บทที่ 124 ไม่รู้ว่าความกังวลคืออะไร

ลู่เสี้ยงหยางสะดุ้งด้วยความตกใจ บัดนี้เขาถูกซูเยียนรันกอดรัด จากทางด้านหลัง แม้มีเสื้อผ้าขั้นกลาง แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงไออุ่น และความนุ่มละมุนที่แผ่ซ่านจากร่างบาง

เขาอดยอมรับไม่ได้ ซูเยียนรันเป็นสาวงามระดับแถวหน้าเลย ก็ว่าได้ แต่ในใจเขามีเพียงเย่สวนคนเดียวเท่านั้น แม้ในขณะนี้ซู เยียนรันจะกอดรัดเธออย่างอบอุ่น แต่เขาก็ไร้ความคิดใดๆต่อ เธอทั้งนั้น

เขาเอื้อมมือตบข้อแขนของซูเยียนรันอย่างแผ่วเบา : “เธอเมา มากแล้ว”

ซูเยียนรันกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก พร้อมส่ายหน้าไม่ หยุดยั้ง “ฉันไม่ได้เมา ฉันแค่กลัวที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ฉัน อยากให้ประธานลู่อยู่เป็นเพื่อนฉันก่อน”

จบคำ ใบหน้าที่น่าหลงใหลแนบชิดกับแผ่นหลังกว้างราวคู่ แต่งงานข้าวใหม่ปลามันที่กำลังง้องอนอย่างสวีทหวาน

ลู่เสี้ยงหยางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนดึงแขนเรียวที่กอดรัด ตนให้ออกจากพันธนาการ

“ดึกมากแล้ว ผมต้องไปก่อน แล้วก็ ทีหลังอย่าดื่มคนเดียวอีก เดี๋ยวจะถูกคนเจ้าเล่ห์เอาเปรียบได้” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม จบคำเขาสาวเท้าก้าวใหญ่ เดินออกจากบ้านซูเยียนรัน
ซูเยียนรันจับจ้องเราร่างของสู่เสี้ยงทหารอยู่อย่างสนั้น กระทั่ง ลับตา เธอยังคงไม่ยอมซะสายตา เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เธอถอนหายใจอย่าเสีย ตาเย แสมือนา

ในใจมีรูโหว่ขนาดใหญ่ เธอเสียใจอย่างสบaกไม่ถูกราวอะไรมาล

อย่างที่สำคัญสูญหายไป

เธอไม่เข้าใจเธอทั้งสวย รูปร่างดี มีความเสามารถ เหตุใดผู้เลี้ ยงหยางถึงไม่ชอบเธอ

หลังออกจากบ้านซูเยียนรัน กลับถึงบ้านแย่สานเป็นแนลารทรม

ว่าแล้ว

เยสวนกับหลิวจิ้งทั้งคู่ยังไม่ทันได้เข้านอน ทั้งคู่นั่งคชเล่นอยู่ บนโซฟา เสมือนว่าเกิดเหตุน่ายินดี ไนหน้าเปื้อนไปเต้าaาริ้ม ที่ปกปิดไม่อยู่

คู่เลี้ยงหยางเดินเข้าไปในบ้าน เราทั้งคู่แหลือนมองไปรยังเขา

คู่เลี้ยงหยางเผยรอยยิ้มอย่างชนชื่น พร้อมทั้งเหน่งลงสนาม

โซฟา

หลิวจิ้งเปรียบลู่เสี้ยงหยางเป็นเพียงอากาศ แธอหันไปเร้งเช่ สวน : “ลูกสาวแม่ ไม่คิดเลยว่าวันนี้ลูกโลฟังะได้ต่าควมแทน มากขนาดนี้ เพียงแค่แป๊ปเดียวก็ได้ตั้งเสาษ เนม มารงรัม บุคคลที่มาแรงที่สุด”

เช่าสวนตื่นเต้นทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ “เพยาะเหนุ โชคดิล่ามั้ง ถึงได้เจอคนใจกว้างขนาดนี้”

หลิวจิ้งไม่ชอบประโยคที่ได้ยิน เธอขัดขึ้น “ไม่ใช่เพราะหนู โชคดี แต่เพราะหนูสวยมีเสน่ห์ ผู้ชายพวกนั้นถึงได้ให้ของขวัญ แก่ลูก”

