บทที่ 154 จุนฉูฉูจะเอาชีวิต
อันหลิงหยุนมองลงไปที่กงชิงวี่
เมื่อมองไปที่กงชิงวี่ อันหลิงหยุนผงกหัวเล็กน้อย “ท่าน
อ่อง”
“อืม”
กงชิงขี่มองไปทางไห่กงกง “เสด็จแม่ได้ข้อสรุปแล้ว?”
“ไทเฮารับสั่ง วังเฟิ่งหยีและวังจิ่งซิ่ว คนรับใช้จำนวนหนึ่ง มิอาจปกป้องผู้เป็นนายได้ จึงตัดสิน คนรอบข้างวังทั้งสอง จำต้องสอบปากคำด้วยการทรมาน
เพื่อหลีกเลี่ยงความโกลาหลภายในวัง นางสนมน้อยใหญ่ ในวังทั้งหมด ในสามวันนี้ห้ามออกจากห้องตนเอง จัด เตรียมคนมาดูแล รอให้ทั้งสองวังปลอดภัย จึงจะให้อิสระ
ผู้คนในแต่ละวัง สามวันนี้ห้ามส่งเสียงดัง และห้ามรบกวน กันและกัน
ฮองเฮาประสบภัย ฮ่องเต้ต้องไตร่ตรองตนเอง เมื่อถือศีล เสวยเจครบสามวัน ให้อธิษฐานขอพรแก่พระนางทั้งสอง
จวนเฉินเสี้ยงไม่รอบคอบ ต้องรับผิดชอบเป็นเยี่ยงอย่าง ภายในสามวัน ต้องอดพระกระยาหาร สวดมนต์ให้ฮองเฮา หากฮองเฮาแม่ลูกปลอดภัย จวนเฉินเสี้ยนถือว่ามีความดี ความชอบ ซดเชยความผิดของตน หากสามวันให้หลัง ฮองเฮาแม่ลูกมีอันตราย ทุกคนต้องชดใช้”
อันหลิงหยุนมองดูกงชิง วี่ นี่มันคืองานศพของจวนเฉิน เสี้ยนทั้งหมดเลยนะ!
ฮ่องเต้ชิงหยู่เอ่ย “หม่อมฉันรับคำสั่ง”
ไห่กงกงเดินจากอันหลิงหยุนไปด้านหน้าฮ่องเต้ซิงหยู่ โค้งตัวลงเอ่ยว่า “ฮ่องเต้ ไทเฮาจะไปที่โถงบรรพบุรุษเพื่อ สวดมนต์ให้ทั้งสองพระองค์ไทเฮาให้ข้าน้อยบอกกับ ฮ่องเต้ ฮองเฮาต้องพำนักที่ตำหนักกลาง มิอาจปล่อยอยู่ ด้านนอก ขอฮ่องเต้รับฮองเฮากลับวังด้วย”
ฮ่องเต้ชิงหยู่ลังเลเล็กน้อย “ข้าทราบแล้ว”
“ข้าน้อยขอตัว”
ไห่กงกงคำนับ แล้วยืดตัวเดินจากไป
อันหลินหยุนมองตาม ถอนหายใจหนึ่งที่ ในเวลานี้ไปรับ ฮองเฮากลับมา ไม่เท่ากับจะให้ฮองเฮาตายหรือ
“อ๋องเสียน เจ้าไปที่ ไปรับฮองเฮากลับมาแทนข้า พาพระ ชายาเสียนไปกับเจ้า ข้าก็เบาใจ” ฮ่องเต้ชิงหยู่ดูแก่ขึ้น เพียงพริบตา อันหลิงหยุนมองดวงตาของเขาดูเหนื่อยล้า
กงชิงวี่รับปาก “กระหม่อมรับคำสั่ง”
หันกายมองไปที่อันหลิงหยุน กงชิงวี่เอ่ยเรียกนาง “ไปกัน
เถอะ”
อันหลิงหยุนเดินตามออกไป
ทั้งสองเดินจากวังมาอย่างเร็ว พอขึ้นรถม้าอันหลิงหยุนก็”เสด็จแม่จะให้ฮองเฮากลับวัง เช่นนี้ ทำให้ฮองเฮา…”
เช่นนี้ไม่ใช่เรื่องแปลก ฮองเฮาในตอนนี้ ไม่ ไว้นอกวัง จำต้องพากลับเข้าวังกงชิงวี่กอดอันหลิง อธิบาย อันหลิงหยุนกลับรู้สึกเหมือน หวางฮอง อาจหยุดยั้งเหตุการณ์ไม่ให้เลวร้ายไปกว่านี้ได้
ทั่วทั้งราชวัง ทุกสิ่งอย่างล้วนอยู่ในกำมือของนาง ถึงแม้ นางจะเหมือนยืนอยู่บนน้ำแข็งเบาบาง แต่กลับทำให้ทุกคน เกรงกลัวเพียงแค่นาง
“เสด็จแม่มอบเสื้อขนนกให้เจ้า ช่างความคาด หมายของข้า นี่เป็นสิ่งที่ฮ่องเต้องค์ก่อนทำให้เสด็จแม่ เสื้อ ตัวนี้ใช้นกยูงหลิงถึงเจ็ดพันตัวถึงทำออกมาได้ ล่วงเวลา กว่าสามปี ใช้ช่างฝีมือกว่าหกสิบคน กับปักมือหนึ่งอีก เจ็ดแปดคน” ไล้เสื้อขนนกบนตัวอันหลิงหยุน กระชับอ้อมแขนเข้ามา
อันหลิงหยุนเอ่ยถาม เสื้อตัวนี้ดีเช่นนั้นเชียวรี?”
