บทที่ 146 ทุกอย่างกลับตาลปัตร

หลิวผิงยืนอยู่ข้างหลังสู่เสี้ยงหยาง ดังนั้นตอนนี้เขาจึงถูก ล้อมไปด้วย

แม้ว่าเขาจะเป็นถึงเจ้าพ่อวงการใต้ดินในเมืองปินเหอที่ เคยผ่านอะไรมามากมายแล้วก็ตาม แต่พอถูกหลายคน ล้อมเอาไว้ จึงเป็นครั้งแรก ที่เขาอดที่จะเครียดไม่ได้

สู่เสี้ยงหยางวู่วามเกินไป ยังไม่ทันได้เรียกลูกน้องมา ก็ บุกเข้ามาทะเลาะวิวาทกับหานเช่าชวนแล้ว พวกเขามีกันแค่ สองคน กลัวก็แต่ว่าจะสู้พวกลูกน้องของหานเช่าซวนไม่ได้

“เฮ้อ ช่างเถอะๆ ตอนนี้ก็คงทำได้แค่เผ่นก่อน” หลิวผิง พูดในใจ

เย่สวนเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก จิตใต้สำนึกนึกเป็นห่วง ลู่เลี้ยงหยาง กลัวว่าหานเช่าซวนจะทำร้ายลู่เสี้ยงหยาง จึง รีบพูดกับหานเช้าชวนว่า “คุณชายหาน นี้เป็นเรื่องของฉัน กับลู่เสี้ยงหยาง คุณไม่จำเป็นต้องทำให้มันกลายเป็นเรื่อง ใหญ่”

หานเช่าชวนสายหน้าแล้วพูดว่า “มันไม่ใซ่แค่เรื่องของ คุณกับลู่เสี้ยงหยางแล้ว ไม่กี่วันก่อน คนของลู่เสี้ยงหยาง ทำตัวหยาบคายกับผม มันเป็นความบาดหมางระหว่างเขากับผม ต้องเคลียร์วันนี้ให้เด็ดขาด”

พูดจบ หานเช่าชวนก็ดีดนิ้วให้ลูกน้อง ออกต่าสั่งว่า

“ครับ คุณชาย” ลูกน้องขานรับ จากนั้นก็ลงมือ

หานเช่าชวนมีสีหน้าโหดเหี้ยม เขาดูออก ว่าเย่สวนยัง ตัดใจจากลู่เสี้ยงหยางไม่ขาด วันนี้เขาจะถือโอกาส กำจัดสู่ เสี้ยงหยางออกไป แบบนี้ถึงจะไม่ต้องมีอะไรให้กังวลอีก

หานเช่าชวนเอื้อมมือออกไปคว้าแขนของเย่สวน แล้วตึง เธอมาอยู่ข้างๆ เพื่อให้ช่องว่างแก่ลูกน้องในการจัดการลู่เสี้ ยงหยางและหลิวผิง

การต่อสู้เริ่มขึ้น รอบข้างของลู่เสี้ยงหยางกับหลิวผิงก็มี คนของอีกฝ่ายบุกเข้ามาอย่างแน่นหนา

บนใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึก เขาใช้แค่สอง หมัดสู้กับคนพวกนี้

ตุบๆ!

เมื่อหมัดถูกซัดออกไป ลูกน้องสองคนก็ตัวปลิว ใน ระหว่างที่พวกเขาเซถอยหลัง ก็ชนพวกเดียวกันที่อยู่ข้าง หลังล้มไปด้วย

ตุบๆ!

ทันใดนั้น ข้างหลังของลู่เสี้ยงหยางก็มีลมวูบหนึ่งพัด เฉียดผ่าน คู่ต่อสู้สองคนกำลังแกว่งมีดสปาต้าพุ่งตรงมาที่สู่ เซียงหยาง

ขนบนตัวของสู่เสี้ยงหยางลุกวูบ ตามสัญชาตญาณต่อภัย อันตราย

สู่เสี้ยงหยางแสยะยิ้ม เขาก้าวหลบราวกับมีตาหลัง จน สามารถหลบหลีกมีดจากฝ่ายตรงข้ามได้อย่างง่ายดาย จาก นั้นเขาก็หมุนตัวหันกลับมาอย่างกะทันหัน แล้วเหวี่ยงหมัด ออกไป

ตุบๆ !

