บทที่ 148 เรียกว่าพี่ชายคนดี

เมื่อได้ยินคำพูดของถังหลง ถังปิงหยู่ก็รู้สึกหดหู่ จนน้ำตา หลั่งไหลออกมาอย่างอดกลั้นไม่ได้

ผลที่ตามมาก็คือ เธอโกรธเกลียดลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่าง มาก เรื่องนี้มีสาเหตุมาจากลู่เสี้ยงหยาง ถังหลงถึงได้โดน ทำร้ายจนมีสภาพแบบนี้

“ลู่เสี่ยงหยาง ไอ้สารเลว นายทำให้อาหลงต้องเป็นอย่าง นี้ ฉันไม่จบเรื่องนี้กับนายง่ายๆแน่” ถังปิงหยู่พู ดในใจ ความเกลียดที่มีต่อลู่เสี้ยงหยาง มีมากมายจนไม่สามารถ อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

ทว่า ในตอนที่ถังปิงหยู่กำลังคิดอยู่นั้น เสียงของลู่เสี้ยง หยางก็ดังขึ้นมา “ถังหลง ไม่ต้องห่วงนะ ฉันกลับมาแล้ว แค้นของนายฉันจะชำระให้ อีกอย่าง ต่อให้ต้องแลกกับ อะไร ฉันก็จะรักษานายให้หาย”

หลังจากที่เสียงของเขาถูกเปล่งออกมา ถังปิงหยู่กับถัง หลงก็หันไปมองสู่เสี้ยงหยางพร้อมกัน

ถังหลงนิ่งอึ้งไปชั่วพริบตา ในที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็มาเยี่ยม เขาแล้วใช่ไหม?

ดูเหมือนว่า น้องชายอย่างเขาจะยังมีน้ำหนักในใจของลู่เสี่ยงหยางอยู่บ้าง

หลังจากที่รู้ว่าสู่เสี้ยงหยางเป็นหัวหน้าของตัวเอง ความ เคารพที่เขามีต่อลู่เสี้ยงหยางก็มีมากอย่างหาเทียบไม่ได้ เมื่อเห็นว่าเย่สวนอยู่กับหานเช่าชวน เขาถึงได้ออกหน้าไป แบบนั้น

นี่แหละมิตรภาพลูกผู้ชาย

แต่ใบหน้างดงามของถังปิงหยู่กลับอีมครีมลงทันที เธอ ถลึงตาใส่สู่เสี้ยงหยางอย่างดุร้าย ถ้าหากสายตาฆ่าคนได้ คู่เสี้ยงหยางก็คงตายไปแล้วหลายร้อยรอบ

ทั้งหมดเป็นเพราะคนฉลาดแกมโกงอย่างลู่เสี้ยงหยาง ถัง หลงถึงได้มีสภาพแบบนี้

ถังหลงคนก่อนเคยกระฉับกระเฉงและมีชีวิตชีวาเป็นไหนๆ แต่ว่าตอนนี้ กลับอ้อนวอนขอความตาย ทั้งๆ ที่อายุยังน้อย อยู่แท้ๆ

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของถังปิงหยู่ก็บีบรัตอย่าง รุนแรง ราวกับว่ามีมือปริศนามาถึงหัวใจให้หลุดออกจากขั้ว

“ที ลู่เสี้ยงหยาง ยังมีหน้ามาที่นี่อีกเหรอ วันนี้นายต้องมี คำอธิบายให้ตระกูลของฉัน ไม่อย่างนั้นล่ะก็ นายอย่าคิดว่า จะยังมีชีวิตหนีออกไปจากที่นี่” ถังปิงหยู่พูด พร้อมกับควัก ปืนที่เหน็บอยู่ข้างเอว เล็งใส่ลู่เสี้ยงหยาง
ช่วงนี้สถานการณ์กำลังดึงเครียด กังปิงหยู่ไม่ควรพกปืน ติดตัว แต่ก็เพราะว่าครั้งก่อนเธอไม่ได้พกติดตัว ถังหลงถึง ได้ถูกทำร้าย

เรื่องนี้ติดอยู่ในใจเธอตลอด เพราะเธอติดว่าเธอก็มีส่วน ผิด เพราะงั้นตอนนี้เธอเลยไม่สนว่าสถานการณ์มันจะเป็นยัง ไง เลยพกปืนติดตัวไว้ตลอดเวลาเพื่อป้องกัน

คู่เสี้ยงหยางเข้าใจความรู้สึกของถังปิงหยู่ เขาจึงไม่ถือสา อะไร เดินอ้อมถังปิงหยู่มาหยุดยืนอยู่ข้างๆเตียงคนป่วย พร้อมกับก้มหน้าลงมองถังหลง

ถังหลงพยายามลุกขึ้นนั่งอย่างทุลักทุเล แต่ก็ทำได้แค่คิด สุดท้ายก็ต้องนอนราบลงกับพื้นเหมือนเดิม แล้วพูดกับลู่เสี้ ยงหยางว่า “พี่ใหญ่ พี่มาได้ยังไง?”

