บทที่ 173 พูดไม่ถูกคอคำเดียวก็แยกห้องกัน
ถ้าไม่ใช้เพราะผู้คนที่อยู่ด้านล่าง อันหลังหยุนยังกระไรก็ ไม่ยอมทำผงระเบิดแน่นอน
เพราะว่าผงระเบิดมันอันตราย ไม่ใช่ยา ยาถ้ามีพิษยังมี โอกาสรักษาได้ผงระเบิดถ้าเกิดระเบิดขึ้นมา แม้แต่กระดูกก็
จะโดนระเบิดจนหาไม่เจอเลย! ในสมัยโบราณนี้ พยายามอย่ายุ่งกับพวกเขามากแสวยไป การรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนเป็นงานด้านความสามารถ ด้านหนึ่ง แม้ว่าจะมีการสร้างเข็มฉีดยาขึ้นมา แต่ก็เป็นไปไม่ ได้ที่บุคคลภายนอกจะชำนาญความสามารถนี้ ไม่มีใครมา แย่งเข็มฉีดยาเพื่อมาท่าลายบ้านเมืองได้หรอก
ผงระเบิดก็เหมือนกล้องถ่ายรูปเซ่อๆ ทุกคนใช้เป็นหมด สิ่ง ที่อันหลิงหยุนกลัวคือมีคนขโมยความรู้การผงระเบิดไป ถึง เวลานั้นทั้งเมืองตกอยู่ในความวุ่นวาย สงครามข้ามเมืองเกิด ขึ้น นั่นถึงจะเป็นสิ่งที่วุ่นวายที่สุด
กงยิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง : “เขียนการท่าผงระเบิดออกมา และบอกให้ข้าฟัง ข้าอยากรู้
อันหลิงหยุนมองเขา: “ท่านอ่องไม่ต้องให้ข้ามาดูแลงาน หรือ? 6
“ข้าจะยอมอย่างงั้นหรือ? “อังชิงวี่เหลือบมองอันหลิงหยุนอ ปางขุ่นเคือง สายตาที่เฉียบคมมีแววตักเตือนอยู่ เหมือแจะ พูดว่าเจ้าเป็นยังกระไรตอนนี้ยังไม่รู้ตัวหรือ และพึมพำเบาๆ ออกมายังจะอุ้มท้องมาดูแลการทำผงระเบิดอีก
“ถ้าอย่างนั้นกลับเถอะ” อันหลิงหยุนรู้ว่าเขาหวังดีต่อนาง เลยไม่ถือสาอันใด
นพอดี เมื่อลงจากรถม้าเขาทั้งสองรีบไปที่ห้องยาทันที และ เข้าไปในห้องทำงานของอันหลิงหยุนจากนั้นอันหลิงหยุน หยิบหินที่ติดไฟออกมา แล้วบดให้เป็นผงต่อหน้ากงชิงว ใส่ลง ไปในภาชนะ นำด้ายยึดติดให้เป็นตัวนำไฟแล้วใช้ไฟจุด ข้าง ในมีถังน้ำอันหนึ่งอันหลิงหยุนแทนำออกมา นำขวดเล็กที่ เตรียมไว้ใส่ลงไป แล้วพับกระดาษจุดไฟให้ติด
เมื่อจุดไฟติดแล้วรีบพากงชิงที่ออกไปทันทิ ห้องนางกว้าง ใหญ่ ส่วนถังน้ำวางอยู่บนพื้นที่ว่างเปล่า อันหลิงหยุนดึงกงชิง รีบไปหลบที่มุมทันที
ตัวนางนั้นได้นั่งลง สองมือปิดที่หู หดตัวหลบอยู่ตรงมุม
กงชิงวีก็นั่งลงด้วย แต่เขาอยากดูให้ชัดเจนว่าอันใดคือผง ระเบิด เขาเลยยืนขึ้นมาอีก แต่บังอันหลิงหยุนไว้ด้านหลัง
อันหลิงหยุนดึงเขา: “นั่งลง”
กงชิงวีไม่ฟัง สายตาจ้องมองไปข้างหน้า
เสียงดังโป้ง มีควันโชยขึ้นมาอยู่ตรงหน้า เศษชั่นส่วนที่อยู่ ในถังน้ำแตกกระจายไปทั่ว ห้องทดสอบของอันหลิงหยุนแทบ จะถูกทำลายเกือบหมด
สหน้าของกงชิมวีชัดลง มีชั้นส่วนของถังน้ำกระเด็นอยู่ตรง หน้ากงชิง ปาดเข้าที่ไหล่ซ้ายของเขา
ทำให้เลือดออกทันที แต่เขาไม่ได้ขยับตัว รอจนกว่าแรงสั้น สะเทือนหายไป และควันกระจายจางหายไปหมดสิ้น
กงชิงรีบหันกลับไปดูอันหลิงหยุน: “หยุนหยุน”
อันหลิงหยุนปัดควันที่พุ่งกระจายออกแล้วมองไปที่กงชิง : “ข้าอยู่นี่”
“หยุนหยุน เด็ก….”
