บทที่ 153 เสื้อ

หวางฮองไทเฮากริ้วแล้ว “สองวังตัวดีนี้เกิดเรื่องอันใด ขึ้น? ทำไมหลังเกิดเรื่องแล้วต้องเป็นอ่องเสียนที่มารับผิด ชอบ? ความเฉียบขาดของเขา ย่อมจะดึงดูดเสียงวิพากษ์ วิจารณ์ ฮ่องเต้มีกิจเขาทำการเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ อันที่จริงไม่มีอันใดผิดปกติ แต่การเครื่องไหวครั้งใหญ่เช่น นี้ ทำเอาประหลาดใจกันทั้งเมืองหลวง เขาบอกว่านี่ เป็นการแบ่งเบาความกังวลใจของฮ่องเต้ หรือเป็นการ บังคับสละบัลลังก์

ก่อนที่สองวังจะเกิดเรื่อง มีแค่เจ้าที่ได้สัมผัสใกล้ชิดกับ พวกเขา นี่เป็นสัญญาณถึงพวกเจ้า ทำไมเจ้าถึงยังไม่ พัฒนาเสียที?”

“เสด็จแม่” อันหลิงหยุนก็ตกใจเช่นกัน คิดไปคิดมา นาง ถึงได้เข้าใจ เหตุใดหวางฮองไทเฮาถึงส่งคนมารับนาง

เดิมทีนี่ก็เพื่อปกป้องลูกชาย

พูดชัดเจนแล้ว สถานการณ์ถูกบีบให้มืดบอด นางต้อง ปกป้องกงชิงวี่ไม่ให้เป็นอันตราย

“ไม่รีบร้อน ให้ข้าใช้ความคิดก่อน เรียบเรียงเบาะแส” ไทเฮายกมือขึ้นห้ามอันหลิงหยุนจากความกังวล

นางคิดเรื่องนี้อย่างสงบใจเย็น แล้วเอ่ยถาม “ฮ่องเต้ มีอัน ใดต่างออกไป?”

อันหลิงหยุนใคร่ครวญอย่างถี่ถ้วน ฮ่องเต้หยู่นั้นไม่ใช่คนธรรมดา อันที่จริงคนข้างกายฮองเฮาที่สามารถหยิบถุง หอมไปได้ เขามีความน่าสงสัยที่สุด

หากว่าเขาต้องการกำจัดอ่องเสียนจริงๆ การทำเช่นนี้ ก็เป็นไปได้อย่างสมบูรณ์

แต่ความสัมพันธ์พี่น้องระหว่างฮ่องเต้ซิงหยู่กับกงชิงนั้น ลึกซึ้งยิ่งนัก จะเหี้ยมโหดได้เช่นนั้นจริง ถึงขั้นลงมือกับกง ชิง?

หรือจะให้เรียกว่า เหตุการณ์คราวนี้ แค่เพียงเพื่อทดสอบ

“หม่อมฉันรีบร้อน มาไม่ทันพบฮ่องเต้อันหลิงหยุนรา ยงานตามความจริง

ในดวงตาเฉียวคมของหวางฮองไทเฮาเผยแววกังวลใจ

“เสด็จแม่ เจิ้นเดิมทีก็รับผิดชอบ6ส่วน ระดมกำลัง ทหาร ทั้งยังเป็นธรรมนียมหลักที่จะรักษาความมั่นคงทั้งใน และนอกราชวัง ยังมีสิ่งใดไม่เหมาะสมหรือ?”

“ให้อ่องเสียนเป็นอ่องซื่อเจิ้น แต่หลังจากนั้นอ่องเสียน เป็นหมากตัวหนึ่งในมือของฮ่องเต้ หากฮ่องเต้ต้องการให้ เขาระดมกำลังทหาร เขาก็ระดมกำลังทหาร ถ้าฮ่องเต้จะ ให้เขาหยุดเคลื่อนพล เขาก็ทำได้เพียงหยุดเคลื่อนพล

เขาเป็นข้าราชสำนัก ก็ต้องอยู่ในสถานะของข้าราช สำนัก ตามที่พูดไป หากกษัตริย์ประสงค์ให้ขุนนางตาย ขุนนาง

จะไม่ตายมิได้
เขาเป็นขุนนาง นี่คือลิขิต

หากเวลาของวันนี้เป็นความประสงค์ของฮ่องเต้ เช่นนั้น ทุกอย่างก็ไม่แปลก หากเวลาของวันนี้เป็นประสงค์ของเขา เอง เช่นนั้นทุกอย่างก็ผิด”

หวางฮองไทเฮาลูบคิ้วของนาง “ใครมันกล้าเช่นนี้ กล้า ลงมือในวัง ทำอันตรายต่อจวนเสียน หากข้าทราบ จะ ไม่ให้อภัย”

อันหลิงหยุนกลับรู้สึกไม่ถูกต้อง “เสด็จแม่ ทำอันตราย จวนอ่องเสียน?”

