บทที่ 165 เรื่องอื้อฉาวที่เคยทำ
กงชิงวี่กลับไปอันหลิงหยุนกำลังพักผ่อนอยู่ ผลัก ประตูออกกงชิงวี่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าที่หน้าประตูจน หมด เข้าไปอาบน้ำจากประตูด้านข้าง
อันหลิงหยุนสร้างห้องอาบน้ำในบ้านไว้ห้องหนึ่ง น้ำภายในร้อนยี่สิบสี่ชั่วโมง น้ำเปลี่ยนอยู่เสมอ แต่ ภายในไม่ต้องต้มน้ำ ในน้ำใส่หินกำมะถันที่หาได้บาง ส่วนวางอยู่ ขุดให้ลึกแล้วใส่หินกำมะถันไว้ข้างใน อาบ น้ำได้ตลอดเวลา
กงชิงชอบสระกำมะถันนี้เป็นพิเศษ ตามที่อันหลิง หยุนบอก ไม่เพียงแค่สะดวกในการอาบน้ำ ยังสามารถ ฆ่าเชื้อและให้ความชุ่มชื้น
อาบน้ำเสร็จกงชิงขึ้นไปหาอันหลิงหยุน นางหลับ ไปแล้ว แต่วันนี้กงชิงวี่กลับเร็ว ปลุกคนให้ฝืนตื่นขึ้น หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะเก็บงำความสุขจึงจะสามารถนอน ลงได้
แต่กงชิงวี่ที่นอนลงไปก็ยังนอนไม่หลับ
“เว่ยหลิงชวนคือโจ่จงเจิ้นของต้าจงเจิ้งย่วน เขา เป็นคนเที่ยงธรรม ข้าจำได้ว่าครั้งหนึ่งองค์หญิงเล็กถูก เขาจัดการจนได้ วันนี้มาอยู่ที่หน้าประตูไม่ยอมจากไป ต้องก่อเรื่องอันใดบางอย่างมาเป็นแน่”
อันหลิงหยุนพลิกตัวขนาดที่กงชิงวี่พูด ขาข้างหนึ่ง ทับอยู่ร่างเขาโดยตรง มือทั้งสองนอนกอดเขา
คิดจะพูดอันใดบางอย่างต่อ เมื่อเห็นท่าทางไร้ เดียงสาของอันหลิงหยุนในขณะนี้ จึงไม่ต้องการ รบกวนต่อไป
ตื่นเช้ากงชิงที่จะไปทำงาน ถามไม่กี่คำไม่ได้คำ ตอบอันใด กงชิงวี่จึงหันจากไป
อันหลิงหยุนลุกขึ้นไปอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า หลังจากเสวยพระกระยาหาร ก็ไปที่ต้าจงเจิ้งย่วน
ที่หน้าประตูมีคนรออยู่แล้ว เมื่อเห็นอันหลิงหยุนใบ หน้าของเว่ยหลิงชวนไม่พอใจอย่างมาก กล่าว: “เป็น เรื่องยากมากที่จะเชิญพระชายาเสียนมาที่ต้าจงเจิ้งย่ วน”
อันหลิงหยุนจัดเสื้อคลุมอยู่ครู่หนึ่ง เดินไปตรง หน้าเว่ยหลิงชวนแล้วกล่าว: “นี่เป็นการแลกเปลี่ยน มารยาท ประตูของต้าจงเจิ้งย่วนอยู่ในระดับสูงมาโดย ตลอด ข้ารู้ แต่สิ่งที่ต้าจงเจิ้งย่วนไม่รู้คือ ปีนักษัตรของ ข้าคือหยาจื้อ มีแค้นต้องชำระ”
“ความแค้นต้องได้รับการล้างแค้น เป็นถึงพระชา ยาเสียน กลับวางยาทำร้ายต้าจงเจิ้งย่วนของข้า มี เจตนาอันใด? ความสุภาพเรียบร้อยของราชวงศ์อยู่ที่ ใด?” เว่ยหลิงชวนจ้องอันหลิงหยุนอย่างโกรธเคือง
อันหลิงหยุนยิ้มอ่อน มองไปยังด้านในต้าจงเจิ้งย่วน
“เจตนาดี ไม่อยากกระทำผิดก็แค่นั้น สำหรับความ สุภาพเรียบร้อย …..ข้าเป็นตัวแทนของราชวงศ์ ซึ่งก็คือ ไทเฮาและฮ่องเต้ การสอบสวนได้รับคำสั่งจากฮองไท
เฮา
สอบถามในเมืองหลวง จวนใดไม่ให้เกียรติข้า ต้า จงเจิ้งย่วนของเจ้าเป็นวังที่ลงโทษบุตรหวังของ ราชวงศ์ แต่กลับดูหมิ่นไทเฮา ดูหมิ่นฮ่องเต้ได้อย่างนั้น หรือ?”