“ไม่เป็นไร” อันหลิงหยุนรู้สึกประหลาดใจ เมื่อก่อนที่พวก นางออกพระราชภารกิจนั้นก็มีหญิงตั้งครรภ์คนหนึ่ง ตอนนี้ นางยังไม่ต้องกังวล แต่อีกหน่อยคงทำเช่นนี้ไม่ได้
กงชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ถ้าบอกข้าแต่แรกว่า มันแรงขนาดนี้ ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ต่อแน่นอน”
“ไม่เป็นไร เด็กยังเล็ก ” อันหลิงหยุนลุกขึ้น ถึงแม้ปากจะพูด ว่าไม่เป็นไร แต่ก็เสวยยาสำหรับป้องกันเด็กในท้องไปก่อน แล้ว ซึ่งนางเตรียมเพื่อตัวเองโดยเฉพราะเลย
กงซึ่งเห็นว่าอันหลิงหยุนไม่เป็นอันใด จึงหันกลับไปมองถัง น้ำที่ถูกระเบิดออกเป็นชิ้นๆ
คงชิงวีลังเลอยู่ครูหนึ่งแล้วถามว่า : “หยุนหยุน ตอนนี้จะยัง
ระเบิดอีกหรือไม่
อันหลังหยุนรู้สึกน่าขันแล้วพูดว่า: “ทำให้เจ้าตกใจเลยล่ะ ศิมากับข้า” ดึงมือของกงซิงวี่ไว้ แล้วไปดูถังน้ำที่ระเบิด มีหลุมขนาด ใหญ่อยู่ในถังเก็บน้ำ ระยะอยู่ประมาณสองถึงสามเมตร ด้าน ล่างมีผงจากถังเก็บน้ำ และรอบๆเลอะเทอะสกปรก มีแต่ดิน
ของแตกหมดแล้ว
อันหลิงหยุนก็ยังรู้สึกเสียดาย
“เจ้าต้องชดใช้ให้ข้า”อันหลิงหยุนออดอ้อนเขา
กงซิงวี่หันไปมองอันหลิงหยุน ก้มลงจูบนาง: ” ชดใช้ เอา ตัวข้าชดใช้ให้เจ้าได้หรือไหม? ”
“ได้แน่นอนอยู่แล้ว ถ้าอย่างงั้นอีกหน่อยเจ้าต้องฟังข้าทุก
อย่าง
“ได้”
คงชิงว่มองไปที่หลุม แต่ก็มองอย่างระวังตัว
อันหลิงหยุนผลักอันชิงวี่เล็กน้อย เกือบผลักคนให้ล้มลงไป เมื่อเขาทรงตัวได้มั่งคงแล้วเหลือบไปมองอันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนพูดว่า : “แค่ผงระเบิดพลังก็ร้ายแรงมาก นี้ เพียงแค่เล็กน้อยก็ระเบิดขนาดนี้แล้ว
แต่ท่านอ๋อง ท่านต้องจำไว้ ไม่ว่าผงระเบิดแบบไหน มันจะ ระเบิดทั้งหมดในครั้งเดียว ตราบใดที่มันอยู่ในฟื้นที่เดียวกัน มันจะระเบิดทั้งหมด เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวล
อันหลิงหยุนเดินลงไปก่อน ยื่นมือตัวเองไปให้กงซิงวี่ กงชิง รู้สึกสับสนเล็กน้อย แต่ก็ยื่นมือไปหาอันหลังหยุน เมื่อกงชิงวี่จับมือของอันแล้วได้เดินลงไปข้างล่าง พร้อมกัน ทั้งสองยืนอยู่ด้านใน อันหลิงหยุนพูดขึ้นว่า : “นี่เป็น เพียงแค่หนึ่งในทั้งหมดที่มี ถ้าท่านอ่องอยากรู้ ข้าสามารถ บอกให้ท่างอ๋องรู้ทั้งหมดได้
“เจ้าไม่กลัวว่าถ้าข้ารับรู้ทั้งหมดแล้วจะทิ้งเจ้าหรือ? “กงชิง หัวเราะออกมา สองมือกอดอันหลิงหยุนไว้
