บทที่ 122 ระบำอันเร่าร้อน

หลังลู่เสี้ยงหยางเอาชนะหลินยง ภายในห้องควบคุมอยู่ในความ เงียบอยู่นาน

ก่อนที่หลินยงและช่างกวนหวั่นหวั่นจะได้สติในนาทีต่อมา

ช่างกวนหวั่นหวั่นเผยสายตาชื่นชมออกมาให้เห็น ขณะที่จับ จ้องไปยังลู่เสี้ยงหยาง การที่เธอแสวงหาบอดี้การ์ดในครั้งนี้ เพราะการเดินทางไปตึกชิงสุยนั้นเต็มไปด้วยอันตราย บอดี้การ์ด รอบกายเธอแข็งแกร่งมากเท่าไหร่ เธอก็จะสบายใจมากเท่านั้น

หลินยงตระหนกไม่อยากเชื่อสายตา ลู่เสี้ยงหยางผอมแห้งเช่น นี้ จะมีพละกำลังที่แข็งแกร่งได้อย่างไร

“แกเป็นศิษย์ห้าลัทธิใหญ่หรือ?” เขาจับจ้องลู่เสี้ยงหยาง พร้อมเอ่ยด้วยความประหลาดใจ

ห้าลัทธิใหญ่?

ลู่เสี้ยงหยางไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เชาขมวดคิ้วอย่าง สงสัย : “ห้าลัทธิใหญ่มันคืออะไร?”

หลินยงนิ่งอึ้งไป “แกไม่รู้จักห้าลัทธิใหญ่หรือ?”

ลู่เสี้ยงหยางสายหน้า “ไม่รู้จัก”

หลินยงแน่นิ่งไม่เอ่ยใดๆต่อ ที่ท่าของลู่เสี้ยงหยางไม่เหมือนว่า เขากำลังโกหก เช่นนั้น เขาไม่ใช่ศิษย์ของห้าลัทธิใหญ่จริงๆ
หากเขาไม่ใช่ศิษย์ของห้าลัทธิใหญ่ จะแข็งแกร่งปานนี้ได้ยังไง

กัน

คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของเขา

ส่วนลู่เสี้ยงหยางนั้นเกิดความสงสัยเกี่ยวกับห้าลัทธิใหญ่ที่เขา ว่า จึงปริปากถาม

หลินยงมีสีหน้าที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ก่อนจับจ้องลู่เสี้ยง หยางด้วยความเย็นชา “ในเมื่อคุณไม่รู้จักหลินยง ถ้าอย่างนั้น ทางที่ดีไม่ต้องสืบค้นจะดีกว่า”

ลู่เสี้ยงหยางยักไหล่อย่างขอไปที ที่ท่าหลินยงดุดันเช่นนี้ เขา ไม่อยากที่จะแยแส

หลินยงไม่เอ่ยใดๆกับลู่เสี้ยงหยางอีก ช่างกวนหวั่นหวั่นขัดขึ้น พร้อมรอยยิ้ม “ขอแสดงความยินดีด้วย คุณผ่านการทดสอบ ต่อ จากนี้คุณเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของฉัน”

ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ

ช่างกวนหวั่นหวั่นเผยจุดประสงค์ตนอย่างตรงไปตรงมา “ฉัน ไม่อยู่ที่เมืองปินเหอนานหลอก อย่างมากก็อยู่แค่ไม่กี่วัน คุณ มีหน้าที่รักษาความปลอดภัยของฉันในระยะเวลาที่ฉันอยู่ใน เมืองปินเหอ คุณลองว่ามาสิ คุณต้องการค่าตอบแทนเท่าไหร่?”

ลู่เสี้ยงหยางไตร่ตรองสักครู่ก่อนเอ่ย “ฉันเชื่อว่าคุณช่างกวน ไม่ใช่คนเอารัดเอาเปรียบ ผมต้องพอใจกับค่าตอบแทนของคุณ แน่นอน”
ช่างกวนหวั่นหวั่นพยักหน้ารับ เธอพบว่านายลู่เสี้ยงหยางคนนี้

น่าสนใจอยู่ไม่น้อย “ใช่สิ” ลู่เสี้ยงหยางนึกบางอย่างขึ้นได้ จึงหันไปเอ่ยกับช่าง กวนหวั่นหวั่น “ช่วงที่คุณอยู่ที่เมืองปินเหอ ผมต้องรักษาความ

ปลอดภัยของคุณตลอด24ชั่วโมงหรือไม่?”