“เจ้า….” เว่ยหลิงชวนพูดไม่ออก อันหลิงหยุนเดิน อ้อมเว่ยหลิงชวนและเดินเข้าไปด้านในต้าจงเจิ้งย่วน เว่ยหลิงชวนสะบัดแขนเสื้อเสื้อคลุม เดินตาม
เข้าไป
อันหลิงหยุนเข้ามาในวังแล้วรู้สึกอึดอัดใจ เข้าไปที่ บ่อน้ำถุงยาออกมาแล้วโยนเข้าไปข้างใน ปัดป้องมือ และหันไปมองเว่ยหลิงชวนที่เหลือเชื่อ
เว่ยหลิงชวนรูปร่างหล่อเหลา บุคลิกลักษณะไม่ ธรรมดา อันหลิงหยุนมองพิจารณาเว่ยหลิงชวน ยัง ปรบมือให้ ผู้ชายสมัยโบราณดูเหมือนจะดูดีทั้งนั้น
“เป็นโจ่จงเจิ้นมีข้อสงสัยจะถามหรือ?” อันหลิงหยุ นหันหลังไป ยืนอยู่ตรงหน้าเว่ยหลิงชวนแล้วถาม
เว่ยหลิงชวนใบหน้าแดงลามไปถึงหู ชื่อเสียงของ พระชายาเสียนไม่ดีนัก เพียงเคยได้ยินมาก่อน ตอนนี้เป็นเช่นนั้นจริงๆ นางมองเขาเช่นนี้ ไร้ยางอายจริงๆ
“เจ้ามาที่ต้าจงเจิ้งย่วนของข้าทำเรื่องเช่น นี้ ไม่ กลัวฮ่องเต้โกรธหรือ?” เว่ยหลิงชวนกล่าวอย่างหมด ความอดทน
อันหลิงหยุนเย็ดอกกลอกตาใส่เว่ยหลิงชวน เว่ย หลิงชวนผงะไปชั่วขณะ: “เจ้า?”
“ก่อนจะพูดกับข้า เรียกข้าพระชายาสักคำคงไม่ ถือว่าขอมากไปใช่หรือไม่? โจ่จงเจิ้นเอาแต่เรียกว่า ท่าน จะเห็นได้ว่าไม่ให้เกียรติไทเฮาและฮ่องเต้ ข้ายัง คงเป็นคนของราชวงศ์ เจ้าถือเป็นตัวอันใด?”
