในมือ พูดขึ้นด้วยใบหน้าบิ้ง ดึง “ฉันให้ลูกน้องไปสืบเรื่องนี้แล้ว เชื่อว่าไม่นานจะได้ผล สรุป”
คุณหญิงขอบตาชื้น พูดขึ้น “ร่างกายชวนเอ๋อโดนมีดฟัน เยอะมาก อย่าเพิ่งพูดว่ารักษาชีวิตไว้ได้ ถึงจะรักษาชีวิตไว้ได้ เกรงว่าในอนาคต..”
พูดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่สามารถพูดได้อีกต่อไป น้ำตาไหลลง มาไข่มุกแตก
ชายวัยกลางคนจ้องมองคุณหญิง ถึงแม้เธอจะสี่สิบกว่าปี แล้ว แต่บำรุงร่างกายดีมาก มองแล้วเหมือนอายุสามสิบกว่า
ใบหน้ารูปแตงสวยหยาดเยิ้ม หุ่นอวบอิ่มน่าดึงดูดมาก ก่ เพ้าเมื่อสวมบนตัวเธอ ก็แสดงเสน่ห์ของผู้หญิงออกมาอย่าง เต็มที่
เห็นเธอน้ำตาไหล ชายวัยกลางคนก็ทนไม่ไหว เอ่ย ปลอบ “นี่ยังไม่ได้ผลสรุปไม่ใช่เหรอ? รอหมอรักษาเสร็จก่อน เราค่อยมาคุยเรื่องภายหลังกัน”
คุณหญิงพยักหน้า
ตอนนี้ ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก แพทย์คนหนึ่งเดินออก มาจากด้านใน เห็นชายวัยกลางคนก็พูดขึ้นอย่างสุภาพ คุณ ท่านครับ คุณชายพ้นขีดอันตรายชั่วคราว แต่ร่างกาย คุณชายบาดเจ็บเยอะมากเกินไป ร้ายแรงมาก อาการยังไม่ดี นัก ต้องย้ายไปที่ห้องผู้ป่วยICU”
ได้ยินประโยคนี้ ชายวัยกลางคนและคุณหญิงก็ร่างกาย สั่นสะท้าน
“ฉันเชื่อใจคุณ เรื่องของคุณชาย ให้คุณเตรียมการ” ใน ที่สุด ชายวัยกลางคนก็พยักหน้า
“โอเคครับ คุณท่าน งั้นผมจะไปเตรียมการเดี๋ยวนี้” แพทย์ เข้าไปในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง
พรึ่บ!
เรี่ยวแรงในร่างกายคุณหญิงเหมือนถูกดึงออกไป นั่งอ่อน แรงบนเก้าอี้ ใบหน้าสวยหยาดเยิ้มแข็งที่อสุดๆ
ตีกๆๆ !
ในขณะเดียวกัน บนทางเดินก็มีเสียงฝีเท้าดังผ่านมา ชายชราคนหนึ่งสวมชุดสูทจงซาน รีบเร่งเดินมา
“คุณท่าน สืบได้แล้วครับ”
“ว่ามา” ขายวัยกลางคนพ่นออกมาหนึ่งคำอย่างเย็นชา
ชายชราในชุดสูทจงซานเริ่มพูดขึ้น “คนที่ทำร้ายคุณชาย ชื่อว่าสู่เสี้ยงหยาง มันอยู่ในวงการได้ดิน ใต้ดินมีลูกน้อง ติดตามไม่กี่ร้อยคน ที่น่าสนใจก็คือ มันเป็นลูกเขยตระกูลเย่ ด้วย คนคนนี้สำหรับคนภายนอก มันเป็นแค่เศษสวะ..*
ฟังคำบรรยายของชายชราในชุดสูทจงซานจบโดยที่ไม่ พูดอะไร ชายวัยกลางคนก็ขมวดคิ้วขึ้นมา สีหน้าบิ้งตึงสุดๆ