ไม่รอให้ลู่เสี้ยงหยางตอบ ถังปิงหยู่ก็เล็งปืนใส่หัวของลู่เสี้ ยงหยาง

จากนั้นคำพูดแสนเยือกเย็นก็ถูกพ่นออกมาจากปากของ

ถังปิงหยู่ “พูดมา นายจะชดใช้ให้น้องชายฉันยังไง?”

หลิวผิงตระหนกจนเหงื่อไหล รีบพูดขึ้นว่า “คุณถัง อย่า เพิ่งวู่วามครับระวังปืนมันลั่น ที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับถังหลง ผมกับพี่ใหญ่ขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง พวกเราจะ ชดใช้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ถังปีงหยุ่มองหลิวผิงอย่างเย็นชา “นายไม่มีสิทธิ์มาพูด 4ะไรอยู่ที่นี่ ถ้าขืนยังพูดมาก อีก ฉันยิงหัวนายทะลุแน่”

” หลิวผิงหดค) ไม่กล้าพูดมากอีก เขาพอจะได้ยิน เกี่ยวกับถังปิงหยู่มาบ้าง อย่ามองแต่ว่าถังปังหยู่เป็นแต่ผู้ หญิงคนหนึ่ง แต่เป็นผู้หญิงจิตใจเที้ยมโหดต่างหากล่ะ ถ้า ขึ้นเขายังพูดมากต่อไปจนกวนอารมณ์ถังปังหยู่เข้าล่ะก็ คง ถูกถังปิงหยู่เป่าหัวทะลุแน่

คู่เสี้ยงหยางหันหน้าไปมองถังปิงอยู่ แล้วพูดเสียงเรียบว่า “ผมไม่ชอบให้ใครมาเล็งปืนใส่หัวผมอย่างนี้ ถ้าไม่ใช่ เพราะเห็นแก่ถึงหลง คุณได้ชดใช้การกระทำของคุณไปตั้ง นานแล้ว”

ตอนที่พูดประโยคนี้ออกมา ไอสังหารก็ปกคลุมไปทั่ว ร่างกายของเขา จนทำให้ถังปิงหยู่หนาวถึงกระดูก ความ หวาดกลัวก่อตัวขึ้นมาในส่วนลึก

เธอลดปืนลงโดยอัตโนมัติ สูดลมหายใจเข้าลึกๆ จิตใจ ที่หวาดกลัวถึงได้สงบลง

ถังหลงฝืนยิ้มออกมา พูดกับลู่เสี้ยงหยางและถังปิงหยู่ว่า “คนกันเองทั้งนั้น อย่าผิดใจกันสิ”

“ที” ถังปิงหยู่ส่งเสียงทีขึ้นจมูกออกมา แล้วมองไปทางลู่ เลี้ยงหยางอย่างขัดหูขัดตา
ไอ้หมอนี้อย่างกับเชื้อโรค ยุ่งกับใคร คนนั้นก็ซวยไป ต้วยหมด

สู่เสี้ยงหยางหันมาพูดกับถังหลงอย่างจริงจังว่า “นาตแผล ที่หานเช่าขวนมอบให้นาย ฉันจะเอาคืนเป็นสิบเท่า เรื่องนี้ นายสบายใจได้ ส่วนแผลบนตัวนาย ฉันจะพยายามหาวิธี รักษาให้นายถึงที่สุด”

“ครับๆ ขอบคุณพี่ไหญ่มาก” ถังหลงพยักหน้าอย่างยาก ลำบาก แววตาเปี่ยมไปด้วยความซาบซึ้ง

ถังปิงหยู่พูดลอยๆขึ้นมาว่า “หานเช่าชวนเป็นถึงคุณชาย หานแห่ง ให้ตง เอาแค่ตระกูลพวกฉันจะเล่นงานเขา ยังต้อง คิดแล้วคิดอีก แล้วอย่างนายเอาอะไรมาโม้?”

