บทที่ 137 ถูกสวมเขา

ในเวลาเดียวกัน

ถังหลงกับพี่สาวของเขาอย่างถังปิงหยู่ก็นั่งอยู่ไม่ไกลจาก

โต๊ะของหานเช่าชวน

พวกเขาค่อย ๆ ขมวดคิ้ว สีหน้าประหลาดใจเล็กน้อย

เมื่อกี้ตอนที่เย่สวนเดินไปห้องน้ำ ก็เดินผ่านข้าง ๆ พวก เขาไป ดังนั้นทั้งสองคนจึงมั่นใจว่าต้องเป็นเธออย่างแน่นอน ในทันที

ถังหลงกับถังปิงหยู่มาถึงที่นี่ตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว ตอนที่ เพิ่งจะได้นั่งลง พวกเขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม หานเช่าสวนดูคุ้นหน้าคุ้นตาเป็นอย่างมาก แต่เพราะว่าเห็น แค่ด้านหลัง ดังนั้นก็เลยไม่ได้คิดอะไรมาก

แต่ตอนนี้พวกเขาจำเยสวนได้แล้ว

“แม่ง!” ถังหลงทุบกำปั้นลงบนโต๊ะอย่างแรง จากนั้นก็ กัดฟันพูดออกมาว่า “ยัยผู้หญิงสมควรตายคนนี้ช่างใจกล้า เสียจริง คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้าสวมเขาให้ลูกพี่!”

สีหน้าของถังปิงหยู่เต็มไปด้วยความกลืนไม่เข้าคายไม่

ออก เธอกล่าวว่า “เราอย่าเพิ่งหุนหันพลันแล่นไป ถ้าหากว่า เธอแค่ออกมาพบเพื่อนล่ะ
ถังหลงแค่นเสียงในจมูกแล้วพูดว่า “พบเพื่อนอย่างนั้นเห รอ จะเป็นไปได้ยังไง พี่ก็เห็นไม่ใช่เหรอว่า สีหน้าท่าทางต่ำ ทรามของผู้ชายคนนั้นเมื่อกี้นี้บอกอย่างชัดเจนว่ามันอยากจะ ขึ้นเดียงกับผู้หญิงของพี่ใหญ่ของพวกเรา”

ถังปิงหยู่คลึงขมับแล้วพูดออกมาอย่างปลง ๆ ว่า “พี่ใหญ่ ของเราเป็นถึงวีรบุรุษที่มีชื่อเสียงก้องโลก คิดไม่ถึงว่าจะถูก สวมเขาเข้าจนได้ น่า จริง ๆ ”

“พี่” ถังหลงกดเสียงต่ำ จากนั้นก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจ ว่า “เวลาแบบนี้แล้วก็หยุดพูดจาประชดประชันเสียทีเถอะ”

พูดจบเขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เตรียมจะโทรไปหาลู่เสี้ยง หยาง แล้วเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น ให้เขาฟัง

แต่ตอนที่กดโทรหาลู่เสี้ยงหยาง โทรศัพท์ก็แจ้งเตือนขึ้น มาว่าอีกฝ่ายอยู่นอกเขตพื้นที่ให้บริการ

ถังหลงกัดฟัน ดูเหมือนว่าเรื่องนี้เขาทำได้เพียงต้องตัดสิน

ใจเพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้ลูกพี่เองแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานเย่สวนที่ไปห้องน้ำมาก็กลับมาอีกครั้ง แล้ว เธอนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับหานเช่าชวน

สีหน้าของหานเช่าขวนกลับมามีรอยยิ้มที่อบอุ่นอีกครั้ง เขามองเยสวนแล้วพูดว่า “เมื่อกี้นี้ผมไม่ระวังเกินไปหน่อย ผมผิดเองครับคุณเย่ หวังว่าจะไม่ทำให้คุณกลัวนะ ใช่แล้วคุยกันอยู่ตั้งนาน คอแห้งแล้วใช่ไหมครับ ดื่มกาแฟสักหน่อย แล้วกัน

พูดพลางก็ยกแก้วกาแฟของเย่สวนส่งให้เย่สวน

เยสวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ยังดีที่หานเช่าขวนไม่ได้ พูดเรื่องเมื่อกี้นี้ต่อ ไม่อย่างนั้นละก็เธอคงจะรู้สึกรังเกียจและ ขยะแขยงมากจริง ๆ

“ขอบคุณนะคะที่คุณชายหานเข้าใจฉัน” เย่สวนยกยิ้มเล็ก ๆ จากนั้นก็รับกาแฟที่หานเช่าชวนส่งมาให้

วินาทีต่อมาตอนที่เธอกำลังจรดแก้วกาแฟลงบนริมฝีปาก แล้วคิดที่จะดื่มอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีมือคู่หนึ่งยื่นมาจากทางด้าน หลัง แล้วยังแก้วกาแฟของเธอไว้