“อืม” เย่สวนพยักหน้า หากแต่ในใจเธอกลับผิดหวังเล็กน้อย แม้เธอจะได้ผลตอบแทนไม่น้อยจากการไลฟ์ในวันนี้ แต่นั่นไม่ใช่ สิ่งที่เธอต้องการ อันที่จริงเธอต้องการก่อตั้งอาณาจักรของตน ไม่ คาดคิด เธอกลับล้มเหลวในโลกธุรกิจ ท้ายที่สุดจึงเลือกที่จะเข้า สู่เส้นทางการไลฟ์สด

หลิวจิ้งนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเอ่ยเสริม “วันนี้นายเทพ บุตรพิทักษ์นางฟ้าให้ของขวัญลูกหลายล้าน มหาเศรษฐีชั้นสูง แบบนี้ลูกต้องทำความรู้จักเอาไว้ ขอแค่ลูกมีแฟนคลับแบบนี้ ค่า ตอบแทนที่ลูกจะได้มันมากกว่าลูกไปทำงานเสียอีก เหอะ เรา ต้องทำให้อีแก่ตระกูลเย่แหกตาโตๆ ลูกไม่ได้ทำงานที่บริษัท เงิน ที่ลูกหาได้มันมากกว่าทำงานที่บริษัทเป็นไหนๆ”

“อืม” เย่สวนพยักหน้ารับ ทว่าครู่เดียวเท่านั้นเธอกลับมีสีหน้า ไม่สู้ดีนัก “หลังจบการไลฟ์ หนูลองติดต่อคุณเทพบุตรพิทักษ์ นางฟ้า แต่เขาไม่ตอบหนูกลับเลย”

หลิวจิ้งเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม “คนระดับนี้ ต้องงานยุ่งมากๆแน่ จะให้มีเวลาเล่นโทรศัพท์ตลอดเวลาได้อย่างไร เธอต้องทำความ รู้จักเขาเอาไว้ ไม่แน่อนาคตอาจนัดเจอเขาได้ ถ้าเขามีฐานะทุก ด้านที่ดี เธอก็คิดเรื่องอนาคตกับเขาได้เลย”
เธอเหลือบมองไปทางลู่เสี่ยงหยาง ขณะกล่าวประโยค ด้วย

สีหน้ารังเกียจ คนอย่างลู่เสี้ยงหยางไม่คู่ควรกับลูกสาวเธอเลยแม้แต่น้อย ไม่ คู่ควรเป็นลูกเขยเธอด้วยซ้ำ หากไม่ใช่เพราะตกลงกับเย่สวน

ก่อนหน้า เธอเฉดหัวลู่เสี้ยงหยางออกจากบ้านไปนานแล้ว

เย่สวนไม่เอ่ยใดๆ เธอเหลือบมองลู่เสี้ยงหยาง เพื่อดูปฏิกิริยา ของเขา แต่ลู่เสี้ยงหยางกลับไร้ที่ท่าใดๆแม้แต่น้อย แถมยังไม่ให้ คำอธิบายกับเธอ เรื่องที่เขาไปที่คลับหงเฉิน

เธอรู้สึกผิดหวังขึ้นมา รากแก่นของลู่เสี้ยงหยางคงเป็นคน เจ้าชู้ไม่เอาไหน แต่ก่อนที่อยู่บ้านเธอ ความดีทุกอย่างคงเป็น เพียงการแสดง สุภาษิตที่ว่ากาลเวลาพิสูจน์คน เขาคงเก็บซ่อน ไม่ไหวอีกต่อไป ที่สุดลู่เสี้ยงหยางก็เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ

เอาเถอะ คนที่มีจิตใจสกปรกเช่นนี้ จะแก่เฒ่าไปกับเธอได้ อย่างไร ?

เย่สวนเก็บซ่อนความเจ็บปวดในใจ ก่อนพยักหน้ารับ อย่าง เห็นด้วยกับประโยคของหลิวจิ้งเมื่อครู่

ขอเพียงนายเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้าดีพอในทุกด้าน เธอจะลอง พิจารณาคบหาดูใจกับเขาดู

ใช่ว่าลู่เสี้ยงหยางไร้ความรู้สึกใดๆ เพียงแต่อีกไม่กี่วันอาการ ของหลิวผิงก็จะดีขึ้น รอเขากลับจากวัดชิงหลง เขาจะให้หลิวผิง อธิบายกับเธอให้รู้เรื่อง
“มันต้องอย่างนี้สิลูกแม่ ถ้าลูกเชื่อแม่แต่แรก ลูกได้ผู้ชายดีๆ ไปนานแล้ว แต่ยังดี ตอนนี้ยังไม่สาย บางทีนี่อาจเป็นวาสนาของ ลูกกับนายเทพบุตรพิทักษ์นางฟ้านั่น” หลิวจิ้งดีใจเป็นที่สุด เมื่อ เห็นว่าลูกสาวตนตอบตกลง