“เป็นธรรมดา เสื้อตัวนี้เป็นตัวแทนภาพลักษณ์ของเสด็จ แม่ ฮ่องเต้องค์ก่อนรับสั่งไว้ มองเห็นเสื้อตัวนี้ เปรียบได้กับ เจอตัวเสด็จแม่เอง สวมเสื้อขนนกตัวนี้ เท่ากับฮ่องเต้องค์ ก่อนยังมีชีวิตอยู่ ก็มิอาจแตะต้องนาง”
ถ้าเช่นนั้นท่านพ่อมิใช่ว่ารักเสด็จแม่มากหรือ?”
นั่นก็แน่นอน” กงชิงวี่เอ่ยเบาๆ
อันหลิงหยุนค่อนข้างสับสน “หากเป็นเช่นนั้น เหตุใดจึงมีนางสนมคนอื่น?”
อันหลิงหยุนทราบ นางสนมน้อยใหญ่ที่ไห่กงกงเอ่ยถึง มิได้หมายถึงนางสนมของฮ่องเต้ซิงหยู่ แต่เป็นนางสนมที่ ฮ่องเต้องค์ก่อนทิ้งไว้
คนพวกนั้นหากถูกสั่งให้ตายก็ต้องตาย ส่งให้ไปบวชก็ ต้องบวช แต่ยังมีบางส่วนโดนทิ้งไว้วังหลัง ผู้หญิงพวกนั้น ยังมีเรื่องราวเบื้องหลังอยู่บ้าง จึงต้องเก็บไว้
คนมากมายเช่นนี้ พูดได้ว่าท่านพ่อของกงชิง วี่ เป็นคน หลายใจ
กงชิงวี่ถอนหายใจ “เป็นฮ่องเต้ ไม่เพียงต้องรับผิดชอบ ต่อผู้คนชาวเมือง ยังต้องแบกรับหน้าที่การสืบราชวงศ์ เป็น ธรรมดาที่จะต้องทำเพื่อถ่ายทอดมรดก”
“ถึงจะพูดเช่นนั้นก็เถอะ”
นึกขึ้นได้อีกเรื่องหนึ่ง อันหลิงหยุนเอ่ยขึ้น “เสด็จแม่บอก ว่ามีคนให้ร้ายจวนอ๋องเสียน เกรงว่าการเคลื่อนไหวเช่นนี้ จะทำให้ฮ่องเต้ตำหนิท่านอ่อง แล้วก็ไม่ทราบว่าเรื่องนี้ สุดท้ายแล้วจะดีได้กระไร!”
แม้ไม่น่าเป็นห่วงมากนัก แต่ก็ยังคงน่ากังวลอยู่ กงชิงวี่กลับไม่กังวลใจ บีบนวดมือของอันหลิงหยุน
“เสด็จแม่ทราบเรื่องทุกอย่างแล้ว แค่เพียงรอดูผลลัพธ์ของ
ทั้งสองพระองค์ว่าเป็นกระไร” “เหตุใดจึงกล่าวเช่นนี้?” อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้นมอง ยัง
มีบางสิ่งที่ไม่เข้าใจ
กงชิงวี่หัวเราะ “ตอนที่ควรฉลาดไม่ฉลาด ตอนที่ไม่ควร ฉลาดกลับฉลาด เสด็จแม่ควบคุมทุกอย่างไว้แล้ว นางจะ ปล่อยคนที่ให้ร้ายข้าไปได้กระไรล่ะ?”