ถังหลงเดินเข้ามาโดยมีถังปิงหยู่ตามอยู่ด้านหลัง

ถึงแม้ว่าถังหลงจะไม่พอใจที่เย่สวนนัดพบกับผู้ชายคนอื่น แบบนี้ แต่เขาก็ยังพูดเสียงดังออกมาอย่างมีมารยาทว่า “พี่ สะใภ้

พี่สะใภ้อย่างนั้นเหรอ

หานเช่าชวนขมวดคิ้ว

เยสวนตะลึงยิ่งกว่า เธอไปเป็นพี่สะไภ้ของเขาตั้งแต่เมื่อ

ไหร่กัน
“คุณเป็นใคร กัน ทักคนผิดหรือเปล่าคะ”เย่สวนส่ายศีรษะ สีหน้าแฝงด้วยความไม่พอใจอยู่หลายส่วน

ถังหลงยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “ผมจะทักคนผิดได้ยังไง ลูกพี่ของผมคือลู่เสี้ยงหยางน่ะ”

ทันทีที่ได้ยินคำว่า “ลู่เสี้ยงหยาง” สามพยางค์นี้ ร่างกาย แบบบางของเย่สวนก็แข็งที่อในทันที หัวใจของเธอกระตุก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกค่อนข้างที่จะสับสน

แต่หลังจากนั้นไม่นานก็รู้สึกโมโหเป็นอย่างมาก และ แน่นอนว่ามันควรจะเป็นแบบนี้

ก่อนหน้านี้แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยโทษที่ลู่เสี้ยงหยาง เป็นคนไร้ความสามารถ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางจะทำ

เรื่องสกปรก ในคลับหงเฉินลับหลังเธอ

เธอได้ลิ้มรสการทรยศเป็นครั้งแรก

หลังจากนั้นเธอก็ถูกแย่งอำนาจในบริษัท ถูกลดขั้นให้ไป สตรีมอยู่ในห้องถ่ายทอดสด และไม่เห็นว่าลู่เสี้ยงหยางจะมา ปลอบโยนอะไรเธอเลย

ขอถามหน่อยเถอะนะว่าคนอย่างลู่เสี้ยงหยางพึ่งพาอะไร ได้บ้าง

ในช่วงเวลาที่เธอยากลำบากมากที่สุด ก็ไม่ได้คาดหวังว่า จะให้ผู้เลี้ยงหยางช่วยอะไรเธอมากมาย เธอแค่อยากให้เขาคอยปลอบโยน แล้วเป็นที่พึ่งพิงที่สำคัญของเธอ แต่น่าเสียดายที่ลู่เสี้ยงหยางทำอะไรพวกนี้ไม่ได้เลยสัก

อย่าง

สู่เสี้ยงหยางไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นสามีของเธอแล้วคอย ดูแลเธออีกต่อไปแล้ว

พอคิดถึงเรื่องพวกนี้ เย่สวนก็ปล่อยวางเรื่องทั้งหมดได้ แล้ว

“เหอะเหอะ ลู่เสี้ยงหยางนี่ช่างยอดเยี่ยมจริง ๆ ตอนนี้ แม้แต่ลูกน้องก็มีแล้ว เกรงว่าเลี้ยงเมียน้อยเอาไว้ข้างนอก สองสามคนก็เป็นเรื่องปกติสินะ” เย่สวนยิ้มเย้ยหยัน ทว่าใน หัวใจกำลังมีเลือดไหลซิบ

เธอเคยให้โอกาสลู่เสี้ยงหยางอธิบายเรื่องของคลับหง เฉิน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่ยอมคว้าโอกาสนั้นเอาไว้

เขาเอาแต่พยายามที่จะถ่วงเวลา ดูท่าคงคิดจะใช้วิธีนี้เพื่อ ทำให้เรื่องต่าง ๆ บางเบาลง

ถังหลงและถังปีงหยู่ต่างพากันตกตะลึง คำพูดพวกนี้มัน เกี่ยวพันกันเหรอ ตอนแรกพวกเขาคิดจะมาจับที่เย่สวนนัด พบกับผู้ชายคนอื่นให้ได้คาหนังคาเขา กะว่าจะทำให้เยสวน สำนึกเสียใจ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าลู่เสี้ยงหยางต่างหากที่เป็น คนผิด
ถังหลงระเบิดอารมณ์ และกำลังจะระบายมันออกมา แต่ ในช่วงเวลาที่สำคัญแบบนี้กลับถูกถังปิงหยู่เอาไว้เสียก่อน

ถังปิงแล้วพูดว่า “คุณเย่ คุณกับลู่หยางคงไม่ได้เข้าใจอะไรผิดกันอยู่หรอกใช่ไหม”

เย่สวนส่ายหน้าแล้วพูดอย่างหนักแน่นว่า ไม่ได้เข้าใจ

ผิด”