“เจ้า… เว่ยหลิงชวนเคยถูกดูถูกเช่นนี้ที่ไหนกัน ถูกทำให้โกรธไม่ใช่น้อย
อันหลิงหยุนเดินมุ่งเข้าไปด้านในต้าจงเจิ้งย่วน โดยไม่มีท่าทีกังวลและกลัวใดๆ กล่าวขึ้นขณะที่เดิน: “ข้ามาตามคำสั่งเพื่อสืบคดี แม้ว่าต้าจงเจิ้งย่วนของ พวกเจ้าจะเป็นสถานที่จัดการคดีภายในราชวงศ์ ก็ต้อง ฟังข้าเช่นกัน”
เป็นความจริงที่ว่า ทุกหนทุกแห่งใต้ผืนฟ้านี้กล่าว ได้ว่าคือผืนแผ่นดินของกษัตริย์ มีฮ่องเต้ทรงสูงส่งกว่า ทุกสรรพสิ่ง”
เว่ยหลิงชวนไม่สามารถพูดอันใดได้อีก ทำได้ เพียงเดินตามอันหลิงหยุนไปข้างหน้า อันหลิงหยุนเริ่มพูดเรื่องอย่างเป็นทางการ: “ข้าเคยพบพระชายารองหยุน แม้ว่าจะไม่ชอบ แต่ก็ต้อง จัดการให้กับฮ่องเต้เชื่อว่าเรื่องของนางโจ่จงเจิ้นทราบ ดี
แต่ไม่ว่าจะทราบหรือไม่ คำพูดที่ไม่ดีข้าพูดไว้ก่อน
หน้าแล้ว
ข้ามาตรวจสอบคดี ต้าจงเจิ้งย่วนต้องให้ความร่วม มืออย่างเต็มที่ ไม่เช่นนั้น กลอุบายของข้าเชื่อว่าโจ่จง เจิ้นน่าจะทราบดี
อย่าคิดว่าร้องเรียนไปถึงฮ่องเต้ได้ ชีวิตเล็กๆ ของ ข้า วิธีการที่ไม่ธรรมดา ไม่รอให้พวกเจ้าไป ต้าจงเจิ้งย่ วนนี้ก็คงศูนย์สิ้นนานแล้ว อาหยู่คิดหนัก นี่คือจะสร้างความเกลียดชังกับต้า
จงเจิ้งย่วนหรือ เพียงเพราะเรื่องที่ต้องรออยู่ที่หน้า
ประตู?
พระชายาพยาบาทแสวยไป
อาหยู่ตัวสั่น เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาเกือบจะฆ่าอัน
หลิงหยุนมาก่อน
“จวนอ๋องเสียนเต็มไปด้วยผู้คนที่มีความสามารถ จริงๆ ข้าเป็นถึงโจ่จงเจิ้นก็ไม่อยู่ในสายตา?” เว่ยหลิง ชวนโกรธจัด
อันหลิงหยุนเดินมือไขว้หลัง: “อย่าพูดให้ดูดีเช่น นั้น ข้ามาในนามตัวแทนของราชวงศ์ เป็นเกียรติของ ไทเฮาและฮ่องเต้ พวกเจ้าต้าจงเจิ้งย่วนกล้าดูหมิ่น ยังนับถือไทเฮาและฮ่องเต้อยู่หรือไม่?”
ในเมื่อข้าได้รับปัญหาที่รับมือยากนี้ ก็ต้องเอาชนะ ความยากลำบากทั้งหมดให้ได้ ดำเนินการอย่างเป็นก ลาง โดยเฉพาะเจ้าต้าจงเจิ้งย่วนขัดขวางเอาไว้ได้ อย่างนั้นหรือ
ถูกหรือผิด ทุกคนจะเป็นผู้ตัดสินอย่างเหมาะสม
ข้าเป็นคนตรงไปตรงมาและไม่กลัวเงาที่คดเคี้ยว ให้ข้ากลัวเจ้าหรือกระไร?”