“ท่านอ่อง ก่อนหน้านี้ท่านถูกทำร้ายเจียนตาย ก็ไม่เคย เห็นเสด็จแม่เป็นแบบนี้นี่?”
“นั่นไม่เหมือนกัน บาดเจ็บมาเสด็จแม่ก็เป็นห่วง แต่กระไร นางก็ไม่ใช่หมอหลวง ไม่มีส่วนช่วยในความเป็นความตาย ข้า แต่เรื่องในวันนี้ เป็นตัวแปรของราชวัง เสด็จแม่ไม่มีทาง ที่จะนิ่งดูดาย”
“เช่นนั้นเสด็จแม่” อันหลิงหยุนเก็บคำพูดที่น่ากลัวสอง คำนั้นไว้ สิ่งนี้ไม่พูดออกไปจะดีกว่า
อันหลิงหยุนง่วงนอนเล็กน้อย เอนพิงไปที่ไหล่ของกงชิงวี่
“เหนื่อยรี?” กงชิงที่โอบกอด ให้อันหลิงหยุนได้มีที่พักพิง ที่สบาย
“อืม ท่านอ่อง หม่อมฉันขอพักสักครู่” อันหลิงหยุนเหนื่อย เพลียจริงๆ การเที่ยวไปมาเช่นนี้ จะเร็วจะช้าก็เหนื่อยอยู่ดี
ก่อนหน้านี้ตอนรบนางสะพายกล่องยายืนอยู่ด้านหลัง ศัตรูยังไม่เหนื่อยเท่านี้ ในตอนนี้เป็นพระชายายุคโบราณ กลับเหนื่อยได้ขนาดนี้
“นอนเถอะ ข้าจะกอดเจ้าไว้”
กงชิงวี่เอนพิงรถม้า งีบบรรทมไปสักครู่
รถม้ามาถึงจวนเฉินเสี้ยนอันหลิงหยุนถึงถูกปลุกให้ตื่นลงจากรถแล้วทั้งสองก็ไปพบฮองเฮาเส้นหยุนซู
ทันทีที่อันหลิงหยุนปรากฏตัว ผู้คนต่างก็คุกเข่าลงกับพื้น กงชิงวีดึงมืออันหลิงหยุนเมินผู้คน แล้วตรงไปหาเส้นหยุ
น
ในห้องมีคนนั่งคุกเข่า ภรรยาของเฉินเสี้ยงร้องไห้จน น้ำตาอาบแก้ม เสินหยุนชูนอนหายใจโรยรินอยู่บนเตียง การได้เห็นอันหลิงหยุนก็ไม่ได่ช่วยเติมไฟแห่งชีวิต
อันหลิงหยุนก้มลงกดข้อมือของเสินหยุนซู เริ่มการ วินิจฉัยเพื่อการรักษานาง
“ฮองเฮาแม่ลูกปลอดภัย ทุกอย่างเป็นไปตามคาด เพียง แต่ฮองเฮามีโอกาสที่จะตกลูก ร่างกายค่อนข้างอ่อนแอ ที่นี่ ไม่ต่างกับนอกวัง ต้องกลับไปที่วังจะดีกว่า”
อันหลิงหยุนพูดจบภรรยาของเฉิงเสี้ยงก็เป็นลมหมดสติ กงชิงวีไม่สนใจเป็นปกติ
เขาสั่งให้คนเคลื่อนย้านเสินหยุนชูไปที่รถม้า กลับวังไป ในชั่วข้ามคืน
เงินเฉิงเสี้ยนมองไปที่รถม้าไกลๆ เนื้อตัวสั่น แล้ ผลง
กับพื้นเสียงโครมคราม
เสินหยุนเจ๋กลับมาจากนอกเมือง รีบพาเสินเฉิงเสี้ยนกลับ เข้าตำหนัก
เงินเฉิงเสี้ยนลืมตาขึ้นมองลูกชาย น้ำตาไหลนอง “รีบหนี ไป ไปให้ไกลที่สุด แล้วอย่ากลับมาอีก”
“ท่านพ่อ ท่านพักผ่อนเถอะ ข้าจะเข้าวังไปดูท่านพี่” เสินหยุนเจลุกขึ้นเตรียมเดินออกไป เส้นเฉิงเสี้ยนร้อง เรียก “กลับมา”