หวางฮองไทเฮาปล่อยมือ ส่งข้อมือให้อันหลิงหยุน อัน หลิงหยุนรีบดูอาการหวางฮองไทเฮา “เสด็จแม่ใจไม่เป็นสุข อย่าได้คิดมากไปเลย หม่อมฉันมี ยาซ่านยู(ยาบำรุงเลือด) เสด็จแม่เชิญลองใช้ก่อนเพคะ”

อันหลินหยุนรีบเอาขวดยาออกมาจากตัว หยิบยาสีดำ ขนาดเท่าเม็ดงาออกมา3เม็ด ส่งให้หวางฮองไทเฮา

หวางฮองไทเอามักจะระแวง ไม่มีคนทดลองยานางจะไม่

เสวย

หวางฮองไทเฮาเงยหน้าขึ้นมองอันหลิงหยุน อันหลิงหยุน หยิบมาหนึ่งเม็ดวางไว้ใต้ลิ้นนาง สิ่งนี้หม่อมฉันใช้ ตาน พิมเสนและจูซาปรุงออกมา ไม่อาจใช้เป็นเวลานานได้ แต่หากถึงเวลาเจ็บป่วยวางไว้ใต้ลิ้น สามารถช่วยชีวิตไว้ได้ ทันที อาการหนักใช้10เม็ด อาการไม่รุนแรง อย่างที่เสด็จ แม่เป็นตอนนี้ สองถึงสี่เม็ดก็บรรเทาได้แล้วเจ้าค่ะ”
เห็นอันหลิงหยุนใช้ยาไป หวางฮองไทเฮาก็ยาวางใต้ ลิ้น รู้สึกสดชื่นขึ้นมาก จึงมองไปที่อันหลิงหยุน

อันหลิงหยุนค่อยๆอธิบาย “ยานี้ไม่ควรกลืนลงไป จะเป็น อันตรายต่อกระเพาะ ใช้เสร็จแล้วเสด็จแม่ต้องบ้วนปาก”

“อืม” หวางฮองไทเฮารู้สึกชื่นใจมาก ทั้งยังใจเย็นลง

คิดสักพัก “ก่อนที่ทั้งสองวังจะเกิดเหตุ ก็เจอเจ้า พอเกิด เรื่องขึ้นก็ชี้ไปที่เจ้า ถึงแม้เจ้าจะช่วยชีวิตไว้ได้อย่างยอด เยี่ยม เจ้าก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงความผิดที่ติดตัว

อ๋องเสียนลงมือรุนแรงมากเช่นนี้ เกรงว่าจะไม่ใช่เพื่อ ฮ่องเต้ทั้งหมด ยังมีเจ้าอีกคน

ข้าได้ยินมาว่า เรื่องของฉาวเหม่ยเหรินทำให้เขาต้องเข้า วังตอนกลางคืนเพื่อไปพบฮ่องเต้ เพียงเพื่อออกปากแทน เจ้าฮ่องเต้มาหาข้า รายงานเรื่องนี้ให้ข้าฟัง เขาบอกว่าอ่อง เสียนถูกหลงใหล”

“เสด็จแม่ หม่อมฉันกลัว ฮ่องเต้ตรัสเช่นนี้หม่อมฉันกลัว ยิ่งนัก ทุกวันนี้อ่องเสียนดีกับข้าอยู่บ้างก็จริง แต่หม่อมฉันก็ ถูกเขาทิ้งไว้ในห้องพังๆ หม่อมฉันถูกทำให้หิวโหยนะเจ้าคะ

เหตุที่หม่อมฉันทำให้อ่องเสียนดีกับหม่อมฉันมากขึ้น คิด ดูแล้วก็เป็นเพราะหม่อมฉันเชื่อฟัง

ประการแรกหม่อมฉันไม่ออกไปสร้างความเดือดร้อนข้าง นอก ประการที่สองหม่อมฉันได้รับความโปรดปรานจาก เสด็จแม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาก็ดีใจ ถึงได้ดีกับหม่อมฉัน

สิ่งที่ฮ่องเต้ได้ยินมา หม่อมฉันไม่อาจยอมรับได้”
“โง่เขลา!”

หวางฮองไทเฮาโกรธกริ้ว อันหลิงหยุนรีบปิดปากทันที!

