บทที่ 170 ฮูหยินหลวงขั้นที่หนึ่ง
ได้ยินคำว่าเสวยเนื้อสองคำหยุนโล่ชวนหัวเราะ ออกมาทันที แต่นางไม่ได้หัวเราะจากใจจริง และหัวเรา เพราะตลก
ทันใดนั้นนางก็นึกอันใดบางอย่างได้ ถอยหลัง สองก้าว สวมหมวกไว้บนศีรษะ
อันหลิงหยุนได้เห็นทั้งหมดนี้ เดินไปข้างหน้าแล้ว กล่าว: “ทูลเสด็จแม่ ฮ่องเต้ ไท่เฟย ก่อนที่จะมาที่นี่ หม่อมฉันได้ตกลงกับพระชายารองหยุน แค่นางเต็มใจ ที่จะบอกความจริง หม่อมฉันยินดีจะขอให้นางและอ๋อง ตวนเรื่องหย่าเพคะ”
“บังอาจ เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เจ้าตัดสินใจได้อย่างนั้น หรือ?”หวางฮองไทเฮาสีหน้าไม่ดี
ฮั้วไท่เฟยก็ชี้นิ้วไปที่อันหลิงหยุน: “พระชายาเสีย น เจ้าเห็นอ่องตวนมีความสุขเป็นไม่ได้เลยใช่หรือไม่?”
“เจ้าหุบปาก” หวางฮองไทเฮาให้ท้ายลูกตัวเอง นางจะว่าอันหลิงหยุนร้อยคำก็ได้ แต่ฮั่วไท่เฟยพูดไม่ ได้แม้แต่คำเดียว
ฮั่วไท่เฟยนั่งผิดหวังอยู่ด้านข้างโกรธมาก
หวางฮองไทเฮามองไปที่อันหลิงหยุนด้วยทัศนคติ ที่ยุติธรรม: “เจ้านั้นบังอาจมากเกินไป เรื่องนี้จะเป็นเจ้า ที่สามารถตัดสินได้กระไร เจ้ารู้ว่าผิดหรือไม่?”
อันหลิงหยุนลังเลพักหนึ่ง: “หม่อมฉันตอบตกลง ไปแล้วเพคะ”
หยุนโล่ชวนมึนงงเล็กน้อย นางพูดเคยพูดเมื่อใด? แต่หยุนโล่ชวนก็ไม่ลังเล เดินไปคุกเข่าลง: “เสด็จ แม่ หม่อมฉันต้องการหย่าเพคะ”
“เสด็จแม่….กงชิงหยินยกเสื้อคลุมขึ้นและ คุกเข่าลง: “หม่อมฉันไม่อนุญาตพ่ะย่ะค่ะ”
หวางฮองไทเฮากล่าวอย่างทำอันใดไม่ถูก: “เด็ก บ้านใดที่ไม่ทะเลาะกัน ทะเลาะกันแล้วก็ไม่มีอันใดแล้ว พระชายารองหยุน ข้ารู้ เรื่องนี้ทำให้เจ้ารู้สึกเสียใจ
แต่เรื่องนี้เป็นความสะเพร่าของอ่องตวน รู้ว่าผิด แล้วต้องปรับปรุงอย่างหนัก เจ้าให้โอกาสเขาอีกครั้ง เถิด”
“ใช่ ชวนเอ๋อ! เสด็จแม่ชอบเจ้า เจ้าก็รู้ ครั้งนี้แม้ว่า เสด็จแม่จะไม่ได้ออกวังไปเยี่ยมเจ้า แต่เสด็จแม่กังวล เรื่องการนอนและการเสวย เสด็จแม่สัญญากับเจ้า ต่อ ไปจะไม่เกิดเรื่องนี้อีกแน่นอน เจ้าว่าดีหรือไม่?” ฮั่ว ไท่เฟยเกลี้ยกล่อมหยุนโล่ชวน
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: “โล่ชวนไม่เหมาะกับอ่องต วนเพคะ ข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปทั่วข้างนอก หม่อม ฉันไม่มีหน้าอยู่ในเมืองหลวงอีกต่อไปเพคะ ทำได้เพียง ไปแก่ที่อื่น เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ได้โปรดทรงเห็น ด้วยเถิดเพคะ”
“เสด็จแม่ เสด็จแม่ ฮ่องเต้ หม่อมฉันมีความผิด แต่ หย่าร้างไม่ได้พะย่ะค่ะ” อ๋องตวนไม่ยอม กงชิงวี่มองไป กลับนึกถึงถึงเรื่องที่อันหลิงหยุนจะหย่ากับเขา
อ๋องทั้งสองทางสายเลือดของประเทศต้าเหลียง ต้องหย่าร้างทั้งหมด พูดออกไปขายหน้าเป็นที่สุด!