เสินหยุนเจ๋อหันมามองเสินเฉิงเสี้ยน หันตัวกลับแล้วเดิน จากไป
เงินหยุนชูนอนอยู่บนรถม้ามองไปที่อันหลิงหยุน ค่อยๆ หลับตาลง อันหลิงหยุนจับมือเสินหยุนซูไว้ตลอดทาง มา ถึงราชวัง หลังลงจากรถกงชิงวี่ก็เตรียมอุ้มเสินหยุนชูเข้าวัง เสินหยุนเจ๋ก็โดดลงจากหลังม้า
“ข้าเอง” เสินหยุนเจ๋เดินมาไม่กี่ก้าวก็ถึงรถม้า กงชิงวี่อุ้ม เงินหยุนชูส่งให้เสินหยุน ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง เสิน หยุนเจ๋ก็อุ้มเสินหยุนชูเข้าวังไป
ในประตูวัง ฮ่องเต้ชิงหยู่เห็นเงินหยุนซูถูกคนอุ้มมา ก็รีบ เดินเข้าไปหาทันที
“ซูเอ่อ”
เสินหยุนซูลืมตาขึ้น น้ำตาไหลเอ่อ “ฝ่าบาท หม่อมฉันไร้ ความสามารถ ไม่อาจปกป้องสายเลือดมังกรของฝ่าบาท หม่อมฉัน…”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าไม่ดีเอง”
ฮ่องเต้ชิงหยู่อุ้มเสินหยุนชูแล้วเดินเข้าวังเฟิ่งหยีไป
สวีกงกงรีบร้อนเดินมาด้านหน้ากงชิง “อ่องเสียน ไทเฮา มีรับสั่ง ให้ฮ่องเต้ถือศีลสามวัน ฮ่องเต้กลับมาถึงที่นี่ เช่นนี้”
“ข้าจะอธิบายให้เสด็จแม่เข้าใจ”
“รับทราบ”
สวีกงกงร้อนรนไปพบฮ่องเต้ชิงหยู่ อันหลิงหยุนมองไปที่ กงชิง ฮ่องเต้ก็ไม่ใช่ทำได้ทุกอย่าง”
“ไร้สาระ” กงชิงที่ดึงมืออันหลิงหยุน ก้าวเข้าไปในวังหยี เมื่อถึงวังเพิ่งหย์อันหลิงหยุนก็รีบตรวจอาการให้เสินหยุ
น
เพื่อให้เสินหยุนชูอาการดีขึ้นได้เร็ว อันหลิงหยุนบีบเลือด สองสามหยดลงน้ำ ให้เสินหยุนชูดื่ม
สีหน้าของเฉินหยุนชูไม่นานก็กลับมาดูดีขึ้น ฮ่องเต้ชิงหยู่ ก็ตื่นตาตื่นใจ
“ช่างมหัศจรรย์เสียจริง! ฮองเฮาเสวยยาของพระชายา เสียนแล้วอาการดีขึ้นรวดเร็วยิ่งนัก!ฮ่องเต้ชิงหยูไม่อาจ เลี่ยงที่จะมองไปที่อันหลิงหยุน แต่ใบหน้าของกงชิงวี่อี มคลิ้ม เจ็บปวดหัวใจ
แต่เขาไม่โกรธเกลียดเสินหยุนชู แต่แค้นเคืองคนพวกนั้น ที่ทำให้เกิดเรื่อง
“ฝ่าบาท ข้าต้องตรวจสอบเรื่องนี้อย่างละเอียด ขอฝ่า บาททรงอนุญาต” กงชิงวีโกรธแค้น ฮ่องเต้ชิงหยู่ขมวดคิ้ว
“อ่องเสียน ทำไมทุกครั้งที่เจ้าโมโห ข้าไม่อาจหาเหตุผล ได้ ไม่ทราบว่าเจ้าโกรธแค้นแทนฮองเฮา หรือโกรธเคืองเพราะสีหน้าพระชายาของเจ้าไม่สู้ดี?”