ช่างกวนหวั่นหวั่นสายหน้า “ไม่ต้อง มีความจำเป็นเมื่อไหร่ ฉัน จะโทรหานายเอง คุณต้องมาถึงภายในครึ่งชั่วโมง

“ได้” ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้ารับ เช่นนี้เป็นดี

ลู่เสี้ยงหยางและช่างกวนหวั่นหวั่นแลกเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ก่อนที่เขาจะจากไป หลังแน่ใจดีแล้วว่าช่างกวนหวั่นหวั่นไม่มี เรื่องอื่นอีก

เวลาเหลือเฟือ คราแรกเขาคิดจะเข้าไปที่เฟยหยางกรุ๊ป เพื่อ ถ่ายทำกาลเวลาที่บากบั่นต่อ ระหว่างทางเขาได้รับโทรศัพท์จาก ซุนเชียงเชียง

ซุนเชียงเชียงบอกลู่เสี้ยงหยางว่า เธอมีเรื่องจะปรึกษาสู่เลี้ยง

หยาง

คู่เสี้ยงหยางได้แต่เปลี่ยนจุดหมายไปยังหยูเม่ยหยินกรุ๊ป

20นาที่ผ่านไป สู่เสี้ยงหยางมาถึงห้องทำงานเประธาน ซุนเชียง เชียงกำลังจดจ่ออยู่กับเอกสารกองโต เมื่อเห็นลู่เสี้ยงหยาง เธอลุกขึ้น ทำความเคารพอย่างมอบน้อม

“ประธาน มาแล้วหรอคะ”
ลู่เสี้ยงหยางพยักหน้า นั่งลงบนโซฟา “ว่ามา มีอะไร”

เขาเอ่ย พร้อมกวาดสายตาไปยังซุนเชียงเชียง

แม้เธออยู่ในเครื่องแบบ แต่ยากนักที่จะปกปิดร่างอันน่าภูมิใจ ดั่งเดิม ส่วนบนปกปิดอย่างมิดชิด พร้อมกระโปรงหนังสั้นคู่กับ ถุงน่องสีดำ เผยเรียวขางามได้รูป

รูปร่างอันเซ็กซี่ กับโฉมที่งดงามของซุนเชียงเชียง ช่างไร้ที่ติ

“ประธาน เรื่องมีอยู่ว่า” ซุนเชียงเชียงเดินไปยังลู่เสี้ยงหยาง เปิดแอ๊พไลฟ์ในโทรศัพท์ ก่อนยื่นให้กับลู่เสี้ยงหยาง

ลู่เสี้ยงหยางประหลาดใจเล็กน้อย เขารับโทรศัพท์ก่อนเปิด คลิปวิดีโอ

เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาแน่นิ่งไป

เขาเพ่งไปยังไลฟ์สด หญิงงามคนหนึ่ง กำลังร้องเพลงอยู่

หญิงสาวคนนั้นไม่ใช่ใครอื่น เธอคือเย่สวน

คอมเม้นใต้คลิป เต็มไปด้วยข้อความมิดีมิร้าย

“นางฟ้า อากาศร้อนขนาดนี้ ใส่เสื้อผ้าเยอะแยะไม่ร้อนหรือ?”

“คนสวย ถอดเสื้อคลุมออก แล้วเราจะให้ของขวัญเธอ”

“นั่นสินางฟ้าคนสวย ขอเต้นระบำที่เร่าร้อนให้เราสักเพลงสิ”

ดูคลิปอยู่สักพัก ลู่เสี้ยงหยางแหงนหน้าขึ้นหันไปทางซุนเชียงเซียง “นี่มันเรื่องอะไรกัน?”

เย่สวนไม่ทำงานที่บริษัท ไปไลฟ์สดทำไมกัน? ตอนนี้เป็นเวลา งานเห็นๆ หรือว่าบริษัทเกิดปัญหาอะไรขึ้นอีก?

“เอ่อ….ประธาน เรื่องมันยาว” ซุนเชียงเชียงอ้ำอึ้ง : “วันนี้ฉัน ว่าง เลยปัดดูไปเลื่อย แล้วได้เจอคุณเย่สวนเข้าโดยบังเอิญ ฉัน สงสัยเลยสั่งคนไปสืบมา คุณลองเดาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ผลปรากฏ ว่าตระกูลเย่หลอกโอนหุ้นไปจากคุณเย่สวนไปจนหมด ตอนนี้ อำนาจตกอยู่ในมือของคุณหญิงท่านอีกครั้ง”

อะไรนะ? มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ?