วิเคราะห์จากรายงานที่เขาได้ยิน ลู่เสี้ยงหยางก็แค่ไอ้ขยะ คนหนึ่ง
แต่ไอ้ขยะคนนี้ ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำร้ายลูกชายเขา
“มันรนหาที่ตายจริงๆ!” ชายวัยกลางคนกำหมัด พ่นออก
มาทีละคำ
ชายชราในชุดสูทจงซานร่างกายมีไอเย็นแพร่กระจายออก มา พูดขึ้นว่า “คุณท่าน ต้องการให้ผมไปปินเหอด้วยตัวเอง ไหม แล้วเอาหัวไอ้เด็กนี่กลับมาพบคุณ”
ชายวัยกลางคนโบกมือปฏิเสธแล้วพูดขึ้น “ฆ่ามดตัวหนึ่ง ให้ตาย ทำไมท่านหวังต้องลงมือด้วยตัวเอง เช่าซวนเกิด เรื่องแบบนี้ที่ปืนเหอ ภารกิจเขายังไม่เสร็จสมบูรณ์ เอาแบบนี้แล้วกัน ให้ปิงหานไปทำหน้าที่แทนเขาให้เสร็จ ไอ้เด็กแช่ลู่ คนนี้ ถือโอกาสให้ปังหานจัดการแล้วกัน”
“ครับ คุณท่าน ผมจะฝากบอกคุณปิงหาน” ชายชราในชุด สูทจงชานพยักหน้า หันตัวแล้วเดินออกไป
ณ ปิ่นเหอ
ภายในบ้านของเย่สวน
ถึงจะเป็นเวลาดึกสงัดแล้ว แต่เธอยังไม่นอน นั่งโซฟา
อย่างงุนงง
คุณแม่ของเธอหลิวจิ้งถึงเวลานี้แล้วก็ยังไม่กลับมา
หลังจากหลิวจิ้งเปิดบริษัท งานก็ยุ่งขึ้นมา ไม่ทำงานล่วง เวลาที่บริษัท ก็ต้องออกไปสังสรรค์ข้างนอก
ก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมง เธอโทรหาเยส สวน บอกเธอว่าคืนนี้ เธอต้องไปเจอเพื่อนร่วมงานหลายคน อาจจะกลับดึกหน่อย ให้เยสวนหลับไปก่อน
น่าเสียดายที่เย่สวนจิตใจหมกมุ่นอยู่ นอนไม่หลับเลย โชคดีที่เธอนั่งโซฟารอหลิวจิ้ง
ไม่นานนัก ประตูห้องก็เกิดเสียง หลิวจิ้งผลักประตูเดินเข้า
มา
เห็นเยสวนยังนั่งอยู่โซฟา เธอประหลาดใจนิต
หน่อย “สวนเอ๋อ ท่าไมลูกยังไม่หลับอีก? แม่โทรบอกลูกแล้ว ไม่ใช่เหรอ? ว่าไม่ต้องรอแม่”
เย่สวนไม่ได้ตอบสนอง แววตาค่อนข้างว่างเปล่า
หลิวจิ้งเดินไปนั่งข้างๆ ลูกสาว ถามขึ้น “เป็นอะไร? มีเรื่อง อะไรเหรอ?”
เย่สวนไม่อยากทำให้คุณแม่เป็นกังวล ส่ายหน้าแล้วพูด ขึ้น “เปล่าค่ะ”
หลิวจิ้งยิ้มแล้วถามขึ้น “ช่วงนี้ความสัมพันธ์กับคุณชาย หานเป็นยังไงบ้าง?”
เย่สวนตัวแข็งที่อ ไม่ได้พูดอะไร
หลิวจิ้งรู้ว่าเธออาย เขินที่จะพูด
“เฮ้อ ช่วงนี้บริษัทแม่มีปัญหานิดหน่อย พรุ่งนี้ลูกนัด คุณชายหานหน่อยได้ไหม แม่อยากเจอเขา ดูสิว่าเขาจะช่วย ได้ไหม” เวลาต่อมา หลิวจิ้งมองเยสวนแล้วพูดขึ้น
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