หลังจากเกิดเสียงดังตุบๆ คู่ต่อสู้สองคนนั้นก็ถูกอัดตัวปลิว จนถอยหลังเซทับพรรคพวกตัวเองอีกหลายคน

เมื่อเห็นว่าลู่เสี้ยงหยางเก่งกาจถึงขนาดนี้ คู่ต่อสู้ที่เหลือก็ เริ่มตากระตุก หนังหัวเริ่มชา

เพราะความเก่งกาจของอีกฝ่าย พวกเขาเลยคิดจะถอย แต่ไม่นานก็คิดได้ว่า ลู่เสี้ยงหยางมีแค่คนเดียว ถ้าพวกเขา รุมพร้อมๆกันยังไงก็เอาเขาตายได้

พวกเขาจึงรีบส่งเสียงตะโกน แล้วพุ่งเข้าใส่ลู่เสี้ยงหยาง อย่างไม่ขาดสาย พื้นที่ว่างรอบกายของลู่เสี้ยงหยางถูกเติม เต็มอย่างรวดเร็ว
รอบด้านรายล้อมไปด้วยลูกน้องของอีกฝ่ายจนแน่นขนัด มุ่งโจมตีมาทางเขา

สู่เสี้ยงหยางสู้อย่างคล่องตัว จนหลิวผิงเหมือนคนกินแรง ไปเลย

เขาถือไม้กระบองไว้ในมือ ฟาดไม้กระบองใส่คู่ต่อสู้ที่ กำลังจะเข้ามาโจมตีเขา

แต่ว่าในตอนนี้เอง ก็มีผู้ชายหนวดครื้มคนหนึ่งกระโดด ออกมาจากฝูงคน แล้วเข้ามาประชิดด้านหลังของหลิวผิง ด้วยความเร็ว เขายกหมัดขึ้น แล้วซัดเข้าที่กลางหลังของ หลิวผิง

ทันใดนั้นหลิวผิงก็สัมผัสได้ถึงแรงมหาศาลกระทบเข้ามา จนตัวของเขาปลิวไปข้างหน้า วินาทีต่อมาก็ร่วงลงกับพื้น รู้สึกเจ็บตามจุดสำคัญบนร่างกาย จนเขาต้องซี้ดปาก

“เฮ้ย พวกมึง ลุย! เอาไอ้นี่ให้ตายก่อน” คู่ต่อสู้ที่เพิ่ง จู่โจมหลิวผิงตะโกนบอกพวก จากนั้นพุ่งเข้าไปหาหลิวผิง ราวกับผึ้งแตกรัง

หัวใจของหลิงผิงเต้นรัวอย่างบ้าคลั่ง เขารีบกระเด้งตัวขึ้น มาด้วยกระบวนท่ามัจฉาปราณวารี ยังไม่ทันได้ยืนมั่นคง ก็ ถูกคู่ต่อสู้ถีบล้มลงกับพื้นอีกครั้ง

อันธพาลเจ็ดแปดคนยกมีดสปาด้าขึ้นมา แล้วเหวี่ยงมีดไปทางหลิวผิง

หลิวผิงร้องเสียงหลง รีบกลิ้งหลบกับพื้นด้วยความ รวดเร็ว มีดกระทบลงกับพื้นเฉียดร่างกายที่กลิ้งหลุนๆของ หลิวผิง

พื้นหินอ่อนที่แข็งแรงถูกมีดสับจนเกิดเป็นร่องรอย ถึง ขนาดที่เกิดประกายไฟ

เชี่ย! อันตรายโคตร

หลิวผิงเหงื่อออกท่วมกาย ลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างทุลักทุเล ดูน่าเวทนาไม่หยอก

ฉีก!

ทันใดนั้นด้านหลังของหลิวผิงก็เกิดเสียงดังอื้ออึง ทว่า แสบแก้วหูแปลกๆ หันกลับไปจึงพบว่าหลังของเขาถูกมีดฟัน ฉีกหนึ่ง

ผิวเนื้อฉีกขาด จนมองเห็นกระดูกขาวรางๆ พร้อมทั้งมี เลือดสดๆกระเซ็นออกมา

“แม่งเอ้ย” หลิวผิงฝืนความเจ็บเอาไว้แล้ว แล้วฟาดไม้

กระบองใส่หัวของคู่ต่อสู้ที่ฟันเขาให้หัวแตก

“เหอะๆ คุกเข่าลงชะ” จู่ๆเสียงหัวเราะก็ดังสะท้อนเข้ามา คู่ต่อสู้สองคนออกแรงถีบเข้าที่ต้นขาของหลิงผิงพร้อมกัน
หลิวไม่สามารถทรงตัวได้ชั่วขณะ เขาทรุดลงกับพื้นจน เกิดเสียงดังตุบ ต่อจากนั้นคู่ต่อสู้สองคนก็ยกเท้าขึ้น เตรียม กระทืบหลิวผิง