“ได้ ” เว่ยหลิงชวนโกรธ ไม่รู้ควรจะพูดอันใด
อันหลิงหยุนเป็นคนที่เป็นกันเอง คุ้นเคยกับสถาน ที่ตั้งและรูปแบบของต้าจงเจิ้งย่วนแล้ว ตรงไปที่หยุ โล่ชวนทันที
ไม่มีผู้ใดเปิดประตูเมื่อไปหน้าประตู อันหลิงหยุนบ อกกับอาหยู่ หาขวานมาพังประตู
ผู้คนในต้าจงเจิ้งย่วนต่างเจ็บป่วยในเวลานี้ เหลือ เว่ยหลิงชวนผู้เดียวเขากลับจากการออกไปปฏิบัติ ภารกิจข้างนอก ไม่อย่างนั้นก็คงไม่รอด
อันหลิงหยุนลงมือได้อย่างราบรื่น ประตูเปิดออก โค้งตัวเดินเข้าไป
แม้ว่าเว่ยหลิงชวนจะเป็นผู้ชาย แต่เป็นขุนนางที่ ไม่มีพลังอำนาจ ขณะนี้ถูกทำให้โกรธเคืองไม่ใช่น้อย
แต่กลับทำอันใดไม่ได้
อันหลิงหยุนเข้าไปในห้องขังและค้นหาเป็นเวลา นาน มีคนมากมายในห้องขัง แต่ไม่รู้จักเลย
ค้นหาอยู่เป็นเววังาน ในที่สุดก็หาหยุนโล่ชวนจน
พบ
ภายในห้องปูด้วยฟาง มัดกับตอไม้ด้านนอก หยุ นโล่ชวนถูกขังไว้ข้างใน
อันหลิงหยุนเห็นว่าสภาพแวดล้อมค่อนข้างดี สถานที่ของราชวงศ์ แน่นอนว่าไม่เลวร้ายแสวยไป
“พระชายารองหยุน?” อันหลิงหยุนเรียกนาง หยุ นโลชวนค่อยๆ มีปฏิกิริยาตอบโต้ น้ำตาไหลรินเมื่อพบ อันหลิงหยุน
อันหลิงหยุนเหนื่อยมากจริงๆ เพราะหยุนโล่ชวน แม้นางจะเป็นจอมพยักฆ์หญิง แต่นางอายุยังน้อย แสวยไป เกิดเรื่องพรรค์นี้ขึ้น คงตกใจน่าดู แต่ตอนนั้น ไม่มีผู้ใดช่วยนาง นางถูกกักขังไว้ในสถานที่แห่งนี้เป็น เวลาสองสามวันแล้ว ระหว่างนี้จะต้องทนทุกข์ทรมาน มากเพียงใด
อันหลิงหยุนเหลือบมองตัวล็อก: “เปิดออก”
อาหยู่ไปเปิดออก เว่ยหลิงชวนจะขัดขวาง ถูกอาห ยู่ผลักออกทันที
อันหลิงหยุนก้มมุดเข้าไปข้างใน เดินไปตรงหน้า หยุนโล่ชวน ถูกหยุนโล่ชวนกอดเอาไว้
“ท่านพี่พระชายาเสียน” หยุนโล่ชวนร้องไห้แทบตาย บีบหัวใจของหลิงหยุน กระไรก็เป็นคนของตำ หนักกั่วกง พวกเขาไม่กลัวแม้แต่สงคราม แต่กลัวมาก สำหรับเรื่องเช่นนี้
อันหลิงหยุนตบหยุนโล่ชวนเบาๆ ผลักตัวออกแล้ว เช็ดน้ำตาให้นาง: “ข้ามาตามพระราชประสงค์ของไท เฮา วางใจเถิด”
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า: “ไม่ใช่….”
อันหลิงหยุนแปลก: “ทำไมหรือ?”