พูดจบก็ยกกาแฟขึ้นดื่มต่อ

ถังหลงรีบยื่นมือไปกดแก้วกาแฟแก้วนั้นเอาไว้ทันที พลาง เอ่ยว่า คุณห้ามดื่มกาแฟนี่ ข้างในมียาอยู่ ผู้ชายที่นั่งตรง ข้ามคุณลงมือตอนที่คุณไปห้องน้ำเมื่อกี้นี้ ถ้าดื่มเข้าไปละก็ คุณจะต้องเสียใจภายหลังแน่ ๆ ”

ทันทีที่เขาพูดสิ่งนี้ร่องรอยของความตื่นตระหนกก็ฉายชัด ไปทั่วใบหน้าของหานเช่าชวน แต่เขาก็สามารถกลับมาเยือก เย็นได้อย่างรวดเร็ว ก่อนจะยิ้มแล้วพูดออกมาว่า “พูดไร้ สาระอะไรของพวกคุณ คิดว่าเยสวนจะเชื่ออย่างนั้นเหรอ ผม รู้สึกว่าคุณกับเจ้าลู่เสี้ยงหยางอะไรนั่นคงไม่ใช่คนดีสักเท่า ”

“แก..”ถังหลงกัดฟัน เขาถลึงตาใส่หานเช่าซวนแล้วพูดว่า ถ้ายังพูดจาโกหกอีกละก็ เชื่อไหมว่าจะจัดการแกจนวิ่งหาง
หานเช่าหวนยิ้มแล้วพูดว่า “คุณเย่ตูสิดรับ คนแบบเขาไม่ ต่างอะไรกับพวกคนป่าเถื่อนไร้การศึกษา คุณเชื่อดำพูดของ พวกเขาอย่างนั้นเหรอครับ”

เยสวนส่ายหน้า

คำพูดและการกระทำของถังหลงนั้นค่อนข้างหยาบคาย ไม่เหมือนกับพวกคนในสังคมชั้นสูง น่าจะเป็นพวกอันธพาล คิดว่าเขาคงตั้งใจพูดเรื่องพวกนี้เพื่อใส่ร้ายป้ายสีหานเช่า ชวน

และเมื่อกี้ถังหลงก็เพิ่งจะบอกเองว่าเขาเป็นลูกน้องของลู่ เสี้ยงหยาง ที่ใส่ร้ายหานเช่าชวนในตอนนี้ก็มีหลักการและ เหตุผลสอดคล้องกัน

ถังหลงโมโหจนหน้าดำคล้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะลู่เสี้ยงหยาง เขาก็ไม่สนหรอกว่าเย่สวนจะเป็นตายร้ายดียังไง

เขาชี้ไปที่หานเช่าชวน แล้วพูดออกมาทีละคำ ๆ ว่า “ฉัน ขอเตือนแกไว้เลยนะ ถ้ากล้าทำร้ายพี่สะไภ้ ฉันไม่ปล่อยแก ไว้แน่”

ประกายความเย็นชาปรากฏขึ้นในดวงตาของหานเช่า ชวน วันนี้เรื่องดีงามของเขาถูกถังหลงทำลายจนราบคาบ เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้ถังหลงยังกล้าตะโกนใส่ เขาอีก วอนตายโดยแท้
“คุณเย่ ดูเหมือนว่าวันนี้การนัดพบของเราจะต้องจบลง เพราะคนไร้การศึกษาพวกนี้แล้วละ คุณกลับไปก่อนเถอะ ครับ ครั้งหน้าผมค่อยนัดเจอคุณใหม่” หานเข่าซวนยิ้มแล้ว พูดออกมา

เยสวนพยักหน้า ก่อนจะถือกระเป๋าแล้วเดินออกไป

ถังหลงฉีกยิ้ม มองหานเช่าชวนแล้วพูดออกมาว่า “ไอ้หนู นับว่าแกรู้ความใช้ได้ ที่ไม่อยากถูกกระทืบต่อหน้าผู้หญิง”

รอยยิ้มบนใบหน้าของหานเช่าสวนล้ำลึก มองถังหลงแล้ว พูดว่า “แกรู้ไหมว่าที่นี่เป็นอาณาเขตของใคร”

ถังหลงหัวเราะเสียงดังฮ่า ๆ ราวกับว่าได้ยินเรื่องตลกที่สุด ในชีวิต มองหานเช่าซวนแล้วยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยันพลาง ว่า “ทั่วทั้งปินเหอล้วนเป็นเขตแดนของลูกพี่ฉัน แกว่าเป็น อาณาเขตของใครกันล่ะ”

“จริงเหรอ ทำไมถึงไม่น่าเชื่อเลยสักนิด” หานเช่าชวนส่าย หน้า หยิบแก้วกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วเขวี้ยงลงไป บนพื้น

นี่เป็นการส่งสัญญาณ ทันใดนั้นชายฉกรรจ์หลายร้อยคน ทั้งจากในร้านกาแฟและจากทั่วทุกทิศทุกทางก็เข้ามาล้อมถัง หลงกับถังปีงหยู่ไว้

“แย่แล้ว” ถังหลงและถังปิงหยู่ต่างตกใจจนหน้าถอดสี