กงชิงวี่เดินขึ้นหน้า: “เสด็จแม่ ไท่เฟย ฮ่องเต้ หม่อมฉันคิดว่าการหย่าไม่สามารถแก้ปัญหาอันใดได้ หากหย่าร้างจริงๆ เกรงว่าจะทำให้ทุกคนหัวเราะเยาะ ในความเหี้ยมโหดในราชวงศ์ของพวกเรา ยิ่งทำให้ ผู้คนเข้าใจผิดมากขึ้นว่าพระชายารองหยุนถูกฉายฝู แปดเปื้อนพ่ะย่ะค่ะ”
กั๋วกงฮูหยินขึ้นหน้า: “พระคุณและความรักที่ไท เฮามีให้หม่อมฉันเข้าใจ หม่อมรู้สึกเป็นพระ มหากรุณาธิคุณ แต่เรื่องนี้ไม่ควรทำให้เด็กลำบากใจ ต่อไปอีกแล้วเพคะ ตอนแรกให้นางไปเป็นพระชายา รองที่จวนอ่องตวนเป็นความคิดของพวกเรา ประสบการณ์ในครั้งนี้ หม่อมฉันรู้สึกผิดต่อนางจริงๆ
เพคะ
เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ตำหนักกั๋วกง ไม่โทษอ๋องตวน เพคะ
เป็นเพราะตำหนักกั๋วกงไม่มีบุญวาสนาจะได้รับเอา ไวเพคะ” หวางฮองไทเฮาพูดไม่ออก พวกเขาต้องการหย่า
“เสด็จแม่ หม่อมฉันผิดไปแล้ว ได้โปรดเสด็จแม่ ทรงห้ามเรื่องหย่าด้วยพะย่ะค่ะ” อ๋องตวนยังคงไม่ยอม เขามองหยุนโล่ชวนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา
“ชวนเอ๋อ”
หยุนโล่ชวนตะลึงครู่หนึ่ง หันหลังมามองกงชิง หยิน ทำไมเขาเรียกได้อย่างสนิทสนมเพียงนั้น?
หยุนโล่ชวนเม้มปากลำบากใจอยากร้องไห้
กงชิงหยุนกล่าว: “ตอนที่เจ้ามาจวนของข้า อวบ อ้วนมีน้ำมีนวล ตอนนี้ผอมเหลือแต่ก้าง ข้าทำให้กลับ ไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว
รอข้าเลี้ยงเจ้าให้เป็นเหมือนเดิม ค่อยกลับ ดีหรือ
ไม่?”