หยุนโล่ชวนก้มหน้าร้องไห้ขึ้นมา ตอนแรกยังดีๆ อยู่ ความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะอยู่รอด ขณะนี้ อยู่ๆ ก็ถอยหลังไปที่กำแพงฉันกอดขาทั้งสองศีรษะลง ที่หัวเข่าแล้วเงียบ
เว่ยหลิงชวนกล่าว: “นางยอมรับแล้ว วันนั้นก่อ เรื่องที่ไม่ปฏิบัติตามหลักคุณธรรมของสตรีเช่นนั้น จริงๆ จงลิ่งได้สอบปากคำตัวเองแล้วและมีการ สารภาพที่นี่”
อันหลิงหยุนหันไป นำคำรับสารภาพที่เว่ยหลิง ชวนพกติดตัวไว้ เปิดออกมาดู
ดูจบหันกลับไปมองหยุนโล่ชวน เดินไปตรงหน้า หยุนโล่ชวน ถามหยุนโล่ชวน: “ทำไมเจ้าต้องยอมรับ?”
“แต่ว่า….ข้าเห็นฉายฝูออกไปจากห้องของข้า จริงๆ เขาไม่สวมเสื้อผ้า” หยุนโล่ชวนร้องไห้อย่างเศร้า โศกเสียใจอย่างมาก เงยหน้าขึ้นคู่ดวงตานั้นสบตาอันหลิงหยุน ร้องไห้จนบวมแดง แดงจนหน้าเปลี่ยนไป
อันหลิงหยุนกอดหยุนโลชั่น นำคำสารภาพยัด เข้าไปในปาก ก็เป็นแค่เพียงกระดาษบางๆ แผ่นหนึ่ง ความลำบากใดที่อันหลิงหยุนไม่เคยผ่านมาบ้าง กลืน มันลงไปทันที
เว่ยหลิงชวนพบว่ามันสายแสวยไป ต้องการขีด ขวางอาหยู่ใช้แรงผลักออก
เขาเป็นคนที่ไม่มีพลังอำนาจ เขาโกรธมาก
“พวกเจ้าจะก่อกบฏ!”
อาหยู่มองไปที่อันหลิงหยุนอย่างลำบากใจ
เขาเคยเห็นพระชายาในอดีตมาก่อน แต่เมื่อเทียบ กับครั้งนี้ แตกต่างกันมากจริงๆ
อันหลิงหยุนผลักหยุนโล่ชวนออก มองหน้านาง “เจ้าหยุดร้องไห้ก่อน เล่าเหตุการณ์ตอนนั้นให้ข้า
ฟัง”
หยุนโล่ชวนส่ายหน้า ให้ตายก็พูด อันหลิงหยุน ถาม: “เจ้าไม่พูดจะทำให้ทุกคนในตำหนักกั๋วกง ลำบาก”
อันหลิงหยุนนั่งลง ให้อาหยู่กับเว่ยหลิงชวนออก ไปก่อน
ทั้งสองออกไป หยุนโล่ชวนก็ยังไม่ยอมพูด หลบ อยู่ที่กำแพงนั้นและกอดขาสะอื้นร้องไห้
อันหลิงไม่มีทางเลือกจึงพูด: “ตงเอ๋อถูกตีจนตาย
แล้ว”
หยุนโล่ชวนเงยหน้า ดวงตากลมโตจ้องมอง
ไป: “ตงเอ๋อตายแล้ว?”