อันหยุนหัว: “ที่ที่ข้าอยู่นั้นมีคำพูดเปรียบเปรยว่า แต่งงานกับอันใดก็ต้องเป็นเหมือนแบบนั้น ไม่ว่าท่านจะเป็น อันใดก็อยู่กับท่านอยู่แล้ว ข้านั้นก็ไม่ได้กลัวอันใด ท่านอยู่แล้ว ถ้าท่านอ่องจะทำร้ายใคร ถึงแม้จะไม่มีผงระเบิด ก็ทำร้ายคนได้อยู่แล้ว แต่ที่ข้าบอกท่ายอ๋อง ก็เพราะหวังว่า ท่านอ่องจะได้เก็บไว้ป้องกันตัวเอง
ถ้าวันหนึ่ง ที่นี่ไม่มีที่สำหรับท่านอองแล้ว หรือข้าได้กลับไป ในโลกของข้าแล้ว ท่านก็ต้องดูแลตัวเองดีดีนะ
ส่วนท่านอ๋องจะเอาข้าหรือไม่นั้น บอกตามตรงข้าไม่เคย คิดมากขนาดนั้น
พูดไปเรื่อย ข้าไม่ยอมปล่อยเจ้าไปไหนแน่ เจ้าเป็นของข้า คนเดียว มือของกงชิงกอดอันหลิงหยุนไว้แน่น สายตาไม่ พอใจนัก
อันหลิงรู้ว่าเขาไม่พอใจเวลาพูดถึงเรื่องนี้ นางเลยหลีก เลี่ยงไม่พูด
“ท่านอ่อง ให้ท่านอ่องไต้รับรู้ ท่านอ่องจำไว้ในใจ ถ้าเป็นไปได้ รีบไปหา ของพวกนี้ก่อน เก็บไว้ในที่ที่ไม่มีคนรู้รอให้ถึงเวลาแล้วค่อย นำมาใช้ และสามารถนำไปเก็บไว้ในพระราชวังได้ ถ้ามีคน คิดกบฏ ก็แค่พาฮ่องเต้และไทเฮาออกมา ก็สามารถระเบิด พระราชวังได้เลย . ”
เมื่ออันหลิงหยุนขึ้นไปข้างบน กวาดมือไปมาแล้วหันกลับไป ดูกงชิง
กงชิงหันกลับไปมองอันหลิงหยุน สีหน้าเม่อลอย : “หยุน หยุนฉลาดจริงๆ ข้าคิดอันใตก็รู้หมด
“ท่านอ๋อง พวกเราเป็นคนใกล้ชิดกันอยู่แล้ว ร่างกายของข้า ท่านก็เคยเข้ามาแล้ว มีอันใดบ้างที่ข้าไม่รู้ริ? แต่ข้าเชื่อ ท่าน น้องเป็นคนดี”
ในโลกของอันหลิงหยุน คนดีเป็นง่ายมาก แค่อยู่ข้างเดียว กับนาง ก็ถือว่าเป็นคนดีแล้ว
กงชิงเดินออกมาจากหลุม: “ข้าดีหรือไม่ดี หยุนหยุนไม่รู้ หรือ? *
สีหน้าของกงชิมวีเต็มไปด้วยรอยยิ้มเบิกบาน อันหลิงหยุน ถลึงตาใส่เขา คิดว่าเขาเป็นคนหน้าไม่อาย อันหลินหยุนพูด ด้วยน้ำเสียงโมโหว่า: “ไม่ดี! ”
“แสดงว่าพระกระยาหารและเงินให้ไม่พอ ถ้าเช่นนั้นคืนนี้ ต้องมาเรียนรู้ความสุขบนเตียงต่อละ”
อันหลังหยุนถูกกงชิงวี่รวบตัวเข้าไปในอ้อมกอด ใกล้ชิด แนบแน่นกันเข้ามากัน
“ท่านอ๋อง ไหล่ของท่านได้รับบาดเจ็บหรือ? “อันหลิงหยุน ไม่ได้สังเกตเห็น นี่เพิ่งเห็นว่าไหล่ของกงชิงวี่เลือดกำลังไหล จึงรีบถอดเสื้อของเขาออก
กงจึงให้นางดู ถอดเสื้อผ้าเกือบหมด กลิ่นหอมเย้ายาน อย่างไม่น่าเชื่อ
“หยุนหยุน หรือเราเรียนรู้ความสุขบนเตียงที่นี่ให้เสร็จก่อน ค่อยออกไป” คงชิงวี่ใจร้อนรีบกรูเข้าหาอย่างรีบร้อน ทำให้ อันหลิงหยุนจ้องเขาด้วยความโกรธ