รูม่านตาของหลิวผิงหดเล็กลง รีบยกมือขึ้นจับเท้าของ สองคนนั้นไว้

หลิวผิงไม่เพียงแค่จับเท้าของสองคนนั้นไว้ไม่อยู่ ทั้งยัง ถูกแรงกระทบกระเทือนจนหงายหลังลงกับพื้น

บริเวณหน้าอกของหลิวผิงเกิดเสียงดังอัก สีหน้าบิดเบี้ยว ด้วยความเจ็บ ถ้าดูจากสภาพการณ์ตอนนี้แล้ว เขาคงไม่ รอดแน่

ฟิบๆ!

ทันใดนั้นลมวูบหนึ่งก็พัดผ่านเข้ามา ตามการเคลื่อนไหว ของมีดสปาต้าสองด้ามที่กำลังถูกเหวี่ยงเข้ามาที่หัวของเขา

หลิวผิงหน้าเปลี่ยนสี สภาพเขาในตอนนี้ทำได้แค่หลบมีด หนึ่งด้ามไปก่อน ส่วนอีกหนึ่งด้ามไม่ว่ายังไงก็คงต้องฟันถูก ร่างกายส่วนใดส่วนหนึ่งของเขาแน่ๆ

เมื่อเป็นเช่นนี้ เขาจึงเอียงหลบไปด้านข้าง หลบเลี่ยงคม

มีดได้สักด้ามก็ยังดี

บ!

มีดด้ามหนึ่งเฉียดผ่านปลายจมูกของเขาไป ส่วนอีกด้ามกำลังพุ่งลงมาที่หน้าผากของเขา

เชี่ยเอ้ย ดูเหมือนว่าคงต้องสู้ตายเท่านั้น

หลิวผิงกัดฟัน ยกมือทั้งสองข้างขึ้น เพื่อที่จะจับมีดเอาไว้ แต่ว่าในตอนนี้เอง ลู่เสี้ยงหยางก็พุ่งเข้ามา ดึงหลิวผิง ถอยหลบไปข้างหลัง จากนั้น ก็ซัดหมัดพร้อมกับส่งลูกถีบ ออกไป จนทำให้อันธพาลที่รุมหลิวผิงทยอยทรุดลงกับพื้นที่ ละคน

เพราะแบบนี้ อันธพาลหลายคน จึงถูกลู่เสี้ยงหยางต่อย ร่วงกับพื้นเกือบครึ่ง จนไม่สามารถลุกขึ้นมาสู้ต่อได้อีก

ใบหน้าของลู่เสี้ยงหยางเย็นยะเยือก เข้าตะลุมบอนต่อ โดยไม่หยุดยั้ง

ไม่กี่นาทีต่อมา ลูกน้องที่หานเช่าชวนเรียกมา ก็ถูกลู่เสี้ยง หยางต่อยร่วงกับพื้นหมดทุกคน แต่ละคนหดตัวร้อง โอดโอยอย่างเจ็บปวด

“ห้า นี่มัน….” เย่สวนเบิกตาอ้าปากค้าง มองไปทางลู่เสี้ ยงหยางอย่างไม่อยากจะเชื่อ ลู่เสี้ยงหยางเก่งขนาดนี้ตั้งแต่ เมื่อไหร่กัน

“เชี่ย เป็นไปไม่ได้! เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงวะ?” “หานเช่า ชวนเบิกตาโพลง จนลูกตาแทบหลุด

ตอนแรกเขาคิดว่าเรียกลูกน้องเข้ามา แล้วจะสามารถกำจัดไอ้ลู่เสี้ยงหยางได้ แต่ไม่คิดเลยว่า ลู่เสี้ยงหยางจะ ต่อยลูกน้องของเขาล้มได้ง่ายเหมือนดีไก่อย่างนี้

ต้องหนี!

ความคิดแรกในหัวของหานเช่าชวนก็คือ หนีไปจากที่นี้

ให้เร็วที่สุด

แต่ในตอนนี้เอง ลู่เสี้ยงหยางก็เดินมาถึงตัวเขาแล้ว จาก นั้นก็กำคอแล้วยกตัวของเขาขึ้น

“ถึงตาแกแล้ว” ลู่เสี้ยงหยางแค่นยิ้ม ส่งเสียงเยือกเย็น

ออกมา