เย่สวนเจ็บปวดใจ เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก เธอลุกขึ้นเดิน เข้าห้องของตน “แม่ หนูไปนอนก่อน ท่านก็รีบพักผ่อนเถอะ”

“อืม” หลิวจิ้งตอบรับคำ ในที่สุดลูกสาวเธอจะได้เดินออกจาก หลุมเสียที

ขอเพียงแค่เย่สวนหย่ากับลู่เสี้ยงหยาง เย่สวนก็จะได้รับโลก ใบใหม่ที่ดีกว่าเดิม

อันที่จริงแล้ว เธอผิดหวังในตัวลู่เสี้ยงหยางเป็นอย่างมาก ผู้ชายเจ้าชู้แบบเขาไม่คู่ควรที่จะอยู่กับลูกสาวของเธอ ยิ่งหย่าเร็ว เท่าไหร่ ลูกสาวเธอก็จะได้รับความสุขเร็วเท่านั้น

หลังจากนั้น หลิวจิ้งลุกขึ้นยืนเดินกลับเข้าห้องของตน ภายใน โถงรับแขกเหลือเพียงลู่เสี้ยงหยางคนเดียวเท่านั้น เขาไร้คำพูดใดๆ ในใจอึดอัดอยู่ไม่น้อย กระทั่งเวลาเที่ยงคืน

ถึงได้หลับใหลอย่างยากเย็น

เวลาผ่านไป

สามวันผ่านไปชั่วพริบตา ในระยะเวลาสามวันนี้ ลู่เสี้ยงหยาง ได้แต่ทำงานที่หยูเม่ยหยินกรุ๊ป และให้ความร่วมมือกับกองละครที่เฟยหยางกรุ๊ป

กาลเวลาที่บากบั่นได้ทำการถ่ายทำแล้วเกือบครึ่งเรื่อง คงได้ ประจักษ์แก่สายตาชาวประชาในอีกหนึ่งถึงสองเดือนข้างหน้า

ผู้กำกับชื่นชมการแสดงของลู่เลี้ยงหยางไม่ขาดสาย หากเป็น ไปตามการคาดเดา ไร้ข้อผิดพลาดประการใด ละครเรื่องนี้จะ ต้องดังระเบิดอย่างแน่นอน

ไม่แน่อาจเป็นราชาของวงการบันเทิงในเรื่องเดียว ถึงตอนนั้น สู่เสี่ยงหยางคงกลายเป็นผู้มีอำนาจในวงการประสบความ สำเร็จด้วยผลงานเพียงชิ้นเดียว

ลู่เสี้ยงหยางรู้สึกเรียบเฉยกับเหตุการณ์นี้ เขาไม่แคร์เลยสัก

นิด

ในเช้าวันที่สี่ ลู่เสี้ยงหยางได้รับการติดต่อจากข่างกวนหวั่น

หวั่น

ช่างกวนหวั่นหวั่นบอกกับลู่เสี้ยงหยางว่า วันนี้พวกเขาต้องเดิน ทางไปวัดชิงหลง ให้ลู่เสี้ยงหยางไปรวมตัวกับพวกเขาโดยเร็ว ที่สุด

คู่เสี้ยงหยางตอบรับคำ ก่อนตัดสายทิ้ง

คู่เลี้ยงหยางตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก ในที่สุดก็จะได้ไปวัดชิง

หลงแล้วสินะ?

บิดาผู้บังเกิดเกล้ากำชับเอาไว้ เมื่อไปถึงวัดชิงหลง ต้องเอา ของที่ช่างกวนหวั่นหวั่นต้องการมาให้ใต้ก่อนเธอ
เขาเกิดความสงสัย เป็นของแบบไหนกัน ถึงได้ทำให้คนอย่าง พ่อของเขาให้ความสำคัญเช่นนี้ เมื่อสั่งงานเรียบร้อย ลู่เสี้ยงหยางมุ่งไปยังสถานที่อยู่อาศัย

ของช่างกวนหวั่นหวั่น ตึกหูชิน