แม้ว่าจะไม่ได้รักหยุนโล่ชวน จะชอบก็ไม่ชัดเจน อ๋องตวนคิดว่าตนส่งหยุนโล่ชวนกลับไปเช่นนี้ ก็เหมือน บังคับให้นางไปตาย
เมื่อถึงเวลาแค่น้ำลายสามารถทำให้หยุนโล่ชวน จมจนตาย
หยุนโล่ชวนน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเธอ หันกลับไปคำนับ : “เสด็จแม่ ได้โปรดอนุญาตหม่อมฉัน ด้วยเพคะ”
“หยุนโล่ชวน ข้ามีเรื่องอยากคุยกับเจ้า เจ้ามา” อ่องตวนลุกขึ้นไปหาหยุนโล่ชวน ไม่สนสิ่งอื่นใดแล้ว หวางฮองไทเฮาและฮ่องเต้ชิงหยู่คงไม่ประณามอ่องตวนในเวลานี้ ฮั่วไท่เฟยยิ่งเป็นไปไม่ได้ เพื่อรักษาหน้าเอาไว้ หวางฮองไทเฮานวดขมับ
“กั๋วกงฮูหยินอย่าพูดเป็นเล่นไป นี่เป็นเรื่องภายใน ครอบครัว จริงๆ แล้วไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับกิจของประ เทศต้าเหลียงเลย” หวางฮองไทเฮาพยายามอย่างเต็ม ที่ที่จะตัดสินลงโทษกงชิงหยิน มิฉะนั้นจู่ๆ เขาก็ลุกขึ้น มาก็คงอธิบายไม่ได้เป็นแน่
กงชิงหยินดึงหยุนโล่ชวนจะลุกขึ้น แต่หยุนโล่ชวน ไม่ยอม กงชิงหยินจึงก้มลงไปอุ้มขึ้นมา
“ข้าพูดไม่กี่คำ”
กงชิงวีอุ้มหยุนโล่ชวนไปข้างหลัง อันหลิงหยุนม องกงชิง วี่ กงชิงวี่ก็มองอันหลิงหยุนเช่นกัน แอบตลก
ในใจ
รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแผนของนาง ถ้าพระชายารอง หยุนไม่เป็นไปตามแผนนาง คงยุ่งแน่
หยุนโล่ชวนถูกวางลง แต่นั่งอยู่ที่ตักของกงชิง
หยิน
พวกเขาเข้ามาและหาที่นั่งลง ทำไมต้องนั่งเช่นนี้ กงชิงหยินก็ไม่เข้าใจ พร้อมกับกอดเอาไว้
หยุนโล่ชวนลนลานเล็กน้อย คอยผลักกงชิงหยิน ต้องการลุกขึ้น ถูกกงชิงหยินกดเอาไว้
“ชวนเอ่อ” กงชิงหยินเรียกนาง หยุนโล่ชวนมองไป: “ท่านอ๋อง”
“ข้าหย่ากับเจ้าไม่ได้ หากหย่า ทุกคนต้องหัวเราะ เยาะข้า”
หยุนโล่ชวนมองกงชิงหยินด้วยความงุนงง กงชิง หยินยังไม่อยากจะปล่อยหยุนโล่ชวนเลย ไม่ว่าจะ เพราะเหตุใด เขาไม่สนว่าจะละอายใจหรือไม่ แต่พูด เช่นนี้ผู้หญิงคนนี้จะอยู่ต่อไป
แน่นอน หยุนโล่ชวนหลอกง่ายมาก มองอ๋องตวน ครู่หนึ่งแล้วผงกศีรษะ
“อย่างนั้นก็ได้ ข้าไม่หย่า อย่างนั้นท่านหย่าให้ข้า”
กงชิงหยินตะลึง ใช้แรงกอดร่างนางแน่น: “เช่นนั้น ต่างกันกระไร แค่เจ้าออกจากจวนอ๋องตวน ก็เป็นความ ผิดของข้า ทุกคนจะมองข้ากระไร หากไม่ไป การอยู่ %3D เท่านั้นที่จะหยุดปากคนเหล่านั้นได้ ”
หยุนโล่ชวนไม่สนใจว่าจะปิดปากผู้ใดอยู่แล้ว แต่ ท่าทางกงชิงหยินดูสึกอับอายมากจริงๆ นางจึงทำได้ เพียงผงกศีรษะตกลง
“ก็ได้เพคะ ข้าตกลง แต่ข้าไม่อยากเห็นจุนฉูฉู ข้า อยากอยู่ที่จวนอ่องเสียนสักพักเพคะ”
กงชิงหยินไม่พอใจเล็กน้อย “แค่ดูก็รู้อันหลิงหยุน ไม่ต้องการเห็นข้าได้ดี เจ้ากลับไปที่ตำหนักกั๋วกงดี กว่า”
….ข้าไม่อยากกลับไปที่ตำหนักกั๋วกงเพคะ” หยุนโล่ชวนก้มหน้า สีหน้าไม่ดีนัก
อยู่ข้างนอกถูกคนรังแก แล้วกลับไปโงหัวไม่ขึ้นที่ ตำหนักกั๋วกง
เมื่อเห็นหยุนโล่ชวนไม่พูดกงชิงวี่ก็ไม่อยากบังคับ หยุนโล่ชวนเอาแต่ยอมมาโดยตลอด ถ้าเขาได้คืบเอา ศอกอีกครั้ง เขาเองก็ไม่สบายใจเช่นกัน
แค่หญิงสาวคนหนึ่ง ต้องทนทุกข์ทรมานมากมาย
เขาควรจะรองรับไว้บ้าง
“ก็ได้” กงชิงวี่ตอบตกลงแล้ว หยุนโล่ชวนรีบเงย หน้าขึ้นมองเขา
“จริงนะเพคะ?”
