บทที่ 144 รสชาติของการถูกหักหลัง

ร้านอาหารเจียงหัว

ที่นั่งริมหน้าต่าง เย่สวนกับหานเช่าชวนนั่งอยู่ตรงข้าม

หานเช่ามองเย่สวนยิ้มทั้งหน้าเต็มไปด้วยความรัก นัยน์ตาแอบซ่อนความปรารถนาและความ

เขากับเย่สวนติดต่อกันมาได้หลายร่วมหลับนอนกับเย่สวนเหมือนอย่างที่หวังโบราณว่ายิ่งได้ยากยิ่งอยากได้

ความรู้สึกคิดไม่ชื่อของเขาต่อตอนนี้มันรุนแรง

ขึ้นเรื่อย

สวนไม่อาจรับรู้ความคิดของเช่าออกเชิงรู้สึกผิดคุณชายหาน เรื่องของฉันคงรบกวน คุณแย่ ฉันบุญคุณของคุณไว้ให้ขึ้นใจ อนาคตฉัน ตอบแทนคุณแน่

หานเช่าส่ายแล้วรางวัลให้มันเป็น ความเต็มใจของผม คุณพูดแบบมันห่างเหินกันเกิน แล้ว

เขาเลยสวนกำลังเรื่องเธอกลับคืนจากตระกูล
เย่สวนถอนหายใจออกมาเบาๆ พูดว่า “กดรางวัลมันก็ ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนที่คุณช่วยให้ฉันได้สิทธิ์ถือหุ้นของตระ กูลเย่กรุ๊ปกลับมา เรื่องนี้ฉันไม่รู้จะตอบแทนยังไงจริงๆ”

อะไรนะ?

สิทธิ์ถือหุ้น?

ดวงตาของหานเช่าชวนวอกแว่กทันที เมื่อนึกไปถึงเรื่องที่ ก่อนหน้านี้เย่สวนเคยพูดกับเขา ว่าเย่สวนถูกท่านย่าหลอก เอาสิทธิ์ตัวแทนผู้ถือหุ้น51%ของเธอไป เขาจึงสัญญากับเธอ ไว้อย่างมาดมั่น ว่าจะทวงสิทธิ์ถือหุ้นของเย่สวนกลับมาให้

ได้

และแน่นอนว่าเขาก็แค่พูดไปงั้นๆ เพื่อให้เย่สวนประทับ ใจในตัวเขา จะได้หลอกเธอขึ้นเตียงได้ไวๆ แต่ไม่คิดเลยว่า เรื่องนี้จะกลายเป็นจริง

และดูจากสถานการณ์แล้ว เย่สวนก็คงคิดว่าเขาเป็นคน ช่วยเธอจนสำเร็จสินะ

หานเช่าชวนแสยะยิ้มในใจ จากนั้นก็พูดตามน้ำว่า “เรื่อง นี้คุณก็ไม่ต้องขอบคุณอะไรผมหรอก ถึงยังไงมันก็เป็นเรื่องที่ ผมรับปากคุณเอาไว้แล้ว ลูกผู้ชายพูดคำไหนต้องเป็นคำนั้น จะกลับคำได้ยังไงว่าไหม?”

ได้ยินแบบนี้ เย่สวนก็เงียบ หัวใจเริ่มสั่น
หลังจากที่เธอเริ่มติดต่อกับหานเช่าชวนบ่อยๆ เธอก็ยิ่ง พบว่าหานเช่าชวนเป็นคนร่าเริง เป็นผู้ชายที่มีความรับผิด ชอบ และเป็นผู้ชายในอุดมคติของเธอ จึงทำให้ความรู้สึก ดีๆที่มีต่อเขาเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว

ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป สู่เสี้ยงหยางก็จะถูกลบทิ้ง ออกไปจากหัวใจของเธอ

เธอรับได้ที่ลู่เสี้ยงหยางไม่มีความสามารถ แต่เธอรับไม่ ได้ที่สู่เสี้ยงหยางหักหลังกัน

เรื่องที่คลับหงเฉินของลู่เสี้ยงหยาง ยังติดอยู่ในใจของ เธอตลอดมา ทุกครั้งที่คิดถึง เธอก็จะรู้สึกขยะแขยงเป็น ไหนๆ แทบอยากจะตัดขาดการติดต่อกับลู่เสี้ยงหยาง

ถ้าไม่ใช่ว่าในเบื้องลึกยังมีความเชื่อใจประดับประคองไว้ อยู่ กลัวก็แต่ว่าเธอกับลู่เสี้ยงหยางคงจบกันแค่เท่านี้ หานเช่าชวนเก่งเรื่องสังเกตสีหน้าคนอื่น ตอนนี้เขาจึงอ่าน

ความรู้สึกบนใบหน้าของเย่สวนออก

เย่สวนเริ่มหวั่นไหวแล้ว!