“นวันเวลาอันใดแล้ว ท่านจริงจังหน่อยได้ไหม? ”
ฉีดเสื้อในของกงชิงวี่พี่ให้ขาด ประคบยาให้เขา แล้วทำแผล ให้เรียบร้อย จากนั้นอันหลิงหยุนก็สวมใส่เสื้อผ้าให้กงชิงวิให้ เรียบร้อยอีกครั้ง
“อ่อง เกิดอันใดขึ้น? ทำไมถึงเสียงดังขนาดนี้? “อาหยุนวี งมาจากข้างนอก ในสวนไม่มีคน อาหยุนตกใจมาก
“ไม่มีอันใด เมื่อกี้ข้าแสดงวิชาให้พระชายาดู ท่าให้ถังเก็บ น้ำมันแตก จนเป็นหลุมขึ้นมา หาคนเก็บเรียบร้อยแล้ว”
คงชิงที่พูดโกหกแต่หน้าไม่แตงเลยแม้แต่น้อย แล้วกัมลงอุ้ม
อันหลิงหยุนแล้วเดินออกไปข้างนอก
เมื่อออกไปข้างนอกอันหลิงหยุนไปพักผ่อน ส่านกงชิงวี่สั่ง คนให้ไปเก็บท่าความสะอาดห้องทดลอง หลังจากนั้นไม่กี่วันห้องทดลองได้ถูกสร้างขึ้นมาใหม่ เมื่อ ถึงกลางคืนกงชิงวีช่วยนางหาหินไฟและหินปูน
หาอยู่เจ็ดแปดวัน ถึงจะหาหินไฟและหินปูนได้
อันหลิงหยุนนั่งอยู่ไต่เขา ส่วนกงซิงวี่ยืนอยู่ข้างๆมือจับคบ เพลิงไว้ ส่วนอาหยืนมองอยู่ระยะไกล
อันหลิงหยุนจับหินไฟขึ้นมาดู แล้วส่งให้กงชิงวี่”ท่านอ่อง ดูสิ”
กงชิงวีหยับมาแล้วมองดู ดูตามที่อันหลังหยุนพูด วิธีการ แบ่งแยกหินไฟกับหินปูน
เมื่อมองไปได้สักพัก แล้วกงซึ่งก็เอามาตมดู มองไปที่อัน หลิงหยุนแล้วพูดว่า : “นี่คือหินไฟ? ๆ “ใช่แล้ว”
อันหลิงหยุนมองไปรอบๆแล้วพูดขึ้นว่า: “ท่านอ๋อง ที่นี่เป็น ทั้งหมดเลย”
กงซึ่งมองดูรอบๆ มันห่างออกไปหนึ่งร้อยไมล์ ซึ่งถือว่า
ห่างไกลจากเมืองหลวงมาก
“ถ้าสั่นสะเทือนจะมีคนรู้” กงชิงที่พูดถึงความเป็นจริง
อันหลิงหยุนพยักหน้า กงชิงส่งคบเพลิงในมือให้อันหลิง
หยุน หันกลับไปเดินดูรอบๆ : “หยุนหยุน ถ้าสิ่งนี้ไม่
เคลื่อนไหว มันจะติดไฟแล้วระเบิดไหม” “ไม่เป็นเช่นนั้นหรอก ถ้าไม่ทำอันใดมัน ก็จะไม่มีอันใดเกิด ขึ้น แค่กังวลว่าถ้ามีคนเดินผ่านไป
แล้วเอามันโยนเข้าไปในกองไฟ จะเกิดการระเบิดขึ้น เท่านั้น
คนถึงจะฉลาดมากก็จริง แต่บางครั้งก็ผิดพลาดกันได้
อันหลิงหยุนเตือนกงชิงวี่
“ข้ารู้แล้ว ถ้าขึ้นไปข้างบนจะมีอันตราย หยุนหยุนรอตรงนี้ นะ ข้าจะขึ้นไปเอง” กงชิงวิน่าคบเพลิงไปถือไว้ในมือ
“อาหยู่
“ท่านอ๋อง”
อาหยูรีบเดินมา
คงชิงที่พูดขึ้นว่า : “เจ้ารออยู่ที่นี่ปกป้องพระชายา”
“รับทราบ”
คงชิงวถือคบเพลิง เดินขึ้นไปบนเขาอย่างรวดเร็ว เพื่อมอง หาหินไฟและหินปูนในยามมืด
เมื่อหาอยู่สองชั่วยาม จึงลงมาจากเขา