“อืม”
กงชิงหยินลุกขึ้น อุ้มหยุนโล่ชวนออกไป วางลง แล้วกงชิงหยินเผชิญหน้ากับหวางฮองไทเฮา
“หม่อมฉันหารือกันแล้ว พระชายารองยินยอม ตกลงอยู่ต่อ แค่ต้องการไปอยู่ที่จวนอ๋องเสียนสักพัก พ่ะย่ะค่ะ” กงชิงหยินคำนับกล่าว
หวางฮองไทเฮาผงกศีรษะ: “ในเมื่อพระยาชารอง หยุนเปลี่ยนใจแล้ว อย่างนั้นก็กลับไปเถิด”
องค์หญิงใหญ่หันกลับมาโดยท่าทางใช้อำนาจ บาตรใหญ่”กลับ?”
หวางฮองไทเฮานึกอันใดขึ้นได้: “เป็นความสะเพร่าของข้า องค์หญิงใหญ่อย่าเพิ่งวู่วาม”
องค์หญิงใหญ่จึงเงียบ รอหวางฮองไทเฮาที่อยู่ เบื้องบน
หวางฮองไทเฮากล่าว: “พระชายารองหยุนต้องทน ทุกข์ทรมานในครั้งนี้ ข้าเสียใจอย่างมาก แม้นางจะ เป็นพระชายารอง แต่นางก็ถูกเชิญด้วยเชื้อพระวงศ์ที่ มีตัวตนแตกต่างออกไป โปรดขอให้ข้อเต้ทรงประทาน พระคุณ”
“ได้” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองหยุนโล่ชวน
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป แต่งตั้งหยุนล์ชวนเป็นฮูหยิน หลวงขั้นที่หนึ่ง หวังว่าพระชายารองหยุนจะให้กำเนิด องค์ชายตวนในไม่ช้า เพื่อเป็นการขยายราชวงศ์” ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าวอย่างใจเย็น
หยุนโล่ชวนดูว่างเปล่า ไม่รู้จะพูดอันใด
“กล่าวขอบพระคุณเถิดพระชายารองหยุน” ไห่กง กงเตือน หยุนโล่ชวนจึงกล่าวขอบพระคุณ
“จุนฉฉ คุณธรรมไม่คู่ควร ทำเรื่องพรรค์นี้ขึ้น เสีย พระพักตร์ราชวงศ์ ข้าชิงชังเป็นอย่างยิ่ง ควรผลักไส ให้เป็นคนทั่วไป ถอดยศพระชายา
ราชครูจุนอุทิศตนให้กับประเทศต้าเหลียง ตราบ จนชีวิตหาไม่ เซียวผินก็ตั้งครรภ์อยู่
กลับไปที่จวนอ๋องตวน แทนที่พระชายาเป็นการ ชั่วคราว
หากชายาทั้งสองผู้ใดมีทายาทก่อน ให้ผู้นั้นเป็น พระชายา
สำหรับฉายฝูและชุนหง พวกเขาทั้งสองคนน่า เกลียดชังยิ่งนัก ยึดทรัพย์สินและประหารทั้งชั่วโคตร เถิด”
กงชิงหยินไม่พูดอันใด นี่เป็นการลงโทษที่เบา ที่สุดแล้ว
“ขอบพระคุณเถอะ”
ฮ่องเต้ชิงหยู่กล่าว ทุกคนเบื้องล่างกล่าว ขอบพระคุณพร้อมเพรียงกัน
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