หวางฮองไทเฮารวบโทสะไว้ แล้วเอ่ยต่อ “คำพูดนี้ต่อไป อย่าได้พูดอีก เขาคือฮ่องเต้ ต่อให้พูดไม่ถูกต้อง เจ้าก็ได้ แต่ทำเป็นว่ามันถูก เจ้าช่างเหมือนกับพ่อเจ้าจริงๆ พูดอันใด อย่างตรงไปตรงมา

ข้าไม่สนว่าเรื่องไหนมีหรือไม่มี ครั้งนี้เจ้ากับเสียนผู้ เป็นสามีต้องลงเรือเดียวกัน หากมีเรื่องขึ้นจริง เจ้าจะ ทราบเองว่าควรทำเช่นไร”

อันหลิงหยุนเข้าใจทันที พูดมามากมายขนาดนี้ เป้า หมายของหวางฮองไทเฮามีเพียงสิ่งเดียว

ส่วนนาง ก็คือเหยื่อรายสุดท้าย

อันหลิงหยุนรีบเอ่ยขึ้น เสด็จแม่วางใจ หม่อมฉันสละชีพ ได้เพื่ออ่องเสียน”

“ทราบก็ดีแล้ว เจ้าเข้าใจได้ข้าก็ดีใจ แต่เรื่องนี้ข้าไม่อาจ ปล่อยให้เจ้ากับอ๋องเสียนมีอันตราย เจ้ามีน้ำใจเช่นนี้ ข้า พอใจมาก

เข้ามา!หวางฮองไทเฮาร้องเรียก ไห่กงกงก็รีบเปิดประตู

เข้ามา

“ไทเฮา”

ไปหยิบเสื้อนั้นของข้ามา พระชายาเสียนร่า งกายอ่อนแอลง ข้าเกรงว่านางติดไข้หวัด ไว้ให้นางปกคลุมลมหนาวหน่อยก็ดี”

ไห่กงกงทำตามรับสั่ง กลับมาพร้อมกับเสื้อคลุมสีน้ำเงิน นกยูงในมือ เสื้อคลุมวางพาดอยู่ในพาน ไห่กงกงนำมาห่ม ให้กับอันหลิงหยุนด้วยตนเอง

หวางฮองไทเฮาไม่อยากมากความ นางโบกสะบัดมือ “ไป เถอะ ทางฝั่งเซียวกุ้ยเฟยต้องดูแลเยอะ อย่าให้เกิดเรื่อง ฮ่องเต้ไม่มีทายาทมาหลายปี เป็นแบบนี้ข้าต้องไปพระ ตำหนักบรรพบุรุษขอพรให้กับฮองเฮาและเซียวกุ้ยเฟย ไห่ กงกง เจ้าพาพระชายาเสียนไปหาเซียว กุ้ยเฟย กลับมาก็มา หาข้า ช่วยข้าแต่งตัว”

“พะยะค่ะ”

ไห่กงกงรีบเชิญอันหลิงหยุนเดินออกไป ทำราวกับว่าประ เทศต้าเหลียงกำลังจะมีภัย อันหลิงหยุนจำใจถอยออกมา จากพระตำหนักเฉาเฟิง

ออกจากพระตำหนักเฉาเพิ่งมาไห่กงกงไม่พูดจามา ตลอดทาง ส่งอันหลิงหยุนถึงวังจิ่งซิ่ว

แต่นางพบว่า คนในวังจิ่งซิ่วต่างเดินคลานเข่า “ข้าน้อย เข้าเฝ้าหวางฮองไทเฮา ไทเฮาอายุยืนหมื่นปี”

อันหลิงหยุนประหลาดใจ หวางฮองไทเฮา?

พอคิดที่จะหันกลับไป ไห่กงกงก็เตือนขึ้น ไห่กงกงปัดมือ อันหลิงหยุนมองไปที่มือของไห่กงกง แล้วส่งมือไปให้

“เชิญพระชายาเสียน”
เดินตามเข้าไปในวังจิงซิ่ว คนคุกเข่าตลอดทาง สายตาที่ มองไปข้างหน้าของอันหลิงหยุนงุนงง

เสื้อขนนกทำไมให้ความรู้สึกที่สุดยอดถึงเพียงนี้ ใส่แล้ว เหมือนเป็นหวางฮองไทเฮาเสียเอง

อันหลิงหยุนเดินไปถึงวังจิ่งซิ่ว กงชิงวี่กับฮ่องเต้ชิงหยู่ยืน คุยกันอยู่หน้าประตู มองเห็นอันหลิงหยุนเดินมา ทั้งสอง คนอดมิได้ที่จะสะดุ้ง

ผู้คนในวังจิ่งซิ่วคุกเข่าลง “ข้าน้อยเข้าเฝ้าไทเฮา ไทเฮา อายุยืนหมื่นปี”

อันหลิงหยุนเดินไปถึงหน้าฮ่องเต้ชิงหยู่ เตรียมที่จะโค้ง ตัวทำความเคารพ กลับถูกฮองเต้ชิงหยู่ห้ามไว้ “เสื้อขนน กอยู่บนตัว ราวกับเสด็จแม่ พระชายาเสียนไม่จำเป็นต้อง ทำเช่นนี้ ต้องระวังภาพพจน์”

อันหลิงหยวนก็มิได้เกรงใจอีกต่อไป ในเมื่อนางเป็น ตัวแทนของหวานอองไทเฮา เช่นนั้นทุกอย่างก็ง่ายขึ้น