ลู่เสี่ยงหยางแค่นหัวเราะ “ตระกูลหานในสายตาของผมก็ แค่ขี้หมาก้อนหนึ่ง ถ้าผมจะเล่นงานหานเซ่าซวน ออกแรง แค่มือเดียวก็เหลือเฟือแล้ว”

“เหอะๆ งั้นเหรอ? พูดโม้โอ้อวด ใครๆก็พูดได้ทั้งนั้น แหละ รบกวนนายใช้การกระทำจริงๆมาพิสูจน์สิ” ถังปิงหยู่ รู้สึกไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายขึ้นเรื่อยๆ

เส้นเอ็นของถังหลงขาดจนไร้ทางรักษาแล้ว ต่อให้ลู่เสี้ยง หยางจะอัจฉริยะด้านการแพทย์ขนาดไหน ก็ไม่ได้ผลหรอก

คิ้วซองลู่เสี้ยงหยางขมวดมุ่น แต่ก็เลือกไม่คิดเล็กคิดน้อยกับถังปิงหยู่ ต่อให้จะพูดอีกสักแค่ไหน ถังปิงหยู่ก็คงคิดแค่ ว่าเขากำลังโม้ ใช้การกระทำจริงๆมาพิสูจน์เลยตีกว่า

“อาหลงนายพักผ่อนเยอะๆเถอะ เรื่องของนายเตี๋ยวฉัน จัดการเอง” ลู่เสี้ยงหยางพูดออกมาอย่างมีนัย จากนั้นก็พาห ลิวผิงออกไปจากห้อง

เดินออกมาจากโรงพยาบาลได้ไม่ทันไร ลู่เสี้ยงหยางก็ ออกคำสั่งกับหลิวผิงว่า “จับตามองหานเช่าชวนให้ดีๆ ถ้า ได้จังหวะ ฉันจะลงมือทันที”

“ไม่ต้องห่วงครับพี่ใหญ่ ถ้ามีความเคลื่อนไหวอะไรผมจะ รายงานทันที” หลิวผิงพยักหน้ารับประกัน

จากนั้น ลู่เสี้ยงหยางกับหลิวผิงก็แยกกัน ตอนแรกลู่เสี้ยง หยางตั้งใจว่าจะไปดูสถานการณ์ที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ปสักหน่อย แต่ในตอนนี้เอง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา เป็นสายจากเบอร์ ที่คุ้นเคย

สายจากจ้าวหรูเย็น

คู่เสี้ยงหยางขมวดคิ้ว ไม่ได้เจอหน้าผู้หญิงใจดีคนนี้มา หลายวันแล้ว อีกอย่าง เขาก็รู้สึกคิดถึงอยู่หน่อยๆด้วย

ลู่เลี้ยงหยางกดรับสาย แล้วเอ่ยถามกลั้วยิ้มว่า “มีเรื่อง อะไรหรือเปล่า?”

เสียงอึกๆอักๆของจ้าวหรูเย็นดังขึ้นมาตามสาย “มีสิ ฉันอยากให้คุณช่วยอะไรหน่อย”

เมื่อได้ยินเสียง ลู่เสี่ยงหยางก็ติดอะไรขึ้นมาได้อย่างฉับ พลัน จู่ๆก็พูดยิ้มๆขึ้นมาว่า “เรียกผมว่าพี่ชายคนดีล ไม่ว่า เรื่องอะไร ผมก็ช่วยคุณได้”

“น่ารำคาญจริง พี่…พีชายคนดี” สิ่งที่เหนือความคาด หมายก็คือ จ้าวหรูเย็นเรียกเขาจริงๆ ในน้ำเสียงยังดูเซ็น อายอีกด้วย

กระดูกของลู่เสี้ยงหยางแทบจะอ่อนปวกเปียก แย้มรอย ยิ้มออกมาอย่างได้ใจ แล้วพูดว่า “พูดมาสิ คุณมีเรื่อง อะไร?”

“เฮ้อ เรื่องมันเป็นอย่างนี้” จ้าวหรูเย็นถอนหายใจออกมา จากนั้นก็เริ่มอธิบายให้ลู่เสี้ยงหยางฟัง

หลังจากที่ฟังจบ ลู่เสี้ยงหยางก็โกรธจนหน้าเขียว ว่าแล้ว ทำไมเมื่อกี้จ้าวหรูเย็นถึงได้ยอมเรียกเขาแบบนั้นง่ายๆ

“จ้าวหรูเย็น คุณล้อผมเล่นหรือเปล่า” ลู่เสี้ยงหยางพูด อย่างไม่ค่อยชอบใจ

จ้าวหรูเย็นพูดเสียงอ่อนขึ้นมาว่า “ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง เหมือนกัน เรื่องนี้มีแค่คุณเท่านั้นถึงจะช่วยฉันได้ ถ้าคุณ ช่วยฉันสำเร็จ ฉันจะเรียกคุณว่าพี่ชายคนดีหลายๆครั้งเลย”

สู่เลี้ยงหยางส่ายหน้า จู่ๆก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาแล้วพูดว่า”เรียกตอนอยู่บนเตียงดีกว่าไหม”