ฮ่องเต้ชิงหยู่กุมมือเงินหยุนซู ค่อนข้างไม่สบอารมณ์
กงชิงวี่ยังคงถ่อมตน “เหตุการณ์ครั้งนี้รุนแรงนัก ข้าไม่ อยากให้เรื่องนี้มากวนใจ เพียงแค่เสาะหาผู้กระทำผิด แท้จริง ยังต้องทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า”
“ที่แท้เป็นเช่นนี้ ข้าดูไม่ออกได้กระไร เจ้าพิจารณาแทน ข้า?” ฮ่องเต้ชิงหยู่มองกงชิงวี่อย่างไม่พอใจ แล้วหันไปทาง เงินหยุนเจ
“หยุนจี๋ ข้าเหน็ดเหนื่อยมากแล้ว ทั้งยังต้องถือศีลอีก สามวัน ฝากฮองเฮาไว้กับเจ้าด้วย”
“น้อมรับคำสั่ง” เสินหยุนเจ๋ถือดาบเข้าวัง มือทั้งสองกุม ดาบไว้
ฮ่องเต้ชิงหยู่มองไปที่เสินหยุนชู “ข้าจะต้องให้ความ ยุติธรรมแก่ฮองเฮาแน่นอน ฮองเฮาพักผ่อนเถอะ”
“หม่อมฉันขอบพระคุณฝ่าบาท” เสินหยุนซูยังคงรู้สึกผิด
มาก
ฮ่องเต้ชิงหยู่ยืนขึ้น ไม่อาลัยอาวรณ์อีกต่อไป มองไปที่ เสินหยุนเจ๋ “อย่าอยู่ห่างจากนาง นอกจากอ๋องเสียนและ พระชายาเสียน ใครก็ไม่อนุญาตให้เข้าใกล้ฮองเฮา”
“ข้าน้อยทราบดี”
“อืม”
ฮ่องเต้ชิงหยู่มองดูฮองเฮา แล้วจึงเดินหันหลังไป
อันหลิงหยุนหันกลับไปมอง เป็นชายที่ไร้ความรู้สึกเสีย จริง เขาแทบจะไม่สนความเป็นความตายของจุนเซียว เซียวเลยแม้แต่น้อย!
“แม่ทัพน้อย ฮองเฮาในเวลานี้ไร้อันตราย ต้องพักผ่อน ข้ายังต้องไปดูเซียวกุ้ยเฟย ขอตัวก่อน” อัยหลิงหยุนพูดจบ ก็เดินออกไป
กงชิงก็เดินออกไปพร้อมนาง
ถึงวังซิ่วตรวจดูไปมา ทั้งสองพระองค์ไร้อันตราย ฟ้าก็ สว่างแล้ว
อันหลิงหยุนเหนื่อยไม่เบา เอนตัวพิงเสาบรรทมไป
กงชิงรับหน้าที่ตรวจสอบเรื่องราวจากทั้งสองวัง ไม่ วางใจให้อันหลิงหยุนไปคนเดียว ทำได้เพียงให้คนไปอยู่ ข้างกาย แต่ข้างกายก็ไม่ใช่มีเตียง
อันหลิงหยุนเหนื่อยเพลียมากแน่แท้ เอนตัวพิงเสาบรรทม
ไป
เมื่อกงชิงวี่จัดการทุกอย่างได้เกือบเรียบร้อย อันหลิงหยุ นก็คงตื่นพอดี
เดินมาด้านหน้าของอันหลิงหยุน กงชิงไม่อาจไม่เจ็บ ปวดได้ ดึงนางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน ตบเบาๆ แล้วก้มลงอุ้ม นางเข้าวิหารบรรทมรองเพื่อพักผ่อน
อันหลิงหยุนบรรทมอย่างนิ่งสงบ แต่คนในวังกลับรนใจ กงชิงวี่ตรวจสอบเรื่องราวจากทั้งสองวังแล้ว จัดกำลังคนดูแลอย่างเข้มงวด คนภายในวังทั้งสองกลายมาเป็นคนใน จวนทหาร
และทั่วทั้งราชวัง ทั้งหมดอยู่ในกำมือของกงชิงวี่ คนภายในวังทุกคนต่างอยู่ในอันตราย ไม่กล้าทำอันใด ผิดพลาด
คนของทั้งสองวังทั้งหมดโดยไทเฮาตัดสินแล้ว ในเวลานี้ ใครก็ไม่กล้าทำผิดซ้ำ ต่างกลัวที่จะเสียหัว
ฮั่วไท่เฟยในขณะนี้ก็เดินไปเดินมาในวัง ใช้ความคิด อย่างถี่ถ้วน
“พระนาง” แม่นมเว่ยที่อยู่กับฮั่วไท่เฟยมาหลายปีเดินมา ด้านหน้าชั่วไท่เฟย
ฮั่วไท่เฟยจิตใจร้อนรน “เมื่อวาน อ่องตวนกับพระชายาต
วนเข้าวังใช่หรือไม่?”
แม่นมเว่ยเข้าใจความหมายของฮั่วไท่เฟยได้เอง “พระนาง อ่องตวนเป็นคนซื่อสัตย์ภักดี พระนางก็ทราบดี”
“ก็เพราะอ่องตวนซื่อสัตย์ภักดีนั่นแหละ ข้าถึงได้กลัว นัง จุนฉูฉุจะมาเอาชีวิตข้าแล้วหรือ? ครั้งก่อนข้ายังให้บทเรียน นางไม่พอ นางต้องมาเอาชีวิตข้าเป็นแน่”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