ถ้าเอาตามประสบการณ์ผู้เคยผ่านเรื่องรักๆไคร่ๆมา มากมายของเขา เขารู้ว่าถ้าจู่โจมในช่วงที่ผู้หญิงกำลังหวั่น ไหว จะสำเร็จง่ายมากๆ

เขาจึงรีบคว้าโอกาสเอาไว้ทันที ล้วงหยิบเอาแหวนออกมาเพื่อเตรียมตัวสารภาพ “สวนเอ้อ ผมจริงจังกับคุณนะ เพื่อคุณแล้ว ไม่ว่าเรื่องใดๆ ผมสามารถบุกป่าลุยไฟไปช่วย คุณได้ ตอนนี้ได้โปรดให้โอกาสกับผม ให้ผมได้ดูแลคุณ เหมือนเจ้าหญิงไปตลอดชีวิต คุณจะยินยอมหรือเปล่า?”

นี่มัน?

ในใจของเย่สวนรู้สึกสับสนอลหม่าน ใบหน้าสวยหวาน แตงซ่าน เธอก้มหน้าลง นิ่งเงียบไม่ยอมพูด ไม่รู้ว่าควรทำ เช่นไรดี

“ที่” หานเช่าชวนส่งเสียงที่ออกมาเบาๆ พร้อมกับแสยะ ยิ้มอย่างเนียนๆ ดูเหมือนว่าอีกไม่นานผู้หญิงคนนี้ก็จะกลาย เป็นเหยื่อบนเตียงของเขาแล้ว

เขาจำได้ว่าครั้งแรกที่เขาสารภาพกับเย่สวน เย่สวน ปฏิเสธอย่างไม่คิดลังเล ตอนนี้เย่สวนไม่ได้ปฏิเสธ แต่เลือกที่จะเงียบ แปลว่า

กำลังลังเลอยู่สินะ

แค่พูดเติมเชื้อไฟต่อ ใจของเย่สวนก็คงพังไม่เป็นท่าแล้ว

ชั่วขณะ หานเช่าสวนก็ยิ่งรู้สึกว่าพองใจ ยื่นแหวนไปตรง หน้าสวน จากนั้นก็คุกเข่าลงข้างเดียว พูดออกมาอย่า จริงใจว่า “สวนเอ่อแต่งงานกับผมนะ ผมจะดูแลคุณให้ดี เชื่อผมนะ”
เย่สวนเขินอายจนแทบไม่ไหว เธอยังคงเงียบ ทำแค่ก้ม หน้าพร้อมกับแช่สายตาไว้ที่หานเช่าชวน

ตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอกับหานเช่าชวนจนถึงวันนี้ ณ เวลา นี้ ภาพจำที่เกี่ยวกับเธอและเขา ก็ก่อตัวเข้ามาในหัวของ เธอเหมือนจิ๊กซอ

เธอรู้สึกได้ว่า หานเช่าชวนจะตีกับเธอด้วยใจจริง ถึงยัง ไงในตอนที่เธอเจอกับปัญหา ก็เป็นผู้ชายแปลกหน้าอย่าง หานเช่าชวนคนนี้ที่เข้ามาช่วยเธอเอาไว้ ด้วยเหตุนี้ความ รู้สึกของเธอที่มีต่อหานเช่าสวนจึงไม่เหมือนเดิม

ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงกำลังพิจารณา ว่าควรตอบตกลง คำขอของหานเช่าสวนหรือไม่

ขณะเดียวกัน บนโต๊ะที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล มีลู่เสี้ยงหยาง กับหลิวผิงนั่งอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าของหลิวผิงถมึงทึ่ง บนร่างกายราวกับมีไฟลุกท่วม ตัวจนแทบจะมอดไหม้

สัตว์เดรัจฉานอย่างหานเช่าชวนช่างกล้ามากนะ กล้ามา สวมเขาให้พี่ใหญ่เขาต่อหน้าแบบนี้เลยเหรอ

“แม่งเอ้ย ไอ้โง่นี่กล้ามากนะ พี่ใหญ่ ผมจะเรียกคนมา กระทืบมันเดี๋ยวนี้” หลิวผิงกัดฟันพูด สายตาจดจ้องหานเช่าชวนเขม็ง ถ้าสายตาฆ่าคนได้ล่ะก็ หานเช่าขวนก็คงลงหลุม ไปแล้ว