ลู่เสี้ยงหยางสีหน้าเข้มขรึม บัดนี้หุ้นส่วน51%อยู่ในมือของ หวังหยุนลูกน้องของเขา หวังหยุนโอนหุ้น51%ให้กับเย่สวนดูแล

ไม่คิดเลยว่ายัยแก่จะใช้แผนสกปรกทำอะไรลับหลังเขาแบบนี้ “เหอะ ยัยแก่หนังเหนียวนี่โลภไม่ใช่เล่น ไม่อยากมีชีวิตแล้ว สินะ” ลู่เสี้ยงหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ยัยแก่เป็นยายของเย่สวน จะจัดการให้ถึงแก่ชีวิตคงไม่ดีนัก แต่จะให้บทเรียนสั่งสอนนิดหน่อย

เขาควักโทรศัพท์ติดต่อหวังหยุนทันที ให้เขาจัดการเรื่องนี้ ด้วยตัวเอง

สักครู่ ลู่เสี้ยงหยางวางสายโทรศัพท์ คิ้วทั้งสองข้างขมวด เข้าหากัน
ดูท่ายัยแก่คงได้ใจอีกหลายวัน ตอนนี้หวังหยุนทำธุระที่เมือง อื่น ยังกลับมาไม่ได้ ต้องรออีก4วันกว่าจะกลับมา “โอเค เรื่องนี้ผมจัดการเอง ตอนนี้ผมมีภารกิจอื่นให้คุณ” ลู่เสี้

ยงหยางจับจ้องไปทางซุนเซียงเซียง

ซุนเซียงเซียงหยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ว่ามาเลย”

ลู่เสี้ยงหยางยกกาแฟขึ้นดื่ม ก่อนเอ่ย : “หากเย่สวนยังไลฟ์อยู่ คุณใช้บัญชีของผมช่วยสนับสนุนเธอที ให้เธอได้อยู่อันดับแรก ส่วนจำนวนเงิน คุณตัดสินใจเองแล้วกัน”

“ค่ะ ประธาน” ซุนเซียงเซียงพยักหน้ารับ ด้วยความตื่นเต้น นี่ ล่ะเสน่ห์ของเจ้านายเธอ

“โอเค คุณไปทำงานเถอะ เดี๋ยวผมจะจดบัญชีผมให้คุณ” ลู่เสี้ %3D ยงหยางสะบัดมือ

ซุนเซียงเซียงรับคำ ก่อนกลับไปยังโต๊ะทำงานของตน จัดการ

กับเอกสารกองโตตรงหน้า

ลู่เสี้ยงหยางโหลดแอ๊พทันที ก่อนสมัครบัญชีผู้ใช้งานใหม่

ในเวลานี้ ไลฟ์ของเย่สวนตกไปอยู่อันดับล่าง

บัญชีที่ใช้ชื่อคุณชายหานกดจรวดให้กับเธออย่างต่อเนื่อง

จรวดทุกอันสามารถแลกเป็นจำนวนเงิน5000บาท

“ว้าว เศรษฐีปรากฏตัว”

“ให้ตาย คุณชายหานผู้ยิ่งใหญ่”
“สอบถามหน่อยครับ คุณชายหานรับสมัครน้องชายไหมครับ

ข้าน้อยขอคารวะ”

“วุ้ว คุณชายหานคุณเป็นไอดอลของฉัน ฉันเคารพนับถือคุณ

จัง”

เช่นนี้ ในฝูงชนเสียงนกกาเหว่ามากมาย คุณชายหานกดจรวด ติดต่อกัน50ครั้ง ถึงได้หยุดลง

คุณชายหานกลายเป็นผู้สนับสนุนอันดับหนึ่ง

เย่สวนที่ไลฟ์สดอยู่ตื่นเต้นดีใจ เธอเอ่ยกับกล้องอย่างรนราน “ขอบคุณคุณชายหานมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะคุณคุณชาย หาน”

ไม่คิดเลยว่าเธอจะได้รับการสนับสนุนเช่นนี้ เพียงแค่วันเดียว เธอได้รับของขวัญเต็มไปหมด

คำขอบคุณของเย่สวน คุณชายหานเอ่ยเพียงประโยคราบ เรียบ “คนสวย ถอดเสื้อคลุม ออกลีลาเต้นอันเร่าร้อนหน่อยสิ”