“ใช่ ตงเอ่อคิดว่าเจ้าไม่ได้ทำเรื่องพรรค์นั้น ดังนั้น นางจึงยอมตายดีกว่ายอมแพ้ เพราะขัดแย้งกับองค์ หญิงใหญ่ ถูกองค์หญิงใหญ่ฆ่าตายคาที่ ตอนนี้ไม่รู้ว่ามี ใครเก็บศพไปแล้วหรือยัง ศพแขวนอยู่นอกประตูเมือง นั่น” อันหลิงหยุนพูดอย่างเศร้าโศก
หยุนโล่ชวนลุกขึ้นยืน: “ตงเอ๋อ”
หยุนโล่ชวนร้องไห้หลั่งน้ำตา ตะโกนจนน่าตกใจ อันหลิงหยุนถอนหายใจกล่าว: “หญิงที่เกิดในสถานที่ แห่งนี้ ก็เหมือนกับเนื้อปลา ประมาทแม้แต่ก้าวเดียว ก็ ถึงแก่ชีวิต
ไม่มีผู้ใดผิดเมื่อตงเอ๋อเสียชีวิต ถึงเววังางก็จะถูก กล่าวหาว่าก่ออาชญากรรม
องค์หญิงใหญ่ผู้สูงศักดิ์ เจ้าที่เป็นเจ้านาย ก่อเรื่อง เช่นนี้ขึ้น ก็โทษว่าถูกผู้อื่นจะกระทำโหดเหี้ยมไร้ มนุษยธรรมต่อนาง”
“ปล่อยข้าออกไป ปล่อยข้าออกไป…” หยุนโล่ ชวนวิ่งไปที่ประตูและเขย่าประตู อันหลิงหยุนกำลังพูด อันใดบางอย่าง
“เจ้าออมแรงไว้ดีกว่า ข้าตามเจ้าเข้ามา มีการออกคำสั่งจากทางทหารแล้ว หากข้าไม่สามารถยืนยัน ความบริสุทธิ์ของเจ้าได้ ข้าต้องตายฝังศพไปพร้อมเจ้า เจ้าดู….อ๋องเสียนเพื่อปกป้องตนเองได้อย่างชาญ ฉลาด ให้อยู่กับข้า ก็ไม่เห็นเขาอีกเลย”
ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาเหล่าท่านอ๋องเป็นคนของ ราชวงศ์ เจ้าและข้าเห็นว่าจะไม่ใช่
เสียท่านอ๋องไปแล้วพากลับคืนมาไม่ได้ เสียพระ ชายาไปแล้ว ค่อยแต่งใหม่ก็ได้!”
อันหลิงหยุนรู้สึกอึดอัดใจ หยุนโล่ชวนหันมามอง
นาง
“ทำไมเจ้าโง่เช่นนี้?”
อันหลิงหยุนตลก ใช่โง่มาก!
ใบหน้าแสร้งทำทำเป็นหมดหนทาง แต่อันหลิงหยุ นยังคงสวยมาก
หยุนโล่ชวนกลับใจอย่างรวดเร็ว นางพูดอย่างเย็น ชา: “ต้องมีคนใส่ร้ายข้าแน่ๆ”
อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว”แต่ไม่มีหลักฐานกระไร!”
“ไม่จริง ต้องมี ข้าจะแก้แค้นให้กับตงเอ่อ ข้า ต้องหาคนผิดให้เจอ ท่านพี่พระชายาเสียน ท่านจับตัว ฉายฟู่ได้หรือยัง?”
อันหลิงหยุนส่ายหน้า: “ฉายฝูเสียชีวิตหลังจาก เหตุการณ์ ไม่มีหลักฐานการตาย”
“แล้วน้ำที่ข้าดื่มล่ะ ข้าดื่มแล้วข้าก็ง่วง ปกติข้าไม่ เข้านอนเร็วขนาดนั้น แม้ว่าตงเอ่อจะไม่อยู่ที่หน้าประตู ฉายฝูจะเข้ามาในห้องข้าตอนเช้าขนาดนั้นได้กระไร?”
อันหลิงหยุนลุกขึ้น: “เจ้าก็เข้าใจทุกอย่างแล้ว ไม่ใช่หรือ?”
หยุนโล่ชวนสีหน้าแย่แย่: “ท่านพี่พระชายาเสียน ความจริงแล้ว…”
“อืม?”
หยุนโล่ชวนทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา: “ข้ารู้ว่าข้า เคยทำสิ่งนั้น”
“สิ่งไหน?” อันหลิงหยุนไม่เข้าใจ
“ก็คือเรื่องอื้อฉาวกับฉายฝู!”
อันหลิงหยุนเลิกคิ้ว ใช่รี?
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