คู่เสี้ยงหยางไม่มีปฏิกิริยาใดๆ ตอบกลับ ทำแต่จดจ้องเย่ สวนนึ่งๆ

ถ้าไม่เห็นกับตา เขาก็คงไม่เชื่อ ว่าเย่สวนจะหักหลังเขา ด้วยการนัดเจอกับผู้ชายคนอื่น แล้วมาหัวเราะคิกคักกัน แบบนี้

“ทำไม? ทำไมเธอถึงทำอย่างนี้ ?” สีหน้าของลู่เสี้ยงหยาง หม่นแสงลงทันที ราวกับหัวใจค่อยๆถูกฉีกขาด จนมีเลือด สดๆไหลออกมา

หลิวผิงรู้สึกได้ถึงไอเย็นแปลกที่แผ่กระจายออกมาจาก ร่างกายลู่เสี้ยงหยาง ร่างกายจึงสั่นกลัวขึ้นมา พูตเสียงอ่อน ว่า “พี่ใหญ่ เอาไงต่อดีครับ? ให้ผมเรียกลูกน้องทั้งหมดมา เล่นงานไอ้เวรหานเช่าซวนนี้ให้ชีวิตมันจบเห่ดีไหมครับ”

ลู่เสี้ยงหยางหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ สายหน้า แล้วพูดว่า “ไม่ต้อง เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง”

พริบ!

พูดจบ ลู่เสี้ยงหหยางก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แววตาแปร เปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งไม่ไหวติง ท่าทางดูสงบนิ่งแปลกๆ

ถ้ามีคนรู้จักสู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างดีอยู่ที่นี่ด้วย ก็จะเข้าใจในทันทีว่า ลู่เสี่ยงหยางที่เป็นแบบนี้แหละน่ากลัวที่สุด

หลิวผิงแอบสูดลมหายใจเข้า พร้อมกับหดคอ สัมผัสได้ ถึงความผิดปกติทั่วทั้งร่างกาย ขนทั่วร่างลุกชัน ราบกับมี สัตว์ประหลาดจดจ้องเขาอยู่โดยไม่รู้ตัว

ในใจอดจะช็อกไม่ได้ ไม่คิดว่าเวลาลู่เสี้ยงหยางเอาจริง แล้วจะน่ากลัวอย่างนี้่

และในตอนนี้เอง ลู่เสี้ยงหยางก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ก้าวเดิน ไปทางหานเช่าชวน

หลิวผิงเรียกสติกลับมาจากอาการช็อก จากนั้นก็ก้าวเร็วๆ ตามลู่เสี้ยงหยางไป แล้วพูดเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ ตอนนี้ กำลังคนของพวกเรายังไม่มี ไม่ควรทะเลาะกับหานเช่าชวน นะครับ ไอ้เวรนี่มีลูกน้องตั้งหลายคน พวกมันซ่อนตัวอยู่ใน ร้านนี้แหละครับ รอให้ผมเรียกลูกน้องมาก่อน แล้วค่อย จัดการตีกว่าไหมครับ”

ตอนนั้นเพราะความวู่วามของถังหลง เลยเกิดเรื่องวิวาท กับหานเช่าชวน จนถูกลูกน้องของหานเช่าซวนเล่นงานเข้า ให้

สีหน้าของลู่เสี้ยงหยางเย็นยะเยือก พูดเสียงนิ่งว่า “ก็แค่ ตัวตลกหน้าโง่คนหนึ่ง ทำไมต้องเรียกคนมาเพิ่ม ฉันจะ จัดการเขาเอง เขาทำให้ถังหลงบาดเจ็บยังไง ฉันก็จะเอา คืนเป็นสิบเท่า!”
พูดจบ เสียงหยางก็เดินไปหาหาบเท่าพวนต่ย

หลิวผิงเครียดเป็นอย่างมาก บนหน้าผากเริ่มมีเหรื่อยุด ขึ้นมา แม้ว่าเขาจะรู้ดีว่าความสามารถของสู่เสียงหยาง แข็งแกร่งถึงเพียงใด แต่สองหมัดมันจะไปสู้หลายๆ หมัดได้ ยังไง ถ้าเกิดพลาดขึ้นมาล่ะก็ สู่เสี่ยงหยางคงถูกคนของ หานเช่าชวนสอยร่วง จนไม่อยากคิดถึงผลที่ตามมาเลย