และได้นำก้อนหินสองสามก้อนลงมาให้อันหลิงหมุน
อันหลังหยุนเอามาตรวจสอบดู แล้วพยักหน้า
พวกเขากลับไปในคืนนั้น จากนั้นค้นหาอีกสองสามวัน พบ หินปูน และเริ่มขุด เพื่อทำปูนซีเมนต์
อันหลังหยุนช่วยอยู่ครึ่งเดือน ถึงจะเริ่มโล่งใจ ก้าลังจะเตรียมตัวพักผ่อน อ่องตวนก็มาที่จวนอ่องเสียน
อันหลิงหยุนได้ยินว่าอ่องตวนมา รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
“มารับพระชายารองหยุนได้สักที? “อันหลิงหยุนช่วงนี้ก็ รู้สึกหดหู หยุนโล่จวนจะพักที่จวนก็ไม่เป็นไร อ๋องตวนจะไม่ รับพระชายารองหยุนกลับไปก็ได้
แต่ว่าคนของตำหนักกั่วกงชอบมาเสวยข้าวที่นี่ เมื่อพวกเขา มาก็ต้องปรับปรุ่งพระกระยาหารการเสวย
แต่เนื่องจากจวนอ่องเสียนไม่มีเงิน ไม่สามารถเลี้ยงรับรอง ได้
ทำให้พ่อบ้านแก่เห็นพวกเขาที่ไรก็กลัวขึ้นมาทันที ถ้ารับหยุนโล่ชวนกลับไป ก็จะได้ไปเสวยข้าวที่จวนอ๋องต วนเสียที
อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “เชิญอ่องตวนเข้ามาข้างในก่อน แล้วไปเชิญท่านอ๋อง”
เมื่ออันหลิงหยุนไปถึงห้องโกงด้านหน้า อ่องตวนได้อยู่ตรง นั้นแล้ว กงซึ่งวี่ยังมาไม่ถึง อันหลิงหยุนเดินไปกัม คำนับ: “อ๋องตาน”
คงชิงหยินหันกลับมามองอันหลิงหยุน รู้สึกตะลึงเล็กน้อย มองสำรวจอันหลิงหยุนแล้วพูดขึ้นว่า : “ท่าไมอ้วนเช่นนี้ ?
“” อันหลิงหยุนรู้สึกหดหูใจเล็กน้อย คำพูดของหยุนโล ชวนเป็นจริง นางอ้านใกล้จะเหมือนลูกบอลแล้ว อันหลินหยุนกังวล หรือจะลดน้ำหนักดี
“จวนอ่องเสียนพระกระยาหารอร่อยขนาดนี้เลยหรือ? “กง ชิงหยินยอมเลยจริงๆ ถึงแม้พระกระยาหารจะอร่อย ก็ไม่ สมควรเสายเยอะขนาดนี้ อีกหน่อยจะไปสู้หน้าใครได้?
อันหลิงหยุนไม่สนใจเขา : “อองตวนมาที่จวนเพื่อจะมาถ่าย ถามเรื่องพระกระยาหารกับข้างั้นหรือ? ”
“ก็ไม่ใช่ ที่ข้ามาก็เพื่อจะมาเชิญพระชายาเสียนไปดูอาการ ของฉฉให้หน่อย นับตั้งแต่วันที่ฉูฉูกลับมาก็จะครึ่งเดือนแล้ว อาการยังไม่ดีขึ้นเลย”
“อ๋องฉูเชิญกลับเถอะ ข้าไปไม่ได้ “อันหลิงหยุนมองกงซึ่ง หยินด้วยสายตาเหยียดหยาม หันกลับแล้วเดินไปที่หน้าประตู คงชิงวีเดินเข้ามาจากหน้าประตู อันหลิงหยุนพูดขึ้น
ว่า: “ช่วงนี้รอบเดือนของข้ามาร่างกายไม่ค่อยสบาย ท่าน
อ่องคืนนี้ไปหาที่นอนที่อื่นนะ”
“กงซึงวีสีหน้าเย็นชาขึ้นทันที ลูกชายจะสองเดือนแล้ว จะมีรอบเดือนได้อย่างไร?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